🔸ترتیل صفحه 575 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام صبا - سه گاه 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۷۵:  هر چه ممکن است، قرآن بخوانید: در زمان پیامبر صلوات الله علیه ، گروهی از مسلمانان که از ارزش والای شب­ زنده­ داری آگاه شده بودند، بخش زیادی از شب را بیدار می­ ماندند و به خواندن نماز و قرآن سپری می­ کردند؛ تا حدّی که گاه به سختی می­ افتادند و به جسمشان آسیب می­ رسید و گاهی نیز از کار و فعّالیت روزانه‏ ی خود باز می­ ماندند. خداوند در این آیه‏ با اشاره به این نکته، به مسلمانان توصیه می­ کند که برای بهتر بهره بردن از برکات عبادت شبانه، هر قدری از شب را که می­ توانند، بیدار بمانند و به عبادت و تلاوت قرآن بگذرانند، و برای تأکید بر این مطلب، دو بار در این آیه می­ فرماید: هر چه ممکن است، قرآن بخوانید.[1] گذشته از این­که این فراز از آیه، به مطلب خاصّی که در آن زمان بوده، اشاره می­ کند، می­ تواند به مطلب عمومی­ تری نیز اشاره کرده باشد، و آن، این­که خوب است هر کس در شبانه­ روز به قدری که می­تواند، قرآن بخواند، و بدین­وسیله، روح و جان خود را نورانی کند. پیشوایان معصوم ما نیز بر تلاوت بخشی از قرآن در هر شبانه­ روز تأکید کرده­ اند. در حدیثی از امام صادق علیه السلام می­ خوانیم: «چه اشکالی دارد که یکی از شما که تاجر است و در مغازه­ اش مشغول است، هنگامی که به منزلش باز می­ گردد، نخوابد تا این­که سوره­ای از قرآن را تلاوت کند، و در مقابل هر آیه­ ای که می­خواند، ده حسنه برایش نوشته شود و ده گناه از نامه اعمالش پاک شود؟»[2] در حدیث دیگری از پیامبر صلوات الله علیه می­خوانیم: «هر کسی که در یک شب ده آیه بخواند، در زمره‏ ی غافلان[کسانی که از خدا بی­ خبرند] نوشته نمی­ شود، و کسی که پنجاه آیه بخواند، در زمره‏ ی ذاکران[کسانی که به یاد خدا هستند] نوشته می­ شود.»[3] البته پیشوایان ما، در کنار تأکید بر تلاوت روزانه قرآن، تأکید کرده­ اند که تلاوت انسان باید همراه با فروتنی و تدبّر و اندیشه در آیات قرآن باشد؛ زیرا هدف اصلی تلاوت قرآن، تعلیم و تربیت است. در حدیثی از امام رضا علیه السلام در باره‏ ی فراز (فَاقرَءوا ما تَیَسَّرَ مِنهُ)(هر چه ممکن است، قرآن بخوانید) می­ خوانیم: «آن مقدار بخوانید که در آن خشوع قلب و صفای باطن باشد.»[4] در ابتدای همین سوره نیز می­ خوانیم که خداوند پس از دستور به نماز شب می­فرماید: (وَ رَتِّلِ القُرءانَ تَرتیلًا)؛ یعنی قرآن را شمرده و بادقّت بخوان. در حدیثی از امام علی علیه السلام در توضیح این آیه آمده است: «آن را روشن بیان کن. نه مانند اشعار، سریع و پشت سر هم بخوان، و نه مانند دانه­ های شن، آن را پراکنده کن؛ بلکه دل­ های سختِ خود را با آن نرم کنید، و هرگز هدف شما این نباشد که به انتهای یک سوره برسید [؛ بلکه آیات قرآن را شمرده و بادقّت بخوانید؛ هرچند کم باشد].»[5] [1] - در نگارش این متن تا بدین­جا از تفاسیر المیزان، نمونه و الجوهر­الثمین استفاده شده است [2] - وسائل­الشیعه، ج6، ص201 [3] - همان، ص202 [4] - بحارالانوار، ج84، ص135 [5] - الکافی، ج2، ص614 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 576 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام سه گاه 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۷۶: چرا آدمیان دوزخی می­ شوند؟: مطالعه‏ ی آیات قرآن کریم و روایات معصومین نشان می­ دهد که کارهایی انسان را از لطف و رحمت خدا دور می­ کند، و اصرار و پافشاری بر آن­ها، باعث بیچارگیِ ابدی انسان و دوزخی شدن او می­شود. البته تأثیر نابودگری این کارها به یک اندازه نیست و برخی بدتر از دیگران هستند. در آیات مورد بحث می­ خوانیم هنگامی که بهشتیان از علّت دوزخی شدنِ دوزخیان از آنان سؤال می­کنند، در پاسخ می­ شنوند که چهار عاملِ مهم، باعث بدبختی آنان شده است؛ عواملی که لطف خدا را از آنان دور کرد و آتش خشم خدا را برافروخت: 1ـ ترک نماز: نخستین عامل بیچارگی دوزخیان، «بی­ نمازی» است. نماز، مهم­ ترین نشانه‏ ی یک مسلمان است، و به فرموده‏ ی پیشوایان ما، «ستون دین» است. امام باقرعلیه السلام در باره‏ ی نماز فرموده است: «نماز، ستون دین است. مثال آن، مثال ستون خیمه است؛ تا هنگامی که ستون ثابت مانده، میخ­ ها و طناب­ ها نیز ثابت می­ ماند؛ ولی هنگامی که ستونِ خیمه بیفتد و بشکند، هیچ میخ و طنابی سر جایش نمی­ ماند.[1]» آری، تا هنگامی که نماز در زندگی انسان وجود دارد، بقیه‏ ی عبادت­ ها نیز در جای خود انجام می­ شود، و در صورت کم و کاستی، نماز با تأثیر بی­ نظیر خود در اصلاح و پاک­سازی انسان، کاستی­ ها را جبران می­ کند؛ ولی هنگامی که نماز از زندگی حذف شود، دیگر نشانی از مسلمانی در زندگی انسان نمی­ ماند. از این رو پیامبر گرامی ما فرموده است: «نماز را از روی عمد ترک نکن؛ زیرا هر کسی که آن را به عمد ترک کند، ارتباطش با دین اسلام قطع شده است.»[2] 2ـ بی­ توجّهی به فقرا و نیازمندان: دوزخیان در دنیا افرادی خودخواه و مغرور بوده­اند که هیچ­گاه از دردِ دردمندان اندوهگین نمی­ شدند، و تنها چیزی که برایشان اهمّیّت داشت، خوردن و تفریح خودشان بود، و بدتر از همه‏ ی این­که آنان واجبات مالی خود را ادا نمی­ کردند؛ اموری مانند زکات و خمس که خودداری از پرداخت آن­ها، از گناهان بزرگ محسوب می­شود. در حدیثی از امام علی علیه السلام می­خوانیم: «هر کس زکات مالش را نپردازد، مسلمان نیست.»[3] همچنین در روایتی از امام باقر علیه السلام می­ خوانیم که ندادن خمس، آدم را دوزخی می­ کند.[4] 3ـ هم­ نشینی و هم­ صدایی با اهل باطل: یکی از ویژگی­های اصلی دوزخیان این است که با هر صدایی که بر ضد حق بلند می­ شد، هم­نوا می­ شدند و در هر مجلسی که بر ضد دین و آیات خدا تشکیل می­ شد، شرکت می­ کردند. آنان با کسانی نشست و برخاست داشتند که خدا و مقدّسات را به بازی می­ گرفتند و سخنانِ زشت و دور از ادب می­ گفتند و اهل گناه و فساد بودند. این هم­ نشینیِ نامبارک، آنان را به رنگ هم­ نشینانشان درآورد و سرنوشتشان را با آنان پیوند داد. 4ـ انکار روز جزا: اهل دوزخ برای فرار از مسئولیت و ادامه­ ی خلاف­کاری و گنه­کاری­ هایشان، همیشه قیامت و حساب و کتاب آن را انکار می­کردند؛ آنان نه­ تنها هیچ دلیلی برای انکار آن نداشتند، بلکه دلایل زیادی بر وجود آن دیده و شنیده بودند؛ امّا هیچ­گاه حاضر نمی­ شدند آن را بپذیرند؛ زیرا پذیرش آن، با قطع هوس­رانی­ هایشان برابر بود، و آلودگی­ هایشان سبب می­ شد که آن را انکار کنند، و این انکارِ ابلهانه، سرانجام آنان را به خاک سیاه نشاند. [1] - مستدرک­ الوسائل، ج3، ص31 [2] - وسائل­ الشیعه، ج4، ص43 [3] - مستدرک­ الوسائل، ج7، ص24 [4] - وسائل­ الشیعه، ج9، ص483 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 577 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام سه گاه - حجاز 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۷۷: بهترین داور: یکی از ویژگی­ های قیامت این است که در آن دادگاه بزرگ، در کنار قضاوت عادل­ ترین قاضی جهان، یعنی خداوند، تک تک انسان­ها نیز برای قضاوتِ رفتار خود فرا خوانده می­ شوند؛ زیرا هم دلایل و شواهد برای کیفر یا پاداش افراد، کاملاً روشن است، هم هر کس به­ تنهایی می­ تواند در مورد درست­کار یا خلاف­کار بودنِ خود قضاوت کند. آری، این ویژگی انسان است که بدی را بد می­ داند و خوبی را خوب می­ شمرد؛ هرچند ممکن است برای حفظ منافع خود، حقیقت را کتمان کند و برای رفتار نادرستش عذر بتراشد. آیات مورد بحث به همین نکته اشاره کرده، می­ فرماید که هرچند در قیامت، انسان­ها توسّط خدا و فرشتگان از تمام کارهایشان باخبر می­ شوند، بدون این کار هم هر کسی از وضعیّت خود آگاه است؛ هرچند در ظاهر عذرهایی بتراشد. آیه‏ ی 14 سوره‏ ی اسراء نیز به همین نکته اشاره کرده، می­ فرماید: پس از آن­که در روز قیامت، نامه‏ ی عمل هر کس به او داده می­ شود، به او گفته می­ شود: «نامه­ ی عملت را بخوان؛ امروز خودت برای محاسبه‏ ی خودت کافی هستی.» البته هرچند اصل این حساب­رسی در قیامت اتفاق می­ افتد، در دنیا نیز انسان­ ها از درست یا نادرست بودن رفتار و عملکرد خود آگاه­ اند و هر کس در دادگاه وجدان خود می­ تواند در مورد خویشتنِ خویش قضاوت کند. آری، این دادگاهِ پنهان، همان «نفس لوّامه» و وجدان سرزنش­گر هر کس است که خداوند در آیه‏ ی 2 همین سوره به آن سوگند یاد کرده است. شاید همه‏ ی ما خویشتن را سرزنش کرده باشیم. در این حال و پس از انجام یک کارِ اشتباه یا ستم به دیگران، آشوبی در وجود ما به پا می­شود و نیرویی ما را از درون ملامت می­کند. این همان دادگاهِ وجدان است که در دنیا نیز اشتباهات ما را به یاد ما می­آورد. البته ممکن است این نیروی درونی، به سبب خود­خواهی­ ها و پیروی از هوس­های زودگذر، بسیار ضعیف و ناتوان شود و صدای آن دیگر به گوشِ جان نرسد. از این رو پیشوایان دین به ما سفارش کرده­ اند که پیش از فرا رسیدن دادگاه عظیم قیامت، پیوسته خود را به دادگاهِ خصوصیِ وجدان احضار کنیم و خویشتن را محاسبه کنیم تا از دادگاه بزرگ و علنی قیامت نیز سربلند و روسپید خارج شویم. آری، این توصیه‏ ی مشهور پیامبر صلوات الله علیه است که فرمود: «پیش از آن­که به حساب شما برسند، به حساب خود برسید، و قبل از آن­که کارهایتان را بسنجند، خودتان کارهایتان را بسنجید و برای حضور در بزرگ­ترین دادگاه آماده شوید.»[1] [1] - وسائل­ الشیعه، ج16، ص99. ظاهراً ترکیب وصفی«العرض الاکبر»، اضافه مقلوب است و در اصل، «اکبر العرض» می­ باشد. با توجّه به صعوبت ترجمه این ترکیب برای مخاطب نوجوان، به «بزرگ­ترین دادگاه» ترجمه شده است. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 578 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام حجاز 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۷۸: راه و بیراهه: اگر از ما بخواهند که چند ویژگیِ اصلی انسان را بیان کنیم، همه­ ی ما «اختیار» را حتماً جزء آن­ها نام خواهیم برد. اختیار، ویژگی جدانشدنی انسان از اوست، و همین صفت است که او را از دیگر جانداران جدا کرده، شایسته‏ ی ستایش یا سرزنش می­ کند. ما هیچ­گاه به زنبور برای درست کردن عسل یا به گاو برای ساختن شیر «آفرین» نمی­ گوییم؛ ولی یک انسان را برای یک اختراعِ مفید تحسین می­ کنیم. علّت این مطلب، روشن است؛ زیرا زنبور و گاو، هیچ اختیاری در ساختن عسل یا شیر ندارند و بدون این­که خود بخواهند و تنها بنا بر آفرینش خدای بزرگ، عسل و شیر می­ سازند؛ ولی یک انسان، با اختیار خود و تحمّل رنج­ های فراوان، به یک اختراع بزرگ دست می­ یابد. همچنین ما هیچ­گاه یک شیر را برای کشتن و دریدنِ یک آهو سرزنش نمی­ کنیم؛ ولی انسانی را برای سیلی زدن ناروا به گوش یک نفر یا کندنِ بی­ علت یک درخت سرزنش می­ کنیم؛ زیرا شیر، به فرمان غریزه و بدون فکر و عقل، آهو را می­ کُشد؛ ولی انسان، دارای عقل و فکر و شعور است و رفتار و کردارش را خودش رقم می­ زند. منشأ وجود دادگاه­ها و کیفرهای گوناگون نیز «اختیار» انسان است. حال اگر انسان مختار بدون هیچ برنامه و هدفی در دنیا قرار می­ گرفت، چه اتّفاقی می­ افتاد؛ چه این­که هم انسان، خواسته­ ها و امیال گوناگونی دارد و هم امکاناتِ روی زمین محدود است؟ از همه‏ ی این­ها مهم­ تر این­که دنیا، نخستین مرحله‏ ی زندگی انسان است و پس از آن، مراحل بسیار بزرگ­تری پیش روی انسان قرار دارد. به­ راستی آیا ممکن است خدای حکیم، انسان را در چنین وضعی به حال خود رها کند؟ بی­ شک اگر چنین اعتقادی داشته باشیم، حکمتِ خدا را انکار کرده­ ایم. از این رو خداوند با فرستادن پیامبران، برنامه‏ ی زندگی انسان­ها را به آنان نشان داده و راه صحیح زندگی را برایشان مشخّص کرده است؛ راهی که فرجام آن، بهشت است؛ جایی که اختیار انسان به طور کامل شکوفا می­ شود و انسان هر چه بخواهد، در اختیارش قرار می­ گیرد؛ نعمت­ هایی که حقیقت آن توصیف­ شدنی نیست و آیات 5 تا 22 همین سوره، گوشه­ ای از آن­ها را برای ما توضیح داده­ اند. همچنین پیامبران، از سوی خدا، راه­های انحرافی را به ما نشان داده­ اند؛ راه­­هایی که فرجام آن­ها دوزخ است؛ جایی که به فرموده‏ی آیه‏ ی 4 همین سوره، ساکنانش در غل و زنجیر و آتش سوزان قرار دارند. آری، دین خدا، راهی به سرای آزادی و خوشبختی­ است، و راه­های دیگر، بیراهه­ هایی به سوی سرای اسارت و بدبختی هستند. اکنون ماییم و دوراهی سعادت و شقاوت که می­ توانیم با قدم گذاشتن در راه هدایت، شکر آن را به­ جای آوریم، یا با حرکت در بیراهه­ های گمراهی، از ناسپاسانِ نعمتِ هدایت باشیم. #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 579 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام سه گاه 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۷۹: پاداش اخلاص: می­ دانیم که این آیات پس از ایثار و فداکاری بی­ نظیر امام علی علیه السلام و خانواده‏ ی گرامی­ اش یعنی حضرت فاطمه سلام الله علیها …، امام حسن علیه السلام و امام حسین علیه السلام نازل شده­ اند. ماجرا از این قرار است که امام علی علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیها به توصیه­ ی پیامبر‹، برای شفای بیماری پسران خود نذر کردند که سه روز روزه بگیرند. پس از بهبود فرزندان، آنان نذر خود را ادا کردند و همه با هم سه روز روزه گرفتند؛ ولی در روز یکم، غذای خود را به شخصی بینوا، در روز دوّم به یک یتیم و در روز سوّم به یک اسیر دادند و هر سه روز، خود با آب افطار کردند. پس از آن، خدا آیات این سوره را نازل کرد و فداکاری آن­ها را ستود و نعمت­ های بی­ نظیری را برای چنین افرادی برشمرد؛[1] نعمت­هایی که برخی از آن­ها در جای دیگری از قرآن نیامده است؛ نعمت­هایی مانند: 1ـ نوشیدنی ناب بهشتی که با مادّه­ ای بسیار خوش­بو آمیخته شده است(کَأسٍا کـانَ مِـزاجُها کافورا)؛ 2ـ شادابی و خوشحالی بزرگ(نَضرَةً وَ سُرورا)؛ 3ـ باغی بی­مـانـنـد(جَنَّةً)؛ 4ـ لـباس­های ابریشمی بی­ نظیر(حَریراً)؛ 5ـ تکیه زدن بر تخت­ های سلطنتی بهشت(مُتَّکِئینَ فیها عَلَی الاَراِّئِکِ)؛ 6ـ نبودن هیچ نوع گرما و سرمای آزاردهنده در بهشت(لایَرَونَ فیها شَمساً وَ لا زَمهَریرا)؛ 7ـ سایه‏ ی گسترده، خنک و دائمی درختان بهشتی(وَ دانِیَةً عَلَیهِم ظِلّْالُها)؛ 8ـ میوه­ ها و خوشه­ هایِ در دسترس(وَ ذُلِّلَت قُطوفُها تَذلیلاً)؛ 9ـ غذاهای رنگارنگ و نوشیدنی­ های گوارا در ظرف­های نقره­ ای بی­ نظیر و جام­ه ای بلورین زیبا(بِآنِیَةٍ مِن فِضَّةٍ وَ اَکوابٍ کانَت قَواریرَا)؛ 10ـ جامی دیگر از نوشیدنی ناب بهشتی که از چشمه­ای به نام «سلسبیل» است(عَیناً فیها تُسَمّیّْ سَلسَبیلا)؛ 11ـ حضور خدمتکاران بسیار زیبارو و درخشان در مجلس بزم و تفریح بهشتیان(وِلدانٌ مُخَلَّدون)؛ 12ـ نعمتی وصف­ ناشدنی(نَعیماً)؛ 13ـ فرمان­روایی بسیار گسترده‏ ی هر یک از بهشتیان در قلمرو سلطنـت خـود در بـهشت(مُلکاً کَبیرا)؛ 14ـ لـباس­هایی از ابریـشم خـالص(ثـِیابُ سُندُسٍ)؛ 15ـ دستبندها و جواهر نقره­ای(اَساوِرَ مِن فِضَّةٍ)؛ 16ـ گرفتن نوشیدنی پاک بهشتی از پروردگار جهان(سَقاهُم رَبُّهُم شَراباً طَهورا)؛ نوشیدنی­ ای که علاوه بر لذت مادی، به فرموده‏ ی امام صادق علیه السلام ، جان و روحشان را از هر چیز غیر خدایی پاک می­ کند؛[2] نعمتی که شاید هیچ نعمتی در قرآن برتر از آن نباشد. البته به یاد داشته باشیم که تمام این نعمت­ های رنگارنگ، پاداش نیت خالصانه­ ی نیکوکاران است، و نه مقدار انفاق و صدقه­ شان؛ چه این­که انفاق امام علی علیه السلام و خانواده‏ ی گرامی­ اش به هر یک از آن افراد بینوا، یتیم و اسیر، تنها یک قرص نان بود و بس؛ ولی آنچه این انفاقِ مختصر آنان را چنین شایسته‏ ی پاداش الهی کرد، اخلاصِ بی­ نظیر آنان بود که با وجود علاقه و احتیاج به غذا، آن را انفاق کردند و به آن افراد نیازمند گفتند: «ما فقط برای رضای خدا به شما غذا می­ دهیم و هیچ پاداش و تشکّری از شما نمی­ خواهیم.»(اِنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ اللهِ لا نُریدُ مِنکُم جَزاِّءً وَ لا شُکورا). [1] - ر.ک به مجمع­ البیان، ج10، ص611 [2] - همان، ص624 #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

🔸ترتیل صفحه 580 قرآن کریم با صدای استاد حامد ولی زاده مقام سه گاه - بیات 🔸به همراه ترجمه گویای فارسی با صدای مرحوم استاد اسماعیل قادرپناه #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d

نکته تفسیری صفحه ۵۸۰: چهار حادثه‏ ی بزرگ: از آیات قرآن استفاده می­ شود که فرا رسیدن قیامت، با حوادث بسیار بزرگ و شگفت­ انگیزی همراه است؛ حوادثی که اوضاع دنیا را کامل بر هم می­زند و جهان دیگری را با مشخصّات جدیدی به وجود می­ آورد. به فرموده‏ ی آیه‏ ی 48 سوره‏ ی ابراهیم علیه السلام ، در آن زمان، زمین به چیزی غیر از این زمین، و آسمان­ها نیز به چیزی غیر از این آسمان­ها تبدیل خواهند شد. در سوره­ های متعدد قرآن به این حوادث بزرگ اشاره شده است؛ به­ خصوص سوره­ هایی که در اواخر قرآن قرار دارند؛ مانند سوره­ های نبأ، نازعات، تکویر، انفطار، انشقاق، فجر، زلزال، قارعه و سوره‏ ی مرسلات. در روایاتی که از معصومین علیهم السلام به ما رسیده، این حوادث، «اشراط­ الساعة»(نشانه­ های قیامت) نامیده شده است. آیات مورد بحث، به این چهار حادثه از آن حوادث مهم اشاره کرده­ اند که سه تای آن­ها در آستانه‏ ی قیامت اتفاق می­ افتد، و یکی از آن­ها، پس از برپایی قیامت رخ خواهد نمود: 1ـ خاموش شدن ستارگان: بر اساس آیه­ ی 8، در آستانه‏ ی قیامت، تمام ستارگانِ آسمان، خاموش و بی­ نور می­ شوند. آیه‏ ی دوّم سوره‏ ی تکویر نیز به تاریک شدن ستارگان در آستانه‏ ی قیامت اشاره می­ کند. طبق آیه‏ ی 2 سوره‏ ی انفطار، ستارگان از مدار خود خارج شده، در صفحه‏ ی آسمان پراکنده می­ شوند. شاید این پراکنده شدن، باعث تصادف آن­ها با یکدیگر و انفجار و از بین رفتن نور آن­ها بشود. 2ـ شکافته شدن آسمان: معنای دقیق شکافته شدن آسمان برای ما روشن نیست. شاید منظور از آن، شکافته و متلاشی شدن ستارگان و سیارات موجود در آسمان باشد[1]؛ شاید هم منظور از آن، کنار رفتن پرده‏ ی عالم غیب از چشمان مردم جهان، و امکان ورود ملکوتیان و فرشتگان به عالم انسان­ها باشد.[2] در آیه‏ ی 29 سوره‏ی نبأ نیز می­ خوانیم: «و آسمان گشوده می­ شود؛ بدین­ صورت که به درهای متعدّدی تبدیل می­ شود.» 3ـ کنده شدن و ریز ریز شدن کوه­ ها: بر اساس آیات قرآن، در آستانه‏ ی قیامت، زمین به شدّت لرزانده می­ شود[3]، و در پی این زلزله‏ ی بسیار مهیب، کوه­ها از جا کنده شده، به حرکت در می­ آیند[4]، و سپس یکباره به زمین کوبیده می­ شوند[5]؛ تا این­که اجزای آن کاملاً خرد شده، چون ذرّات معلق در هوا پراکنده می­ شود[6]. به­ راستی تصوّر چنین زلزله‏ ی هولناکی هم در وجود انسان ترس و وحشت ایجاد می­ کند. بی­ سبب نیست که خداوند در آیه‏ ی نخست سوره­ ی حج، در مورد این زلزله‏ ی بسیار شدید هشدار داده است. 4ـ تعیین وقت برای پیامبران: در آن روزِ مهم، برای پیامبران الهی وقتی مشخّص می­ شود تا در مقام گواه امّت خود، در دادگاه قیامت شهادت دهند؛ چراکه پیامبران، مأمور رساندن پیام­ های خدا به مردم بوده­ اند و باید در قیامت روشن شود که هر امتی به پیامبر خود چگونه پاسخ داده­ اند؛ آیا سخنانش را پذیرفته­ یا انکارش کرده­ اند[7]. می­ دانیم که پیامبر هر امتی، به خواست خدا، از اعمال امت خویش باخبر است و در دادگاه قیامت در مورد رفتار و کردار مردم امتش گواهی می­ دهد. در آیه‏ ی 41 سوره‏ ی نساء می­ خوانیم که در قیامت، از هر امتی شاهدی برانگیخته می­ شود، و از امت پیامبر اسلام صلوات الله علیه نیز همان حضرت برای گواهی دادن به پا می­ خیزد. [1] - ر.ک به تفسیر نمونه، ج26، ص296 [2] - ر.ک به تفسیر المیزان، ج20، ص166 [3] -4 واقعه [4] -20 نبأ و 3 تکویر [5] -14 حاقه [6] -5 و 6 واقعه [7] - بر اساس آیات 6 اعراف و 109 مائده #تلاوت‌روزانه‌یک‌صفحه‌قرآن🕊👇 🆔 https://eitaa.com/joinchat/2021851139Cd560dd7e3d