روضه برپا بود هر جا آب بود روضه هایش ذکر بابا آب بود مقتل جانسوز آقا آب بود: تشنه لب بود آه اما آب بود روضه خوانش گاه ظرفی آب شد گاه گاهی روضه خوان قصاب شد ماجرای آب آبش کرده بود غصه ی ارباب آبش کرده بود مادری بی تاب آبش کرده بود دختری بی خواب آبش کرده بود یا خودش بارید دائم یا رباب روضه می خواندند هر دم با رباب پیکری را بر زمین پامال دید شمر را در گودی گودال دید عمه را بالای تل بی حال دید لشکری را در پی خلخال دید هجمه ی شمشیرها یادش نرفت سنگ ها و تیرها یادش نرفت هم به تن رخت اسارت دیده بود خیمه را در وقت غارت دیده بود از سنان خیلی جسارت دیده بود از حرامی ها شرارت دیده بود آتش بی داد دنیا را گرفت شمر آمد راه زن ها را گرفت عمه را با دست بسته می زدند با همان نیزه شکسته می زدند بچه ها را دسته دسته می زدند می شدند آنقدر خسته... می زدند تازیانه جای طفلان خورده بود زین جهت خیلی به زینب برده بود با تنش زنجیرها درگیر بود در غل و زنجیر امّا شیر بود از نگاه حرمله دلگیر بود اوجوان بود آه امّا پیر بود ماجرای شام پشتش را شکست غصه های شام پشتش را شکست کوچه های شام پیرش کرده بود شهر و بار عام پیرش کرده بود سنگ روی بام پیرش کرده بود طعنه و دشنام پیرش کرده بود بی هوا عمامه اش آتش گرفت مثل زهرا جامه اش آتش گرفت درد و رنج و غصه ی بسیار دید از زبان شامیان آزار دید خواهرانش را سر بازار دید عمه را در معرض انظار دید بزم مِی بود و سر و طشتی طلا خیزران بود و عزیز مصطفی نیزه بازی با سرش هم جای خود بوریا و پیکرش هم جای خود دست بی انگشترش هم جای خود ماجرای خواهرش هم جای خود خاک را همسایه ی افلاک کرد خواهرش را در خرابه خاک کرد #وحید_محمدی #شعر_شهادت_حضرت_امام_سجاد_ع

صبح و مساء از داغ بابا گریه کردم عصر و غروب و نیمه شب ها گریه کردم با ابر چشمانم وضو هر دم گرفتم با روضهء خشکی لب ها گریه کردم در آینه موی سپیدم را که دیدم یاد خضابِ خونِ موها گریه کردم روزی اگر چشمم به یک قربانی افتاد با یاد جسم اربا اربا گریه کردم در ازدحام و در شلوغی پیرمردی افتاد زیر دست و پاها گریه کردم تا مادری میگفت ذکر یا بُنَیَّ با گریهء ام ابیها گریه کردم هر جا سه ساله دیده ام از پا نشستم هر دختری میگفت بابا گریه کردم نوزاد خود را دیدم و بی تاب بودم مادر برایش خواند لالا گریه کردم این داغ را جز من کسی هرگز نفهمید تنها شدم تنهای تنها گریه کردم من روضه میخواندم ، مصلی گریه میکرد با ابر چشمان مصلی گریه کردم مردانه صبر و استقامت کردم اما در این مصیبت مثل زن ها گریه کردم #شعر_شهادت_حضرت_امام_سجاد_ع #محمد_حسین_نیک_زاد