ای آزادی، به نام تو در دنیا چه خیانت‌ها که نشد... مسجد امام صادق(ع)، زیرزمینی نیمه ساز بود. هیئتش هم سیستم صوت درست و حسابی نداشت. گاهی اوقات به این نتیجه می‌رسیدیم کلا میکروفون را کنار بگذاریم و خودمان بخوانیم و سینه بزنیم، باید باشید تا بدانید چه حالی دارد. اگر پا به مسجد گذاشتید، احتمالا از صدای خنده و بازی بچه‌ها، اعصابتان خرد شود. مخصوصا اگر سر نماز باشید و دو تا بچه دنبال هم بدوند و شما یادتان برود الان رکعت چندم بودید. این مسجد امام جعفر صادق(ع) بود. هفته پیش خبر رسید که مسجد را آتش زده‌اند. این ذات تاریکی است. هر جا برسد، تلاش می‌کند نور را خاموش کند. روزی ابراهیم را در آتش می‌اندازد. روزی دیگر، درِ خانه علی و فاطمه را آتش می‌زنند. حتی خیمه‌های بی پناه حسین هم روزی در آتش سوختند. امروز هم نوبت مسجد امام صادق(ع) بود که اغتشاشگران آن را به آتش بکشند. و در این سوختن راز مظلومیت نهفته. مظلومیتی که سرنوشت یاران و دلدادگان علی بن ابی طالب است. اما در آخر روزی این مظلومیت به پایان می‌رسد. پس تا آن روز، حاشا که ما میدان را خالی کنیم. دوباره حلقه‌های گفت و گو راه می‌افتد، دوباره در هیئت نورالهدی علم می‌زنیم و حسین حسین می‌گوییم. دوباره به اردوهای جهادی خواهیم رفت و بر آتش اغتشاشگران، گلستانی خواهد رویید به نام مسجد امام جعفر صادق(ع). #آتش_زدن_مساجد_یزد #ببینید_و_ببینانید #مسجد_امام_جعفر_صادق (ع) #هیئت_نورالهدی #به_بهانه_آزادی #امام_زمان