لطفاً خودتون پیشِ خدای بزرگ، گواهِ ما باشید که قلبِ ما نسبت به شما، لبریز از احترام و دوست‌داشتنه... یا امام حسین جان! @maae_maein

#أنت_قلبي 1:37 @maae_maein

به جانم قسم كه تو از آن نعمت‌های خاص ِ خدايى كه مثل و مانند نخواهد داشت. #دعای_ندبه @maae_maein

#و_اما_بعد... ٦ روزِ ملاقات ۱. توی دنیای ما، ملاقات و دیدار و رو به رو شدن با آدم‌ها، دو روی متضاد دارد. گاهی آن‌قدر مشتاقیم برای ملاقات عزیزی، که ثانیه‌ها را برای دیدارش می‌شمریم، سر از پا نمی‌شناسیم، خودمان را، دور و برمان را مُهَیا می‌کنیم برای لحظه‌ی دیدار. آن روی دیگر سکه بعضی ملاقات‌هاست که به هر دلیلی خوشایندِ ما نیست. گاهی شرمنده‌ایم از این‌که با کسی روبه‌رو بشویم. جایی بد کرده‌ایم به او، حق‌ش را ادا نکرده‌ایم، تکلیف‌مان را انجام نداده‌ایم. این طور وقت‌ها دل‌مان می‌خواهد روز ملاقات هی عقب بیفتد. بلکه بتوانیم توی این فاصله جبران بکنیم. ۲. همه این روز و شب‌ها، جلو رفتن‌ها و عقب‌افتادن‌ها، بلند شدن‌ها و زمین‌خوردن‌ها، ذکرها و غفلت‌ها، آخرش به آن ملاقات ختم می‌شود. اِنّک کادحٌ اِلی رَبّکَ کَدحاً فَمُلاقیه. باورت می‌شود؟! برای همین است که یکی از نشانه‌های اهل خشوع، همین است که به این ملاقات ایمان دارند. باورشان شده خدایشان را ملاقات می‌کنند؛ الّذین یظنّون انّهم مّلاقوا رِبّهم. آن روز را «یوم التّلاق» نامیده‌اند. یعنی روزّ ملاقات؛ روز رو به رو شدن. آماده‌ای؟! بسمِ الله الرّحمن الرّحیم ...یُلْقِی الرُّوحَ مِنْ أَمْرِهِ عَلَى مَن یَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ لِیُنذِرَ یَوْمَ التَّلَاقِ. #سمت_نور - مریم روستا @maae_maein

هر شمعی که روشن کنی، جهان، جای بهتری می‌شود. هر نورِ کوچک، ذکرِ خداوند است. شیطان، باد در مشت دارد تا هر روز شمع و چراغت را خاموش کند؛ تو اما دوباره روشن کن، شمعِ دلت را و چراغِ روحت را .. - عرفان نظرآهاری #سمت_نور #story ✨ @maae_maein

السَّلامُ عَلَيْكَ أَيُّهَا الْوَلِىُّ النَّاصِحُ سلام بر تو ای همراهِ خیرخواه .. #ادرکنی .. @maae_maein

و چه به‌جا گفت شاعر: نظری کن، که به جان آمدم از دلتنگی؛ ..

إِلٰهِى لَمْ يَكُنْ لِى حَوْلٌ فَأَنْتَقِلَ بِهِ عَنْ مَعْصِيَتِكَ إِلّا فِى وَقْتٍ أَيْقَظْتَنِى لَِمحَبَّتِكَ .. ای خدا، من قدرتی که از معصیت باز گردم ندارم مگر آنکه تو به عشق و محبّت مرا بیدار گردانی .. پ‌.ن: - گویی بخشی از حس و به تعبیر دلم گفته که هر آن زمان که از نورِ رحمت و آغوشت گریختم و چشم بستم به نورِ وجود رئوفت، به یقینِ وجودِ قادرت و اگر یأس و سرخوردگیِ خطواتِ شیاطین مرا به انزوای غم برد و مبتلا شدم به هر آنچه از ریاضیاتِ خلقتت دورم کرد و ...، دستِ نوازشِ عاشقانه و محبت‌گونه‌ات را بر قلب و جانم بکش و بیدارم کن .. با دستانِ مهربانت، صورتم را به سمتِ نگاهِ پُرمِهرت با عشقِ لایزالت ببر و بگو ببین بنده‌ی من، من عاشقانه و با محبّت کنارت هستم و چه بسا نزدیک‌تر از رگِ گردنت .. بیدار شوم، چشم باز کنم و لبخندِ عاشقانه و پُرمِهرت را که سراسر؛ رحمت و امید و معجزه‌ست ببینم .. - چقدر این فرازِ #مناجات_شعبانیه دلبر بود .. الحمدلله بابت امیرالمومنین و فرزندانشون و این یادگارِ پُر بهاءشان ..🤍 - الف.ت ِ تو .. @maae_maein

اللّٰهُمَّ إِنْ لَمْ تَكُنْ غَفَرْتَ لَنا فِيما مَضَىٰ مِنْ شَعْبانَ فَاغْفِرْ لَنا فِيما بَقِيَ مِنْهُ .. خدایا، اگر در آنچه از ماه شعبان گذشت ما را نیامرزیدی، پس در آن مقدار که از آن باقی مانده است ما را بیامرز ..

@maae_maein خيالِ مرا شانه می‌كنی؟ . . . پريشان است ..

قفسم را می‌گذاری در بهشت۱، تا بوی عطر مبهم دوردستی مستم کند؛ تا تنم را به دیواره‌ها بکوبم؛ تا تن کبودم درد بگیرد؛ و درد نردبانی است که آن سویش تو ایستاده‌ای برای در آغوش کشیدنم؛ اما من آدم متوسطی هستم و بیش از آن‌چه باید، خود را درگیر نمی‌کنم، با هیچ چیز. در بهشت هم حسرتم را فقط آه می‌کشم. تن نمی‌کوبم به دیواره‌ها که درد، مرا به تو برساند. قفسم را می‌گذاری در بهشت تا تاب خوردن برگ‌ها، تا سایه‌های بی‌نقص درختان انبوه دیوانه‌ام کند؛ تا دست از لای میله‌ها بیرون کنم؛ تا دستم لای میله‌ها زخم شود و زخم، دالانی است که در پایانش تو ایستاده‌ای برای در آغوش کشیدنم؛ اما من آدم متوسطی هستم و خود را درگیر نمی‌کنم؛ با هیچ چیز. در بهشت هم هوسم را فقط نگاه می‌کنم و دستم را زخمی هیچ آرزویی نمی‌کنم. تو هر رمضان قفسم را می‌گذاری در بهشت تا هوس کنم، ولی منْ... چرا رهایم نمی‌کنی؟ من هیچ مولای کریمی را بر بنده زشتکارش صبورتر از تو بر خود ندیدم!۲ ۱. ای مردم همانا درهای بهشت در این ماه باز است؛ خطبه پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌و‌سلم پیش از ماه رمضان. ۲. فَلَمْ اَرَ مَوْلاً کَریماً اَصْبَرَ عَلی عَبْدٍ لَئیمٍ مِنْکَ، دعای افتتاح. - خدا خانه دارد، فاطمه شهیدی @maae_maein

ما آدم‌های دقیقه نود هستیم. به خاطر همین است که دم رفتن به مهمانی‌ات، یادمان می‌افتد دو ماه فرصت داشتیم که دوش بگیریم، لباس انتخاب کنیم، موها را سشوار کنیم، کفش‌ها را واکس بزنیم، خودمان را آراسته کنیم اما حالا با موهای خیسِ شانه نشده، کفش‌های واکس نخورده و تیپی که اصلاً شبیهِ مهمانی رفتن نیست؛ سلانه سلانه از خانه راه افتاده‌ایم و ذهنِ خیال بافمان مدام دارد ما را دلداری می‌دهد چون چشمِ امیدش دوخته شده به تو به تو که وقتی در را باز می‌کنی بین مهمان‌هایی که با لباس‌های پلوخوری، دسته گل به بغل ایستاده‌اند، یکدفعه چشمت می‌خورد به ما که آن پشت با قیافه‌های آشفته ایستاده‌ایم و از خجالت نگاهمان را مدام از تو می‌دزدیم، دلت برای ما پریشان حال‌های دستِ خالی می‌سوزد. می‌بینی چقدر طفلک‌ایم، چقدر سرافکنده‌ایم. تندتند جواب سلامِ مهمان‌های سوگلی را می‌دهی تا زودتر برسی به ما و ما را محکم‌تر از تمامِ آنها بغل کنی. #صاحبخانه‌ای_که_تو_باشی.... - زینب توقع‌همدانی @maae_maein