بسم الله الرحمن الرحیم اللَّهُمَّ اجْعَلْ لِي فِيْهِ إِلى مَرْضاتِكَ دَلِيلا، وَلا تَجْعَلْ لِلْشَّيْطانِ فِيْهِ عَلَيَّ سَبِيلاً وَاجْعَلْ الجَنَّةَ لِي مَنْزِلاً وَمَقِيلاً، يا قاضِيَ حَوائِج الطَّالِبِينَ. یا الهی! عرض حاجتی جز وصالِ حضرتت نیست. الهی! راهنمایم باش به سمت خشنودی‌ات، و راه اهریمن را به سمتم مسدود بفرما، و بهشت را منزل و مأوایم قرار ده. «یا قاضی حوائج الطالبین.» #سحربیست‌ویکم #الهی‌_نامه @maahjor

يَا شَاهِدَ كُلِّ‌ نَجْوَى چه خوش است راز گفتن به حریف نکته‌سنجی که سخن نگفته باشی، به سخن رسیده باشد... #یَامَنْ‌یَسْمَعُ‌أَنِینَ‌الْوَاهِنِینَ @maahjor

يَا دَافِعَ الْبَلِيِّاتِ من خود بلای خویشم، از خود کجا گریزم!! #يَامَلْجَأَالْعَاصِينَ @maahjor

یَا حَبِیبَ مَنْ لا حَبِیبَ لَهُ همه آبادنشینان ز خرابی ترسند... من خرابت شدم و دم‌به‌دم آبادترم.... #یامَن‌هُوَإلی‌مَن‌أَحَبَّهُ‌قَریبٌ @maahjor

یَا فَارِجَ كُلِّ مَهْمُومٍ فقیرم از تو خواهم هر چه خواهم که من پروردهٔ فیض نگاهم (پروردگارم) #يَا‌مَلْجَئِي‌عِنْدَ‌اضْطِرَارِي @maahjor

هوالرزاق

اولین کتاب ۱۴۰۳ ۱ از ۵۰ 📚 هرصبح‌می‌میریم: سیداحمدبطحایی/ نشرافق ۱۹۶ صفحه « سید احمد بطحایی در رمان هر صبح می‌میریم رابطه‌ی میان عشق و گناه و نیز عقوبت و رستگاری انسان مدرن را ترسیم می‌کند. » #چند_از_چند @maahjor

❁ـ﷽ـ❁

إِنَّ الْإِنْسَانَ لَفِي خُسْرٍ 

📚 هرصبح‌می‌میریم: سیداحمدبطحایی/ نشرافق « هر صبح می‌میریم » داستان چند نفر زندانی است که منتظر اجرای حکم‌ اعدام‌اند. اینجا آخر دنیاست. برزخی میان بودن و نبودن. زنده‌ای اما زندگی نمی‌کنی. مرتکب گناهی شده‌ای که بازگشتی برایش نیست و باید به قصاص زندگی که حرام کرده‌ای، محروم شوی. شخصیت اصلی داستان، هنوز با خود درگیر است و نمی‌خواهد آنچه به سرش آمده را بپذیرد، شاید در وهله اول گمان کنید، دغدغه او محکومیت به اعدام و چگونگی مواجهه با مرگ است. اما آنچه شخصیت را درگیر کرده از دست دادن زندگی نیست، بلکه از دست دادن علت زندگی است. علتی که عاشقانه دوستش داشته و گمان نمی‌کرده سرانجام این عشق اینطور رقم بخورد. به نظر می‌رسد انتظار کشیدن مرگ و گذراندن این لحظات طاقت‌فرسا تا اجرای حکم، به مراتب فشار عصبی و استیصال بیشتری برای محکوم دارد. و تنها راه گریز از این روزهای نفس‌گیر، فشردگی در خاطرات و مرور هزارباره‌ی خود است. روزهایی که هر صبحش می‌میری ولی زندگی تمام نمی‌شود. و آنقدر نفس کشیدن سماجت می‌کند تا بالاجبار با طناب دار راهش بسته شود. نویسنده به خوبی این آشفتگی و استیصال را به تصویر کشیده است. او با سبک سیال ذهن، به جهان ذهنی شخصیت و شنیدن حدیث نفس و واگویه‌های او در خلال داستان می‌پردازد. پرسه‌زنی در جهان ذهنی شخصیت اصلی و تشویش‌های درونی‌اش در واپسین روزهای عمر، مخاطب را با خود می‌کشاند هرچند با اکراه. داستان طوری است که اگرچه کامت تلخ و گس شده ولی نمی‌توانی بی‌خیال شوی و تا آخرین برگ پی گره‌گشایی گره‌های ذهنی‌ات تقلا می‌کنی. هر چند که آخر کار هم برگ دیگری رو می‌شود که باز بر ابهامت می‌افزاید. روایت‌گری نویسنده به شدت تصویری است طوری که مخاطب فقط نمی‌خواند بلکه تصاویر را می‌بیند. اما به نظر می‌رسد نویسنده تعمداً از عمیق شدن در شخصیت‌پردازی قسر دررفته تا تمام تمرکز مخاطب را به جهان ذهنی شخصیتش ببرد نه جهان عینی داستان. و گویا جایی ایستاده که عمیق شدن در شخصیت‌ها برایش محلی از اعراب نداشته است. کنایات و دغدغه‌های معنوی و بعضاً فلسفی شخصیت در خلال داستان، چاشنی به قاعده است که با مهارت بیان شده. با این حال حکایت موازی داستان ابراهیم ع و اسماعیل ع و خط و ربطش به داستان اصلی قدری پیچیده و مبهم است. #یادداشت_کتاب #چند_از_چند @maahjor