«سرفه های خشک، خنده های شیرین» (یادداشت های روزهای کرونایی - شماره ۶) دیشب تست یکی از بچه های ستاد مثبت در آمد. تست سی تی اسکن. یک ریه اش درگیر شده و دیگری هم کم و بیش. چند خطی در مورد او چرکنویس کرده بودم. هنوز منتشر نکرده، یکی دیگر از بچه ها هم اسیر شد. پایینِ ستاد، #جهاد_دوزندگی را علم کرده بودند. چندین هزار ماسک و گان با راه اندازی شبکه های تولیدی و خانگی از خیاطها، کار این دو بود و رفقایشان. حالشان خوب است، اما مجبورند در خانه بمانند و استراحت کنند. راهشان پر رهرو.. همه باید توی خانه های قرنطینه باشند، ما بیرون از خانه. نه این که این قدر کار زیاد باشد! فقط در این حد که وقت نمیکنیم مثل بقیه پایتخت را نقد کنیم! راستش می ترسیم به خانه برگردیم. پریشب برنامه ریزی کرده بودم کارها را تمام کنم بروم خانه. کار ناگهانی پیش آمد و نشد. امروز که حکمتش را فهمیدم گریه کردم. چه خوب شد نرفتم. حالمان خوب است. تدابیر امنیتی قرارگاه را هم چندبرابر کردیم اما همچنان شادیم. آن دو نفر هم در خانه خوش میگذرانند. فردا هم همگی می رویم سی تی بدهیم. بالاخره این «سرفه های خشک» ِ هر از گاهیِ بعضی هایمان تکلیفش مشخص می شود. بیمارستان ها به ثبات رسیده اند. دوران شوک ابتدایی گذشت. ورود بچه های جهادی - این سی صد ، چهارصد نفر اولیه - خیلی کمک شان کرده. پرستارهای مرخصی رفته هم برگشته اند. به لطف این مردم دوست داشتنی انبارها هم از اقلام خوراکی و بهداشتی پر است. اگر چه کرونا به تاخت می رود اما بیمارستان ها حساب کار دستشان آمده و جهادی ها میتوانند تا یک ماه دیگر، کم کم میدان بیمارستانها را خالی کنند. بچه های ستادی که ثبت نام و گزینش میکنیم این روزها افسردگی گرفته اند. کار برای اینها که بیمارستان ها را نمی بینند، از تب و تاب و هیجان افتاده. روزهای دویدن و جنگیدن در زندگی هر کس، ایام الله عمر اوست. این روزها آموخته ام زندگی بدون سختی کشیدن جذابیتی ندارد. کار ستاد به ثبات و یکنواختی رسیده و این غم انگیز است. شخصاً دوست داشتم کرونا تمام و پرونده اش بسته شود؛ نه این که روزمره با کرونا هم زیستی کنیم. تنها دو چیز خوشحالمان میکند؛ یا خبر برسد که داروی قطعی و ارزان قیمت کرونا تولید شده یا عازم شهرهای دیگر که از بحران خارج نشده اند شویم. سرشارم از غم و امید و شادی و دلهره. دعا کنید. ۹۹/۰۱/۲۰ 囧 @Segerme