#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت اول )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین فيض الله در حال آب دادن به باغچة كارخانـه بـود كـه صـداي نگهبـان دم در را شنيد. شلنگ را در باغچه رها كرد و به سوي اتاقـك نگهبـاني رفـت. مـرد نگهبـان، گوشي تلفن به دست گفت: مش فيضل الله، مژده بده... خانمت فارغ شد. بدو. فيض الله يك نفس تا خانه دويد. وقتي به خانه رسيد كه فاميل و آشنايان در حيـاط و اتـاق در انتظـارش بودنـد. سريع سلام و عليكي كرد و رفت بالاي سر رختخواب همسرش؛ اقدس خانم. اقـدس با گونهاي تبدار و عرق كرده، لبخندبيرمقي زد و سلام كرد. فيض الله به نوزاد نگاه كرد كه قنداق پيچ شده و معصومانه خوابيده بود. فيضل الله گفت: «حالت خوب است خانم؟ اقدس گفت: به مرحمت شما. مبارك باشد، پسر است. فــيض الله، گونــه هــاي ســرخ نــوزاد را بوســيد. اقــدس گفــت: اســمش را چــه ميگذاري؟ مهدي... مهدي. مهدي باكري در سال ۱۳۳۳شمسي در مياندوآب به دنيا آمد. با ورود به دانشگاه، مرحلة جديدي از زنـدگي علمـي و سياسـي او آغـاز شـد. در همان سالها به طور جدي پا در عرصه مبارزات سياسي و انقلابـي گذاشـت. مطالعـة كتاب ولايت فقيه امام خميني، نقش مهمي در شكلگيـري شخصـيت او بـر جـا گذاشت. او در دانشگاه، درسـخوان و يـاور دانشـجويان، و بيـرون از دانشـگاه، دانشـجويي پرشور و حال و واقف به اوضاع و احوال زمانه بـود. او و دوسـتانش نقـش مهمـي در برپايي تظاهرات شهر تبريز در پانزدهم خرداد ۱۳۵۴ و ۱۳۵۵ داشتند. همان زمـان، مهدي توسط ساواك شناسايي شد و بارها براي بازجويي به سازمان امنيت برده شد؛ اما چون مدركي عليه او نداشتند، تحت نظر آزاد شد. بعد از گرفتن مدرك مهندسي، دوستانش قصد داشتند ادامة تحصيل بدهند؛ امـا مهدي بر اين باور بود كه ديگر براي ادامة مبارزه بايد از محيط دانشگاه خارج شود. در سال ۱۳۵۶ ،به عنوان افسر وظيفه به خدمت سربازي رفت و مأمور بـه تهـران شد. در آن سالها، برادر كوچكش «حميد» به توصية مهدي براي ادامـه تحصـيل و در اصل، براي ديدن دورة آموزش نظامي، از ايران خارج شد. وظيفة اصلي حميد، فراهم آوردنِ سلاح و مهمات و رساندن آنها به مبارزان در ايران بود. در بحبوحة انقلاب، مهدي به فرمان امام خميني از پادگان گريخت و بـه اروميـه بازگشت. اين دوران، آغاز زندگي مخفي او و تلاش براي سازماندهي نيروهاي جـوان و تربيت آنها براي ياري رساندن به انقلاب بود. با پيروزي انقلاب، مهدي نقشـي فعـال در سـازماندهي سـپاه پاسـداران انقـلاب اسلامي داشت. مدتي هم دادستان دادگاه انقلاب اروميه شد. همزمان بـا خـدمت در سپاه، به انتخاب شوراي شهر اروميه، مسئوليت شهرداري اروميه را به عهده گرفت. خانواده و دوستانش به او فشار ميآوردند كه ازدواج كند؛ اما مهـدي بـه شـوخي ميگفت: «من با كسي ازدواج ميكنم كه بتواند قبضة خمپاره را بردارد. خانم صفيه مدرسي ميگويد: مهرماه ۱۳۵۹ تازه جنگ تحميلي عـراق عليـه ايران شروع شده بود كه مهدي به خواستگاريام آمد. يك بار او را در تلويزيون ديده بودم كه به عنوان شهردار اروميه خيلي شـمرده و متـين صـحبت مـيكنـد. دسـت روزگار او را بـه خانـة مـا آورد. بعـد از مراسـم معارفـه و خواسـتگاري، شـرايطش را پرسيدم. مهدي شرطي بجز اطاعت از دستورهاي الهي و پيروي از خط امام نداشـت. من هم با جان و دل پذيرفتم. مهدي، يك حلقة طلايي به قيمت ۸۰۰ تومان براي همسرش خريد و يـك جلـد كلاماالله مجيد و كلت كمرياش هم به عنوان مهريه تعيين شد! روز بعد از عقد، مهدي به سوي جبهه شتافت. ابتـدا بـه منطقـه عمليـاتي غـرب كشور رفت و سمت فرماندهي عمليات سپاه را به عهده گرفت و در پاكسازي آنجا از مزدوران مسـلح ضـد انقـلاب كوشـش بسـيار كـرد. همـان روزهـا بـود كـه علـي صيادشيرازي به كردستان آمد و با مهدي باكري آشنا شد. مهدي، كمك بسـياري در راهنمايي نيروهاي صيادشيرازي انجام داد و دوستي آن دو از همان جا آغاز شـد. صيادشيرازي بعدها چنين گفت: «من تا سالها نمـيدانسـتم ايـن جـوان متواضـع و فروتن اما زيرك و فعال، مهندس است و فقـط او را بـه عنـوان يـك بسـيجي سـاده ميشناختم. او بجز بسيجيان، در دل ارتشـيها هـم نفـوذ داشـت. بـه هنگـام ادغـام نيروهاي سپاه و ارتش براي شركت در بعضي از عملياتها، برادران ارتشي براي بـودن در كنار او با هم رقابت ميكردند. #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت دوم )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مهدي پس از شركت در عمليات مختلـف و پاكسـازي ضـد انقـلاب، بـه منطقـة جنوب كشور رفت و معاونت تيپ نجف اشرف را به عهده گرفت. در عمليات فتحالمبين، در منطقة رقابيه، از ناحيـة چشـم مجـروح شـد. پـس از بهبود، به جبهه بازگشت و در آزادسازي خرمشهر شركت كرد و باز مجروح شد؛ امـا دست از هدايت و سازماندهي نيروهاي عملكننده برنداشت. با تشكيل تيپ عاشورا، فرمانـدهي ايـن تيـپ را بـه عهـده گرفـت. بـار ديگـر در عمليات رمضان مجروح شد. تيپ عاشورا به لشكر مبدل شد و مهدي هنوز فرمانده بـود. او خـانوادهاش را بـه جنوب برد و خانه اي كوچك در اهواز اجاره كرد. با شروع عمليات مسلمبن عقيل، در آزادسازي بخـش عظيمـي از خـاك ايـران و چند منطقه ديگر نقش مهمي ايفا كرد. او به همراه بسيجيان سلحشور لشكر عاشورا، در عمليات محرم، والفجر مقدماتي و والفجر يك تا چهار شركت كرد. در عمليات حماسي خيبر كه در جزيره مجنون برپا شد، بـرادرش حميـد ـ قـائم مقام لشكر ـ غريبانه به شهادت رسيد. مهدي در نامهاي به خانواده، شـهادت حميـد را نتيجة توجه و عنايت خداوندي دانست. با شهادت حميد، همه در پي اين بودنـد كـه پيكـر او را بـه عقـب بياورنـد. ايـن موضوع را به مهدي گفتند. مهدي با بيسيم پرسيده بود: «حميد را بـه همـراه ديگـر شهدا ميآوريد؟ گفته بود: آقا مهدي! خودتان مـيدانيـد كـه زيـرِ ايـن آتـش ۲ مرتضي ياغچيان شديد نميتوانيم بيش از يك شهيد به عقب منتقل كنيم. مهدي گفته بود: «هيچ فرقي بين حميد و ديگران نيست. اگـر نمـيشـود ديگـر شهدا را به عقب بياوريد، پس حميد هم پيش دوستان شهيدش باشد، بهتر است. بعد از شهادت حميد، مهدي تا مدتها در منطقـة عمليـاتي خيبـر مانـد. در ايـن مدت، رطوبت شديد منطقه، او را دچار درد پا كرد. بعد از بازگشت به عقبه، تا مدتها پايش را در تنور داغ ميگذاشت تا درد پايش تسكين يابد. اسفند ماه ۱۳۶۳،يك سال پس از شهادت حميد، به زيارت امام خميني رفت. او در آنجا از آيت االله خامنه اي خواهش ميكند كه از امام بخواهد دعـا كنـد تـا شـهيد شود. مهـدي در وصـيت نامه اش نوشـته اسـت: خـدايا! چـه قـدر دوسـت داشـتني و پرستيدني هستي! هيهات كه نفهميدم. چه قدر لذتبخش است انسان آمـادة ديـدار ربش باشد؛ اما چه كنم كه تهيدستم؟ خدايا!تو قبولم كن. دوست دارم وقتي شهيد ميشوم، جسدم پيدا نشود تا حتي يك وجب از خاك اين دنيا را اشغال نكنم. خدايا! مرا پاكيزه بپذير. در روزهاي آخر اسفند ماه ۱۳۶۳ ،عمليات بـدر آغـاز شـد. اولـين گـردان لشـكر عاشورا بسرعت از دجله ميگذرد و به قلب دشمن يورش ميبرد. #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت دوم )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مهدي پس از شركت در عمليات مختلـف و پاكسـازي ضـد انقـلاب، بـه منطقـة جنوب كشور رفت و معاونت تيپ نجف اشرف را به عهده گرفت. در عمليات فتحالمبين، در منطقة رقابيه، از ناحيـة چشـم مجـروح شـد. پـس از بهبود، به جبهه بازگشت و در آزادسازي خرمشهر شركت كرد و باز مجروح شد؛ امـا دست از هدايت و سازماندهي نيروهاي عملكننده برنداشت. با تشكيل تيپ عاشورا، فرمانـدهي ايـن تيـپ را بـه عهـده گرفـت. بـار ديگـر در عمليات رمضان مجروح شد. تيپ عاشورا به لشكر مبدل شد و مهدي هنوز فرمانده بـود. او خـانوادهاش را بـه جنوب برد و خانه اي كوچك در اهواز اجاره كرد. با شروع عمليات مسلمبن عقيل، در آزادسازي بخـش عظيمـي از خـاك ايـران و چند منطقه ديگر نقش مهمي ايفا كرد. او به همراه بسيجيان سلحشور لشكر عاشورا، در عمليات محرم، والفجر مقدماتي و والفجر يك تا چهار شركت كرد. در عمليات حماسي خيبر كه در جزيره مجنون برپا شد، بـرادرش حميـد ـ قـائم مقام لشكر ـ غريبانه به شهادت رسيد. مهدي در نامهاي به خانواده، شـهادت حميـد را نتيجة توجه و عنايت خداوندي دانست. با شهادت حميد، همه در پي اين بودنـد كـه پيكـر او را بـه عقـب بياورنـد. ايـن موضوع را به مهدي گفتند. مهدي با بيسيم پرسيده بود: «حميد را بـه همـراه ديگـر شهدا ميآوريد؟ گفته بود: آقا مهدي! خودتان مـيدانيـد كـه زيـرِ ايـن آتـش ۲ مرتضي ياغچيان شديد نميتوانيم بيش از يك شهيد به عقب منتقل كنيم. مهدي گفته بود: «هيچ فرقي بين حميد و ديگران نيست. اگـر نمـيشـود ديگـر شهدا را به عقب بياوريد، پس حميد هم پيش دوستان شهيدش باشد، بهتر است. بعد از شهادت حميد، مهدي تا مدتها در منطقـة عمليـاتي خيبـر مانـد. در ايـن مدت، رطوبت شديد منطقه، او را دچار درد پا كرد. بعد از بازگشت به عقبه، تا مدتها پايش را در تنور داغ ميگذاشت تا درد پايش تسكين يابد. اسفند ماه ۱۳۶۳،يك سال پس از شهادت حميد، به زيارت امام خميني رفت. او در آنجا از آيت االله خامنه اي خواهش ميكند كه از امام بخواهد دعـا كنـد تـا شـهيد شود. مهـدي در وصـيت نامه اش نوشـته اسـت: خـدايا! چـه قـدر دوسـت داشـتني و پرستيدني هستي! هيهات كه نفهميدم. چه قدر لذتبخش است انسان آمـادة ديـدار ربش باشد؛ اما چه كنم كه تهيدستم؟ خدايا!تو قبولم كن. دوست دارم وقتي شهيد ميشوم، جسدم پيدا نشود تا حتي يك وجب از خاك اين دنيا را اشغال نكنم. خدايا! مرا پاكيزه بپذير. در روزهاي آخر اسفند ماه ۱۳۶۳ ،عمليات بـدر آغـاز شـد. اولـين گـردان لشـكر عاشورا بسرعت از دجله ميگذرد و به قلب دشمن يورش ميبرد. #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت سوم )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین تا دميدن سپيده، نيروهاي لشكر عاشورا، پل نفر رو بر روي دجله نصب ميكنند. هنوز ساعتي از صبح نگذشته، در بيسيمهاي ارتش بعثي عراق، داد و هوار صدام بلند ميشود كه نيروهايش را به مقاومت در برابر شيرمردان لشكر عاشورا دعوت ميكند. مهدي و نيروهايش، ضربات مهلكي بر ارتش عراق ميزنند. در روز ۲۵ اسفندماه، مهـدي و شـمار انـدكي از نيروهـاي جـان بـر كـفاش، بـا خمپـارة ۶۰ و كـلاش و آر،پي،جي در برابر نيروهاي تا بنِ دندان مسلحِ عراقي مقاومت ميكنند. در قرارگاه كربلا، فرماندهان ارشد سپاه كوشش فراواني براي راضي كردن مهـدي به بازگشت به عقبه ميكنند؛ اما مهدي به پيامهـاي بيسـيم و پيكهـايي كـه دم بـه ساعت او را به عقب فرا ميخواندنـد، تـوجهي نمـيكنـد. در لحظـات آخـر، مهـدي، راكتانداز آر،پي، جي هفت بر دوش، به دشمن حمله ميكنـد. گلولـه اي بـه سـرش ميخورد و بسختي مجروح ميشود. بسيجيها، فرمانده رشيدشان را به قايق ميرسانند. مهدي، غرق در خـون، بـراي آخرين بار به آنها نگاه ميكند. قايق از ساحل جدا ميشود. عليرضا تندرو، قايق را به سرعت به سوي عقـب مـيبـرد؛ امـا در ميانـة راه ناگهـان مهـدي و عليرضـا، آمـاج گلولههاي دشمن قرار مـيگيرنـد و بعـد موشـكي زوزهكشـان در دل قـايق منفجـر ميشود و پيكر نيمهجان مهدي و عليرضا راهي اعماقِ درياها ميشود. پس از شهادت مهدي، امام خميني در پيامي از او به عنوان شهيد اسلام ياد كرد و آيت االله خامنه اي چنين نوشت: درود بر روان پاك مؤمن صادق و انقلابي و فداكار و سردار شجاع كه عهد پايدار خود با خدا را به سر آورد و خون پاك خود را نثار كرد و به فيض بيبديل شهادت نايل آمد. هنوز كه هنوز است، بسيجيان سوخته دل لشكر عاشورا، چشم به آبهـاي جنـوب دارند كه چه زماني آقا مهدي بازميگردد؛ اما ايـن آرزوي مهـدي بـود كـه پيكـرش زمين را اشغال نكند. مهدي به دريا پيوست!مهدي از پنجرة كلاس به بيرون زل زده بود. برف آرام آرام ميباريد. بـاد تنـدي، دانههاي برف را ميرقصاند و به اين سو و آن سو ميكشاند. مهدي رو به ايوب كرد و گفت: «ببين چه برفي ميبارد! ايوب، دستان يخزدهاش را «هـاه» كـرد و گفـت: آره... انگـار تـو آسـمان، پنبـه حلاجي ميكنند. مهدي خنديد و گفت: پسر، تو شاعري. چه توصيف قشنگي كردي! ايوب لبخند زد. دوباره نَفَس گرمش را در انگشتان چنگ شدهاش دميد. مهدي، دستان ايوب را در دست گرفت و ماليد. ـ خيلي سردت است... نه؟ ايوب ميلرزيد. مهدي بخوبي به هم خوردن دندانهاي او را ميشنيد. نـيمنگـاهي به بخاري سياه گوشه كلاس انداخت و گفت: اين بخاري هم كه از يخچـال سـردتر است. ايوب با لرز گفت: «مش رحمان ميگويد سهمية نفت مدرسه هنوز نيامده.مهدي، كت نيمدارش را درآورد و گفت: بيا بپوش... تو خيلي ميلرزي. ايوب با دست سرخش، دست مهدي را پس زد. ـ تو هم سردته. من طاقت دارم. معلم وارد كلاس شد. مبصر برپا داد. زمين زير حريري سفيد از برف پنهان شده بود. برف تـا زيـر زانوهـاي مهـدي و ايوب ميرسيد. زير پايشان، برف صدا ميكرد و خرد ميشد. ديگر بـرف نمـيباريـد. كلاغها، شهر را روي سرشان گذاشته بودند. سنگين و بـالزنـان پـرواز مـيكردنـد و صداي قارقارشان را به آسمان ميريختند. ـ قار... قار... #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت چهارم )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مهدي گفت: ميشنوي ايوب... كلاغها ميگويند: برف... برف. ايوب، كلاهكشي كهنه اش را تـا گوشـهايش پـايين كشـيد و گفـت: خـوش بـه حالشان كه سردشان نميشود. حميد از پشت سر گفت: داداش، صبر كنيد من برسم. چرا تند ميرويد؟ ايوب و مهدي ايستادند. حميد سخت قدم برمـيداشـت. مهـدي، كيـف بـرادر را گرفت. به راه افتادند. به يـك چـرخ طـوافي رسـيدند. از روي لبوهـاي سـرخ و قـاچ خورده، بخار بلند ميشد. مهدي گفت: مهمان من. بخوريم، كمي گرم شويم. ايوب گفت: نه من بايد به بازار بروم. خُب... خداحافظ.ايوب پا تند كرد و رفت. حميد پا به پا شد و گفت: تو اين سرما چـه طـور ميـوه ميفروشد؟ هوا خيلي سرد است! مهدي آهي كشيد و گفت: اگر پدرش زنده بود، ايوب اينقدر سختي نميكشيد. نميخواهد خانواده اش، سربار عمويش شود. حميد به راه افتاد و گفت: طفلك، كاپشن درست و حسابي هـم نـدارد. مـريض نشود، شانس آورده. چند سال قبل، پدر ايوب از روي داربست افتاد و كمرش خرد شـد. مـادر ايـوب، دار و ندارشان را فروخت و خرج دوا و درمان او كرد؛ اما پدر ايوب چنـد روز پـس از سال نو فوت كرد. تا سال قبل، عموي ايوب به آنها خرجي ميداد؛ اما ايوب غيـرتش قبول نكرد. رفت بازار، كنار عمويش ايستاد به ميوهفروشي. مهدي ميدانست كه آنها با چه سختي و مصيبتي زندگي ميكنند؛ اما هيچ وقت نديده بود كه ايوب نقي بزند يا شكايتي كند. بارها مهدي خواسته بود با ترفندهاي مختلفي به ايوب كمـك كنـد؛ اما ايوب زير بار نرفته بود. مهدي سه بار پشت سر هم عطسه كرد. حميد گفت: «داداشي، تو هم كه سـرما خوردهاي. ديگر اين كت به دردت نميخورد. مهدي بيني اش را پاك كرد و حرفي نزد. عمه خانم گفت: «من كه حريف پسرت نميشوم... لااقل تو يك چيزي بهش بگو. اين نشد كه چون دوستش كاپشن نـدارد، ايـن هـم لخـت و عـور تـو ايـن سـرماي استخوان سوز برود مدرسه. مهدي زير كرسي عرق ميريخت و ميلرزيد. پدر گفت: آخر تو حـرف حسـابت چيست پسر... هان؟ حميد، از آن طرف كرسي، دفتر مشقاش را كنار گذاشت و گفت: من بگويم آقا جان؟ پدر به حميد نگاه موافق كرد. حميد گفت: مهدي خجالت ميكشد كاپشـن نـو بپوشد؛ در حالي كه دوستش ايوب كاپشن ندارد. مگر دوستت ايوب، پدر ندارد كه برايش كاپشن بخرد؟ حميد گفت: «نه، آقا جان... ايوب يتيم است.مهدي گفت: «آقا جان، من اصلاً كاپشن نميخواهم. همين كتي كـه مـيپوشـم، كفايت ميكند. عمه خانم با ليوان جوشانده آمد و گفت: بـه حـق حرفهـاي نشـنيده! خُـب آق داداش، يك كاپشن براي مهدي بخر، يكي هم براي دوستش. حميد شادمانه بالا پريد؛ اما مهدي نيمخيز شد و عرق كرده گفت: نه... اين كـار را نكنيد. ايوب از اين كارها خوشش نميآيد. پدر گفت: تو كارت نباشد. بگذار به عهدة من. ميدانم چه كار كنم. عمه خانم كنار مهدي نشست، دست زير گردن مهـدي انـداخت و گفـت: «فعـلاً پاشو اين جوشانده را بخور تا بعد ببينيم چه طور ميشود. مهدي، گره به پيشاني انداخت. به حميد كه ميخنديد، چشم غره رفت. بينياش را با دو انگشت گرفت و جوشانده تلخ را يكنفس نوشيد. بعد رو به پدر كرد و گفـت: آقا جان، ايوب بهترين دوست من است. كاري نكنيد كه دوستيمان به هم بخورد. #ادامه_دارد : http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت پنجم )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین پدر گفت: «كاش من هم يك دوست باوفا مثل تو داشتم روز بعد، وقتي مهدي و ايوب در صف مدرسه ايستاده بودند، مـدير مدرسـه روي پله ها ايستاد و رو به صفها گفت: از طرف مسئولان مدرسه قرار شده هر هفته بـه دو دانشآموز درسخوان و مؤدب جايزه داده شود. براي اين هفته، دو نفر از دانشآموزان كـلاس پـنجم را انتخـاب كـردهايـم. هـم معلمشان و هم ما از اين دو نفر راضي هستيم: مهدي باكري و ايوب الياري. بچهها دست زدند. مهدي و ايوب با تعجب و شادماني جلو رفتند. مدير بـا آن دو دست داد و دو بستة كادوپيچ شده را به دستشان سپرد. در كلاس، همه دور مهدي و ايوب گرد آمده بودند و اصرار ميكردند كـه جـايزه آن دو را ببينند. مهدي، كاغذ كادو را پاره كـرد. همـه يكصـدا گفتنـد: چـه كاپشـن قشنگي! يك كاپشن سبز در دست مهدي بود. ايوب هم جايزهاش را باز كرد؛ يك كاپشن آبي. صبح روز بعد، در صف بچه هاي مدرسه، مهدي و ايوب با كاپشن نو سـبز و آبـي، بخوبي از ديگران قابل تشخيص بودند. كاظم، نگاهي به اطراف انداخت. همه جـا را سـياه مـيديـد. عينـك دودياش را برداشت. كلاهكشي تا ابروانش پايين آمده بود. يقة پـالتويش را بـالا داد و دوبـاره بـا دقت و ريزبيني، اطراف را از چشم گذراند. سـركوچه، چنـد پسـربچه فوتبـال بـازي ميكردند. روي پشتبام چند خانه آن طرفتر، جوانكي چشم به آسمان دوخته بـود و سوت ميزد و از ديدن كبوترهاي در حال پروازش لـذت مـيبـرد. كـاظم سـه بـار شاسي زنگ خانه را زد. بعد رفت و عقب ايستاد. پـردة پنجـرة طبقـة دوم كـه روبـه كوچه بود، كنار رفت. مهدي دست تكان داد. كاظم، عينكش را به چشـم زد؛ يعنـي اوضاع آرام است. لحظه اي بعد، در باز شد و كاظم وارد خانه شد. پيـرزن صـاحبخانه در حياط رخت ميشست. كاظم سلام كرد. پيرزن گفت: «سلام اكبـر جـان. پسـرم، داروهايم را گرفتي؟ كاظم جلو رفت. از جيب پالتويش، كيسهاي پر از قرص و شـربت درآورد، داد بـه دست پيرزن و گفت: مگر ميشود يادم برود آبا جان؟ حالت چه طور است؟ آبا، دستان آبچكانش را با پر چادرش پاك كرد و گفت: الحمـدالله... پيـر بشـوي پسرم... چه قدر شد؟ بعداً حساب ميكنيم، آبا جان... خداحافظ. كاظم، پلهها را دو تا يكي بالا رفت. در چوبي راباز كرد و وارد اتـاق شـد. مهـدي، كنار چراغ علاءالدين نشسته بود و داخل قابلمه را به هم ميزد. كـاظم، پـالتويش را درآورد و گفت: سلامت باشيد. نه... زياد خسته نيسـتيم. اي... اي الحمـدالله... همـه سلام رساندندمهدي نگاهش كرد و خنديد. كاظم دو زانو نشست و گفت: چه عجـب، مـا گـل خنده را بر رخسار آفتابگون شما ديديم! مهدي خنديد و گفت: مطمئني حالت خوب است؟ آن از احوالپرسـي و تحويـل گرفتن خودت، اين هم از كلمات قصارت! كاظم، عينك دودياش را زد و گفت: بندة حقير، كاظم ميرولد، با نـام مسـتعار اكبر، از دوشاب ساتان، در كمال صحت و سلامت در خدمت رئيس باند رابـين هـود هستم. مهدي گفت: هيس! پسر، مگر كله پاچه خوردهاي كه اين قدر فك ميزني؟ كاظم جلو خزيد، قاشق را گرفت و نيمنگاهي به قابلمه انداخت. با لذت بو كشـيد و گفت: به به .. باز هم نون والقلم! مهدي گفت: «تو كي آدم ميشوي؟ قلم و نون. ميداني چه قدر خاصيت دارد؟! كاظم، قاشق را در قابلمه چرخاند و گفت: «حالا برادر باكري، اي مرد خدا بعد از من، ميخواهم ازتو بازجويي كوچكي بكنم. باز چه تئاتري ميخواهي بازي كني؟ كاظم، عينكش را برداشت، به چشمان خوش حالت مهـدي دقيـق شـد و گفـت: چند وقت است حال درست و حسابي نداري. خيلي تو فكري. ببين مهدي، ما غيـر از اينكه دوست و همبازي كودكي تا حالا هستيم، مثل برادريم؛ البته اگـر تـو قبـول داشته باشي. به من بگو چه شده. چرا خودخوري ميكني؟ مبارزه خسـته ات كـرده؟ نگران چي هستي؟ مهدي عقب خزيد و به ديوار تكيـه داد. نَفَـس عميقـي كشـيد و گفـت: نگـران حميد هستم.كاظم، چيني به پيشاني انداخت و گفت: حميد؟ مگر چه شده؟ كاظم، تو كه غريبه نيستي. من دو ساله بودم و حميد يك ساله كه مادرمان به رحمت خدا رفت. عمهام جاي مادرمان را پر كـرد؛ امـا هميشـه غـمِ نبـود مـادر تـو خانهمان موج ميزد. فعلاً هم در اروميه هميشه تحت نظر ساواك هستيم. به خـاطر همين، من آمدهام تبريز با هم درس ميخوانيم، كار مـيكنـيم و مبـارزه مـيكنـيم. حميد هم كه رفتـه سـربازي. دلـم بـرايش تنـگ شـده. نمـيدانـم بعـد از سـربازي ميخواهد چه كار كند؟ #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل اول..(قسمت آخر)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین كاظم، قابلمه را زمين گذاشت، سفره را پهن كرد و گفت: بيا... ناهـارت را بخـور تا من بگويم چه كار بكني! مهدي، نگاهي پرسشگرانه به كاظم كرد. كاظم، تكهاي نان كند و گفـت: بعـد از ناهار. مهدي لبخند زد و جلو خزيد. كاظم، لقمهاي پايين داد و گفت: ميرويم ديدن حميد. فكر كـنم يكـي دو مـاه ديگر خدمتش تمام شود. ميآوريمش پيش خودمان. هـم كـار مـيكنـد، هـم درس ميخواند و انشاءاالله دانشگاه قبول ميشود. چه طور است؟ مهدي گفت: از اين بهتر نميشود مهدي و كاظم تا حميد را ديدند، كلي خنديدند. حميد هم به خنده افتاد. ـ به سر كچلم ميخنديد يا به اين گونيهايي كه به اسم لباس پوشيدهام؟ مهدي گفت: هيچي بابا... خُب، حالت چه طور است؟ كمي كه گپ زدند، مهدي پيشنهاد كاظم را به حميد گفت. چشمان حميد بـرق زد و گفت: كور از خدا چي ميخواهد؟ كاظم، عينك دودياش را نشان داد. هر سه خنديدند. دو ماه بعد، آبا، سومين مستأجرش را در طبقه دوم خانهاش ديد. حميد در كنار درس و كار كمك كاظم و مهدي در مبارزه سياسي شد. حميد در نبود مهدي و كاظم، كارهاي خانه را انجام ميداد و به آبا هم كمك ميكـرد. آبـا بـه زودي شيفتة آن جوان معصوم و مؤمن شد كه هيچ وقت مستقيم به چشمان كسـي خيره نميشد و مثل برادرش مهدي، نجيب و مهربان و سر به زير بود. حميد، زير نظر كاظم و مهدي، با مطالعات مستمر كتابهـاي مـذهبي و سياسـي، هر روز بر دانسته هايش ميافزودكاظم و مهدي با هم به خانه رسيدند. در خانه نيمهبـاز بـود. كـاظم شـك كـرد. مهدي آهسته در را باز كرد. آبا چند روز پيش براي ديدن اقـوامش بـه روسـتا رفتـه بود. طبق قرار، هيچ كدام از آن سه، درِ خانه را باز نميگذاشتند؛ اما حالا درِ خانه باز بود. كاظم به مهدي اشاره كرد. مهدي نيمنگاهي به اطراف انداخت. آهسته كلتش را از كمر بيرون كشيد و مسلح شد. هر دو گرب هوار به درون خانه خزيدند. هيچ صدايي نميآمد. كاظم نرم و چابك، از پله ها بالا رفت. مهدي هم بـا احتيـاط از پلـههـا بـالا كشيد. درِ اتاقشان نيمه باز بـود. كـاظم بـه داخـل اتـاق پريـد. چشـمانش از تعجـب گردشد. تمام وسايل اتاق به هم ريخته بـود. مهـدي هـم وارد اتـاق شـد. كاغـذها و كتابها، در گوشه و كنار اتاق، پاره و درهم انباشته شده بود. تشكها و متكاهـا پـاره و حتي دو پشتي كهنهشان جر خورده بود. قابلمة غذا دمر شده و بوي نفت، اتاق را پر كرده بود. مهدي، ترسيده و نگران گفت: «يـا امـام حسـين، چـه بلايـي سـر حميـد آمده؟ كاظم به ديوار تكيه داد و زير لب گفت: كار ساواكيهاست. مهدي نشست و سرش را دردست گرفت. ناگهان كاغذ و كتابهاي گوشه اتـاق بـه جنبش درآمد. بعد حميد با سر و صورت متورم و لب خوني و چشـمان كبـود بلنـد شد. مهدي جلو دويد، حميد را بغل كرد و با لحني بغض آلود گفـت: حميـد جـان، چه بلايي سرت آورده اند؟ خون خشكيده، لب حميد را تيـره كـرده بـود. كـاظم، ليـوان آب را روي لبهـاي حميد گذاشت و حميد چند جرعه نوشيد. بعد حميد، بريده بريده گفت: ساواكيها بودند. همه جا را به هم ريختند. حسابي كتكم زدندكاظم گوشهاي نشست. هر سه براي لحظاتي ساكت ماندند. ناگهان كاظم پقّي زد زير خنده و گفت: تو را به خدا، ريخت و قيافهاش را ببين! مهدي اول نخنديد؛ اما بعد به خنده افتاد. حميد عصباني شد و گفت: «بـه چـي ميخنديد؟ ببينيد مرا به چه حال و روزي انداخته اند! #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت اول)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین كاظم با خنده گفت: واقعيتش، به حال و روزت ميخنديم». حميد بلند شد. جلو آيينه رفت. با ديدن صورت كوفتـهاش جـا خـورد. برگشـت طرف كاظم و مهدي و گفـت: «مـرا بـه اينجـا كشـانده ايـد كـه بـه كتـك بدهيـد... بي معرفتها؟! مهدي و كاظم ريسه رفتند. حميد هم به خنده افتاد. چنـد لحظـه بعـد، مهـدي گفت: خُب بچه ها، ديگر بس است. اين اولين درسي بود كه ساواكيها به ما دادنـد. بايد به فكر خانة ديگري باشيم. حميد در حالي كه به گونه متورمش در آيينه نگاه ميكرد، گفـت: حتمـاً نمـره من هم بيست شده! دوباره هر سهتايشان به خنده افتادند. مهدي به ساعتش نگاه كرد. سه ساعت از قرارش با حميد ميگذشت؛ اما او هنوز نيامده بود. دلش شور ميزد. دوباره دستش را سايبان چشم كرد و به دوردستها، بـه سوي مرز تركيه خيره ماند. خدا خدا ميكرد كه حميد گير مأموران مـرزي نيفتـاده باشد. دستش خسته شد. برگشت و به پايين تپه و پشت سر نگاه كرد. قـاطر كرايـهاي، آرام و كيفور ميچرخيد و حشرات مزاحم را با دمش از خود دور ميكرد. مهـدي بـه خطالرأس تپه رفت و روي تخته سنگي نشست؛ رو به مرز. دسـت بـه جيـب بـرد و آخرين نامهاي را كه حميد از طريق يكي از دوسـتانش فرسـتاده بـود، درآورد و بـاز خواند: مهدي جان، سلام. حالت چه طور است؟ از آخرين ديدارمان يك ماه ميگـذرد. حال من خوب است و شرمندة تو هستم. تو با آنكه خدمت نظام وظيفـهات را انجـام ميدهي، اما خرج تحصيل مرا هم ميدهي. به خدا مـن از ايـن بابـت خيلـي بـه تـو مديون و خجلم. من در شهر «آخن» تحصيل مـيكـنم. صـبحها درس مـيخـوانم و براي نماز به مسجدي كه آقاي خاتمي پيشنماز آنجاست، ميروم. مهدي جان، حـالا كه شعلههاي انقلاب، آتش به خرمن رژيم پـوك و پوشـالي شاهنشـاهي زده، ديگـر طاقت ماندن در اينجا را ندارم. اگر اجـازه بـدهي، ايـن بـار بـه سـوريه مـيروم و بـا توشهاي مهم به ايران بازميگردم. موعد ديدار ما، صبح روز هجـدهم آذرمـاه، همـان جايي كه ميداني. قربانت حميدمهدي، سياهي كسي را ديد كه از دور ميآمد. دل به راه زد و از تپه سرازير شـد. دويد. حميد، عرقريزان با دو كولة بزرگ بر دوش ميآمد. بـه هـم رسـيدند. حميـد، كوله ها را بر زمين گذاشت و همان جا از خستگي بر زمـين نشسـت. مهـدي بغلـش كرد و بعد شانه هايش را ماليد و گفت: «چي شده حميد... زهوارت در رفته؟ حميد كه نفس تازه ميكرد، به خنده افتاد و گفت: هنوز نه؛ اما... ـ اما چي؟ خيلي نگرانت بودم. ـ هيچي. كم مانده بود گير ساواكيها بيفتم. ـ چي؟ ساواكيها؟ حميد بلند شد. مهدي، كولهها را به دوش گرفت. از سنگيني كوله ها، بدنش تاب برداشت. حميد گفت: حالا ميبيني من با چه بدبختي اينها را از آن طرف مـرز تـا اينجا آورده ام؟ ـ تو ماشااالله جواني؛ اما من ديگر پير شده ام. خب، حالا تعريـف كـن، ببيـنم چـه شده. تپه را دور زدند و به قاطر رسيدند. حميد كمك كرد تـا مهـدي كولـه هـا را روي قاطر بگذارد و جايشان را محكم بكند. ـ از سوريه كه سوار اتوبوس شدم، چشمم به جوان لاغر و چشم درشتي افتاد كه به من خيره شده بود. يكريز مرا ميپاييد. اول توجهي بهش نكردم؛ اما نزديكي مـرز ديدم نه، اين طور نميشود. راستش كمي هم ترسيدم. فكري شدم كه نكند ساواكي باشد. خلاصه كنم... نزديك مرز اتوبوس جلو يك رستوران ترمز كـرد. آهسـته بـار و بنديلم را برداشتم و دور از چشم ديگران زدم به چاك. تا اينجا يكنفس آمدم. ديگـر پيرم درآمد. مهدي گفت: حالا ببينم بارت چي هست؟ حميد گفت: «اسلحه و مهمات. مهدي با تعجب به حميد نگاه كرد. حميد گفت: «چرا اين طوري نگاهم ميكني. مگر اين سومين بار نيست كه از تركيه برايت سلاح و مهمات ميآورم؟ ـ آخر چه طور از سوريه... حميد خنديد و گفت: پدر پول بسوزد! راننده وقتي اسكناسها را ديد، مثل مـوم نرم شد. البته بهش نگفتم بارم اسلحه و مهمات است. گفتم قاچاق است. درجا قبول کرد. #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت دوم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مهدي گفت: خيلي خوب شـد. بـا اينهـا مـيتـوانيم حسـابي جلـو سـاواكيهـا دربياييم.حميد روي قاطر پريد. مهدي، افسار قـاطر را كشـيد و بـه سـمت روسـتا راهـي شدند. حميد گفت: آخر من بروم جلسه، چه بگويم؟ مهدي دست بر شانة حميد گذاشت و گفت: باز شروع شد. گفتم كه قرار اسـت فرماندهان لشكرهاي سپاه و ارتـش دور هـم جمـع بشـوند و بـراي عمليـات آينـده برنامهريزي كنند. ناسلامتي، تو معاون من هستي. بايد جور مرا بكشي. نگران نبـاش. ، فرمانده لشكر محمدرسول االله است. بـا او هـم آشـنا رئيس جلسه، برادر همت ميشوي. حميد لبخندي زد و گفت: باشد. بزرگتري گفته اند و كوچكتري». مهدي، حميد را هل داد. حميد سوار موتور تريل شد و به سوي قرارگاه شتافت. حميد به قرارگاه رسيد. بيشتر فرماندهان را ميشناخت. در گوشهاي نشست. بـه حسين خرازي ـ فرمانده لشكر امام حسين ـ گفـت: حـاج حسـين، پـس ايـن برادر همت كجاست؟ حاج حسين گفت: هر جا باشد، ديگر سر و كله اش پيدا ميشود. در اتاق به صدا درآمد و همت وارد اتاق جلسه شد. همـه بلنـد شـدند. همـت بـا فرماندهان دست داد و احوالپرسي كرد. چشمان حميد با ديدن او از تعجب گرد شد. همت به حميد ريسد. چشمش به حميد كه افتاد، مات و متحير بر جا مانـد. هـر دو چند لحظهاي به هم خيره ماندند و بعد لبانشان كش آمد و همديگر را بغـل كردنـد. حاج حسين گفت: چه شد آقا حميد... تو كه حاج همت را نميشناختي؟حميد خنديد و حرفي نزد. آخر جلسه بود كه مهدي آمد. سلام كرد و كنار حميد نشست؛ اما ديد كه حميد و همت هر چند لحظه به هم نگاه ميكنند و زير جلكي ميخنديـد. مهـدي تعجـب كرد. نميدانست آن دو به چه ميخندند. جلسه تمام شد. همت به سوي حميد و مهدي آمد. مهدي گفـت: «شـما دو نفـر به چي ميخنديد؟ حميد با خنده گفت: آقا مهدي قضية آمدنم از تركيه بـه ايـران يـادت هسـت؟ همان موقع را كه گفتم يك ساواكي تعقيبم ميكرد؟ مهدي، چيني به پيشاني انداخت و با تأملي گفت: آهان، يادم آمد... خب؟ حميد، دست بر شانة همت گذاشت و گفت: آن ساواكي، ايشان بودند». مهدي جا خورد. همت خنديد و گفت: اتفاقـاً مـن هـم خيـال مـيكـردم شـما ساواكي هستيد و مرا تعقيب ميكنيد. به همـين خـاطر، از رسـتوران نزديـك مـرز، پياده به طرف مرز فرار كردم. مهدي خنديد و گفت: «بنده هاي خدا... الكـي الكـي كلّـي پيـاده راه رفتيـد. امـا خودمانيم، قيافة هردويتان به ساواكيها هم ميخورد! خنده فضاي قرارگاه را پر كرد. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت سوم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین رگهاي طلايي در مشرق در حال جان گـرفتن بـود. هـوا هنـوز خنكـاي شـب را داشت. دستهاي پرندة پر سر و صدا در روشناي صبح در دل آسمان قيقاج ميرفتند. از روي بشكههاي قير، بخار بلند ميشد. انگار آتش زير بشكه ها را ميليسيد. بوي قير، لطافت و خنكاي هوا را ميگرفت. اسماعيل، رو به كارگرهاي شـهرداري كـرد و گفت: زود باشيد. آفتاب درآمد. هوا گرم بشود، نميشود كار كرد. يكي از كارگرها كه مردي جا افتاده و كمي چاق بود، گفت: انشاءاالله امروز اين خيابان را هم تمام ميكنيم. اسماعيل، كشفاش را كند، دمپايي پلاستيكي به پا كرد و گفت: اگر همه مثـل تو كار كنند، بله. جواني كه خميازه كشان دكمه هاي بلوزش را ميبسـت، چنـد مشـت محكـم بـه سينه زد و گفت: «منظورت به ماست؟ تو چرا به خودت ميگيري، اصغر خان؟ زود باش، آفتاب درآمد. مهدي با قدمهاي بلند به آنها رسيد. نگاهي به آنها انداخت و بعـد رو بـه يكـي از كارگرها گفت: آقا اسماعيل كجاست؟ اسماعيل جلو رفت و گفت: اسماعيل منم. مهدي، برگة تا شدهاي از جيب درآورد و به اسماعيل داد. سلام... من براي كار آمدهام! اصغر، غلتك را هل داد و گفت: كار قحط بود، آمدي شهرداري... با ايـن حقـوق بخور و نميرش؟ اسماعيل به اصغر تشر زد. ـ سرت به كار خودت باشد. بعد رو به مهدي كرد و گفت: «ببين جوان، كار آسفالتكاري خيلي سخت اسـت. گرما دارد، كوفتگي عضلات و سوختگي دارد. تو مثل اينكه تا حـالا كارهـاي سـخت نكردهاي. فردا نيايي بگويي؛ آي كمرم درد گرفت، زانوم گزگـز مـيكنـد و گرمـا زده شده ام... مهدي لبخندي زد و گفت: «نه... مطمئن باشيد شكايت نميكنم. ـ دمپايي تو وانت است. پات كن، بيا اينجا. ـ چشم. مهدي لباس عوض كرد، دمپايي پا كرد و سر كارش رفت. آفتاب از افق جدا شده بود. كارگران شهرداري مشغول كار بودند. مهدي، شنهاي مخصوص را با فرغون بر كف خيابان پهن مـيكـرد. مـرد جاافتـادهاي كـه آقـا مـراد صدايش ميكردند، روي شنها قير ميريخت و بعـد پيرمـردي ديگـر، غلتـك را روي آنها ميگرداند. بوي قير، همه جا را گرفته بود. مهدي حواسش بود كه اصـغر و دو نفـر ديگـر، از اول كار با بهانه و روشهاي مختلف از زير كار شانه خالي ميكنند و طفـره مـيرونـد. مهدي به طرف نيسان رفت. اصغر به بهانة آب خـوردن نشسـته بـود و آب را مزمـزه ميكرد. مهدي لبخندزنان گفت: «اخوي، شما چهقـدر آب مـيخوريـد و اسـتراحت ميكنيد؟ سپس به آقامراد و پيرمرد اشاره كرد و گفت: «اين بنده خداها خسـته شـدند، از بس جور شما را كشيدند. اصغر ترش كرد. تندي پا شد و با صداي بنلد گفت: «نفهميدم... اصلاً به تـو چـه مربوط است؟ تو چه كارهاي به من امر و نهي ميكني؟ بعد رو به جواني ديگـر گفـت: «تـو را بـه خـدا، رو را نگـاه كـن... هنـوز نيامـده، ميخواهد رئيس بازي دربياورد! مهدي گفت: «مگر من حرف بدي زدم؟ اصغر گفت: من خوشم نميآيد كسي تو كارهـام فضـولي كنـد. مگـر چـه قـدر حقوق ميگيرم كه واسهاش جان بكنم؟ اسماعيل به طرفشان آمد و گفت: «اينجا چه خبر است؟ اصغر، باز چه بساطي به پا كرده اي؟ اصغر با غيظ نيمنگاهي به مهدي انداخت و به سر كارش رفـت. مهـدي، فرغـون شنها را برد. آقا مراد، عرق صورت و پيشاني اش را با دستمال چهارخانهاش گرفـت و گفت: سر به سرشان نگذار، جوان. اصغر، آدم تنبلـي اسـت. كـار امـروزش نيسـت. هميشه همينطور است. مهدي پرسيد: شما چه قدر حقوق ميگيريد؟ روزي پنجاه تومان! مهدي سرخ شد. لبش را گزيد. آقا مراد گفت: چرا ناراحت شدي؟ ـ هيچي... چيزي نيست. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت چهارم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین آفتاب به وسط آسمان نزديك ميشد. اسماعيل به طرف مهدي كـه غلتـك هـل ميداد، آمد و گفت: بارك االله جوان، ازت خوشم آمد. پولي كه مـيگيـري، حلالـت باشد. از صبح حواسم بهت هست. تو كارگر خوبي هستي. مهدي لبخندي زد. صداي اصغر بلند شد. ـ بازرس آمد! مهدي، رد نگاه اسماعيل را گرفت. ماشيني ازدور به سويشـان مـيآمـد. اصـغر و دوستانش بسرعت مشغول كار شدند. پيرمرد كه از زور كار به نفس نفس افتاده بود، گفت: «ببين چه طوري به كار افتادند؟ هميشه بايد زور بالاي سرشان باشد. مهدي گفت: شايد زياد هم مقصر نباشند. حقوق شماها كم است. پيرمرد با تعجب به مهدي نگاه كرد. ماشين به آنها رسيد و ترمز كرد. دو نفـر از ماشـين پيـاده شـدند. اسـماعيل بـه طرفشان رفت و رو به يكي از آن دو كه لباس مرتبي پوشيده بود و عينكي دودي به چشم داشت، سلام كرد. مرد عينكي در حالي كـه آهسـته روي آسـفالت نـرم و داغ قدم برميداشت، از روند كار پرسيد و اسماعيل جـواب داد. بـازرس ايسـتاد. تكـهاي چوب از زمين برداشت و كف كفشهايش را پاك كرد. سر كه بلند كـرد، نگـاهش بـه مهدي افتاد كه بيتوجه به آنها عرق ريزان در حال كار بود .بازرس مثل برق گرفته هـا خشكيد. مرد همراهش پرسيد: چي شده، آقاي نوري؟ نوري، عينكش را برداشت، آب دهان قورت داد و گفت: مـن درسـت مـيبيـنم، حيدري؟حيدري با تعجب گفت: منظورتان را نميفهمم! نوري، مهدي را نشان داد و گفت: «مهندس باكري... حيدري دقيق شد: ـ يعني چه؟ بله... خودش است... مهندس باكري. رو دست خورديم قربان. نوري و حيدري بسرعت به طرف مهدي رفتند و با ترس و احترام سـلام كردنـد. اسماعيل و ديگران با تعجب نگاهشان كردند. سپس آهسـته بـه طـرف آنهـا رفتنـد. نوري، چاپلوسانه گفت: «جناب شهردار، دست مريزاد! شما چرا زحمت ميكشيد؟ اسماعيل جلو رفت وگفت: جناب شهردار، من شرمنده ام. تـو را بـه خـدا، مـا را ببخشيد. اصغر كه حسابي جا خورده بود، گفت: شرمندهام آقاي شهردار... حلالم كن.... مهدي، غلتك را گوشهاي گذاشت و رو به اسماعيل و كارگرها گفت: مگـر شـما چه كردهايد كه ببخشم يا حلال كنم؟ آنگاه رو به نوري كرد. برق غضبِ چشمانش، دل نوري و حيدري را خالي كرد. ـ مگر شما مسئول رسيدگي به اينجا نيستيد؟مگر من شما را مأمور نكـردهام بـه كارگرها سربزنيد و كم و كسريشان را گزارش كنيد؟ نوري با ترس و لرز گفت: «چه قصوري از بنده سرزده؟ چه قصوري؟! اين بنده خداها حقوقشان چه قدر است؟ رنگ از صورت نوري پريد. مهدي با صداي بلند گفت: تو چه طور دلت مـيآيـد از حقوق اين بنده خدا بدزدي؟ خودت كم حقوق ميگيري؟ نوري سرش را پايين انداخت. مهدي، لباسش را عوض كرد. رو به نوري و حيدري گفت: شما اخراجيـد. فـردا براي تسويه حساب به شهرداري بياييد. بعد رو به اسماعيل و كارگرها كـرد و گفـت: حلالـم كنيـد. قصـدم فضـولي تـو كارتان نبود. ميخواستم از نزديـك در سـختي كارتـان شـريك باشـم. از حـالا، هـر مشكل و مسئلهاي داشتيد، مستقيماً مرا در جريان بگذاريد. خداحافظ.مهدي، دست آنها را فشرد. شانة اصغر را هم كه با شرمسـاري اشـك مـيريخـت نوازش كرد و به سوي شهرداري رفت. اسماعيل، نگاهي به نوري و حيدري انداخت و با صداي بلند رو به كارگرها گفت: برگرديد سر كارتان؛ اما اول يك صلوات براي سلامتي شهردار آقايمان بفرستيد.كارگرها صلوات فرستادند و مشغول كار شدند. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت پنجم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مهدي، خشاب سلاحش را عوض كرد. نوراالله به آرامي سربلند كرد و از فـراز تپـه به روبه رو نگريست. ناگهان صداي چند شليك بلند شد و گلوله هايي به تخته سنگي كه مهدي و نوراالله پشت آن پناه گرفته بودند، خورد و تكـه هـاي سـنگ بـه اطـراف پاشيد. مهدي، دست نوراالله را كشـيد. نـوراالله بـر زمـين غلتيـد. باريكـهاي خـون از پيشاني اش ميجوشيد. ـ چي شد، نوراالله؟ نوراالله، دست به پيشاني گرفت و گفت: چيزي نيست. فكر كنم تكه اي سنگ به پيشاني ام خورده. مهدي، پايين پيراهنش را كند و پيشاني نوراالله را بست. صداي احمد از بالا بلنـد شد. ـ دارند فرار ميكنند، آقا مهدي! مهدي سريع بلند شد. رگباري به سوي افراد ضـد انقـلاب شـليك كـرد و فريـاد كشيد: نگذاريد فرار كنند. بزنيدشان». بار ديگر صداي شليك گلوله ها، كوهستان را پر كرد. مهدي و نوراالله گربـه وار بـه پايين سرازير شدند. پشت سرشان، احمد و هاشم ميآمدند. صبح زود بود كه به مهدي خبر رسيد. تعدادي از نيروهاي ضد انقلاب بـه يكـي از روستاهاي اطراف اروميه آمدهاند. مهدي، نيروهايش را آماده كرده و سوار بر جيپ بـه سوي روستا رفته بودند؛ اما زماني به روستا رسيدند كه ضد انقلاب گريخته بود. چنـد زن بر گرد سه نعش شيون ميكردنـد و چنـگ بـه صورتشـان مـيزدنـد. آن سـه، از بسيجيان روستا بودند كه مسئوليت حفاظت از روستا را داشتند. در كنار جـادة نيمـه تمامي كه به سوي روستا ميآمد، پنج نفـر از بچـه هـاي جهادسـازندگي اعـدام شـده بودند. مهدي فرصت را از دست نداد و به همراه نيروهـايش بـه تعقيـب اشـرار رفـت. ساعتي بعد، در نزديكي رودخانهاي به آنها رسيدند و نبردي سخت آغاز شد. مهدي دريافت كه اشرار ميخواهند از رودخانة كف آلـود و پرخـروش بگذرنـد. رو به هاشم كه راكت انداز بر دوش داشت، فرياد زد: هاشم، بزن! هاشم كه نفس نفس ميزد، چند نفس عميق كشـيد، لـرزش دسـتان خسـتهاش را گرفت و آر،پي، جي را رو به آنها نشانه رفت. ـ يا مهدي... موشك باردي سفيد به سوي اشرار به پرواز درآمد و لحظه اي بعد در نزديكي آنها منفجر شد و باران سنگ و ماسه را بر سر آنها باراند. چنـد نفـر بـر زمـين غلتيدنـد. مهدي پا تند كرد. يكي از اشرار كه مجروح شده بود، برگشت؛ اما گلوله هـاي مهـدي سينهاش را دراند و او به پشت در رودخانه پرت شـد. دو نفـر ديگـر بـه آب زدنـد و همراه جريان شديد آب رفتند. نيروهاي مهدي به سويشان شليك كردنـد؛ امـا آنهـا ديگر از تيررس گذشته بودند. مهدي به جنازهها رسـيد. سـه نفـر بودنـد؛ خـونين و بيجان. صداي آذرخش در كوهستان پيچيد. مهدي به آسمان نگاه كـرد. بـاران آغـاز شد. رودخانة پر صدا و خروشان در زير بارش قطرات باران قوت گرفت. مهدي با دل نگراني گفت: رودخانه خيلي پرزور شده. آن شب تا صبح باران باريد. مهدي، سلام نماز صبح را داد؛ اما باران هنـوز قطـع نشده بود. قطرات باران به شيشة پنجره مـيخـورد و صـدا مـيكـرد. مهـدي رو بـه همسرش كه پشت سرش نشسته بود و ذكر ميگفت، كرد و گفت: قبول باشد. مـن امروز زودتر به شهرداري ميروم.همسرش، چادر سپيد نمازش را برداشت و گفت: تو خسته اي آقـا مهـدي. يـك كم استراحت كن. مهدي بلند شد. لباس عوض كرد و گفت: «استراحت بماند براي بعد. سرم خيلي شلوغ است. سماور جوشيد... لااقل يك تكه نان بخور، بد برو. مهدي لبخندي زد و نشست. اران تازه قطع شده بود. مهدي از پنجرة اتاقش به خيابان نگاه مـيكـرد. جوي هـا لبريز شده و آب در خيابان و كوچه هاي مجاور سرازير شده بود. مهـدي پشـت ميـز نشست. پروندهاي را كه مطالعه ميكرد، بست. درِ اتاق به صـدا درآمـد و نـوراالله وارد اتاق شد. هول كرده بود. مهدي بلند شد و گفت: چه شده، نوراالله؟ نوراالله پيشاني اش را پانسمان كرده بود. بـا هـول و ولا گفـت: «سـيل آمـده، آقـا مهدي... سيل.مهدي سريع گوشي تلفن را برداشت. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت ششم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین چنــد دقيقــه بعــد، گروههــاي امــداد بــه سرپرســتي مهــدي بــه ســوي محلــه مستضعف نشيني كه گرفتار سيل شده بود، راهي شدند. تمامي محله را آب گرفته بود. حجم آب لحظه به لحظه بيشـتر مـيشـد. مـردم، هراسان و با شتاب به كمك مردمي كـه خانـه و زنـدگيشـان اسـير آب شـده بـود، ميآمدند. آب در بيشتر نقاط تا كمر مردم بالا آمده بود. سقف چند خانه فرو ريختـه بود و تيركهاي چوبي بيرون زده بود. گل و لاي و فشار شديد آب، گروههاي امدادي را اذيت ميكرد. مهدي، پرجنب و جوش به اين سو و آن سـو مـيرفـت و بـه امـدادگرها دسـتور ميداد. چند رشته طناب از اين طرف تا آن طرف خيابان كشيده شد. مهدي و چنـد نفر ديگر، طناب را گرفتند و در حالي كه فشار آب ميخواست آنها را ببرد، به سـوي ديگر خيابان رفتند. چند زن و كودك روي بامي رفتـه بودنـد و هـوار مـيكشـيدند نيروهاي امدادي با سعي و تقلا به كمك سيل زدگان كه وسايل ناچيز خانه شـان را از زير گل و لاي بيرون ميكشيدند، شتافتند. مهدي به خان هاي رسيد كه پيرزني در حياطش فرياد ميكشيد. مهدي در را هـل داد. آب تا بالاي زانوانش رسيده بود. پيرزن به سر وصـورتش مـيزد. مهـدي گفـت: چه شده مادر؟ كسي زير آوار مانده؟پيرزن كه انگار جاني تازه گرفته بود، با گريه و زاري گفت: قربانت بروم پسـرم... خانه و زندگيام زير آب مانده... كمكم كن. چند نفر به كمك مهدي آمدند. آنها وسايل خانه را با زحمت بيرون ميكشـيدند و روي بام و گوشه حياط ميگذاشتند. پيرزن گفت: جهيزيه دختـرم تـو زيـرزمين مانده. با بدبختي جمع كردمش. مهدي رو به احمد و هاشم كه به كمك آمده بودند، گفت: يااالله، جلـو درِ خانـه سد درست كنيد... زود باشيد. احمد و هاشم، سدي از خاك جلـو درِ خانـه درسـت كردنـد. راه آب بسـته شـد. مهدي به كوچه دويد. وانت آتشنشاني را پيدا كرد و به طرف خانه پيرزن آورد. چند لحظه بعد، شلنگ پمپ در زيرزمين فرو رفت و آب مكيده شد. پمپ كار مـيكـرد و آب زيرزمين لحظه به لحظه كم ميشد. مهدي غرق گـل و لاي بـود. پيـرزن گفـت: خير ببيني پسرم... يكي مثل تو كمكم ميكند... آن وقـت، شـهردار ذليـل شـده از صبح تا حالا پيدايش نيست. مگر دستم بهش نرسد... مهدي، فرش خيس و سنگين شده را با زحمت به حياط آورد. ـ اگر دستم به شهردار برسد، حقش را كف دستش ميگذارم... چند ساعت بعد، جلو سيل گرفته شد. مهدي، پمپ را خاموش كرد. پيرزن هنـوز دعايش ميكرد. گروههاي امدادي، پتو و پوشاك و غذا بين سيلزدهها تقسيم ميكردنـد. مهـدي رو به پيرزن گفت: خب مادر جان،با من امري نداريد؟پيرزن با گريه دست به آسمان بلند كرد و گفت: پسرم، انشااالله خير از جواني ات ببيني. برو پسرم، دست علي به همراهت. خدا از تو راضـي باشـد. خـدا بگـويم ايـن شهردار را چه كند. كاش يك جو از غيرت و مردانگي تو را داشت؟ مهدي از خانه بيرون رفت. پيرزن همچنان او را دعا و شهردار را نفرين ميكرد! ضا روي جدول كنار خيابان نشسـت و گفـت: «مـن كـه از پـا افتـادم... شـما را نميدانم. عبداالله با پر چفيه، عرق پيشاني را گرتف و گفت: آي گفتي. مجتبي، بلوز فرمش را تكان داد تا بدن خيساش كمي هوا بخورد. خورشيد در وسط آسمان انگار آتش ميريخت. بدن هـر سـه خـيس عـرق بـود. پشت بلوز فرم عبداالله و رضا، ردعرق مثل رشـته كـوهي وارونـه نقـش بسـته بـود. مجتبي گفت: كمي طاقت بياوريد... داريم ميرسيم. بعد از آن خيابان، بـه يكـي از مقرهاي لشكر ميرسيم. نماز ميخوانيم، ناهار ميخوريم و برميگرديم پادگان. عبداالله بسختي بلند شد و رو به رضا گفت: «پاشو رضا... مغزم جوشيد. رضا با بيحالي دسـت بـه سـوي مجتبـي دراز كـرد و بـا كمـك او بلنـد شـد و غرغركنان گفت: «حالا نميشد آقايان با معرفت كمي كمتر سفارش خريد ميدادنـد و اين قدر ما را به دردسر نميانداختند. صابون بخر، دفتر و خودكـار و لبـاس زيـر و .... مجتبي گفت: تند نرو آقا رضا. خُب ديگر... بندگان خدا تقصير نداشتند. خـودت گفتي هر كسي سفارشي چيزي دارد، بگويد. نگفتي؟ رضا گفت: كاش كمي بيشتر پول برميداشتيم تا بـه بـيپـولي نخـوريم. لااقـل همين دور وبر، چيزي ميخورديم و با ماشين شخصي برميگشتيم پادگان. عبداالله گفت: يا قمر بني هاشم... باز فك رضا به كار افتاد. مجتبي بيرمق خنديد و هر سه پا كشان به راه افتادند. رضا در زير سايه درختي روي زمين ولو شد و گفت: بفرما... ايـن هـم از اينجـا. مجتبي، تو كه ميگفتي اينجا دوست و آشنا داري؛ پس چي شد؟ شديم سـكة يـك پول. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت هفتم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین مجتبي، بسته هاي خريد را در دست جابه جا كرد و گفـت: دسـتم را بـو نكـرده بودم. خب، شنيدي كه گفتند ناهارشـان تمـام شـده و رفـتن مـا تـو مقـر برايشـان مسئوليت دارد. دوست و دشمن يكي شده. تا دلت بخواهد، منافق فراوان شده. عبداالله، دست رضا را كشيد و بلندش كرد. مجتبي گفت: كمي جلوتر، يك مقـر ديگر هست. انشاءاالله فرجي ميشود. راه بيفتيد. بار ديگر هر سه لك و لك كنان راهي شدند. كنار رود اصلي كه دو طرفش ديوار سختي تا انتها قد كشيده بود، اتاقك دژبـاني جا خوش كرده بود. يكي از نگهبانها كه لباس پلنگي پوشيده بود و بـا تكـه كـارتني خودش را باز ميزد، به مجتبي گفت: كجا اخوي؟مجتبي و رضا و عبداالله ايستادند. عبداالله گفـت: سـلام. مـا از نيروهـاي گـردان حضرت زهرالشگر هستيم. آمـديم خريـد. پولمـان تمـام شـده.گشـنه و تشـنه مانده ايم معطل. نگهبان بيرون آمد. تكه كارتن را روي سر گرفت و گفت: شرمنده ام اخوي. اينجا دست كمي از اتيوپي ندارد. بابـت ناهـار، خيالتـان راحـت باشـد. بـه خودمـان هـم نميرسد! اما براي نماز و استراحت حرفي نيست. دمدماي غـروب، يـك ماشـين بـه طرف پادگان ميرود. با آن ميتوانيد برويد. مجتبي گفت: «ما نماز خوانده ايم؛ فقط... در همين حين، ماشيني از مقر بيرون آمد. مجتبي و عبداالله كنار رفتند. مهـدي، نگاهي به آن سه انداخت و گفت: چي شده؟ نگهبان، ماجرا را گفت. مهدي در ماشين را باز كرد و گفت: اتفاقاً من هم ناهـار نخورده ام. بياييد بالا؛ بلكه جايي پيدا كرديم. رضا نيمن گاهي به مجتبي و عبداالله انداخت و آهسته پرسيد: سوار شويم؟ عبداالله به طرف ماشين رفت و سوار شد. مجتبي و رضا هم كنار عبداالله نشستند. مهدي گفت: سلام.آن سه جواب دادند. ماشين به راه افتاد. رضا آهسته زيـر گـوش مجتبـي گفـت: مجتبي، اين بابا كيست؟ مجتبي شانه بالا انداخت. رضا سؤالش را از عبداالله پرسيد. عبداالله هم شـانه بـالا انداخت. رضا بيقراري ميكرد. كمي ميترسيد. ماشين چند خيابان را طي كرد و بـه كوچه اي پيچيد و جلو خانهاي ترمز كرد. مهدي گفت: اين طور كه بـوش مـيآيـد، جايي به ما ناهار نميدهند. همه مهمان من هستيد. بياييد تو... يااالله.... رضا با ترس به عبداالله و مجتبي نگاه كرد. مجتبي گفت: بابا، پياده شو. مردم از گرما. هر سه پياده شدند. مهدي به طرف در خانه رفـت. رضـا سـريع و آهسـته گفـت: بچه ها، بياييد فرار كنيم. نكند اين يارو منافق باشد. عبداالله گفت: نه بابا... مگر نديدي از مقر بيرون آمد؟ تازه، مثـل خودمـان آذري حرف ميزند. مجتبي گفت: چهره اش خيلي آشناست. نميدانم كجا ديدهامش. عبداالله گفت: آره... براي من هم آشنا به نظر ميرسد. مهدي از خانه بيرون آمد و گفت: بفرماييد. خوش آمديد. هر سه وارد خانه شدند. رضا دلش به عبداالله و مجتبي قرص بود كه از او بزرگتـر و قدبلندتر بودند. مهدي آن سه را به اتاقي راهنمايي كرد. كـف اتـاق، موكـت سـبز رنگي پهن بود و دور تا دور اتاق، پتويي دولا جا گرفته بود. مهدي تعارف كـرد و آن سه نفر نشستند. پنكهاي در گوشة اتاق كار ميكرد و هر چند لحظه پردة آويخته به پنجره بزرگ اتاق را تكان ميداد. مهدي بيرون رفت. مجتبي گفـت: عبـداالله، حـالا يادم آمد كجا اين بنده خدا را ديدهام. رضا با هول و ولا گفت: كجا؟ مهدي، سفره به دست آمد و آن را پهـن كـرد. مجتبـي نـيم خيـز شـد و گفـت: اخوي، راضي به زحمت نبوديم. مهدي گفت: اين حرفها چيست؛ تعارف نكنيـد. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت هشتم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین نـان و پنيـري هسـت، بـا هـم ميخوريم. مهدي بيرون رفت. رضا گفت: نگفتي كجا ديدياش. مجتبي گفت: پسر، مگر روي آتش نشستهاي، اين قـدر وول مـيخـوري؟ بعـداً برايت تعريف ميكنم. مهدي، بشقابهاي غذا را آورد. كنار آن سه نشست و چهارتايي شروع كردند بـه خوردن. رضا اول باترديد اما بعد با اشتها دست به غذا برد. بعد از غذا، مهدي كمي با آن سه گپ زد و بعد گفت: كمي استراحت كنيد، بعد خودم به پادگان ميرسانمتان. عبداالله گفت: نه اخوي، راضي به زحمت شما نيستيم. مهدي خنديد و گفت: شما چه قدر تعارفي هستيد؟! مهدي بالش آورد و بيرون رفت. آن سه دراز كشيدند. رضا گفت: خب مجتبـي، حالا بگو.مجتبی گفت: عبداالله، يادت هست روزهاي اولي كه به پادگان آمديم؟عبداالله گفت: «همچين ميگويي روزهاي اول كه انگار چند سال است در جبهـه هستيم! هنوز سه هفته نشده خب، بابا... منظورم همان روزهاي اول است. يك روز صبح زود وقتي كنار منبع آب داشتم دست و صورتم را ميشستم، اين بنده خدا را ديدم كه سـطل سـطل آب ميبرد و توي دستشوييها ميريخت. بعد محوطـة دور آنجـا را بـا جـارو تميـز كـرد. عبداالله، تو هم بودي... نه؟ ـ آره... حالا يادم آمد. دو ساعت است فكر ميكنم كجا ديـده امـش. نگـو نيـروي خدماتي است! رضا گفت: پس چه طور خانه و زندگياش اينجاست؟» مجتبي در بين خواب و بيداري گفت: نميدانم شايد.... كلمة آخر حرفش كش آمد و خوابش برد. چند لحظـة بعـد، آن سـه بـه خـواب عميقي فرو رفتند. رضا از خواب پريد. اول منگ و گيج به اطراف نگاه كرد. نميدانست در كجاسـت. عبداالله و مجتبي در كنارش خواب بودند. همه چيز به يادش آمد. بـه سـاعتش نگـاه كرد. رنگ از صورتش پريد. با هول و ولا عبداالله و مجتبي را تكان داد. ـ بچه ها، بلند شويد. ديرمان شد. مجتبي... عبداالله... مجتبي و عبدالله نشستند. عبداالله گفت: خيلي بد شد. حسابي دير كرديم. در اتاق باز شد و مهدي وارد شد. هر سه بلنـد شـدند. مهـدي گفـت: همچـين خوابيده بوديد كه دلم نيامد بيدارتان كنم. رضا گفت: خيلي ديرمان شده. فرمانده، پوست كله مان را ميكند. مهدي خنديد و گفت: نترسيد... آبي به سر و صورتتان بزنيد، برويم. ماشين به پادگان رسيد. رضا گفت: خدا به دادمان برسد. حسابي دير كرديم. مجتبي به خورشيد در حال غروب نگاه كرد و گفت: خيلي بد شد. مهدي گفت: اگر ميخواهيد، من بيايم و با فرمانده تان صحبت كنم. عبداالله گفت: اگر اين كار را بكنيد، خيلي خوب ميشود. نگهبان دم در پادگان با ديدن مهـدي سـلام كـرد و طنـاب ورودي را برداشـت. ماشين داخل پادگان شد. مهدي گفت: گفتيد كدام گردان هستيد؟ حضرت زهرا(س). ماشين به سوي يكي از ساختمانها رفت. مجتبي و رضا و عبداالله با اضطراب پياده شدند. مهدي هم پياده شد و گفت: يكي برود فرمانده گردان را صدا كند. رضا به داخل ساختمان دويد. چند لحظه بعد با فرمانده گردان آمـد. فرمانـده بـا ديدن مهدي خنديد و او را بغل كرد. رضا با تعجب به عبداالله و مجتبـي نگـاه كـرد. مهدي، فرمانده را كنار كشيد و كمي با او صحبت كرد. بعد به سـوي آن سـه آمـد وگفت: خب، من رفتم. اگر گذارتان به شهر افتاد، باز هم به ديدنم بياييد. خوشـحال ميشوم. خداحافظ. مهدي با آن سه دست داد و رفـت. فرمانـده گـردان بـه طرفشـان آمـد و گفـت: برويد به اتاقتان. اين دفعه را به خاطر آقا مهدي بخشيدمتان. رضا گفت: آقا مهدي؟ فرمانده گردان گفت: مگر او را نميشناختيد؟ آقا مهدي، فرمانده لشگر ماست». نفس در سينة رضا حبس شد. به مجتبي و عبداالله نگاه كرد. آن دو هـم چنـدان حال و روز بهتري نداشتند. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل دوم..(قسمت آخر)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین گوشي را به دست آقا مهدي ميدهم. آقا مهدي در گوشي ميگويد: «يعني چـه؟ مگر قرار نبود لودرها به خط بيايند و خاكريز بزنند؟ تا به حال، آقا مهدي را اين قدر عصباني نديده بودم. رگهاي گـردنش بـاد كـرده بود. با چهره اي ملتهب ميگويد: «آتش شديده يعني چه؟ اين حرفهـا كـدام اسـت؟ بچها دارند زير آتش مقاومت ميكنند... آن وقت تو ميگويي لودرچيها نميتواننـد جلو بروند. اصلاً اين طور نميشود. من الان خودم را ميرسانم. تا آقا مهدي بلند ميشود، من هم بيسيم را برمـيدارم و پشـت سـرش از سـنگر بيرون ميدوم. آقا مهدي، موتور تريل را هندل ميزند و روشـن مـيكنـد. بـي هـيچ حرفي پشتش مينشينم. موتور از جا كنده ميشـود و پرشـتاب در زيـر گلولـه هـا و خمپارهها حركت ميكند. زمين زير پايمان مثل ننو تكان ميخورد. توپها و خمپاره ها زوزه كشان ميآينـد و منفجر ميشوند و قارچهاي آتش به آسمان بلند ميشود.حتماً نبرد سـختي در خـط مقدم آغاز شده است. اولين بار است كه ميبينم دشمن در تاريكي پاتك ميكند. نميدانم حالا بچه هـا در جلو و در پناه خاكريز نصفه و نيمه چگونه ميجنگند و مقاومت ميكنند. در چند چالة انفجار ميافتيم و رد ميشويم. با آنكه منورهـا آسـمان شـب زده را روشن كرده اند، اما باز هم در ميان آن همه گرد و غبـار، ديـدمان كـم اسـت. چـراغ موتور خاموش است. ميزنم به شانة آقا مهدي و با صداي بلند، طوري كه آقا مهـدي بشنود، ميگويم: چرا چراغ موتوررا روشن نميكني؟صداي آقا مهدي را از ميان زوزة خمپارهها ميشـنوم: ديـده بانهـاي دشـمن بـر منطقه ديد دارند. نبايد ما را ببينند. ناگهان در چاله عميقي ميافتيم و هر كدام به سويي پرت ميشويم. درد به جانم ميافتد. پوست زانو و دستانم گز گز ميكند. مـيدوم بـه سـوي آقـا مهدي. چند منور بالاي سرمان روشن ميشود. آقا مهدي از جا بلند ميشود. خيـالم راحت ميشود. دوباره سوار موتور ميشويم. به محوطهاي كه لودرها پـارك كـردهانـد، مـيرسـيم. راننـدگان لودرهـا درپنـاه خاكريزي نشستهاند. ميرويم به طرف «اصلان» كه مسئول لودرهاسـت. آقـا مهـدي ميگويد: «مگر نشنيدي چه گفتم؟ زود باشيد... جان بچه ها در خطر اسـت. بايـد راه بيفتيم. اصلان ميگويد: اما آقا مهدي... ـ اما ندارد. زود پاشيد. من از جلو ميروم، شما پشت سرم بياييد. لودرها پر صدا گرد و خاك ميكنند وپشت سر موتور ما گاز ميدهند. بـار ديگـر در چاله اي ميافتيم و بر زمين پرت ميشويم. اصلان از لودر جلويي پايين ميپـرد و به سويمان ميدود. چند خمپاره دور و برمان منفجر ميشود. نفسم بند آمده اسـت. زانويم به شدت درد ميكند و نميتـوانم قـدم از قـدم بـردارم. اصـلان زيـر بغلـم را ميگيرد. آقا مهدي، آرنجش را ميمالد و ميگويد: «بيـل لـودرت را بـده پـايين، بـا موتور نميشود جلو برويم. زانويم لق ميخورد. لنگ لنگان، به هر زحمتي كه هست، ميرويم و در بيل لودر مينشينيم. بيل بالا ميرود. لب ميگزم و دردم را بـروز نمـيدهـم. اگـر آقـا مهـدي بفهمد، از همين جا ميفرستدم عقب. لودر راه ميافتد. تركشها به بدنة فلزي بيل ميخورند و صدا ميكنند. آقا مهـدي جلو را نگاه ميكندو با دست و اشاره، اصلان را كـه جلـوتر از ديگـر لودرهـا حركـت ميكند، هدايت ميكند. هرچند متر در چالهاي ميافتيم و هر دو ميخوريم به بدنـه فلزي بيل و روي هم ميافتيم. درد، طاقتم را بريده است. ناگهان در چاله اي ميافتيم و لودر به پهلو خـم مـيشـود. بيـل پـايين مـيآيـد. چفيهام را دور كاسة زانويم كه خوني شده است، ميبندم. اصلان ميآيد نزديك بيل. آقا مهدي ميگويد: چرا حركت نميكني؟ #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل سوم..(قسمت اول)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین اصلان هر چند لحظه يك بار ناخودآگاه از صداي انفجارها خم و راست ميشود. آقا مهدي، آتش خيلي شديد شده. آدم نميتواند رد بشود؛ چه برسد بـه لـودر. نميتوانيم جلو برويم! آقا مهدي از بيل پايين ميپرد. صدايشان را ميشنوم: االله بنده سي، آنچه بچهها زير آتش دشمن بـدون خـاكريز و جـان پنـاه دارنـد مـيجنگنـد، آن وقـت شـماها ميترسيد جلو برويد؟ پس توكلّتان كجا رفته؟ به خدا اگر ميتوانستيم رد شويم، حرفي نبود. به حضرت عباس رد مـيشـويم. اما ميبيني كه نميشود. ـ اين حرفها چيست؟ خدا حضرت ابراهيم را از دل آتش نمـرود صـحيح و سـالم درآورد. اين آتش كه چيزي نيست. چند خمپاره در نزديكيمان منفجر ميشود. آقا مهدي ميپرد توي بيـل. صـداي اصلان را ميشنوم: «يا علي... حركت ميكنيم! دوباره لودر حركت ميكند. گلوله ها و تركشها با صدايي ناهنجار بـه بدنـه و بيـل لودر ميخورند. دست آقا مهدي را ميكشم و ميگويم: آقا مهدي، مواظـب باشـيد. آتش زياد است. آقا مهدي حرفي نميزند. يكباره صداي شادمانه او بلند ميشود: خدا را شـكر... رسيديم! آقا مهدي از بيل پايين پريد. به زحمت بلند مـيشـوم. گوشـة آسـمان در حـال روشن شدن است. بچه ها با خوشحالي به استقبالمان ميآيند. ميدانم كه ديـدن آقـا مهدي را زير آتش و در خط اول باور نميكنند. با كمك يكي از بچه ها پايين ميآيم. لودرچي با جديت در طول خط سرگرم خاكريز زدن ميشود. لنگ لنگان و بيسيم به دوش، همراه آقا مهدي به بچه ها سرميزنيم. آقا مهدي متوجه لنگيـدنم مـيشـود و ميگويد: چه شده ابراهيم... زخمي شدي؟ ميگويم: چيزي نيست. زانوم كمي ضربه خورده.آقا مهدي بيسيم را از پشتم برميدارد و ميگويد: چرا زودتر نگفتي مؤمن؟ بـرو استراحت كن. تو اين وضعيت؟ ـ به اميد خدا ديگر خطري نيست. موقع برگشتن، صدايت ميكنم... برو. با آنكه دلم نميآيد ازش جدا شوم، امـا بناچـار مـيروم و سـنگرِ خرابـهاي پيـدا ميكنم. يك امدادگر ميبيندم. ميآيد سراغم و زخمم را پانسمان ميكند. از شـدت خستگي به خواب ميروم. با صداي انفجار مهيبي از خواب ميپرم. آسمان روشن شده است و صداي لودرها لحظهاي قطع نميشود. بچهها روي خاكريز ميجنگند و بـه سـوي دشـمن شـليك ميكنند، به زحمت بلند ميشوم. خاكريز تا چشم كار ميكنـد، ادامـه يافتـه اسـت. اضطراب ميگيردم. چرا از آقا مهدي غافل مانده ام؟ نميدانم كجاست و چه ميكنـد. لنگ لنگان راه ميافتم. سراغش را از هر كس ميگيرم، نمـيدانـد. دلشـورهام بيشـتر ميشود. نكند بلايي سرش آمده باشد. يك بسيجي كه در حال پر كردن خشابش است، ميگويد: آقا مهدي؟ آنجاست. دارد خاكريز ميزند. جا ميخورم. خاكريز ميزند؟ چشمم به يك لودر مي خـورد كـه منهـدم شـده و صندلي رانندهاش خيسِ خون است. دلم هرّي ميريزد. از تك تك لودرچيها سـراغ آقا مهدي را ميگيرم. يكي از لودرچيها كه چفيه به سر و صورت بسته، با دست بـه لودر آخري اشاره ميكند. افتان و خيزان به لودر ميرسم. آقا مهدي، فرز و چـالاك، فرمان ميچرخاند، دنده چاق ميكند و بيل پـر از خـاك را روي خـاكريز مـيريـزد. صدايش ميكنم. برايم دست تكان مـيدهـد. ناگهـان خمپـارهاي در نزديكـي لـودر ميتركد. ميخزم روي زمين و تركشها ويزويزكنان از بالاي سـرم مـيگذرنـد. انگـار هزاران زنبور به جايي ميروند. سر بلند ميكنم و آقـا مهـدي را مـيبيـنم كـه روي فرمان افتاده است. شوكه ميشوم. درد پايم را فراموش ميكنم. نعره كشان ميدوم به سوي لودر و بالا ميروم. آقا مهدي، خيس خون روي فرمان نفس نفس ميزند. ميكشـمش پـايين. چنـد نفر به سويمان ميدوند. ضجه ميزنم: تو را به خدا، يك كاري بكنيـد... آقـا مهـدي زخمي شده.... آقا مهدي چشم باز ميكند و با صداي خفه ميگويد: چه شـده االله بنـده سـي... چيزي نيست، گريه نكن. اصلان جلوتر از ديگران سر ميرسد. ميزند به سرش. يا جدة سادات... چه شده آقا مهدي؟ آقا مهدي ميخواهد بلند شود؛ نميتواند. اصلان، چفيهاش را دور بدن آقا مهـدي ميبندد. چفيه سرخ ميشود. آقا مهدي به خاكريز اشاره ميكند و با درد مـيگويـد: براي فتح اينجا خيليها شهيد شدهاند. نبايـد يـك وجـب از اينجـا دسـت دشـمن بيفتد. خاكريز را تمام كنيد. يك تويوتا وانت ميآيد. به زحمت آقا مدي را سوار ميكنـيم. بچـه هـا بـه سـر و صورت ميزنند و گريه ميكنند. ماشين حركت ميكند. نشسته ام كنار آقا مهدي و بغلش كردهام. دستانم خيس خون است. آقـا مهـدي، لبخند بيرنگي ميزندو ميگويد: ديدي ابراهيم، خدا ما را هم از زيـر آتـش نمـرود گذراند. ميگريم و به جاده چشم ميدوزم. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل سوم..(قسمت دوم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین حوصلة وحيد داشت سر ميرفت. نيم ساعت ميشد كه چشم بـه جـاده دوختـه بود. براي هر ماشين كه مـيگذشـت، دسـت بلنـد مـيكـرد؛ امـا هـيچ كـدام ترمـز نميكردند. آسمان در حال تاريك شدن بود و ستارة قطبي در شمال ميدرخشيد. ساكش را بر زمين گذاشت. خودخوري ميكرد كه چرا براي برگشتن بـه پادگـان دير كرده است. از دور، نور ماشيني را ديد كه نزديك ميشد. خدا خدا كرد كـه ايـن ماشين نگه دارد. ماشين نزديك شد. دست بلند كرد و با صداي بلند گفت پادگان... ماشين بسرعت از كنارش گذشت. لب گزيد. ماشين دهها متـر جلـوتر ايسـتاد و بعد عقب عقب آمد. وحيد با خوشحالي ساكش را برداشت و به سوي ماشـين دويـد. ديد كه ماشين پلاك سپاه دارد و تويوتا وانتي كرم رنگ است. مهدي، شيشة سمت راست را پايين كشيد. وحيد گفت: سلام اخوي. مهدي گفت: سلام. كجا ميروي؟ پادگان. ـ سوار شو. وحيد در باز كرد و كنار مهدي نشسـت. مهـدي دنـده چـاق كـرد و ماشـين بـه حركت درآمد. وحيد پرسيد: شما هم نيروي لشكر عاشورا هستيد؟ اگر خدا قبول كند. به مهدي نگاه كرد. نور بيرمقِ لامپ سقف بر سر و بدن مهدي ميتابيد. مهـدي گفت: تا اين موقع چرا بيرون مانده اي. حقيقتش من تازه به لشكر آمدهام. نميدانسـتم كـه از غـروب بـه بعـد بسـختي ميشود ماشين براي پادگان پيدا كرد چه كارهاي؟ ـ الان كه بسيجيام؛ اما دانشجوي هنر هم هستم. نقّاشم. آمدهام بجنگم؛ امـا بـه تبليغات مأمور شدم. رفته بودم اهواز، وسايل نقاشي بخرم. ميخواهم تصوير شـهدا را روي ديوارهاي پادگان بكشم. مهدي لبخندي زد و گفت: به به... خدا خيرت بدهد. كار شما ثواب جنگيدن در خط مقدم را دارد. هنرت را دست كم نگير وحيد متوجه نشد كه كي به پادگـان رسـيدند. بـين راه، كلّـي بـا راننـدهاي كـه نميشناخت، كپ زد و با او گرم گرفت. حتي چند لطيفه هـم بـراي مهـدي تعريـف كرد و هر دو خنديدند. مهدي، وحيد را تا نزديكي واحد تبليغات رساند و خداحافظي كرد. وحيـد وقتـي يادش افتاد اسم راننده را نپرسيده است كه ماشين از او دور شده بود سه روز بعد، گرماگرم ظهر تابستان، وحيد بيحال و كلافه از گرما در حـال گـذر از كنار ساختمان ستاد لشكر بود كه مهدي را ديد. مهدي در حال جمع كردن كاغذ پارهها و زباله هاي دور و اطراف ساختمان بود. وحيد آهسته جلو رفت و زد به گُردة مهدي. مهدي برگشت و هـر دو در آغـوش هم گره خوردند. وحيد گفت: «چه طـوري اخـوي؟ ايـن چنـد روزه خيلـي دنبالـت گشت؛ اما پيدات نميكردم. مهدي، عرق سر و صورتش را با پر چفيه گرفت و گفت: زير ساية شـما هسـتم. شما خوبيد؟ وحيد، دست مهدي را كشيد و زير سايباني رفتند. وحيد گفـت: پـدر آمرزيـده، مگر عقل نداري؟ مگر اينجا نيروي خدماتي نيست كه تو آشغال جمع ميكني؟ بـرو به رانندگي ات برس.مهدي خنديد و گفت: مگر مـن بـا نيروهـاي خـدماتي چـه فرقـي دارم؟ همـه بسيجي هستيم و به خاطر خدا به اينجا آمدهايم. بيا تو هـم كمـك كـن زبالـه هـا را جمع كنيم. شوخي ميكني؟! من وآشغال جمع كردن؟ ول كن بابا. بيا برويم به واحد ما تـا يك ليوان شربت آبليمو به خوردت بدهم، سر حال بيايي، بيا برويم. ـ نه... خيلي ممنون. بايد زباله ها را جمع كنم. انشاءاالله يك وقت ديگر. وحيد اصرار كرد؛ اما مهدي نرفت. دست آخر، وحيد بـا دلسـوزي گفـت: ببـين اخوي، يكي از دوستان من تو ستاد لشكر بيا و برو دارد. دوسـت داري بهـش بگـويم منتقلت كنند به واحد ما؟مهدي، دست بر شانة وحيد گذاشت و گفت: ممنون... همـين جـا كـه هسـتم، راضي ام. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل سوم..(قسمت سوم)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین وحيد با مهـدي دسـت داد و گفـت: «هـر جـور كـه راحتـي. خـب، مـن رفـتم. خداحافظ خداحافظ. وحيد چند قدمي از مهدي دور نشده بود كه يادش آمد اسم دوست جديـدش را نپرسيده است. برگشت و گفت: راستي، من هنوز اسمت را نميدانم. مهدي گفت: اسم من به چه درد تو ميخـورد؟ مـن كوچـك شـما هسـتم: االله بندهسي. وحيد خنديد و گفت: «باشد. پـس از حـالا تـو را االله بنـدهسـي صـدا مـيكـنم. خداحافظ. وحيد سرش شلوغ بود. كشيدن تصاوير شهدا، تمام وقت او را پر كرده بود. وقـت نميكرد در پادگان بگردد و دوست جديدش را پيدا كند. چنـد بـار موقـع كشـيدن تصوير شهدا، مهدي به ديدنش آمده بود و در همان حال با هم گپ زده و از ايـن در و آن در صحبت كرده بودند. چند بار هم ديده بود كه مهدي با حسـرت بـه تصـوير شهدا نگاه ميكند و حس غريبي در چهرهاش نشسته است وحيد در حال نقاشي بود كه تكه سنگي به پس گردنش خورد. دستش لغزيد. بـا عصبانيت برگشت به مزاحم بتوپد كه حسين را ديد. زبانش از خوشحالي بند آمد. از روي داربست پريد پايين. حسين را بغل كرد. با حسين از كودكي دوست بود. وحيـد ميدانست كه او فرمانده يكي از گردانهاي لشكر است. حسين گفت: «چه طوري پيكاسو؟ آخر سر، تو هم به جبهه آمدي؟ وحيد، شانه حسين را فشرد و گفت: مگر من چهام است؟ دستم چلاق است يـا پايم شَل؟ حسين خنديد. وحيد گفت: «چه عجب از اين طرفها. راه گم كردي؟ نه وحيد جان، شنيده بودم كه به پادگان آمـدهاي. دوسـت داشـتم بـه ديـدنت بيايم؛ اما وقت نميشد. امروز با آقا مهدي جلسه داريم. وقتي به پادگان آمدم، گفـتم قبلش بيايم و ببينمت. بارك االله... حالا با فرمانده لشكر جلسه ميگذاري؟ من خيلي دوسـت دارم آقـا مهدي را از نزديك ببينم. ـ خب، اينكه كاري ندارد. موقع ناهار بيا ستاد لشكر. من آنجا هستم. مـيرويـم و آقا مهدي را ميبيني. ـ معلوم است چه ميگويي؟ مرا چه كار با آقا مهدي؟ اصلاً تو ناهـار مهمـان مـن هستي. دعوتم را رد نكن. راستي، يك دوست پيدا كـردهام بـه چـه نـازنيني؛ خـوش صحبت و آقا. حتم دارم ببينياش، ازش خوشت ميآيد. ـ نه... وحيد جان. همان كه گفتم. موقع ناهار بيـا سـتاد. مـن منتظـرت هسـتم. حتماً بيا. من رفتم. وحيد گفت: باشد. براي ناهار آنجا هستم». حسين رفت و وحيد سرگرم كارش شد. بعد از نماز ظهر و عصر، وحيد به ساختمان ستاد لشكر رفت. حسين را پيدا كرد. بعد هر دو از پلهها بالا رفتند. دل تـو دلِ وحيـد نبـود. از اينكـه تـا لحظـاتي ديگـر، فرمانده لشكر را از نزديك ميديد، دچار هيجان شده بود. هنوز بـه اتـاق فرمانـدهي نرسيده بودكه چشم وحيد به مهدي افتاد. مهدي كنار درِ ورودي اتاقِ فرماندهي ايستاده بود و به مهمانها خوشامد ميگفت. وحيد با خوشحالي جلو رفت و گفت: «سلام. تو اينجا چه كار ميكنـي؟ مثـل اينكـه راننده فرمانده لشكري. آره؟ حسين، رنگ پريده و هراسان، دست وحيد را كشيد. مهـدي، لبخنـدزنان دسـت وحيد را فشرد. وحيد به سوي حسين برگشـت و گفـت: «حسـين آقـا، ايـن همـان دوستم است كه ميگفتم. اسمش را گذاشته ام االله بندهسي. مهدي تعارف كرد كه داخل شوند. حسين، دست وحيد را كشيد و او را گوشهاي برد و غريد: «وحيد، چرا اين طوري ميكني؟ وحيد، هاج و واج مانده بود كه حسين چه ميگويد. هر دو وارد اتـاق فرمانـدهي شدند. وحيد گفت: چرا رنگت پريده؟ حسين با ناراحتي گفت: «خيلي كار بدي كردي، وحيد مگر چه كار كردم؟ خب، باهاش حال و احوال كردم. ـ مگر تو او را نميشناسي؟ ـ نه... اما ميدانم كه راننده است. ـ بندة خدا، او آقا مهدي است؛ فرمانده لشكر عاشورا. چشمان وحيد گرد شد. نفسش بند آمد. احساس كرد كـه صـورتش گُـر گرفتـه است. اتاق فرماندهي پر شد. سفره را پهن كردند؛ اما وحيد حال و روز خوبي نداشت. از خجالت نميتوانست به آقا مهدي نگاه كند؛ اما مهدي مهربانانه به او تعارف ميكـرد كه غذايش را بخورد. وحيد چند لقمه به زور خـورد. چنـد لحظـة بعـد، وقتـي ديـدحواس آقا مهدي به جاي ديگـر اسـت، آهسـته بلنـد شـد و از اتـاق بيـرون رفـت و يكنفس تا واحد تبليغات دويد. وحيد توي اتاق كز كـرده بـود. نمـيدانسـت چـه كـار كنـد. بـه خـودش لعنـت ميفرستاد كه چرا به آقا مهدي بياحترامي كرده اسـت. يـاد شـوخيها و سـربه سـر گذاشتن اش با آقا مهدي كه مي افتاد بيشتر خودخوري ميكرد. بغض كرد. #ادامه_دارد 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل سوم..(قسمت آخر )🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین حواس آقا مهدي به جاي ديگـر اسـت، آهسـته بلنـد شـد و از اتـاق بيـرون رفـت و يكنفس تا واحد تبليغات دويد. وحيد توي اتاق كز كـرده بـود. نمـيدانسـت چـه كـار كنـد. بـه خـودش لعنـت ميفرستاد كه چرا به آقا مهدي بياحترامي كرده اسـت. يـاد شـوخيها و سـربه سـر گذاشتن اش با آقا مهدي كه مي افتاد بيشتر خودخوري ميكرد. بغض كرد. ناگـاه درِ اتاق باز شد و مهدي داخل شد. بغض وحيد تركيد. بلند شـد. آقـا مهـدي را از وراي پردة لرزان اشك ميديد. مهدي، دست بر شانة وحيد گذاشت و گفـت: «گريـه نكـن بسيجي، مگر چه شده است؟ وحيد هق هق كنان گفت: مرا ببخش آقا مهدي... مهدي خنديد. وحيد به مهدي نگاه كرد. دوست داشت ساعتها به صورت خنـدان و چشمان قهوهاي روشن او نگاه كند و چشم برندارد. صولت به بدنش كش و قوس داد و سپس كنار قدير بر لب هور روي زمين پهـن شد. قدير، پاهاي لختش را از آب بيـرون كشـيد و گفـت: «چـه شـده... زهـوارت در رفته؟ نرمه بادي وزيد و نيزار چون حريري طلايي به بازي درآمد و خش خـش خـوش آهنگش در فضا موج انداخت. صولت، دلش از خنكاي بادي كه عرق تنش را خشك ميكرد، غنج مـيرفـت. بـا خوشحالي گفت: پس چي؟ الكي كه نيست. آخر سر تمام شد. قدير گفت: حق داري. همين كه آقا مهدي پـس از سـه بـار سـاختن و خـراب كردن اورژانس، اين بار از كارمان راضي شد، خودش كلّي ميارزد. صورت نشست و چرخيد به طـرف اورژانـس كـه گونيهـاي پـر از شـن و ماسـه، ديوارهاش بود و پليتهاي سيماني، سقفش. دم در ورودي، تابلوي كوچكي جا خوش كرده بود. اورژانـس عاشـورا. موقعيـت شهيد ياغچيان. قدير گفت: اگر جديت و پشتكار آقا مهدي نبود، شايد بـه ايـن خـوبي سـاخته نميشد. صولت خنديد و گفت: شوخي نيست. سه بار سـاختيم و آقـا مهـدي نپسـنديد. يادت هست همهاش ميگفت: نه، وسـايل زيـاد اسـت و اورژانـس زيـر آب مـيرود؛ سبكش كنيد... شناورها طاقت نميآورند؟ باور كن قدير، اين آخري داشتم از كـت و كول ميافتادم. اما آقا مهدي خيلي خجالتمان داد وقتي گفـت كـه شـما زيـر ايـن آفتـاب داغ زحمت ميكشيد و من با چند كلمه زحمتتان را هدر ميدهم. به من فحش بدهيـد، اخم كنيد و روبرگردانيد؛ اما بايد كار خوب و درست انجام بشـود. تحمـل شـما هـم حدي دارد؛ اما ارزش اين همه سختي و زحمت را دارد. روي سنگر اجتماعي و كنار اورژانس، يك نفر اذان ميگفت. صولت، جورابش را كند و آستين بالا زد مهدي براي سركشي به اورژانـس آمـد. صـولت و قـدير و ديگـر نيروهـاي واحـد بهداري به استقبالش رفتند. مهدي در حال خـوش و بـش كـردن بـا آنهـا بـود كـه چشمش به كنار يكي از سنگرها افتاد. صورتش در هم رفت. قدير، رد نگاه مهـدي را گرفت. تودهاي زباله تلمبار شده بود و مگسـهاي زيـادي روي آن وول مـيخوردنـد. مهدي سر تكان داد و گفت: برادرها، بروند سر پست و كارشان. بسيجيها متفرق شدند. مهدي به چند سنگر سر زد. حواس قدير به مهدي بود. وقتي صورت مهدي سرخ شد و به پيشانياش چين افتاد، دل قدير هرّي ريخت پايين. صداي مهدي در شناور پخش شد: برادرها سريع بيايند اينجا؟ چند لحظه بعد، همه دور مهدي گرد شدند. مهدي، زبالهها را نشان داد و گفـت: اين چه وضعي است؟ مثلاً شما نيروي بهداري هسـتيد. بايـد سرمشـق ديگـران در بهداشت و نظافت باشيد... اين طوري؟ مهدي گشت و يك گوني خالي پيدا كرد. شروع كرد به جمع كردن زبالهها. قدير و ديگران هم خجالت زده دويدند سراغ زبالهها. مهدي از ميان زبالهها يك بسـته صـابون پيـدا كـرد. عصـباني شـد: ببينيـد بـا بيت المال مسلمين چه ميكنيد. ميدانيد اينها را چه كسـاني و بـا چـه مشـقتي بـه جبهه ميفرستند؟ آخر جواب خدا را چه طور ميخواهيد بدهيد؟ قدير به صولت نزديك شد و با صداي خفهاي گفت: صولت، به روح بابام، تا حالا آقا مهدي را اين قدر عصباني نديده بودم. قدير سر تكان داد و در حال زباله جمع كردن گفـت: تقصـير خودمـان اسـت... #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل آخر ..(قسمت اول)🌹🍃 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین اطرافيان مهدي، صداي او را ميشنيدند كه زير لب مـيگفـت: ايهـا المؤمنـون، النظافت من الايمان. خدايا، ما را ببخش. دست مهدي با يك قوطي فلزي از ميان تودة زباله ها بيرون آمد. چشم بست، لب گزيد، به طرف بچههـا چرخيـد، قـوطي را بـالا بـرد و گفـت: چـرا كفـران نعمـت ميكنيد؟ چرا كوتاهي ميكنيد؟ مگر اين قوطي خرما خراب شده كه ميان زبالـههـا افتاده؟ صولت، مردد جلو رفت و گفت: آقا مهدي، نصف خرمـاي ايـن قـوطيهـا كرمـو شده. قابل خوردن نيست. خب، نصفش خرابه... بقيه اش چي؟ مهدي، قوطي خرما را به صولت داد و گفت: اين قوطي را بگـذار كنـار، لازمـش دارم. شناور پاكيزه شد. مهدي نشست كنار منبع آب و دسـت و صـورتش را شسـت و گفت: اگر ما بدانيم اين غذاها و وسايل چه طور به دست ما ميرسد... اگـر بفهمـيم اينها را بيوهزنـان، مـردم مستضـعف و خـانواده شـهدا از روزي و شـكم كودكانشـان ميزنند و به جبهه ميفرستند، هيچ وقت اين طور اسراف نميكنيم. رو به صولت كرد و گفت: «قوطي خرما را بياور. بعد رو به قدير گفت: اينجا روغن و آرد و تخممرغ پيدا ميشود؟ قدير با تعجب گفت: «فكر كنم... بله، داريم قابلمه و روغن هم لازم دارم. زود باش! چند لحظه بعد، مهدي به طرف سنگر رو بازي رفت. داخل سـنگر، چنـد رديـف آجر سياه و دود زده بالا آمده بود. مهدي چندتكه ني خشك آتش زد و بعد خرمـا و آرد را سرخ كـرد و تخـممـرغهـا را روي آن شـكاند. همـه مـات و متحيـر نگـاهش ميكردند. مهدي، دستپختش را به هم زد و گفت: «هر كدام تكهاي نان بياوريد.دقايقي بعد، آنها روي شناور نشسته بودند و لقمه ها را با ولع ميجويدند. مهـدي خنده خنده گفت: ميبينيد چه خداي مهرباني داريم؟ ما مدتي بـه خـاطر رضـايت خدا كار كرديم... علاوه بر اجر آن دنيا، در اين دنيا هم پاداش گرفتيم. صولت با تعجب گفت: كدام پاداش؟ االله بنده سي متوجه نشدي؟ پس اين غذا چيست؟ خداي مهربان نگذاشت عرق تنمان خشك شود و خيلي زود پاداشمان را داد. صولت، اول با حيرت به نان و خرما و بعد به قدير و ديگران نگاه كرد. همـه مثـل او جا خورده بودند. نرمهبادي جان گرفت و نيزار به رقص درآمد. آفتاب نورِ سرخش را از هور و نيزار برمـيچيـد. صـدايي جـز خـش خـش نيـزار نميآمد. اسماعيل به هور چشم دوخته بود؛ انگار به يك تابلوي نقاشي نگاه ميكـرد. اما اين تابلو يك چيز كم داشت؛ يك بلم! اسماعيل، منتظر آن بلم و سوارانش بود. احمد آمد، كنارش نشست و گفت: «تـو چيزي ميبيني؟ اسماعيل، نوميدانه سر تكان داد. احمد گفـت: نگـاه كـن. آقـا مهـدي هـم دارد نگران ميشود. ميبايست تا حالا ميآمدند. اسماعيل آهسته و جويده جويده گفت: نكند گير عراقيها افتاده باشند؟ زبانت را گاز بگير. اين چه حرفي است؟ مهدي به آن دو نزديك شد و گفت: بچـههـا، برويـد اسـتراحت كنيـد. خسـته شديد. اسماعيل گفت: نه، آقا مهدي... ما خسته نيستيم. چند دقيقه بعد، اسماعيل چشم تنگ كرد. كمكم پردة سياهي بـر هـور كشـيده ميشد. نرمه بادي وزيدن گرفت و نيزار را خم و راست كرد. آب موج برميداشت و آهسته به ساحل ميخورد. اسماعيل، شادمان بلنـد شـد و گفت: دارم ميبينمشان. دارند ميآيند. احمد، ببين. با انگشت به سياهي كه از دور به سويشان مـيآمـد، اشـاره كـرد. مهـدي، كلـت منورش را مسلح كرد و به سوي آسـمان شـليك كـرد. منـور نـارنجي رنگـي بـالاي سرشان روشن شد. سرعت بلم زيادتر شـد. احمـد خنديـد و گفـت: خـدا را شـكر، خودشان هستند. اسماعيل بالا و پايين پريد، دست تكان داد و با آخرين تـوان فريـاد زد: حميـد، حميد... آهاي اصلان... ما اينجاييم. #ادامه_دارد http://eitaa.com/mahdavieat

#کتاب_آقای_شهردار🌹🍃 #زندگی_نامه_و_خاطرات : 🌷🕊#سردار_شهید_مهدی_باکری 🌷🕊 فصل آخر .(قسمت آخر )🌹 🕊بسم رب الشهدا و الصدیقین #ادامه_دارد سقلمه اي به پهلويش خورد. به احمد نگاه كرد. احمد لب گزيـد. خنـده بـر لبـان اسماعيل ماسيد و گفت: چي شده؟ احمد به مهدي كه با لبخند محزوني به قايق خيره شده بود، اشاره كرد. انگار كه آب سردي روي اسماعيل پاشيدند، دست و پايش خشكيد. آرام برگشت و بـه سـوي نيزار رفت. باد قوت گرفت. نيزار خم و راست ميشد. اسماعيل، نيزار را شكافت. جلو رفت... و جلوتر. به جاي خلوتي رسيد. اسماعيل نشست و به ساقههاي طلايـي نيـزار خيره ماند. نزديك به يك سال از شهادت حميد باكري ميگذشت. همه ميدانستند كـه آقـا مهدي علاقـه فراوانـي بـه بـرادر كـوچكش دارد. بعـد از شـهادت حميـد، بسـيجيها ميديدند و ميشنيدند كه وقتي اسم حميد ميآيد، لبخند محزوني بر چهرة مهـدي مينشيند و چشمان قهوهاياش برق خاصي ميزند. نيروهاي واحد اطلاعات ـ عمليات كه رابطه نزديكي با مهدي داشـتند، ديگـر در حضور او نام حميد را بر زبان نميآوردند. حتـي قـرار شـد كسـاني را كـه اسمشـان حميد است، به نام خانوادگي يا بـرادر و اخـوي خطـاب كننـد؛ امـا حـالا اسـماعيل ناخواسته عهدشان را شكسته بود. باد بيشتر شد. در ذهن و خيال اسماعيل، صداي سوت خمپاره و گلولـه هـا زنـده شد و خاطرات روزهاي عمليات خيبر به يادش آمد. حميد، اولين كسي بود كه در آن شب پرانفجار و خون، قدم بـر جزيـره مجنـون گذاشت. پشت سرش، اسماعيل و بسيجيان لشكر عاشورا به سنگرهاي دشمن هجوم بردند. حميد، معاون لشكر بود و جلودار ديگران. با آمدن نيروهاي تازه نفس، جنگ در ميان جزيره شمالي و جنوبي شديدتر شـد. سرانجام جزيره مجنون آزاد شد. يكي از اسرا، سرتيپ درشت اندامي بـود كـه هنـوز مبهوت و متحير مينمود. سرتيپ وقتي فهميد حميد بـاكري، آن جـوان تركـهاي و سادهپوش، فرمانده قواي اسلام است، جا خورد. باورش نميشـد اسـير ايـن جوانـان شده باشد. رو به يكي از بسيجيان عربزبان گفت: «شما چه طـوري خودتـان را بـه اينجا رسانديد؟ حميد، جدي و محكم گفت: مـا اردن را دور زديـم و از طـرف بصـره بـه اينجـا رسيديم ـ پس آن نيروهايي كه از روبه رو ميآيند، چي؟ حميد خنديد و گفت: آنها از زمين روييده اند! بسيجي ها خنديدند. سرتيپ بعثي هنوز گيج و منگ بود و با حيرت بـه آنهـا نگـاه ميكرد. اما با طلوع آفتاب، دشمن پاتكهايش را براي باز پس گـرفتن جزيـره آغـاز كـرد. عقبه لشكر عاشورا زير آتش شديد دشمن بود. نيروهاي مدافع در زيـر آتـش شـديد دشمن با چنگ و دندان مقاومت ميكردند. در آن بحبوحـه، حميـد، آر،پي،جـي بـه دوش به اسـتقبال تانكهـاي دشـمن رفـت. شـجاعت حميـد، روحيـه نيروهـايش را صدچندان كرد. با منهدم شدن چند تانك، اولين پاتك شكست خورد؛ اما دشمن بـا تقويت نيروهايش بار ديگر حملـه كـرد. حميـد بـه همـه جـا سركشـي مـيكـرد و نيروهايش را تا رسيدن قواي كمكي، به مقاومت و ايستادگي فرا ميخواند. در آن لحظه، اسماعيل در نزديكي حميد بود. متوجـه شـد كـه حميـد در حـال شليك تيربار، زير لب نماز ميخواند. ناگهان فرياد يكي از بچهها بلند شد. ـ دارند محاصرهمان ميكنند. از اين طرف ميآيند! حميد، جلوتر از ديگران، به سوي پلـي كـه دشـمن قصـد گـذر از آن را داشـت، هجوم برد. ساعتي بعـد، اسـماعيل وقتـي بـه خـود آمـد كـه حميـد نبـود. وحشـتزده بـه جستوجويش رفت. سراغش را از اين و آن گرفت؛ اما كسي او را نديده بود. سرانجام نوجواني زخمي، نقطهاي را نشان اسماعيل داد. اسـماعيل در زيـر آتـش گلولهها و خمپارهها به سوي آن نقطه دويد. حميد را پيدا كرد، حميد، آرام خفته و خون سرخش، خاك را سيراب كرده بود. اسماعيل بعدها شنيد وقتي خبر شهادت حميد را به مهـدي دادنـد، او لحظـهاي سكوت كرد و بعد زير لب انا الله و انا اليـه راجعـون گفـت. معـاون حميـد، پشـت بيسيم به مهدي گفته بود كه ميخواهند بروند حميد را بياورند. مهـدي گفتـه بـود: حميد و ديگر شهدا؟ امكانش نيست ديگران را بياوريم. حميد را ميآوريم. ـ يا همه شهدا را بياوريد يا هيچ كدام. حميد با ديگر شهدا باشد، بهتر است. حميد در جزيره ماند؛ نگيني در ميان حلقة شهيدان عاشورا. دستي بر شانه اسماعيل سنگيني كرد. سر از زانو برداشت. مهدي كنارش نشست و گفت: گريه نكن اسماعيل. مگر چه شده؟ گريه اسماعيل شدت گرفت. مهدي گفت: االله بنده سي، من مـيدانـم كـه شـما مراعات حال مرا ميكنيد؛ ولي هر كدام از شما براي من مثل حميد هسـتيد و بـوي او را ميدهيد. حميد، سرباز اسلام بود. دعا كن من هم مثـل او سـرباز خـوبي بـراي اسلام و ايران باشم. اسماعيل، سر بر شانه مهدي گذاشت و بو كشيد؛ انگار كه مهدي بوي گُـل يـاس ميداد. #پایان 💞http://eitaa.com/mahdavieat💞