[ الروح والروح ] #بخش_اول . در نزدیڪ ترین زاویہ ے مسجد نشستہ و چشم هاے ڪم سویش میخِ در بود. هر دو زانویش را در آغوش گرفتہ بود تا بہ محض‌ ورود حسین بن علے (ع) از جا برخیزد! نود و اندے سال از خدا زندگانے گرفتہ و از مُریدان آخرین فرستادہ اش بود. فرزندانش مخالف سفرش بہ ڪوفہ بودند اما او از دلتنگے بہ تنگ آمدہ بود! دلتنگ بود،دلتنگ استشمام شَمہ ے محمد (ص)! رسول اللہ را خوب بہ خاطر داشت،هم سن و سال بودند و گاهے هم بازے! مهربان ترین و معصوم ترین ڪودڪ مڪہ بود،ڪودڪ ڪہ نہ! از همان طفولیت،بزرگ بود و معظم! شخیص بود و مولا! عزیز بود و سرور! سراسر رحمت بود و برڪت! مهر و لبخند هاے محمد (ص) شش هفت سالہ را خوب بہ یاد داشت. هر جا ڪہ محمد (ص) قدم مے گذاشت نعمت از زیر قدم هایش مے رویید. شنیدہ بود ڪہ روزے خاتم الانبیا ایستادہ بود و عرق جبینش را پاڪ مے ڪرد،قطرہ اے از عرق جبینش روے خاڪ افتاد و از آن گل محمدے ریشہ زد و سر از خاڪ بیرون درآورد! محمد (ص) سراسر زیبایے بود،سراسر رحمت و عطوفت و مملو از لطافت! بہ یاد داشت روزے بہ مادرش گفتہ بود ڪه:نام محمد را باید فیض مے گذاشتند مادر! هر جا محمد هست خیر و رحمت هم همانجاست! از آن روز گاهے در خلوت خودش،محمد (ص) را فیض صدا مے زد! سے و اندے سال از ڪوچش بہ آسمان مے گذشت،هرگاہ دلتنگ بوے رسول اللہ مے شد بہ دیدار اهلش مے آمد و رفع بے قرارے مے ڪرد. ڪهولت سن و بے رمقے جسم،چندین سال او را از دیدار عزیزان پیامبر دور انداختہ بود! دیگر تاب نیاورد و هرطور بود خودش را بہ ڪوفہ رساند! براے دیدارِ حسینِ فاطمہ (س)! حسینِ محمد (ص)! با یڪ دست زانوهایش را در آغوش ڪشیدہ و با دست دیگر عصاے چوبے اش را سرپا نگہ داشتہ بود. ناگهان مردے بلند قامت و خندہ رو وارد مسجد شد،دستار سبز بہ سر بستہ بود و ڪودڪے را مانند جان در آغوش داشت. اهل مسجد بہ احترامش سر پا ایستادند،از میان جمعیت عبور مے ڪرد و با مهر جواب سلام همگے را مے داد! پیرمرد با شعف از جا بلند شد و شوقش را بہ دست عصایش سپرد! زیر لب زمزمہ ڪرد:بالاخرہ آمدے جانِ پیغمبر! این دو چشم بے سو خشڪ شدند بہ راہ درِ مسجد! بے رمق پاهاے استخوانے و ڪم توانش را بہ دنبال عصا مے ڪشید. از دور دید حسین (ع) نزدیڪ بہ ستونے نشست و ڪودڪ را روے پاے خود نشاند. صورت ڪودڪ را نمے دید،تنها مے توانست جثہ ے نحیف و موهاے بلند و مجعد سیاهش را تشخیص بدهد. طفل در آغوش حسین (ع) روے زانوهایش بلند شد و دست ڪوچڪش را در گردنش آویخت. _پدر جان! انگور مے خواهم! زنگ این صدا برایش عجیب آشنا بود! با خود فڪر ڪرد ڪاش مے رفت و بہ عنوان تحفہ،انگور براے ڪودڪ مے آورد اما بہ یاد آورد ڪہ فصل انگور نیست! حسین (ع) لبخند پر مهرے نثار چشم هاے ڪودڪ ڪرد و گفت:تو جان بخواہ از پدر! علیِ من! حسین (ع) یڪ دستش را بہ دور تن نحیف علے پیچید و با شور او را بہ سینہ چسباند! سپس دست دیگرش را بہ سوے ستون مسجد دراز ڪرد،پیرمرد دید ڪہ هالہ اے از نور ستون را فرا گرفت و سپس خوشہ اے انگور از قلب ستون بہ سمت دست حسین (ع) روانہ شد! چشم هاے ڪم سویش از هم باز شدند و دهانش از حیرت! حسین (ع) انگور را مقابل علے گرفت،علے با ذوق خندید و همہ ے چشم هاے اهالے مسجد بہ آن دو بود! علے خندید و پیرمرد عطر گل محمدے بہ مشامش رسید! . ✍🏻نویسنده:لیلے سلطانے @Ayeh_Hayeh_Jonon