🔹ديانت و فتوت🔹 ✍ آیت الله‌ سید احمد شبیری زنجانی آقاى آقا سيد صدرالدين صدر نقل كرد كه در نجف، يك نفر، يك ليره اشتباها در دست يك فقيرى گذاشته بود. فقير هم نابينا بود؛ لكن از سنگينى آن ملتفت شده بود كه ليره است و فهميده بود كه او اشتباه كرده. پس صدا زده بود كه آقا! پولى كه به من دادى ليره است، آيا عمداً دادى يا سهو كردى؟ آن هم تأملى كرد و گفت: «إليك»؛ يعنى مال تو. آن، ديانت به خرج داد و اين هم فتوت. چه بسا اشخاصى هستند در كمال فقر و نادارى و در عين گرسنگى و پريشان حالى؛ با وجود اين، دست به سوى لقمه حرام دراز نمى‌كنند. و در مقابل آن، اشخاصى هم هستند كه در نهايت ثروت و قدرت، باز چشم در اموال مردم دارند كه به هزار حيله و دروغ، از راه نامشروع از دست آنها بگيرند؛ بلكه در پى اين‌اند كه لقمه را از دهان فقير بيرون بياورند. برای دومی مثال زياد است، منتها به اختلاف مراتب؛ اما اولی، کم و وجودش نادر است. و كمتر از او، اشخاصی هستند از اين دسته كه در عين فقر و نادارى، خود را دارا و خوش گذران معرفى مى‌نمايند. يكى از رفقا گفت ما با يك نفر، شريك منزل شده، دو نفرى يك خانه اجاره كرده بوديم. اغلب اوقات مى‌ديديم كه زن او، ديگ‌چه و ديزى و ساير ادوات طبخ مى‌شست. ما گمان مى‌كرديم كه به طريق متعارف زندگی مى‌گذرانند. بعد از يك سال كه جدا شديم، ملتفت شديم كه خوراك آنها منحصر به نان خالى بوده، بى قاتق؛ و شستن ادوات طبخ، براى گم كردن راه بوده كه ما ملتفت به حالش نباشيم! می‌گفت در همه این مدت كه با هم بوديم، ما بویى به فقر و استيصال نبردیم و الّا مختصر قاتقى كه ما پيدا مى‌كرديم، گوارامان نمى‌شد. او خود را همرنگ رفيقش کرده که اوّلاً حالش معلوم نباشد؛ و ثانیاً غذا، گواراى رفيقش گردد. از دارا هم مطلوب اين است که به‌حدّى، خود را همرنگ فقير كند. 📚 وبسایت آيت‌الله العظمی شبیری زنجانی #آیت_الله_شبیری_زنجانی #فقر_فقیر ❇️ به ما بپیوندید: https://eitaa.com/koshechin