🔹علمای نجف🔹 ✍🏻 آیت‌الله نصرالل‍ه شاه‌آبادی یکی از ویژگی‌های حوزهٔ نجف، انس و الفت طلّاب با علماء و مراجع بود؛ به طوری که هیچ مانعی برای ارتباط با مراجع وجود نداشت. حتّی آيت الل‍ه خوئی در زمان زعامت حوزهٔ نجف، بعد از درس به وسط صحن می‌رفتند و روی زمین می‌نشستند و به حرف طلبه‌ها گوش می‌دادند. آقایان دیگر نیز همین‌گونه بودند. آيت الل‍ه شاهرودی و آیت الل‍ه سیّد عبدالهادی شیرازی هرروز دو ساعت مانده به ظهر در بیرونی می‌نشستند و دسترسی به آنها بسیار آسان بود. ... علماء نجف با طلبه‌ها بسیار مأنوس و رفیق بودند. البته این انس و الفت، ناشی از روح تواضع آنان بود و همین روحیّه، طلبه را می‌ساخت. اگر طلبه‌ای بزرگان را به منزلش یا به روضه دعوت می‌کرد، آنها هیچ ابایی نداشتند و حاضر می‌شدند و از رفتن استنکاف نمی‌کردند. به یاد دارم زمانی که در مدرسه حجره داشتم، رفقا را دعوت کردم. سپس آيت الل‍ه شاهرودی را دعوت کردم. ایشان فرمودند: اگر ماست‌جوش درست کنی، می‌آیم. من هم قبول کردم و ایشان آمدند. زمانی خادم مدرسهٔ آخوند – که ما به او تیمسار می‌گفتیم – مریض شد. نزد آيت الل‍ه شاهرودی رفتم و عرض کردم: خادم مدرسه مدّتی است که مریض‌احوال است. بد نیست که شما به عیادت او بیایید. ایشان هم قبول کرد و به عیادت خادم مدرسه آمد. یکی دیگر از خصوصیّت‌های علمای نجف، ساده‌زیستی آنان بود. یعنی خانهٔ یک مرجع تقلید با خانهٔ یک طلبه که تازه وارد حوزه شده هیچ فرقی نمی‌کرد. خانهٔ آقایان و مراجع، یا اجاره‌ای بود یا وقفی. ولذا این سبب آرامش طلبه‌ها می‌شد. آقای خویی یک زندگی ساده و خانهٔ وقفی در محلّهٔ العمارة داشتند. آقای میرزا عبدالهادی شیرازی و آقای شاهرودی، در انتهای حویش خانهٔ بسیار ساده و قدیمی داشتند. 📚 حدیث نصر، ص ۴۱۴ - ۴۱۵ #آیت_الله_نصرالله_شاه_آبادی #آیت_الله_سید_محمود_شاهرودی #آیت_الله_سید_عبدالهادی_شیرازی #آیت_الله_سید_ابوالقاسم_خوئی #خاطرات ❇️ به ما بپیوندید: https://eitaa.com/koshechin