این نتیجه‌ی گلبول رو یکی از مخاطبین فرستاده واسمون❤️ "مامان باید عاشق باشه" @madaranee96

دو ساعت مونده تا قدم قدم عاشقی...❤️ پشت سر مرقد خانوم رو به رو مسجد آقا... به یاد پیاده روی اربعین... #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴

پشت سر مرقد مولا... رو به رو جاده و صحرا #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴

مهربانو🧕🏻 دعایی که واسه روز دحوالارض(امروز) وارد شده، دعای جامع و دقیقیِ. سعی کن حتما این دعا رو مطالعه کنی. 💻 واسه دیدن دعای مخصوص روز دحوالارض و سایر اعمال این روز به لینک زیر مراجعه کن: 📎 Panahian.ir/post/5568 #هیئت_مجازی_مادرانه 🌴🌴

فلفل دلمه ای هاي رنگي-  از هر كدام يك عدد زرد، قرمز، نارنجي، سبز- را به صورت نگيني   و يك عدد پياز را هم به صورت خلالي خرد كنيد. 🍶 داخل ماهيتابه يك قاشق روغن مايع اضافه كنيد و مواد خرد شده را داخل آن بريزيد همراه نمك و فلفل- به ميزان دلخواه- به مدت پنج دقيقه  تفت دهيد.   🍳حالا مواد سرخ شده را سه قسمت كرده و داخل بشقاب به صورت دايره اي قرار دهيد و روي هر كدام يك تخم مرغ شكسته  و روي تخم مرغ مقداري پودر سير بپاشيد. حالا بشقاب ها را داخل مايكروويو به مدت هفت دقيقه قرارداده، به همراه نان سرو كنيد. البته میتونید توی تابه هم درست کنید دیگه خودتون کدبانوئید😅  مدت زمان آماده سازي 10 دقيقه مدت زمان پخت 7 دقيقه #شام_ساده @madaranee96☘

متن دعای هفتم صحیفه سجادیه دعا یادت نره مامان جون🤲🏻 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#دختر_شینا قسمت بیست و یکم گفت: «خدا کند امام زمان(عج) زودتر ظهور کند تا همه به این آرزو برسیم.» با تاریک شدن هوا، صدای انفجار خمپاره ها و توپ ها بیشتر شد. سوار شدیم تا حرکت کنیم. صمد برگشت و به سنگرها نگاه کرد و گفت: «این ها بچه های من هستند. همه فکرم پیش این هاست. غصه من این هاست. دلم می خواهد هر کاری از دستم برمی آید، برایشان انجام بدهم.» تمام طول راه که در تاریکی محض و با چراغ خاموش حرکت می کردیم، به فکر آن رزمنده بودم و با خودم می گفتم: «حالا آن طفلی توی این تاریکی و سرما، چطور نگهبانی می دهد و چطور شب را به صبح می رساند.» فردای آن روز، همین که صمد برای نماز بیدار شد، من هم بیدار شدم. همیشه عادت داشتم کمی توی رختخواب غلت بزنم تا خواب کاملاً از سرم بپرد. بیشتر اوقات، آن قدر توی رختخواب می ماندم تا صمد نمازش را می خواند و می رفت؛ اما آن روز زود بلند شدم، وضو گرفتم و نمازم را با صمد خواندم. بعد از نماز، صمد مثل همیشه یونیفرم پوشید تا برود. گفتم: «کاش می شد مثل روزهای اول برای ناهار می آمدی.» خندید و طوری نگاهم کرد که من هم خنده ام گرفت. گفت: «نکند دلت برای حاج آقایت تنگ شده...» گفتم: «دلم برای حاج آقایم که تنگ شده؛ اما اگر ظهرها بیایی، کمتر دلتنگ می شوم.» در را باز کرد که برود، چشمکی زد و گفت: «قدم خانم! باز داری لوس می شوی ها.» چادر را از سرم درآوردم و توی سجاده گذاشتم. صمد که رفت، بلند شدم و رفتم توی آشپزخانه. خانم های دیگر هم آمده بودند. صبحانه را آماده کردم. آمدم بچه ها را از خواب بیدار کردم. صبحانه را خوردیم. استکان ها را شستم و بچه ها را فرستادم طبقة پایین بازی کنند. در طبقه اول، اتاق بزرگی بود پر از پتوهایی که مردم برای کمک به جبهه ها می فرستادند. پتوها در آن اتاق نگهداری می شد تا در صورت نیاز به مناطق مختلف ارسال شود. پتوها را تا کرده و روی هم چیده بودند. گاهی بلندی بعضی از پتوها تا نزدیک سقف می رسید. بچه ها از آن ها بالا می رفتند. سر می خوردند و این طوری بازی می کردند. این تنها سرگرمی بچه ها بود. بعد از رفتن بچه ها، شیر سمیه را دادم و او را خواباندم. خودم هم لباس های کثیف را توی تشتی ریختم تا ببرم حمام و بشویم که یک دفعه صدای‌ وحشتناکی ساختمان را لرزاند. همه سراسیمه از اتاق بیرون آمدند. بچه ها از ترس جیغ می کشیدند. تشت را گذاشتم زمین و دویدم پشت پنجره. قسمتی از پادگان توی گرد و خاک گم شده بود. خانم ها سر و صدا می کردند و به این طرف و آن طرف می دویدند. نمی دانستم چه کار کنم. این اولین باری بود که پادگان بمباران می شد. خواستم بروم دنبال بچه ها که دوباره صدای انفجار دیگری آمد و انگار کسی هلم داده باشد، پرت شدم به طرف پایین اتاق. سرم گیج می رفت؛ اما به فکر بچه ها بودم. تلوتلوخوران سمیه را برداشتم و بدوبدو دویدم طبقه اول. سمیه ترسیده بود. گریه می کرد و آرام نمی شد. بچه ها هنوز داشتند توی همان اتاق بازی می کردند. آن قدر سرگرم بودند که متوجه صدای بمب نشده بودند. خانم های دیگر هم سراسیمه پایین آمدند. بچه ها را صدا کردیم که دوباره صدای انفجار دیگری ساختمان را لرزاند. این بار بچه ها متوجه شدند و از ترس به ما چسبیدند. یکی از خانم ها اتاق به اتاق رفت و همه را صدا کرد وسط سالن طبقه اول. ده، پانزده نفری آدم بزرگ بودیم و هفت، هشت تایی هم بچه. بوی تند باروت و خاک، سالن را پر کرده بود. بچه ها گریه می کردند. ما نگران مردها بودیم. یکی از خانم ها گفت: «تا خط خیلی فاصله نداریم. اگر پادگان سقوط کند، ما اسیر می شویم.» با شنیدن این حرف، دلهره عجیبی گرفتم. فکر اسارت خودم و بچه ها بدجوری مرا ترسانده بود. وقتی اوضاع کمی آرام شد، دوباره به طبقه بالا رفتیم. پشت پنجره ایستادیم و ردّ دودها را گرفتیم تا حدس بزنیم کجای پادگان بمباران شده که یک دفعه یکی از خانم ها فریاد زد: «نگاه کنید آنجا را، یا امام هشتم!» چند هواپیما در ارتفاع پایین در حال پرواز بودند. ما حتی رها شدن بمب هایشان را هم دیدیم. تنها کاری که در آن لحظه از دستمان برمی آمد، این بود که دراز بکشیم روی زمین. دست ها را روی سرمان گذاشته و دهانمان را باز کرده بودیم. فریاد می زدیم: «بچه ها! دست ها را روی سرتان بگذارید. دهانتان را نبندید.» خدیجه و معصومه و مهدی از ترس به من چسبیده بودند و جیک نمی زدند. اما سمیه گریه می کرد. در همان لحظات اول، صدای گرومپ گرومپ انفجارهای پشت سر هم زمین را لرزاند. با خودم فکر می کردم دیگر همه چیز تمام شد. الان همه می میریم. یک ربعی به همان حالت دراز کشیدیم. بعد یکی یکی سرها را از روی زمین بلند کردیم. دود اتاق را برداشته بود. شیشه ها خرد شده بود، اما چسب هایی که روی شیشه ها بود، نگذاشته بود شیشه ها روی زمین یا روی ما بریزد.

همان توی پنجره و لا به لای چسب ها خرد شده و مانده بود. خدا را شکر کردیم کسی طوری نشده. صداهای مبهم و جورواجوری از بیرون می آمد. یکی از خانم ها گفت: «بیایید برویم بیرون. اینجا امن نیست.» بلند شدیم و از ساختمان بیرون آمدیم. دود و گرد و غبار، به قدری بود که به زور چند قدمیِ مان را می دیدیم. مانده بودیم حالا کجا برویم. یکی از خانم ها گفت: «چند روز پیش که نزدیک پادگان بمباران شد، حاج آقای ما خانه بود، گفت اگر یک موقع اوضاع خراب شد، توی خانه نمانید. بروید توی دره های اطراف.» بعد از خانه های سازمانی، سیم خاردارهای پادگان بود. اما در جایی، قسمتی از آن کنده بود و هر بار که با صمد یا خانم ها می رفتیم پیاده روی، از آنجا عبور می کردیم؛ اما حالا با این همه بچه و این اضطراب و عجله، گذشتن از لای سیم خاردار و چاله چوله ها سخت بود. بچه ها راه نمی آمدند. نق می زدند و بهانه می گرفتند. نیم ساعتی از آخرین بمباران گذشته بود. ما کاملاً از پادگان دور شده بودیم و به رودخانه خشکی رسیده بودیم که رویش پلی قدیمی بود. کمی روی پل ایستادیم و از آنجا به پادگان و خانه های سازمانی نگاه کردیم که ناگهان چند هواپیما را وسط آسمان دیدیم. هواپیماها آن قدر پایین آمده بودند که ما به راحتی می توانستیم خلبان‌هایشان را ببینیم. حتم داشتیم خلبان ها هم ما را می دیدند. از ترس ندانستیم چطور از روی پل دویدیم و خودمان را رساندیم زیر پل. کمی بعد دوباره صدای چند انفجار را شنیدیم. یکی از خانم ها ترسیده بود. می گفت: «اگر خلبان ها ما را ببینند، همین جا فرود می آیند و ما را اسیر می کنند.» هر چه برایش توضیح می دادیم که روی این زمین ها، هواپیما نمی تواند فرود بیاید، قبول نمی کرد و باز حرف خودش را می زد و بقیه را می ترساند. ما بیشتر نگران خانمی بودیم که حامله بود. سعی می کردیم از خاطراتمان بگوییم یا تعریف هایی بکنیم تا او کمتر بترسد؛ اما هواپیماها ول کن نبودند. تقریباً هر نیم ساعت، هفت هشت تایی می آمدند و پادگان را بمباران می کردند. دیگر ظهر شده بود. نه آبی همراه خودمان آورده بودیم، نه چیزی برای خوردن داشتیم. بچه ها گرسنه بودند. بهانه می گرفتند. از طرفی، نگران مردها بودیم و اینکه اگر بروند سراغمان، نمی دانند ما کجاییم. یکی از خانم ها، که دعاهای زیادی را از حفظ بود، شروع کرد به خواندن دعای توسل. ما هم با او تکرار می کردیم. بچه ها نق می زدند و گریه می کردند. کلافه شده بودیم. یکی از خانم ها که این وضع را دید، بلند شد و گفت: «این طوری نمی شود. هم بچه ها گرسنه اند و هم خودمان. من می روم چیزی می آورم، بخوریم.» دو سه نفر دیگر هم بلند شدند و گفتند: «ما هم با تو می آییم.» می دانستیم کار خطرناکی است. اولش جلوی رفتنشان را گرفتیم؛ اما وقتی دیدیم کمی اوضاع آرام شده، رضایت دادیم و سفارش کردیم زود برگردند. با رفتن خانم ها، دلهره عجیبی گرفتیم که البته بی مورد هم نبود. چون کمی بعد، دوباره هواپیماها پیدایشان شد. دل توی دلمان نبود. این بار هم هواپیماها پادگان را بمباران کردند. هر لحظه برایمان هزار سال می گذشت؛ تا اینکه دیدیم خانم ها از دور دارند می آیند. می دویدند و زیگزاکی می آمدند. بالاخره رسیدند؛ با کلی خوردنی و آب و نان و میوه. بچه ها که گرسنه بودند، با خوردن خوراکی ها سیر شدند و کمی بعد روی پاهایمان خوابشان برد. هر چه به عصر نزدیک تر می شدیم، نگرانی ما هم بیشتر می شد. نمی دانستیم چه عاقبتی در انتظارمان است. با آبی که خانم ها آورده بودند، وضو گرفتیم و نماز خواندیم. لحظات به کندی می گذشت و بمباران پادگان همچنان ادامه داشت. #ادامه_دارد "مامان باید شهید پرور باشه " @madaranee96

#زندگی‌به‌طعم‌عسل آبروی تو چون یخ جامدی است که درخواست آن را قطره قطره آب می کند، پس بنگر که آن را نزد چه کسی فرو می ریزی. اقتباسی از حکمت ۳۴۶ نهج البلاغه "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

🌸شب ها آرامشی دارن 💫از جنس خـدا 🌸پروردگارت همیشه 💫بـا تـو همراهِ 🌸امشب 💫از همون شب‌هایی‌ِ 🌸که واست یک شب بخیر 💫خــدایی آرزو کـردم...❤️ 🌸شبت بخیر و شادی خانومی⭐️ "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

مهم‌ترین مشکل خانواده‌ در ایران... تا این مسئله حل نشه؛ توصیه‌های اخلاقی هم اثر نخواهد کرد... استاد پناهیان "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

وعده ما تا جمعه ظهور🌼 هر روز صلوات خاصه حضرت مادر "مامان باید شاد باشه"

سلام بانو 🧕🏻 صبحت بخیـر و شادی خانومی🌷 امروزت پراز زیبایی روزت پرانرژی چهره ت شـاد و خنـدان لبت ت پراز تبسـم🌷 قلب ت پر از نور الهی و زندگیت پراز رحمت و نعمت های خدا🌷 بریم واسه ساختن یه روز عااااالی "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

📜#الفبای_علوی 🔶حرف الف حضرت امام علی علیه السلام می‌فرمایند: ادب بهترین اخلاق است. "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#کارتون کارتون (اتل متل یه جنگل) این داستان : ورزشکارهای کوچولو @madaranee96☘

اینم یه بازی دو نفره که دو تا چوب می‌خواد و یه توپ و البته چند تا هم آجر😍 #بازی @madaranee96☘

#بازی‌بازوی‌تربیت چشم بسته به دنبال کسی گشتن👀 👀 🔸چشم👀 یکی از افراد 👬👬را ببندید. دیگران باید در اطراف این فرد، در یک محدودۀ مشخّص، در حالی که جمله‏ ای را با صدای بلند 🗣می‏گویند، این طرف و آن طرف➡️⬅️ بروند. 🔹فردی هم که چشمش بسته است، در حالی که دستانش👐 را به سمت جلو گرفته، باید این افراد را پیدا کرده، با دست لمسشان کند. 🔸هر کسی که لمس ✋شود، می‏بازد و باید چشمش بسته شود. 🔹افرادی که چشمشان👀 باز است، باید مراقب دوستشان باشند تا به جایی برخورد ❌نکند. 🔸تقویت حسّ شنوایی👂از فواید این بازی است. 🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹🔸🔹 📚بازی، بازوی تربیت، صفحه ۱۱۲ #بازی_بازوی_تربیت #من_دیگر_ما @abbasivaladi "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#مادرانه #نکته_تربیتی اگه صداى داد يا دعواى شما توی خونه، بلندتر از صداى قهقهه بچه‌هاتونه، فرزند سالم و شادى نخواهيد داشت... @childrin1 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96

#تزیین_غذای_کودک کوچولوها گاهی غذا و میوه نمی خورن، تزیین زیبای غذا میتونه بچه ها رو تشویق به مصرف بهتر و بیشتر مواد غذایی سالم کنه و باعث رشد بهتر بچه ها بشه 💕 💜💕 ╭ 💜💕 @childrin1 "مامان باید شاد باشه" @madaranee96