﷽ قدســـــیاݩ ساغر طبعے بہ روانم دادند در شبے شهد غزݪ را بہ بیانم دادند آورم تا ڪ فقط نامے‌ازآݩ خواهر عشق ریختند آینه و غسݪ زبانم دادند شکوه کردم چو پدر از قفس باغ بهشت پس در آن خاڪ #قمِ‌ عشق مکانم دادند این گدا را نظری کرد ز ݪطف آن بانو زان نظر، نعمت و جود دو جهانم دادند روز محشر شد و از جرم به بندم کردند تا زدم ناݪه به #معصومہ امانم دادند گفتم‌از رفعت معصومہ زنم دادبه‌عرش مݪڪان فخرڪنان اذن #اذانم دادند مرده سانم سر تابوتے از آهن قم بردند در حرم عیسویاݩ مژده ے جانم دادند آسماݩ را تو بگو بر سر خوانم آید چون ز شهزاده‌ےقم سفره نانم دادند تاکه جاروے غلامش به ڪفم داد سپهر برترے بر همه ے تاج شهانم دادند گردگیر حرمش داد به دستم جبریل از فلڪ زینت و از عرش، نشانم دادند راستے‌مجلسی از روی‌چه بنوشت بحار یڪ شبش دفتر معصومہ گمانم دادند عطش تربت #زهرا به دݪم بود ڪز آن حرم انور #معصومه نشانم داد