امشب ( شب ۱۳ ماه رمضان و اول لیالی بیض ) که دعای مجیر می خواندم ... یاد جمله ای از امام زین العابدین علیه السلام در صحیفه ی سجادیه سلام الله علیه افتادم که خدایا آن صفاتی که برای خلائق آشکار نکردی خیلی بیشتر از صفاتی است که آشکار کردی « به این مضمون » دیدم اگر خداوند متعال بعضی از این صفاتی که در دعای مجیر ذکر شده است را برای ما آشکار نمی کرد واقعاً کلاهمان پس معرکه بود. فرض کنید همین مجیر یعنی پناه دهنده را آشکار نمی کرد یعنی این وصف در خدا متجلّی نمی شد ما کجا می توانستیم پناه بگیریم ؟ فرض کنید خدا آدم رو خلق می کرد و در عوض گناهان ، او را نمی بخشید ، ما چه کاری می توانستیم انجام بدیم ؟ واقعاً بعضی از صفاتی که خدا آشکار کرده به نظر می رسه خییلی به خاطرش باید منّت سر بندگانش بگذاره، مثل رفیق ، انیس ، مونس نمی دونم وقتی گفتی من همنشین کسی ام که یادم کنه خودت رو آنقدر پایین آوردی یا بنده ات رو اونقدر بالا بردی ؟ حرف آخرم در این باب اینه که خدا می تونست خیلی از اوصاف رو اصلا مطرح نکنه و اگر هم نمی کرد هیچ کس نمی تونست بهش ایراد بگیره که چرا نکردی چون اصلا ازشون خبر نداشت ، ولی با همه ی تفاصیل اجازه داد که بیشتر نشان داده بشه و جذابیتش برای بندگانش بیشتر باشه که تا جاییکه ممکنه انسان او رو بشناسه و حظ و بهره اش رو ببره و به او نزدیک تر بشه آخه اگر خدا نمی خواست که خودشو مطرح کنه چیزی که ازش کاسته نمیشد ، ولی بخاطر همین مطرح کردن چیزی به بندگانش اضافه میشه. یعنی سود آشکار شدن صفاتش همه اش برای بنده اش است نه خودش. ولی با این حال اجازه داد باب این معرفت باز بشه #رمضان #دعای_مجیر https://eitaa.com/maktubateman