بسم الله الحمن الرحیم «دیر نشه؟! نکنه نرسیم؟ نکنه آخرش این تعلل ها و بهانه ها کار دستمون بده؟» روزی هزار بار این فکرها می آیند و از پیچ و خم های ذهنم عبور میکنند و می روند. گاهی بعضی هایشان پشت یک چراغ قرمز می مانند و حسابی رویشان تمرکز میکنم و آخرش آنقدر گاز می دهند که دود از اگزوزشان بلند می شود و اشکم را در می آورند. «نکنه پدر مهربانمون بیان و دنبال کمکی هاشون بگردن و من هنوز درگیر تصمیم بین دکترا خوندن و نخوندن باشم! » خیلی وقت است لزوم کار جمعی برایم مسجل شده است. حرف از توصیه ی امام عصر (عج) به شیخ مفید به میان آمد! از کلید واژه ای که حضرت برای باز شدن قفل غیبت مطرح کرده اند! همانی که گیر همه ی مشکلات بشر است! که اگر خوب بفهمیمش اگر خوب بشناسیمش و خوب به آن عمل کنیم کار تمام است و حضور و دیدار مولایمان حسرت نخواهد شد! واژه ایست عمیق. عمقش آنقدری است که در اعماق وجودمان حسابی ریشه بدواند و درخت بار آمده از خود را آنچنان تنومند سازد که تا قیام قیامت سرپا بماند و هر سال آنقدری بار بدهد که تمام بشر از آن روزی بخورند. درختی که انشعابات ریشه اش در وجود تک تک مان دویده باشد و ما همان زمین مشترکی شده باشیم برای تغذیه و استحکامش. اینقدر این کلید واژه مصداق هایش راهگشاست که اگر اتفاق بیافتد دردی در عالم نمی ماند‌. پدر شرمنده از سفره ی خالی نمی ماند. جوانی بیکار و ناتوان برای تشکیل خانواده نمی ماند. از اینها مهم تر! ردپایی از شیطان نمی ماند. ظلم و کودک کشی و نسل کشی نمی ماند. غارت و تصاحب آب و خاک و جسارت به زن و دختری نمی ماند.میلی به برهنگی و بدن پروری و مادیات گرایی نمی ماند. بله! اجتماع قلوب! اجتماع قلوب و همدلی که باشد. یکی شدن که باشد. برای هم بودن که باشد. چرخیدن امت واحد حول محور توحید که باشد. همه ی این درد ها و نداشتن ها و نبودن ها بی معنا می شود. و چقدر این واژه ها دارند کم کم ملموس می شوند برایمان. در قدمهای مادرانه ای مان. دارند مصداق پیدا میکنند در لحظه لحظه ی حرکتمان در کنار هم. چقدر مباحث تشکیلات با این کلید واژه ی اجتماع قلوب همخوانی دارند. چه ابزار کار راه اندازی است این مبحث تشکیلات در این مسیر و برای تحقق و جاری شدن این همدلی. قدم هایمان دارند محکم می شوند.دلهایمان دارند وسعت پیدا میکنند. داریم هم ادبیات و همدل می شویم! چقدر آدم های تشکیلاتی به کار آقا بیایند! چقدر آن هایی که در گره زدن قلوب مومنین قدمی بردارند گل می کنند و عزیز می شوند و به چشم آقا جانمان می آیند! چقدر کار زمین مانده داریم... چقدر قلوب سرگردان منتظر داریم... وقت گره زدن است، وقت پیوند زدن دل هاست‌. گره دل های خودمان که حسابی سفت شد باید یکی یکی برویم و دل بخریم و تب جماعتی حرکت کردن را به جان همه بیاندازیم. کاش ذره ذره فهم کنیم و قدم قدم تشکیلات را زندگی کنیم و دنیا دنیا قلب ها را به هم بچسبانیم و لایق و آماده ی ظهور شویم. بس است هر چه بین دو راهی ها معطل کرده ایم. جا دارد این جملات اماممان را بگذاریم وسط دورش حلقه بزنیم و آنقدر با کلماتش اشک بریزیم که قفل های دل و ذهنمان باز شوند و توفیق عملش را نصیبمان کنند. قال مولانا الامام المهدی (عجّل‌الله‌فرجه‌الشریف): «وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنَا وَفَّقَهُمْ اللَّهُ لِطَاعَتِهِ عَلَی (اجْتِمَاعٍ مِنَ الْقُلُوبِ) فِی الْوَفَاءِ بِالْعَهْدِ عَلَیهِمْ لَمَا تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیمْنُ بِلِقَائِنَا وَ لَتَعَجَّلَتْ لَهُمُ السَّعَادَةُ بِمُشَاهَدَتِنَا عَلَی حَقِّ الْمَعْرِفَةِ وَ صِدْقِهَا مِنْهُمْ بِنَا فَمَا یحْبِسُنَا عَنْهُمْ إِلَّا مَا یتَّصِلُ بِنَا مِمَّا نَکرَهُهُ وَ لَا نُؤْثِرُهُ مِنْهُمْ[1]» «اگر شیعیان ما که خداوند توفیق طاعتشان دهد، در راه ایفای پیمانی که بر دوش دارند،( همدل) می شدند، میمنت ملاقات ما از ایشان به تأخیر نمی افتاد، و سعادت دیدار ما زودتر نصیب آنان می گشت، دیداری بر مبنای شناختی راستین و صداقتی از آنان نسبت به ما؛ علّت مخفی شدن ما از آنان چیزی نیست جز آن چه از کردار آنان به ما می رسد و ما توقع انجام این کارها را از آنان نداریم.» [1] احتجاج، ج2، ص499؛ بحارالأنوار، ج53، ص177، ح8 . #مباحثه‌جزوه‌تشکیلات #مادرانه‌شمالغرب #مدار‌مادران‌انقلابی "مادرانه"