🆘دیپلماسی آب یا تشر؟! حقابه مساله ای پیچیده است. مثل خیلی دیگر از پرونده ها که برخی رسانه ای های متوهم دوست دارند آنها را ساده سازی کنند. دوستی متخصص دارم در اروپا که دیروز می گفت ما به نقشه ها و آمارهایی دسترسی داریم که حتی میزان تغییرات عمق سدها و رودخانه های دارای عرض 300 متر را نشان می دهد که کمتر در تحلیل افراد فنی ایرانی هم دیده ام و بر اساس این تحلیل، از حدود سه سال قبل تا اواخر 2022 خشکسالی در طرف افغانی بوده و رهاسازی آب کمتر ممکن بوده ولی حالا چند ماهی است که سد کجکی دارای آب نسبتا مناسب است که عدم رهاسازی می تواند بخاطر ترس از تجربه خشکسالی یا اینکه یک حرکت سیاسی باشد. حالا کسانی که دیروز دروغ بزرگ پنجشیر را فریاد می کردند و وااسلاما سر داده بودند و خون ریخته نشده مجاهدان اینستاگرامی آن دیار را بر عهده رهبری می گذاشتند حرف از آموزش دیپلماسی می زنند و با ساده سازی مجدد مساله و نادیده گرفتن تحقیر و تحریکی که در سخن جناب رییسی بود، تحلیل های مجددشان را مانند پنجشیر بازنویسی می کنند! البته من هم منتقد دیپلماسی ایرانم. از این باب که بنحو آماتوری با ضریب رسانه ای هوشمندانه همین جریان غربگرا در مساله حقابه مواجه شد. مساله ای که ضریب بیش از حد گرفت و طرف مقابل و البته غربی هایی که توان میدانی و رسانه ای بالایی در پرونده افغانستان دارند را وارد مدیریت روانی آن کرد. آنها خوب فهمیدند که اینجا می تواند محل ایجاد نزاعی جدی بشود و از تمام توان هم در این راستا بهره بردند. جریان غربگرای پرنفوذ در دستگاه دیپلماسی ما هنوز در امید بازگشت رفقای بیست‌ساله خود است و در حسرت آن دوران زندگی‌ می کند! دیپلماسی فهمی برخی آقایان در حد فهم پیشینی از مسوولان دلار بگیر افغانستان است که با توسری و تشر هم قابل جمع بوده است! این خاطره تلخ از یک دیپلمات کشورمان به خوبی نشانگر سطح نازل این فهم و غیرعلمی بودن آن می باشد: بعد از مذاکرات، توی ماشین به یکی از سران افغان تشری زدم چون افغان را باید هر چند وقت توسری زد! و این باصطلاح دیپلمات کارکشته ولی احمق حتی از حداقل های شناختی برخودار نیست و برساخت های بی مبنای خود را تعمیم می دهد! چرا غیر علمی؟ چون نمی داند که پشتون جماعت می گوید «من با دوست تا ته جهنم می روم ولی با دشمن به بهشت هم نمی روم!» این یعنی اگر این آقا واقعا دیپلمات باسوادی باشد باید روحیات هر منطقه و قوم را بشناسد و در راستای ادای تکلیف سیاسی اش، متناسب با آن برخورد کند و بداند که اتفاقا انسان این منطقه، انسان تشر و تحقیر نیست بلکه انسان صداقت و ادب و رفاقت است! مدل خرید و فروش جیب و تصمیم انسان ها که تاکنون از آن بهره برده بودید جواب نمی دهد. دیپلماسی بازار و سر گذر نیست که به عمله های مظلوم تشر بزنی! و توییت بزنی وای از روزی که گدا معتبر شود! آقایان بیایید برای خدا یک لحظه با این تناقضات تان زندگی نکنید! 📍 @komeilialireza

🧕 از حجاب استایل بازی دمپایی فروش های دیروز تا منبری های جهاد تبیین امروز! مشکل حجاب در کشور ما این است که پشت آن نوعا اتاق فکر نیست. یکبار که آقای بانکی‌پور‌ جشنواره بزرگی درباره حجاب برگزار کرده بود نشستم و کلیپ های برگزیده اش را دیدم. کل ایده ها در حد این بود که «چرا به تو گیر ندادن!» یعنی بدحجاب مورد اذیت است و محجبه نه ! وقتی فعالیت در عرصه حجاب محدود به سخنرانان باشد و کسی به مقوله مهم ایجاد الگوهای رفتاری و پوششی توجه نکند کار می افتد دست کسانی که فروش دمپایی با چادر برای شان فرقی ندارد و چون #مبانی ندارند کم کم که می‌بینند این صنعت هم درآمد خوبی دارد به پدیده #حجاب_استایل که در یک کلمه #حجاب_بی_حیا هست می‌رسیم. امام جمعه شهر ما از روزی که آمده در همه خطبه ها درباره حجاب حرف زده ولی حتی یکبار نرفته به #خانه_حجاب_صدف و امثال ش که دارند برای ارایه الگوی ایجابی کار می‌کنند سری بزند و خداقوت بگوید . حالا هم مشکل همین است. مدیران کشور هم اهل این مسأله نیستند... سخنرانی راحت است و جواب میدهد حالا چرا باید جوش‌ بزنند که تولیدکننده داخلی حتی برای یافتن پارچه چادری شهرکرد که حالا دیگر کیفیت ش بهتر هم شده و قابلیت تولید رقابتی با کره را هم دارد، دچار مشکل است. اگر توانستید بدهید مسوولان ارشاد و بنیاد مستضعفان و...بخوانند شاید کسی به دردی رسید. بخش خصوصی پول‌ نمی خواهد ولی نمی تواند همه بارها و موانع را خودش بردارد ! اگر حجاب امری حاکمیتی است که هست نقش دولتمردان بجز‌ سخنرانی و نصب بیلبورد را با رسم شکل نشان بدهید !! 📍 @komeilialireza

💰 منتظر حمایت از تشکل‌های مردمی نباشید! تجربه ورود بچه های انقلابی به ساختارهایی مثل سازمان فرهنگ و تبلیغات و صدا و سیما و... نشان داد که آنها هم مدلی برای حکمرانی ندارند و خصوصا در برخی زمینه ها مدلها همان است که بود! یکی از موارد مهم در این تجربه، میزان توجه به تقویت تشکل‌ها و موسسات مردمی بود که در آن تقریبا تغییر رویه نداشتیم و اتفاقا بدلیل احتیاج به نیروی انقلابی، حضور این جریان در ادارات منجر به خالی کردن تشکل ها از نیروهای خوب شان و عملا تضعیف آنها شده است! البته طبعا برای این عملکرد و محدودیت های شان دلایل اداری دارند که دقیقا یعنی تکرار همان حرف های مدیران قبلی ولی مسأله این است که نتیجه تغییر نمی کند. اگر باور قلبی به لزوم تقویت بدنه مردمی که معتقدیم کارایی بیشتری از ساختار اداری دارد باشد، باید مقوله برون سپاری و حتی تشکیل و تقویت این موسسات، رویه محوری این نهادها باشد حال آنکه می‌بینیم همگی به بروکراسی پیچیده این نهادها مشغول شده اند و به تغییر برخی مدیران خود اکتفا می کنند! اینکه شورای عالی انقلاب فرهنگی به دستورالعمل سال ۹۳ انتصاب خودش مبنی بر لزوم رفع موانع و تسهیل گری برای بدنه مردمی توجه نمی‌کند مربوط به نخواستن نیست مربوط به نتوانستن است. دقیقا همان چیزی که برای انقلابیون حاضر در ساختارهای مختلف رخ داده و عملا به رقیب بخش خصوصی تبدیل شده اند. در حالی که قرارگاه های تخصصی مرتبط مانند خاتم و قرب و.. در این سالها نشان دادند توان حمایت یا تسهیل مسایل عمده تشکل ها را ندارند و کسی هم در کشور عملا باور‌ به این امر ندارد، بر خود بدنه مردمی است که به فکر تامین منابع خود باشد که طبعا این کار برای برخی راحت تر و برای برخی موضوعات سخت تر است. والله المستعان 📍 @komeilialireza

📭وقتی تقسیم وظایف بی معنا می شود ! اگر کسی تجربه تلخ حضور در جلساتی که نمایندگان ادارات و نهادهای مختلف جمع می شوند را داشته باشد و اندکی هم با آنها کار کرده باشد به یک مسأله فورا پی می برد : همه می خواهند همه کار بکنند و می کنند! چندی قبل در یک جلسه مشورتی بودم که دیدم حتی مشاوران روتین این نهادها نیز از هر دری پیشنهاد می‌دهند و تشتت را در ذهن مدیران زیاد میکنند و تقریبا کسی در چهارچوبی که آن نهاد باید عمل کند سخن نمی‌گوید !! با این وضع، عملا تقسیم کار تقریبا امری بی وجه است. این مسأله چه دلیلی دارد ؟ آیا موقع نوشتن اساسنامه ها به اندازه کافی در تحدید آنها دقت نشده است ؟ آیا ذهن مدیران ما کل‌ نگر و جامع گراست و بخاطر این آفت است که همه می خواهند به همه ابعاد یک مسأله بپردازند نه یک بعد آن ؟ آیا مسأله اجرایی است و افراد می دانند که اگر آنها انجام ندهند دیگران هم انجام نخواهند داد و نگران ماندن کار هستند ؟ آیا مسأله ساختار گزارش محوری است که همه را وادار به انجام اقداماتی می کند که به برای بالادست ها جذاب باشد و نوعی روزمرگی حاکم است؟! 💡ماجرا چیست بنظر شما ؟ حالا ریشه معضل هر چه که باشد چطور توان ورود به همه کار را دارند ؟ چون بودجه خودشان را دارند؟ چون نظارت دقیقی در کار نیست و همه چیز قابل تاویل است ؟! این همه ستاد و شورا که ذاتا برای جلوگیری از موازی کاری ها و تداخل ها شکل گرفته آیا توان حل این مشکل را داشته است ؟! آیا با سامانه های اشتراک اقدامات رایج می‌توان جلوی این مسأله را تا حدی گرفت ؟ آیا راه حل تجمیع نهادی است ؟ این امر یکی‌ از آفت های رایج و مهم ساختار اداری اجرایی کشور ماست که ریشه های متعددی دارد و اگر کسی دنبال تحول باشد باید حتما نسبت به این امر تحلیل و برنامه جدی داشته باشد. 📍@komeilialireza

🧨 در زاهدان عصبیت ها میدان داری می کنند! بيش از نه ماه از فاجعه هشت تیرماه زاهدان گذشته و هنوز هیچ مجرمی اعدام نشده است و دیگر فریادهای نماینده رهبری در استان هم به گوش قوه قضاییه نمی رسد و دیگران هم که ساکت اند یا از اجرای حکم الهی ناراضی!! پیش بینی این مساله می شد ولی نه تا این حد! البته از آنچه گذشت دو دسته نان حسابی خوردند: یک عده ضدوحدتی ظاهرا شیعه که وقیحانه و بعد از این جنایت آشکار، حالا به تقریبی ها طعنه می زنند که ببینید «مکی قابل اعتماد نیست» یا «آخر سنی مذهبی همین است» و از این دست سخنان غلط و دسته دیگر هم تندروهای ظاهرا سنی که می خواهند به مردم بگویند «دیدید گفتیم جمهوری اسلامی قابل اعتماد نیست» یا «شیعه به شما حقی نخواهد داد» و... که البته با اجرای عدالت روسیاهی به ذغال خواهد ماند. در این میان ولی ضعف عقلانیت و غلبه عواطف از طرفین جاری است! یک طرف ماجرا یعنی مولوی عبدالحمید وارد مسائل فرعی شد که بتواند حمایت شبکه های خارجی ضدانقلاب را بگیرد و موفق هم شد و در ماهواره دارها معروف گردید. طرفداران او نیز متعصبانه، بجای نقد مواضع ایشان خصوصا در قبال صلح با اسرائیل به نشر سخنان سست زیدآبادی و تاج زاده و... دست زدند و عملا در مقابل مواضع گذشته خودشان و نیز همه اسلامگرایان حامی جنبش های مقاومت فلسطین در جهان ایستادند. طرف دیگر هم گرچه در ظاهری موجه باشد ولی چون به دنبال زدن اصل وحدت بوده و هست، سخنان مولوی را ضریب داد و به همه اهل سنت تعمیم داد و برای اثبات مواضع ضدوحدتی خودش فاکتور کرد! همین جریان خطرناک است که تئوری ضددینی «ترجیح سنی سکولار» را ترویج می کرد و حالا نیز با استناد به برخی سخنان تند مولوی همین می کند! باشد که مدیران کشور مصالح عامه و اکثریت را بر مسائل فرعی ترجیح دهند و بهانه را از دست تندروها بگیرند و پس از اجرای عدالت، بتوان بهتر به نقد سخنان بی مبنا و سستی که منجر به افزایش تعصبات و کینه ها شده است دست زد. با دوستی بلوچ سخن می کردم که به اعتراض سخنگوی وزارت خارجه ما به سرکوب مردم در فرانسه اشاره کرد و ایران را بدتر دانست! گفتم اندکی کتاب بخوانیم و انقلاب الجزایر شصت سال قبل را مرور کنیم با 1.5 میلیون کشته یا برگردیم به بیست سال قبل و مجموعا 3 میلیون کشته در افغانستان وعراق را بنگریم؟! چطور می شود انسان با بغض الشی مثل حب الشی، کور بشود و حقایق را نبیند. 📍 @komeilialireza

📜 در لزوم خوانش همگرایانه وقایع تاریخی و اعتقادی تاریخ وقتی مربوط به معصومین باشد، سیره و برای ما حجت آور است ولی روایت همه این رخدادها چه ماهیت اعتقادی داشته باشند چه نه، می تواند با دو رویکرد باشد. هم رخدادهایی مثل غدیر که برای ما ماهیت اعتقادی دارند هم دیگر اتفاقات تاریخی مثل جنگ های ایران و عثمانی و... گر چه در لایه علمی‌، باید به قضاوتی روشن از آنها رسید ولی در لایه اجتماعی و با هدف همگرا کردن جامعه می‌توانند با خوانشی به دور از درگیری روایت شوند. مثل اینکه رهبری انقلاب در مسأله غدیر بیان می‌کنند که برادران اهل سنت برداشتی بجز «نصب» دارند ولی در اینکه این واقعه نشانگر افضل بودن امام علی علیه السلام هست که اختلافی نداریم لذا چه خوب است که امروز غدیر را هم اینگونه در حیطه ترابط اجتماعی با آنها روایت کنیم و آن را مایه #اختلاف که سهم مهلک امروز است نکنیم. پر واضح است که این بمعنای تغییر ماهیت یا خوانش ما از آن واقعه نیست ولی روایت همگرایانه ما می‌تواند همزیستی موجود در بسیاری مناطق را مخدوش‌ نکند برعکس برخی که دوست دارند فقط بر جنبه اختلافی وقایع دست بگذارند و کینه افروزی کنند. چندی قبل دیدم یک نهاد فرهنگی تمام توان خود را برای روایت جنگ چالدران گذاشته ... خب چه لزومی دارد بر اتفاقات تلخ میان جوامع دست بگذاریم یا اینکه باید مراقب نحوه روایت مان باشیم. چنانچه روایت جنگ هشت ساله نباید طوری باشد که همدلی کنونی دو جامعه ایرانی و عراقی را مخدوش کند، در قبال وقایع مذهبی این امر حیاتی تر است. «یدالله مع الجماعه» باور می خواهد و شیاطین به دنبال تفرقه میان ما هستند. 📍 @komeilialireza

🧭 نقدی کوتاه بر چهار دهه عملکرد ایران در آسیای میانه امروز که خبر پیوستن تدریجی کشورهای آسیای میانه و قفقاز به جریان «ارتباط و همکاری» - و نه صرفا تطبیع!- با رژیم صهیونیستی به گوش می رسد فرصتی مهیا شده که هم نگاه نخبگان انقلابی را متوجه این مناطق کنیم و از «مدیریت هوشمند جهل» نسبت به این مناطق خارج شویم! و هم به بازخوانی سیاست هایی بپردازیم که چهار دهه در کشور، مدعی کنترل شرایط بوده اند و حالا دارد ضعف های آنها به روشنی و یک به یک خود را نشان می دهد! درست است که اوایل دهه نود میلادی یعنی حدود 30 سال قبل، شوروی دچار فروپاشی شد ولی حداقل تا دو دهه، نفوذ روسیه در این کشورها به طور جدی وجود داشت وهنوز نیز کم نیست. شاید برخی، رفتار محافظه کارانه ما در قبال سرکوب جنبش های اسلامگرای مردمی این کشورها توسط دیکتاتوری های موجودشان را همین وابستگی منافع ما به روسیه دارای حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل و نیز درگیری ما در منطقه غربی و عدم امکان مشاهده اغتشاش و ناامنی در کشورهای شرق خودمان بدانند ولی مساله اینقدر صفر و یک نیست که شرح خواهیم داد. در مجموع می توان گفت که سیاست اصلی ما در این چهار دهه «حفظ وضع موجود سیاسی» بوده است لذا حتی به جریاناتی مثل نهضت اسلامی تاجیکستان یا اسلامگرایان آذری و... که بشدت متاثر از فکر انقلابی امام خمینی بودند، نسخه لزوم تحمل «طاغوت» هایی بنام های رحمان و الهام را تجویز می کردیم و سرکوب خشن آنان و حتی ایران هراسی رو به رشد را نیز تحمل کردیم! بدتر از همه اینکه دولت های کوچک و ضعیفی که کمتر از مهاجرین کشور ما جمعیت دارند و نه اقتصاد فعالی داشتند و نه اثربخشی منطقه ای و جهانی، تا حدی پیش آمدند که حتی خواستار اخراج معترضین یواش خودشان از ایران نیز شدند و ما نیز تقریبا بدان عمل کردیم تا جایی که حالا اسلامگرایان تاجیک را امروز باید در تور سرویس های اروپایی و آلمانی و مشارکت کننده در جنگ اوکراین علیه روسیه ببینیم که البته هنوز بسیاری از انها پاک و قابل جذب اند. این سیاست محافظه کارانه و مداراجویانه، می توانست با سیاستی فعال تر در قبال گزینه های متعدد داخلی و منطقه ای این کشورها، رنگ و بویی موثرتر بیابد که متاسفانه آن فرصت ها از دست رفت ولی حالا که دیگر این کشورها هم گاها جلوی روسیه شاخ و شانه می کشند و آن تک صدایی شکسته و غرب هم حضور جدی یافته، فرصت بازخوانی جدی سیاست بسته قبلی و لزوم کنشگری جدی تر در این مناطق به وجود آمده است که شایسته است تا قبل از دیر شدن، آن را در پیش بگیریم. می دانیم که بیش از یک دهه است آمریکا به نقش آفرینی علنی تر خود در آسیای میانه و قفقاز دست زده و مدیران دیکتاتور این کشورها نیز به خوبی دریافته اند که راه خروج از انزوا، مدیریت هوشمندانه همین بازی دوگانه با دو قدرت شرق و غرب است! چرا که دیدند حضور در زیر سیطره روسیه برای آنها رشد اقتصادی و سیاسی جدی را در پی نداشته ولی در شرایط جدید که چین نیز در بعد اقتصادی آن نقش آفرین است، افق روشن تری را روبروی خود می بینند. ادامه دارد... 📍 @komeilialireza

💣 خطری بنام حضور رژیم در آسیای میانه در ادامه یادداشت قبل: درست است که رژیم صهیونیستی با هدف تحت فشار قرار دادن ایران و تبدیل شدن به پشتوانه و برند علمی، اقتصادی و امنیتی این کشورها و شاید تشکیل «جبهه رژیم» پا به میدان گذاشته است و نقش آمریکا در این مساله غیرقابل انکار است ولی اشتباه نکنیم! حضور اسرائیل در این مناطق، مخالف منافع و خواست روسیه هم نیست. بله! روسیه حالا بخاطر جنگ اوکراین مجبور است از تبختر سابق خود با ما دست بردارد ولی روابط روسیه و رژیم کاملا روشن و مناسب است و شاید بدبینانه حتی بتوان توسعه رژیم در این مناطق را ابزاری برای فشار روسیه بر ما نیز تصور کرد! از طرفی، در میان دو نگاه رایج دوستان رژیم یا دشمنان او، مدل ترکیه ای اماراتی که مبتنی بر جمع دوستی با رژیم و دشمنان او یعنی ایران و فلسطین و... است در این مناطق که بدنه مسلمان آن مانند سایر کشورها ضدصهیونیست هستند، مانند ویروسی در حال ترویج است و ایران هراسی مبتنی بر امنیت، مذهب یا قومیت نیز بطور همزمان بشدت فعال است لذا توسعه حضور رژیم در ذیل یک برنامه رسانه ای و البته با عنایت به خفقان حاکم بر این دیکتاتوری ها در حال رشد است. سم مهلک این جریان می توانست و می تواند آزادی سیاسی جریان فکری اسلامگرا باشد. چیزی که بدلایل مذکور، نسبت به تقویت آن کم توجهی کردیم ولی جای جبرانش هست! البته یادمان نرود که ارتباط کشور قدرتمندی مثل ترکیه با رژیم کاملا متفاوت از کشورهای کوچک و ضعیف آسیای میانه و قفقاز است چرا که ترکیه مجبور به تبعیت محض از سیاست های رژیم نیست و چنانچه می بینیم دست حماس را نیز در کشور خود باز گذاشته است ولی اینها ضعیف تر از رژیم هستند و چه بسا مجبور به تبعیت از او! سیاست خارجی بدون کنشگری فعال، بی نتیجه است و آنگاه که شما به هر دلیل، سیاست سکوت و بی تحرکی را در پیش بگیری، نتیجه همین خواهد شد که امروز در آسیای میانه و قفقاز شاهد آن هستیم که حتی از تمسخر مقامات ارشد ما در تلویزیون و مطبوعات شان هم ابایی ندارند! اما فرصت ها در این مناطق اندک نیست چرا که اولا دیکتاتوری بر خلاف ظاهر متصلب و بسته اش پر از شکاف است چرا که استعدادها و ظرفیت ها بدون امکان رشد باقی می مانند و گفتگوی ملی بر سر مسائل کشور وجود ندارد لذا هر مساله ای می تواند به یک بحران در این کشورها بدل شود و ثانیا ریشه های فرهنگی مشترک ما یک فرصت جدی برای ماست. حالا که سیاست محافظه کارانه ما، حقیقت همراهی این دیکتاتورها با ما را معلوم کرده، بهتر است به گزینه های دیگری در تعاملات دوجانبه فکر کنیم. بر این باورم که سیاست ما در این چهار دهه علاوه بر روسیه به نفع آمریکا نیز بوده است! بر دلسوزان موثر کشور است که بدون مسامحه درباره عملکرد گذشته مان بیاندیشند و فرصت های گسترده موجود در این مناطق را بیش از این تبدیل به تهدید نکنند! حالا که دشمن به شرق ایران متوجه شده، شایسته است که نخبگان انقلابی نیز از ناآشنایی فاصله بگیرند. 📍 @komeilialireza

🌀 چرا تصویر پاکستان در ایران خراب است؟ برخلاف تصور برخی، انقلاب اسلامی ایران نه در سوریه و عراق و فلسطین و لبنان که در پاکستان بیشترین محبوبیت را داراست و حتی رقبای موفقی چون ترکیه یا سعودی هم نتوانستتد گوی سبقت را از ما بربایند ولی این محبوبیت در عمل هیچ فایده عملی برای ما نداشته است! مساله چیست؟ به این اعداد دقت کنید: ما با عراق حدود 40 میلیون نفری بیش از 15 میلیارد دلار روابط تجاری داشته ایم و از این کشور سالیانه بیش از 4 میلیون نفر وارد ایران می شوند که در حوزه زیارت، گردشگری و درمان آورده مالی بالایی دارند. این ارقام درباره پاکستان 250 میلیون نفری، چیزی حدود 2 میلیارد دلار – با لحاظ قاچاق سوخت!- و همچنین سفر 500 هزار نفر در سال است که یعنی عملا صفر! با وجود ارادت شخص رهبر انقلاب به پاکستان و تاکیدات معظم له بر لزوم توسعه روابط با این کشور ولی حتی در دولت رییسی هم با وجود اتخاذ راهبرد «نگاه به شرق»، اما هنوز اقدام درخوری صورت نگرفته است! اما علت از نظر من چندگانه است: اولی تصویر غلط از پاکستان است. تجربه محدود من می گوید این مساله که ما پاکستان را کشور وهابیت و تندروی می دانیم عادی نیست و تلاش رسانه های آمریکایی و نیز یاران ایرانی پرنفوذشان بهمراه لابی هند پرنفوذ در وزارت خارجه در این تصویرسازی موثر بوده و هست وخواهد بود! از نظر آمریکا و انگلیس که از قدیم در پاکستان نفوذ خوبی هم داشته و دارند، هر جا ما محبوبیت داریم نباید انگیزه کار داشته باشیم! معتقدم نگاه منفعت طلبانه برخی اشخاص یا نگرش مذهبی اقلیت شیعه نیز که به ایران رفت و آمد داشته هم در این مساله بی اثر نیست هر چند آنرا عامل جدی نمی دانم. مثلا برخی شیعیان و حتی صوفیان سنی، به غلط، اقلیت دیوبند را نیز وهابی می نامند و از این طریق به ایجاد تصویر هراسناک از پاکستان دامن می زنند که نظرا و عملا غلط و غیرعلمی است. البته اینکه ما پاکستان معتدل که بیشترین تعداد مزارات در جهان اسلام را در خود جای داده و نسبت ش با اهل بیت علیهم السلام و زبان فارسی را می شود از قوالی های صوفیان سنی مذهب و تدریس گلستان و بوستان سعدی در حوزه های علمیه اش یافت را اینگونه می پنداریم به ضعف رسانه ما و البته تعمد برخی جریانات خاص در ایران نیز بر می گردد که ظاهرا یک تصمیم نانوشته بر هر گونه عدم توسعه روابط با این کشور را اجرا کرده و می کنند! یکبار به خانم آبیار که تا توانسته بود در فیلم خود پاکستان را سیاه نشان داده بود بشدت اعتراض کردم که این چه تصویری است؟ مگر شما پاکستان را می شناسید؟ ولی خب معلوم بود که ان فیلم با هدایت برخی نهادهای خاص با این تصویرسازی ساخته شده! ادامه دارد... 📍 @komeilialireza

🇵🇰 چرا روابط اقتصادی ما با پاکستان اندک است؟ در لایه اقتصادی اینکه پاکستان دارای نیاز شدید به انرژی- که ما منبع آن هستیم- روابط محدودی با ما دارد را باید اولا در نفوذ و اعمال دخالت آمریکا و انگلیس در این کشور و سنگ اندازی های او مثل خط لوله صلح و ثانیا در فقدان عزم و اراده ملی در کشور ما و تهدیدنمایی ها و امنیتی بازی های مذکور دید! همه می دانیم که پاکستان یک کشور متنوع قومی و با مدیریت فدراتیو در قالب پنج ایالت بزرگ است که به سختی توانسته هویت ملی را با محوریت و مدیریت ارتش این کشور ایجاد نماید که گرچه یک نهاد نظامی امنیتی نباید تا این حد در یک کشور دموکراتیک، قدرت سیاسی داشته باشد ولی شاید فقدان این قدرت، یک آنارشی و حتی تجزیه را ایجاد نماید که تبعات آن برای همه منطقه غیرقابل تصور خواهد بود لذا اقدامات عمران خان علیه ارتش قابل نقد و تامل می باشد هر چند برخی رویکردهای استقلال طلبانه او قابل توجه و تقدیرند و ریشه محبوبیت مردمی او نیز همین رویکردهاست. از طرفی می دانیم که چین تنها سرمایه گزار خارجی در پاکستان در دهه اخیر است و این به گسترش نفوذ او کمک شایانی کرده است که به طور طبیعی بمعنای تضعیف نفوذ آمریکاست. این امر برای تقویت استقلال واقعی در این کشور مفید بوده و هست. همسایه ما بدون طی مسیری که بتواند به تصمیم کاملا مستقل برسد به یک قدرت جدی تبدیل نخواهد شد ولی این مسیر بحمدالله آغاز شده است. امروز، گرچه پاکستان با بحران اقتصادی و سیاسی روبروست ولی در نقطه عطفی تاریخی برای یک تصمیم استراتژیک با محوریت استقلال کامل سیاسی و اقتصادی از قدرتهای بزرگ قرار گرفته است و در این برهه طلایی نیازمند تلاش حداکثری ایران، روسیه و چین برای تثبیت این تصمیم هستیم. برخی لابی های هندی در ایران تلاش دارند روابط با پاکستان را در مقابل رابطه با هند قرار دهند که این مساله نیز بنظر من برساخته آمریکایی است. اولا هند در مساله توسعه بندر چابهار دارای کوتاهی های جدی و حتی مشکوک است و ثانیا رابطه اقتصادی ما با هند در تضاد با پاکستان نیست و اصلا ما نباید وارد این دوگانه بشویم هر چند موضع ما در قبال کشمیر که محل نزاع این دو کشور است به زبان رهبر انقلاب صراحتا بیان شده است. اینک پاکستان بخاطر بحران دلار پیشنهاد تهاتر را مطرح کرده است که ما می توانیم برخی نیازهای دامی و کشاورزی مان را براحتی در قبال انرژی مبادله کنیم ولی عزمی جدی در این حوزه حتی در این دولت متاسفانه نمی بینیم! 📍 @komeilialireza

⚰دروغی بنام مبارزه با فساد اقتصادی ! چون با نهج البلاغه و روحیه انقلابی عاشورا تربیت شده ایم دوست دارم در این روزها این نکته را صراحتا بنویسم که : مبارزه با مفاسد اقتصادی در کشور ما دروغی بیش نیست و عزمی برای آن وجود ندارد چرا که همه چیز با امر مبهم و ضد عدالتی با نام مصلحت پیوند خورده است و به تعبیر زیبای فیلم مصلحت، این امر در عدالت است نه در ظلم ! سالها قبل در جنبش عدالت‌خواه دانشجویی تجمعات و جلسات تحلیلی و مطالبه گری و حتی مراسم ترحیم مبارزه با فساد اقتصادی را با حضور نمادین فرزند شهرام جزایری برگزار کردیم و خرما هم دادیم !‌ چرا که بر این باور بوده و هستم که عزمی برای این مسأله نیست ! آنها که باید بدانند همه می دانند که چقدر پرونده آماده از مسوولان مختلف کشوری و لشکری در حوزه فساد اقتصادی آماده است و برخوردی با آنها نمی‌شود چرا که دم شان به این و آن وصل است و صدای خیلی ها بلند می‌شود اگر برخورد بشود. چقدر آقازاده که در کارهای رانتی اقتصادی وارد شده اند و... اینکه جناب اژه ای می‌گویند عزم داریم را براحتی می‌شود سنجید! بسم الله همین فردا صد تا پرونده آماده را اجرای حکم کنید نه فقط چهار پرونده حاشیه ای مثل اکبر طبری... رییس جمهور اسبق هم مدام می‌گفت نام اینها توی‌ جیبم هست ولی خب ... پس اگر واقعا مصلحت های پیچیده مانع برخورد نیست بسم الله و اگر هم هست به ما حق بدهید چنین تیتر بزنیم ! 📍 @komeilialireza