#عبادت_شیرین يادمه مجرد که بودم زمان تحصیل که از خانواده ام دور بودم، مواقعی که خيلی دلم ميگرفت و هيچ چيزی آرومم نميکرد، صبح اول وقت ميرفتم حرم حضرت معصومه سلام الله عليها، بعد از زيارت ميرفتم ايوان آينه منتظر ورود يک عالم بزرگ ميشدم. حضرت آيت الله بهجت هر روز بين ساعت 7 تا 8 صبح وارد حرم ميشد. منم از ايوان آينه با فاصله ايشون را نگاه می کردم تا زمانی که از صحن عبور می کردند. بعد از ديدن ايشون واقعا آروم ميشدم؛ حقيقتاً همانطور که شنيده بودم نگاه به چهره ی عالِم عبادت است و اين را از آرامش درونم می فهميدم. هميشه با خودم ميگفتم احتمالا علت اينکه نگاه کردن به عالم عبادته، اين باشه که با ديدن چهره يک عالم دين، ياد خدا می افتيم. چرا که به فرموده ی خداوند در قرآن؛ « أَلَا بِذِكْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ » (1) ؛ با ياد خدا دلها آرام ميگيرد. الان بعد از گذشت سالها اين حس خوب را يکجای ديگه هم دارم تجربه ميکنم. همون آرامشی که در زمان مجردی هميشه دنبالش بودم. اين آرامش را در مادر بودن یافتم. نمی دونم چه رازی در مادری نهفته است که حتی در بدترين شرايط روحی هم که باشم همين که نگاهم به چشمهای زيبای دخترم گره ميخوره، با نگاه معصومش تمام غمها از دلم بيرون ميره و آرامشی خاص پيدا می کنم، درست مثل همون آرامشی که بعد از ديدار آن عالم بزرگوار داشتم. گویی نگاه کردن به فرزند هم عبادت است. به نظرم چون چهره ی پاک و معصوم کودک، ما را به ياد خدا می اندازه، دلهای ما با ديدنش آرام ميگيره؛ و اين مثل عبادت در راه خداست. فراموش نکنيم که سجاده ی يک زن بعد از ازدواج، به وسعت چهارديواری خانه اش است. ( #خاطره رضوانه ) پ.ن: (1) سوره رعد، آيه 12 http://www.rezvane.parsiblog.com 📣 کپی بدون ذکر منبع ممنوع است. 🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀 @rezvane