دشت‌هایی چه فراخ ! کوه‌هایی چه بلند در گلستانه چه بوی علفی می‌آمد! من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم: پی خوابی شاید، پی نوری، ریگی، لبخندی. در دل من چیزی است، مثل یک بیشه نور، مثل خواب دم صبح و چنان بی‌تابم، که دلم می‌خواهد بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه. دورها آوایی است، که مرا می‌خواند. #سهراب_سپهری سلام😍 #روزتون_به_قشنگی_دشت🌹 ‌‌‎‎‌‎‌‌‎‎🍃🍂 @khandevaneeee