#رمان #داستان_ظهور #ادامه_ی_قسمت_چهاردهم من می دانم که خدا هرگز ولیّ خود را تنها نمی گذارد. سپاه سفیانی از مدینه به سمت مکّه حرکت می کند و بعد از اینکه از مدینه خارج شد در سرزمین «بَیْدا» مستقر می شود.(1) می دانید «بَیْدا» کجا است؟ حدود پانزده کیلومتر در جاده «مدینه» به سوی «مکّه» که پیش بروی به سرزمین «بَیْدا» می رسی. پاسی از شب می گذرد... آن مرد کیست که سراسیمه به این سمت می آید؟ نگاه کن ! ظاهرش نشان می دهد که اهل مکّه نیست. او از راهی دور آمده است. آن مرد سراغ امام را می گیرد، گویا کار مهمّی با آن حضرت دارد. یاران امام، آن مرد را خدمت امام می آورند. آن مرد می گوید: «ای سرورم ! من مأموریّت دارم تا به شما مژده بزرگی بدهم، یکی از فرشتگان الهی به من فرمان داد تا پیش شما بیایم».(2) من که از ماجرا خبر ندارم، از شنیدن این سخن تعجّب می کنم. چگونه است که این مرد ادّعا می کند فرشتگان را دیده است؟ امام که به همه چیز آگاهی دارد، می گوید: «حکایت خود و برادرت را تعریف کن ». آن مرد رو به امام می کند و چنین می گوید:«من آمده ام تا بشارت دهم که سپاه سفیانی نابود شد. من و برادرم از سربازان سفیانی بودیم و به دستور سفیانی برای تصرّف مکّه حرکت کردیم. ✍️مهدی خدامیان آرانی ❁┄┅•|•⊰❁〇⃟:❁⊱•|┅┄❁ (1) «البیداء: اسم لأرض ملساء بین مکه والمدینه، بطرف المیقات المدنی الذی یقال له ذوالحلیفه»: معجم البلدان ج 1 ص 523، تاج العروس ج 4 ص 368. عن الإمام الصادق ل: «فیقول الرجل: عددنا ثلاثمئه ألف رجل نرید إخراج البیت وقتل أهله»: بحار الأنوار ج 53 ص 10. (2) «یا سیدی، أنا بشیر، أمرنی ملک من الملائکه أن ألحق بک...»: مختصر بصائر الدرجات ص 182، بحار الأنوار ج 53 ص 6