👈 خاطراتم از مرحوم مولوی عبدالحمید جهاندیده سوران این روزها که بعد از چند سال به #سوران رفتم، یاد مرحوم مولوی عبدالحمید #جهاندیده افتادم. هم او که در همه سفرها، کریمانه از حقیر پذیرایی می کرد. می خواستم این متن را در زمان وفات ایشان بنویسم که توفیق یار نبود و فرصت نشد. از آنجا که جزییات همه دیدارها را به یاد ندارم به روزنوشت هایم مراجعه کردم و آنها را عینا می آورم. متاسفانه من هم از زمانی، در نوشتن تنبلی کردم و برخی دیدارها را ننوشتم لذا نمی دانم دقیقا مربوط به چه تاریخی است ولی به یاد دارم که مرا بردند و مراحل پایانی ساخت مسجد جامع شهر را نشانم دادند. بجای بستن داربست با استفاده از توان مردم، خاک ها را انباشته کرده اند و از طریق رفتن روی آنها سقف مسجد را زده بودند. ✅ آنچه در ادامه می آید روزنوشت های من از دو دیدار با ایشان است. دو سه شام و صبحانه را در منزل ایشان مهمان بوده ام که به رسم مهمان نوازی بلوچی بوده و من شرمنده شان شدم. می دانم که 25 دی 95 هم سوران بوده ام ولی متاسفانه خاطراتم را ننوشته ام! فروردین و مهر 96 هم سوران بوده ام ولی چون سفرمان برای بازدید از نخیلات و کارآفرینی بوده فکر کنم مزاحم مولوی نشدم یا خیلی کوتاه بوده ولی درست به یادم ندارم. یادم هست یکبار که نقدهایی به برخی بخش های نظام کردند گفتند من اینها را فقط به شما می گویم و اگر فردا از جایی دربیاید کار شماست! گفتم مولوی ممکن است دیوار هم گوش داشته باشد پس پای ما ننویسید! خدایش بیامرزد. کاش به سبک فرهنگ پاکستان که حتی ملفوظات پراکنده بزرگان شان را می نویسند خاطرات این بزرگان هم نوشته می شد که خود، یک تاریخ زنده بودند. 💠 این متن کوتاه را بهمن 93 نوشته ام: امام جمعه اهل سنت سوران را دیدم. آدمی آرام و معتدل و صریح بود. شاگردی مولانا قاری طیب را در #پاکستان کرده اند. از برخی گیرهای بیجا نالان بود مثل اینکه چون یک مسابقه قرآن برگزار کرده اند و به دفتر نگفته اند از اطلاعات زنگ زده اند که بروید دفتر و توضیح بدهید! از دفتر نهاد گله داشت! می گفت خب خودشان زنگ بزنند چرا به اطلاعات بگویند زنگ بزند که برویم دفتر! بنظرم ندیدن علمای با سواد و روحانیون معتدل شیعه مشکل اصلی در این منطقه است و الا اینها خیلی از همدلی و همراهی با افراد معتدل شیعه استقبال می کنند. حقیر که اندکی درباره دیوبند مطلع بودم را طوری تحویل گرفت که حد نداشت. کتابهای خطی را آوردند و به من دادند تا با خودم ببرم و بخوانم. بنظرم اگر عقلای نظام با اینها بنشینند انقلابی تر و همراه تر از اینها پیدا نخواهند کرد. 🔰 این متن را 25 مهر 94 نوشته ام که آنرا عینا نقل می کنم: با مولوی عبدالحمید جهاندیده که در سفر قبل با ایشان نشسته بودم تماس گرفتم. پیرمردی که در دهه 30 به پاکستان رفته و شاگردی مفتی محمد شفیع پدر مفتی محمدتقی عثمانی را کرده و حالا هم کتابخانه مفصلی دارد. حافظه ای قوی دارد و من را بعد از ده ماه فورا شناخت. گفتند بعد مغرب تماس بگیر که من حاج اقای کمالی را هم برداشتم و برای نماز رفتیم به مسجد کنار خانه مولوی که بزرگ شهر سوران است. ما را دید و با خودش به خانه زن سوم اش برد. مولانا از دو زن اول، از هر کدام هفت بچه دارد و علی الظاهر زن سوم را هم به تازگی گرفته. برای ما تعریف کرد که از پاکستان قصد کرده به مکه برود ولی توی راه در ابوظبی مانده و امام جماعت مسجدی شده و در یک صرافی مشغول و در آن زمان ماهی 4500 تومان درآمد داشته است لذا الحمدلله از نظر مالی متمکن است. سعی کردم هر چه می گوید را بنویسم چون دفعه قبل هم که ایشان را دیدم روی مساله ثبت خاطرات تاکید کردم ولی دیدم متاسفانه عزمی برای نوشتن خاطرات شان ندارند و کسی هم توی این فضا نیست که خاطرات این بزرگان را ثبت کند! کتابی دستم بود بنام خطبه های اصلاحی تربیتی که از آن چیزهایی نقل کردم. کتاب از خطبه های محمد تقی عثمانی است. ایشان گفت که من شاگرد پدر او مولانا محمدشفیع هستم. عبدالحی، مرشد محمد تقی بوده و تهانوی مرشد محمد شفیع. فضای اخلاقی معنوی و نوعی طریقت در دیوبندها قوی است و حیف که ما از در اخلاق و معنویت برای تعامل وارد نشده ایم! از زمان ساخت دارالعلوم اصلی دیوبند در رایوند نکاتی جالب توجه گفتند: شاه رفیع الدین از نقشبندی ها در خواب می بیند که پیامبر ص آمدند و گفتند نقشه تان اشتباه است و خودشان نقاطی را مشخص کردند. همین رفیع الدین خواب دیگری هم دیده است. یک بار شخصی را دید که با تدلیس کارت غذا گرفته بود و یک روز بخاطر غذا دعوا راه انداخت. گفت تو طلبه نیستی! گفتند از کجا فهمیدی؟ فرمود در خواب دیده بودم که طلاب اینجا را خود پیامبر ص غذا و آب می دادند و این فرد آنجا نبود. نانوتوی در 49 سالگی به رحمت خدا رفت. همان سنی که امام مهدی هم بعد از ظهورش در آن سن از دنیا می رود. آنها انسانهای بزرگی بودند.مولانا محمدشفیع مدام به ما