#شهید_بازی یا #انس_با_شهدا چفیه را می‌اندازیم روی سرمان و گریه می‌کنیم بعد هم حس می‌کنیم که حالمان خیلی خوب شده ‌است و خوش‌حال باز می‌گردیم خانه هایمان و زندگی تکراری‌مان را از سر می‌گیریم. و تازه خیلی هم خرسندیم که سبک شده‌ایم و معنویتمان زده‌است بالا و پیش‌خودمان می‌گوییم که چه‌قدر آدم خوبی هستیم که مثلا وقتمان را صرف زیارت شهدا کرده‌ایم و چه و چه ... چرا شهدا را واسطه‌ی تخلیه‌ی روحی خودمان قرار می‌دهیم. چند نفرمان به این فکر می‌کند که شهدا چه کردند؟ چند نفرمان به این می‌اندیشد که حالا من چه‌ طور بشوم شهید امروز، مجاهد امروز؟ اصلا زمانی که فرهنگ و علم مضاف‌الیه سنگر قرار می‌گیرند،‌ یعنی چه؟ آیا جهاد علمی و جهاد فرهنگی یعنی همین بازی ما با درس‌ها و کتاب‌هایمان، یعنی همین تفریحات فرهنگی که برای تنوع انجام می‌دهیم و یحتمل بعدش هم کلی منت می‌گذاریم بر خدا و پیغمبر و شهدا و انقلاب که ما اهل خدمت خالصانه هستیم و از این حرف‌ها. چند نفرمان سعی می‌کنیم شرایط آن زمان دفاع مقدس را با زندگی امروز معادل‌سازی کنیم و همانند شهدا یا همسران شهدا زندگی کنیم؟ کداممان جهاد را کلیدواژه‌ی سبک زندگی خودمان قرارداده‌ایم؟ چرا همه چیز را خلاصه کرده ایم در زیبا گریستن؟ مواظب باشیم انس با شهدا را با شهیدبازی اشتباه نگیریم!