🌸🌸🌸🌸🌸🌸 #عبور‌زمان‌بیدارت‌می‌کند #نویسنده_لیلا‌فتحی‌پور #پارت‌هفتاد‌و‌دوم –یعنی اول باید عشق رو فهمید بعد عاشق شد. اون موقع‌ها معنی عشق رو نمی‌فهمیدم. یه روز بابام گفت، این پسر اهل زندگی نیست. گفتم من به جز اون با کس دیگه‌ایی نمی‌تونم زندگی کنم. بابام گفت: "گشنگی نکشیدی عاشقی یادت بره." اون موقع حرفش رو ندید گرفتم با خودم گفتم بابام نمی‌تونه من رو درک کنه، وقتی شوهرم معتاد و بیکار شد منظورش رو کاملا درک کردم. عشقی که با گرسنگی و سختی تبدیل به نفرت بشه که عشق نیست. عشقم عشق نبود، وقتی این رو خودم فهمیدم نخواستم دیگران هم بفهمند، برای همین پیش خودم گفتم من باید به همه ثابت کنم که عاشقی فقط واسه روزهای سیری و خوشی نیست. خواستم همه فکر کنن که عشق من با همه فرق داره، شاید غرورم اجازه نداد کم بیارم. این قضیه‌ باعث شد حرف بابام رو خیلی خوب با گوشت و پوست و استخونم بفهمم. –یعنی به خاطر حرف پدرت سوختی و ساختی؟ –اونم یه دلیلش بود. با همه چیزش ساختم. خیلی سخت بود بخصوص وقتی پسرم به دنیا امد، خیلی سخت‌تر گذشت. ولی گذشت. الان تازه بعد از چند سال زندگیم داره بهتر میشه، شوهرم برای چندمین بار ترک کرده و یه مدتیه یه کار نیمه وقت گرفته، آخه اینا که ترک می‌کنن یه مدت نباید کار کنن، حالا دیگه دورش تموم شده و مشغول کار شده. نفس عمیقی کشید و دوباره شروع به ماساژ پیشانی‌ام کرد. –تو این مدت از بس سختی کشیدم انگار منعطف شدم. گاهی با خودم می‌گم به هیچی مطمئن نباش، شاید شوهرت دوباره به اون شرایط بد برگرده، تو از الان که زندگیت خوبه لذت ببر و خوب زندگی کن، آینده رو هم بسپار به خدا. با احتیاط پرسیدم: –یعنی...الان دیگه عاشقش نیستی؟ لبخند زد. –الانم عاشقشم، ولی نه مثل اون موقع‌ها، بی‌توقع دوسش دارم. الان عشقم می‌فهمه که شوهرم قرار نیست برای من بمیره، قرار نیست همیشه من اولویتش باشم. قراره من عاشقش باشم همین. این عشق توی دلم تنهاست، دنبال محبت نیست، همین به من احساس خوشبختی میده با تمام عیبهای شوهرم. عشقی که الان توی دلمه برام خیلی باارزش تره، چون براش خیلی زحمت کشیدم، چون خودم ساختمش، همین باعث میشه شوق زندگی داشته باشم و دیگه از مشکلات شوهرم راحت بگذرم. نفسم را بیرون دادم. –آدم یاد عشق‌های افسانه‌ایی میوفته. –واقعا هم عاشقهای واقعی اونا بودن. برای همین بعد از این همه سال هنوزم سر زبونها هستن. چون برای عشقشون سالها رنج دیدن، حتی گاهی فدای عشقشون شدن. به خانه که آمدم چند بار گوشی‌ام را برداشتم تا به راستین زنگ بزنم و از پری‌ناز خبر بگیرم ولی هر دفعه پشیمان شدم. با خودم گفتم عصر که پیش نورا بروم می‌توانم از او یا مریم خانم پیگیر شوم. ولی دیدم نمی‌توانم تا عصر صبر کنم. کمی در اتاقم قدم زدم. ناگهان فکری به سرم زد. می‌توانستم از خانم ولدی خبر بگیرم. فوری به شرکت زنگ زدم. بلعمی گوشی را برداشت. بعد از احوالپرسی و جواب دادن به سوالهای بلعمی که چرا شرکت نرفته‌ام، گفتم: –بلعمی جان میشه به ولدی بگی چند دقیقه دیگه به موبایلم زنگ بزنه، من شمارش رو ندارم. –میخوای شمارش رو بهت بدم؟ یا میخوای بگم بیاد پشت خط؟ –نه‌ همون شمارش رو بده. نمی‌خواستم بلعمی متوجه حرفهای ما بشود. بعد از گرفتن شماره‌اش فوری با موبایلش تماس گرفتم. ولدی تا گوشی را برداشت از اوضاع و احوال شرکت و راستین پرسیدم. صدایش را پایین اورد و گفت: –یه نیم ساعتی میشه که پری‌ناز امده، از وقتی هم امده صدای دعواشون میاد. هراسان پرسیدم: –دعوا چرا؟ –والا درست نفهمیدم، هر دقیقه سر یه چیزی بحث می‌کنن. موقعی که چایی بردم داشتن در مورد خواستگاری حرف میزدن. تا حالا آقا می‌گفت زودتر ازدواج کنیم پری‌ناز قبول نمی‌کرد. از امروز اوضاع تغییر کرده، پری‌ناز داشت به آقا اصرار می‌کرد که خیلی زود عقد کنن. از حرفش قلبم ریخت. با صدای بلندی گفتم: –چی؟ چی گفتی؟ –وای چرا داد میزنی؟ گوشم کر شد. @mahruyan123456