چندجلسه آمده است تا بگوید مثنوی مولانا چه دردی را از کسی دوا می کند. من جواب این دوست را به مولانا وامی گذارم که فرمود: با یک دلیل چهل عالم را قانع کردم ولی با چهل دلیل یک جاهل را قانع کرده نتوانستم #مولانا در خصوص نظر یکی از حاضرین در جلسه شنبه در باره مسئله جبر نکته ای به نظرم رسید . جدای از همه ی آنچه که از مولانا در خصوص جبر تا اینجا در دفتر اول شنیدیم و گفتیم در کلیت کلام وی اما نکته  بسیار ظریف و قابل تاملی را می توان کشف کرد و آن اینکه مولانا #جبر_عاشقانه را در برابر #جبر_منفعلانه قرار داده است . مولانا #جبر_عاشقانه را همان اوج اختیار بشر می داند که تمام اراده اش را آگاهانه و با کمال خضوع و فروتنی و بصورت مختار تقدیم اراده و مشیت معشوق حقیقی یعنی خداوند کند . مولانا  این تسلیم محض را عین اختیار  و اختیار حقیقی را سلب اختیار از خود می داند و چه اختیار شیرینی را برمی گزیند.چنانچه فرمود: منتهای اختیار آن است خود که اختیارش گردد اینجا مفتقد اختیاری را نبودی چاشنی گر نگشتی آخر او محو از منی در جهان گر لقمه و گر شربت است لذت او فرع محو لذت است یعنی مرتبۀ نهایی اختیار آن است که اراده و اختیار انسانِ کامل در اراده و اختیارِ خداوند ، محو و فانی گردد یعنی در برابرِ خداوند از خود اختیاری نداشته باشد و تا وقتی که انسان ، وجودِ مجازیِ خود را در وجودِ  حقیقی حق ، فانی نسازد . اراده و اختیارِ او هیچ لذّت و حلاوتی ندارد  اینجاست که جبر برای انسان از جان هم شیرین تر می شود و به تعبیر مولانا #جبر_چو_جان : ترك كن اين جبر جمع مَنبلان            تا خبر يابي از آن جبرِ چو جان ترك معشوقي كن و كن عاشقي              اي گمان برده كه خوب و فايقي #پی_نوشت مفتقد = گم کرده شده مَنبلان = منبل همان تنبل است #عباس_شاه_زیدی https://eitaa.com/khoroosh