#اصول_سبک_زندگی در چند سال اخیر، مقوله سبک زندگی یکی از مهترین حوزه های فکری و نظری تریبون های مختلف بوده است. اما به راستی معیار و ملاک های این تعداد قابل توجه محافل نظری چه بوده است؟ آیا بنا بر حس و تجربه افراد، روش ها و راهکارها را صادر می کنند و یا منابع دیگری هم دارند؟ مفهوم سبک زندگی به معنای مجموعه ای از 《روش های》زندگی است؛ روش هایی که اصالت خود را از قوانینی برمی‌گیرند. اما این قوانین را کجا و از چه کسی می توان دریافت؟ لازمه ی اطمینان به این قوانین که سبک زندگی افراد از آن ها برگرفته می شود، شناخت تمام ابعاد جسمی و روحی انسان است تا بنا بر آن شناخت روش های تضمین شده ای صادر شود. تاکنون به جز دین مبین اسلام، هیچ مکتب و تفکری دیگری قادر به این امر نبوده است و نخواهد بود. زیرا که آنان صرفا "حس و تجربه" را ملاک صدور روش های زندگی خود می کنند و از امور غیب و نادیدنی دیگر غافل مانده اند. خداوند متعال که ناظر و آشنا به تمام ابعاد و مبداء و مقصد انسان هاست، در قرآن کریم این قوانین را سنت می نامد. سنت هایی که در عالم هستی به دو گونه ی "مادی"و "معنوی" یافت می شوند. سنت های مادی، قوانین محسوس و دیدنی هستند که دانشمندان آنها را در قالب قوانین علمی کشف و منتشر می کنند؛ اساس و زیربنای اغلب نسخه های سبک زندگی امروزی همین سنت های مادی هستند؛ اما مشکل اصلی همین جاست که تمام مسائل انسانها را نمی توان با این قوانین و معادلات مادی محاسبه و حل کرد. منبع دریافت سنت های معنوی نیز، #وحی و #تاریخ هستند که در حوزه فردی (با تعلیم و تزکیه) و اجتماعی(طرح ریزی نظام های اجتماعی) قابل ترویج و نشر هستند که در زمان کنونی با تدوین اصول معنوی می توان حلقه ی رابط این دو حوزه را فراهم کرد. #ادامه_دارد...