💠 #بی_نیازترین_مردم 🔹لقمان حکیم: پسرم بی نیازترین مردم کسی است که به آنچه در دست دارد قناعت کند و فقیرترین آنها کسی است که به آنچه در دست مردم است چشم داشته باشد. رزقی که برای تو ضمانت شده به تو خواهد رسید. لازم نیست در طلب آن خود را به مشقت اندازی. 📚ارشادالقلوب/ج1/ص73 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

💠 #روزی_کافی 🔸رسول اکرم صلی الله علیه و آله و سلم: اى ابوذر! من دعا کردم که خداوند، روزی دوستدار مرا به قدر کفاف عطا کند و به دشمن من، مال و فرزند زیاد دهد. 📚مکارم الأخلاق/ص463 ✍🏼فرزند زیاد برای دشمنان و کفار، در واقع بلا و مصیبت است. چون آنها را در فتنه و بلای بزرگی گرفتار می کند، اما برای مومن هم در این دنیا و هم در آخرت همان صدقه ی جاریه است. 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

💠 #غصه_روزی 🔹امام صادق(علیه السلام): هر کس همّ و غمش روزى اش باشد، برایش گناهی نوشته می شود. 📚امالى طوسى/ص300/ح593 ✍🏼خداوند روزی دهنده تمام بندگانش است و روزی همه آنها را ضمانت کرده است که با تلاش به آنها خواهد رسید. پس اگر کسی ناراحت روزی خود باشد و از آن ناامید باشد، در واقع از رازق خود مایوس شده است و یاس از خالق گناهی بزرگ است. 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

#فاطمیه_خط_مقدم_ماست 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

امام على عليه السلام : إنّ مِن أعظَمِ العُوّادِ أجرا عندَ اللّهِ عَزَّوجلَّ لَمَن إذا عادَ أخاهُ خَفَّفَ الجُلوسَ، إلاّ أن يَكونَ المَريضُ يُحِبُّ ذلكَ و يُريدُهُ و يَسألُهُ ذلكَ بزرگترين پاداش را نزد خداوند عزّوجلّ آن عيادت كننده اى دارد كه هرگاه به عيادت برادرش برود، زمان كوتاهى نزد او بنشيند، مگر اين كه خود بيمار دوست داشته باشد و از او بخواهد كه بيشتر بنشيند ميزان الحكمه ج10 ص500 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

🔹 بدون تعارف با یکی از برترین دانشمندان شیمی دنیا که چوپان بود 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

بر اساس نظرسنجی اعلامی موسسه تحقیقات سیاست و نظرسنجی فلسطین بین ۲۲ نوامبر تا ۲ دسامبر ۲۰۲۳، پس از عملیات حماس در ۷ اکتبر و آغاز جنگ در نوار غزه، حمایت فلسطینی‌ها از تشکیل گروه‌های مقاومت و مبارزه مسلحانه با اسرائیل از ۴۱ درصد در سپتامبر ۲۰۲۲ به ۶۹ درصد در دسامبر ۲۰۲۳ افزایش داشته است. 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

﷽ 🔺#ببینید نماهنگ | #بی_مردم به مناسبت شهادت حضرت فاطمه‌زهرا(سلام‌الله‌علیها) 🎙 بانوای: #حاج_مهدی_رسولی 💚↝•|@mahdaviat_haqiqi

برگی از داستان #استعمار قسمت صد و بیست: به دنبال «کادی» گاندی می‌دانست انگلیسی‌ها از چه چیزی می‌ترسند، برای همین به «کادی»فکر می‌کرد. از دوستانش خواست برای او یک چرخ ریسندگی پیدا کنند. این چرخ‌ها با حرکت دست به کار می‌ افتادند و روزگاری صدها هزار از آن ها در خانه‌های هند وجود داشت. هندی‌ها با این چرخ‌ها پنبه را به نخ تبدیل می‌کردند و از این نخ پارچه ای به نام «کادی» می‌ بافتند. اما آن روزها هیچکس نمی‌ توانست یکی از این چرخ‌ها را پیدا کند. انگلیسی ها صنعت پارچه بافی هند را نابود کرده بودند. اکنون همه مردم شهرها و روستاها از پارچه های انگلیسی استفاده می‌کردند. سرانجام یکی از دوستانش به او اطلاع داد که توانسته یکی از این چرخ‌ها را در شهر « ویجاپور » در ایالت «بارودا» پیدا کند. در بسیاری از خانه‌های این شهر یک چرخ ریسندگی پیدا می‌ شد که بدون استفاده در گوشه خانه افتاده بود. گاندی چرخ را به خانه‌اش برد و از پیرزنی خواست تا کار کردن با آن را به او آموزش دهد. مدتی بعد شروع به بافتن «کادی» کرد. او در کنار فعالیت‌های سیاسی، روزانه چهار ساعت را به نخ‌ریسی و بافتن کادی اختصاص می‌ داد. گاندی پس از مدتی توانست لباسش را از پارچه ای که خودش بافته بود، تهیه کند. سپس از دوستانش هم خواست که آن‌ها هم برای لباس هایشان از « کادی » ای که خودشان بافته بودند؛ استفاده کنند. دوستان گاندی با مردم ویجاپور صحبت کردند و آن ها قول دادند که اگر خریداری برای پارچه هایشان پیدا شود، دوباره به سراغ چرخ‌های نخ ریسی قدیمی‌ بروند. هر سال دویست میلیون لیره پارچه انگلیسی وارد هند می‌ شد. گاندی می‌ دانست انگلیسی‌ها هر روز فروش کالاهایشان را با روز قبل مقایسه می‌کنند و اگر درآمدشان اندکی کاهش داشته باشد، به وحشت می‌ افتند. او از اهالی ویجاپور خواست بافتن کادی را آغاز کنند و از پیروانش هم درخواست کرد که فقط پارچه دست بافت هندی بپوشند. او برای کسانی هم که می‌ خواستند وارد کنگره ملی هند شوند، شرط گذاشت که حتماً باید از کادی استفاده کنند. مدتی بعد گروه زیادی از مردم با پوشیدن کادی به خیابان ها می‌‌آمدند؛ انگار این پارچه لباس یکدست پیروان گاندی و طرفداران آزادی هند شده بود. بسیاری از روستایی ها و اهالی شهرها که تا مدتی قبل بیکار بودند با به کار انداختن دوباره چرخ های نخ ریسی به درآمد تازه ای رسیدند. بافندگان کادی دارای انجمنی بودند که گاندی آن را تأسیس کرده بود. این انجمن در سال ۱۹۲۸ میلادی ۱۶۶ انبار و ۲۴۵ فروشگاه داشت و سالانه 1250000 لیره پارچه می‌ فروخت. زن‌ها و مردهای هندی با آنکه جنس کادی کمی‌ زبر و خشن بود، آن را به پارچه های اروپایی ترجیح می‌ دادند. در روزی که جشن بزرگی برای کادی برگزار شد، تاجران شهر بمبئی پارچه های خارجی خود را به میدان اصلی شهرآوردند و همه را یک جا آتش زدند. کادی در هند آن قدر طرفدار پیدا کرده بود که تولیدکنندگان پارچه در ژاپن پارچه ای را شبیه کادی با دستگاه های نساجی می‌ بافتند و آن را در هند به نام پارچه دست بافت هندی می‌ فروختند. اکنون هرکس که می‌‌خواست بگوید من دشمن انگلستان هستم، کادی می‌ پوشید و به خیابان می‌ آمد. تصمیم مردم هند برای نخریدن اجناس انگلیسی در سال ۱۹۲۹ میلادی با بحران اقتصادی بزرگی که همه آمریکا و اروپا را فرا گرفته بود، همزمان بود. انگلیسی ها که گذشته از این نوع مبارزه مردم هند هراس داشتند. اکنون که با مشکلات اقتصادی هم رو در رو بودند، بیشتر به وحشت افتادند. نایب السلطنه هند وعده داد که در آینده به هندی‌ها خودمختاری داده خواهد شد. این وعده که هیچ تاریخ مشخصی در آن ذکر نشده بود، هندی‌ها را آرام نکرد. دولت انگلستان گروهی را برای تحقیق درباره « اعطای خودمختاری » به هند فرستاد. اما این گروه به هر شهری که رفت با راهپیمایی عظیم مردم رو در رو شد. پلیس به راهپیمایی ها حمله می‌کرد و مردم را با ضربه های « لاتی » کتک می‌ زد. لاتی، چوب بزرگی بود که قسمت بالای آن پوشش آهنی داشت. اما گاندی به مردم دستور داده بود، درپاسخ پلیس، هیچ‌گونه خشونتی نشان ندهند. مردم ضربه های لاتی را روی سر و بدن خود تحمل می‌کردند و کلمه ای هم به زبان نمی‌ آوردند. اما همه جوانان هندی نمی‌ توانستند شیوه ساتیاگراها را قبول کنند، خشم آنها از ستمگری انگلیسی‌ها در بعضی ایالت ها باعث می‌شد دست به اسلحه ببرند. در بنگال، گروهی از جوانان، سازمانی را برای جنگ با انگلیسی‌ها تأسیس کردند و در نخستین عملیات یک سرهنگ انگلیسی را به قتل رساندند. سرگذشت استعمار #مهدی_میرکیایی ج8 ص102 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‌‌💚↝•|@mahdaviat_haqiqi