بسم الله الرحمن الرحیم سلام علیکم »»» آیه ی روز : ** وَاتَّقُوا يَوْمًا لَّا تَجْزِي نَفْسٌ عَن نَّفْسٍ شَيْئًا وَلَا يُقْبَلُ مِنْهَا شَفَاعَةٌ وَلَا يُؤْخَذُ مِنْهَا عَدْلٌ وَلَا هُمْ يُنصَرُونَ بقره - ٤٨ و از آن روز بترسید که کسی مجازات دیگری را نمی‌پذیرد و نه از او شفاعت پذیرفته می‌شود؛ و نه غرامت از او قبول خواهد شد؛ و نه یاری می‌شوند. ** نکته ها: در این آیه به برخى باورهاى غلط و امیدهاى نابجاى یهود، اشاره شده است. آنان گمان مى كردند كه در روز قیامت اجدادشان، شفیع آنان خواهد شد. چنانكه بت پرستان، بت ها را شفیع خود مى پنداشتند. برخى از آنان قربانى كردن را كفّاره ى گناهان دانسته و اگر پول نداشتند، یك جفت كبوتر را سر مى بریدند. گروهى از آنان به همراه مرده، طلا و زیورآلات دفن مى كردند تا مرده به عنوان جریمه ى گناهانش بپردازد. غافل از آنكه قیامت بر خلاف دنیاست، كه برخى با پول و پارتى و یا حمایت گرفتن از قدرت ها، بر مشكلاتشان پیروز مى شوند. در روز قیامت، تمام سبب ها قطع؛ «تقطّعت بهم الأسباب» [318] و نسبت ها محو؛ «فلا أنساب بینهم» [319] و زبان عذرخواهى بسته مى شود؛ «فلا یؤذن لهم فیعتذرون» [320] مال و فرزند كارآیى ندارند؛ «لا ینفع مالٌ و لا بنون» [321] و خویشاوندى نیز ثمرى ندارد؛ «لن تنفعكم أرحامكم» [322] قدرت ها پوچ مى شوند؛ «هلك عنّى سلطانیه» [323] و شفاعت بدون اذن خداوند پذیرفته نمى شود؛ «و لا یشفعون الاّ لمن ارتضى» [324] و فدیه پذیرفته نمى شود. «لایؤخذ منكم فدیه» [325] بحثى درباره شفاعت شفاعت از كلمه «شفع» به معناى جفت است، یعنى افرادى كه مایه اى از ایمان و تقوى و عمل داشته و در آن روز كمبودى دارند، لطفى به آن مایه ها اضافه مى شود و در اثر جفت وهمراه شدن با لطف اولیاى الهى، از قهر خداوند نجات مى یابند. بنابراین شفاعت، تنها شامل كسانى مى شود كه تلاشگرند، ولى در راه مانده اند و نیاز به قدرتى دارند كه در كنار آنان باشد. حدود سى آیه از قرآن مربوط به شفاعت است كه به چند دسته تقسیم مى شوند: - آیاتى كه شفاعت را نفى مى كنند، مانند: «یومٌ لا بیعٌ فیه ولا خلّةٌ ولا شفاعةٌ» [326]، روزى كه معامله و دوستى و شفاعت در آن نیست. - آیاتى كه شفاعت را مخصوص خداوند مى دانند، مانند: «مالكم من دونه من ولّى ولا شفیع» [327] ، غیر از او هیچ یاور و شفاعت كننده اى نیست. - آیاتى كه از شفاعت دیگران با اذن خداوند یاد مى كنند، مانند: «من ذا الذّى یشفع عنده الاّ باذنه» [328] ، چه كسى در نزد او (خداوند) شفاعت مى كند مگر به اذنش؟ - آیاتى كه شرایط شفاعت شوندگان را بیان مى كنند، مانند: الف: شفاعت براى كسى است كه مورد رضایت خدا باشد. «ولا یشفعون الا لمن ارتضى» [329] ب: براى ظالمان، دوستدار و شفیعى نیست. «ما للظّالمین ** پیام ها: - ترس از حضور در دادگاه الهى، بدون وجود هرگونه وكیل یا شفیعى، زمینه ى تقویت تقواى الهى است. «واتّقوا یوماً» - در برابر عقاید خرافى وباطل، با قاطعیّت برخورد كنید. «لایقبل، لا یؤخذ»

🎥 فیلم | غم نداریم!

🔹چهار جا دعا مستجاب است 🔸آیت الله مجتهدی ره

📰 دکه روزنامه| از فهرست وام‌های مدیران بانک‌ها تا مذاکره در سایه شنبه ۲۷ خرداد ۱۴۰۲