من معزالمومنین هستم، جان‌ها به فدای مظلومیتت آقاجاااان💔 #اهل_بیت_کلهم_نورٌ_واحد ●اعْلَمْ أَنَّ الْحَسَنَ بْنَ عَلِیٍّ علیهما السلام لَمَّا طُعِنَ وَ اخْتَلَفَ النَّاسُ عَلَیْهِ سَلَّمَ الْأَمْرَ لِمُعَاوِیَةَ فَسَلَّمَتْ عَلَیْهِ الشِّیعَةُ عَلَیْكَ السَّلَامُ یَا مُذِلَّ الْمُؤْمِنِینَ فَقَالَ علیه السلام مَا أَنَا بِمُذِلِّ الْمُؤْمِنِینَ وَ لَكِنِّی مُعِزُّ الْمُؤْمِنِینَ إِنِّی لَمَّا رَأَیْتُكُمْ لَیْسَ بِكُمْ عَلَیْهِمْ قُوَّةٌ سَلَّمْتُ الْأَمْرَ لِأَبْقَی أَنَا وَ أَنْتُمْ بَیْنَ أَظْهُرِهِمْ كَمَا عَابَ الْعَالِمُ السَّفِینَةَ لِتَبْقَی لِأَصْحَابِهَا وَ كَذَلِكَ نَفْسِی وَ أَنْتُمْ لِنَبْقَی بَیْنَهُمْ یَا ابْنَ النُّعْمَانِ إِنِّی لَأُحَدِّثُ الرَّجُلَ مِنْكُمْ بِحَدِیثٍ فَیَتَحَدَّثُ بِهِ عَنِّی فَأَسْتَحِلُّ بِذَلِكَ لَعَنْتَهُ وَ الْبَرَاءَةَ مِنْهُ فَإِنَّ أَبِی كَانَ یَقُولُ وَ أَیُّ شَیْ ءٍ أَقَرُّ لِلْعَیْنِ مِنَ التَّقِیَّةِ إِنَّ التَّقِیَّةَ جُنَّةُ الْمُؤْمِنِ (3) وَ لَوْ لَا التَّقِیَّةُ مَا عُبِدَ اللَّهُ وَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ- لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِكَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً(4) ●بدان که چون حسن بن علی علیهما السّلام مجروح شد و مردم با او نساختند، و در نتیجه کار [خلافت] را به معاویه (ملعون) واگذار کرد، شیعیان این گونه به او سلام می کردند: «سلام بر تو ای خوارکننده مؤمنان!» [و او در جواب ایشان] می فرمود: «من خوارکننده مؤمنان نیستم بلکه موجب #عزّت_مؤمنانم. من چون دیدم که شما تاب مقاومت در برابر ایشان را ندارید کار را به او (معاویه) واگذاردم تا با این کار، خود و شما را در میانشان نگه دارم، و این تصمیم من همچون تصمیم آن عالم بود که کشتی را معیوب ساخت تا برای صاحبانش باقی بماند، و حکایت من و شما این گونه است تا در میانشان زنده بمانیم». پسر نعمان! من به یکی از افراد شما حدیثی را می گویم و او از قول من آن سخن را نقل می کند، در نتیجه من نیز به خاطر این عمل وادار می شوم لعن و بیزاری از او را جایز شمارم، چرا که پدرم پیوسته و مکرّرا می فرمود: «چه چیزی نوربخش تر و عزیزتر از تقیّه برای چشم است؟ مسلّما تقیّه سپر و حافظ مؤمن است، و اگر تقیّه نبود، دیگر خداوند پرستش نمی شد»، و خداوند عز و جل فرموده: « لا یَتَّخِذِ الْمُؤْمِنُونَ الْكافِرِینَ أَوْلِیاءَ مِنْ دُونِ الْمُؤْمِنِینَ وَ مَنْ یَفْعَلْ ذلِكَ فَلَیْسَ مِنَ اللَّهِ فِی شَیْ ءٍ إِلَّا أَنْ تَتَّقُوا مِنْهُمْ تُقاةً» ( آل عمران / 28) {مؤمنان نباید کافران را به جای مؤمنان به دوستی بگیرند؛ و هر که چنین کند، در هیچ چیز [او را] از [دوستیِ] خدا [بهره ای] نیست، مگر اینکه از آنان به نوعی تقیّه کنید.} 📙بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار جلد 75 صفحه 287 #جزء3

دنیا محل رفاه نیست ؛ محل توشه برداری است... ▪️عنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ صلوات الله علیه قَالَ: یَا ابْنَ آدَمَ إِنَّکَ لَمْ تَزَلْ فِی هَدْمِ عُمُرِکَ مُنْذُ سَقَطْتَ مِنْ بَطْنِ أُمِّکَ فَخُذْ مِمَّا فِی یَدَیْکَ لِمَا بَیْنَ یَدَیْکَ فَإِنَّ الْمُؤْمِنَ یَتَزَوَّدُ وَ الْکَافِرَ یَتَمَتَّعُ ◾️حضرت معزالمومنین امام حسن مجتبی صلوات الله علیه میفرمایند : ای پسر آدم (انسان) از روزی که از مادر متولد شدی ، پیوسته در راه نابودی عمر خویش هستی ، پس از آنچه در اختیار داری برای آینده ات (قبر و قیامت) بهره بگیر؛ همانا که مؤمن در حال تهیه زاد و توشه می باشد، ولی کافر برخوردار است (در فکر لذّت و آسایش و بهره های دنیوی است) 📙بحارالانوار الجامعة لدرر اخبار الائمة الاطهار علیهم السلام با ترجمه فارسی جلد 75 صفحه 112

یا امام رضا ...

⚫️تمامی پیامبران الهی تحت لوای مولا امیرالمؤمنین علیه السلام در قیامت⚫️ ◾️ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صلی الله علیه و آله: إِنَّ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ لَصَاحِبُ لِوَائِی فِی الْآخِرَةِ کَمَا کَانَ صَاحِبَ لِوَائِی فِی الدُّنْیَا وَ إِنَّهُ أَوَّلُ مَنْ یَدْخُلُ الْجَنَّةَ لِأَنَّهُ یَقْدُمُنِی وَ بِیَدِهِ لِوَائِی تَحْتَهُ آدَمُ وَ مَنْ دُونَهُ مِنَ الْأَنْبِیَاءِ پیامبر صلی الله علیه و آله: ▪️علی بن ابی طالب در آخرت همانند دنیا پرچمدار من خواهد بود و نخستین کسی است که وارد بهشت می‌شود زیرا پیشاپیش من حرکت می‌کند در حالی که پرچم مرا در دست دارد و آدم و دیگر پیامبران در زیر آن پرچم هستند. 📚بحارالانوار-جلد ۳۸-صفحه ۹۹-حدیث ۱۸ 📚معالم الزلفی-جلد ۳-صفحه ۶۱۲ -حدیث ۷۲۵

قَالَ أَبُو عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ: رَحِمَ اللّه ُ عَبدًا اِجتَرَّ مَوَدَّةَ النّاسِ إلَينا فَحَدَّثَهُم بِما يَعرِفون وتَرَكَ مايُنكِرونَ. امام صادق عليه‌السلام فرمودند: رحمت خداوند بر آن بنده‌ای، كه دوستی مردم را به سوی ما می‌كشاند. احاديثی را كه می‌پذيرند، برايشان می‌گويد؛ و آنچه را انكار می‌كنند، وامی‌نهد! أمالی شیخ‌صدوق جلد۱ صفحه۱۵۹

روز کندن لباس مشکی چه روزی است؟ امام حسن عسکری علیه السلام فرمودند که رسول خدا صلی الله علیه و آله در روایتی طولانی فرمودند: روز نهم ربیع روز کندن لباس سیاه است. به پیروی از رسول خدا صلی الله علیه و آله روز نهم ربیع الاول روز شادی ماست! عَنْ أَبِي اَلْحَسَنِ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْعَسْكَرِيِّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ عَنْ رَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فِي خَبَرٍ طَوِيلٍ فِي فَضْلِ يَوْمِ اَلتَّاسِعِ مِنْ رَبِيعٍ اَلْأَوَّلِ وَ أَسَامِيهِ إِلَى أَنْ قَالَ قَالَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ وَ يَوْمُ نَزْعِ اَلسَّوَادِ اَلْخَبَرَ. مستدرک الوسائل، ج ۳، ص ۳۲۷

مناظره کوتاه امام رضا علیه السلام با ابن رامین در اثبات تعیین جانشین توسط رسول خدا صلی الله علیه و آله امام رضا علیه السلام به ابن رامین (فقیه مخالفین) فرمودند: «آن وقت که پیامبر صلی الله علیه و آله از مدینه خارج شد، کسی را جای خود نگذاشت؟» 🔹 ابن رامین گفت: «چرا، علی (علیه السلام) را جای خود گذاشت.» 🔸 امام رضا علیه السلام فرمودند: «پس چرا به اهل مدینه نفرمود خودتان کسی را انتخاب کنید، چون انتخاب شما خطا نمی‌شود؟» 🔹 ابن رامین گفت: «چون پیامبر (صلی الله علیه و آله) نگران بود اختلاف و درگیری در میان مردم بیفتد.» 🔸 امام رضا علیه السلام فرمودند: «خوب چه عیبی داشت، اگر هم اختلافی رخ می‌داد، هنگامی که از مسافرت به مدینه بر می‌گشت آن را اصلاح می‌نمود.» 🔹 ابن رامین گفت: «البته عمل آن حضرت که خود جانشین تعیین فرمود، با محکم‌کاری مناسب‌تر و منطقی‌تر بود.» 🔸 امام رضا علیه السلام فرمودند: «بنابراین برای پس از مرگ خود نیز حتما کسی را جای خود قرار داده است.» 🔹 ابن رامین گفت:: «نه!» 🔸 امام رضا علیه السلام فرمودند: «آیا مرگ پیامبر صلی الله علیه و آله از مسافرتش مهم‌تر نبود؟ سفر دنیا کوتاه است و سفر مرگ طولانی و ابدی؛ پس چگونه شد که هنگام مرگ از اختلاف امت خاطرجمع بود - جانشین تعیین نکرد - اما در مسافرت چند روزه دنیا خاطر جمع نبود - جانشین تعیین کرد - با این که خود آن حضرت زنده بود و می‌توانست اختلافات را اصلاح نماید؟» 🔹 ابن رامین در مقابل سخنان منطقی امام رضا علیه السلام نتوانست حرفی بگوید و ساکت شد. مناقب آل ابی طالب، تالیف ابن شهر آشوب، جلد ۱، صفحه ۳۱۸، چاپ دار الاضواء