تمام قوای وجود انسان ، از گوش و چشم و دست و پا و قلب و .....برای خود طهارتی دارد .
انسانها تا در دنیا هستند و انسان بدن دنیایی دارد و نفس بالا و پایین می رود ،راحت تر می تواند توبه کند و خود را پاک کند.
در این دنیا امکان رشد و تعالی بسیار وجود دارد.
اما وقتی از دنیا می رود امکان رشد وجود ندارد.
در عالم برزخ پاک شدن بسیار سخت تر است.
همان فشار قبری که شنیده اید ، برای پاک شدن است.
آنجا هیچ راه فراری هم نیست .
اگر انسان در شب یا در روز بمیرد ، این مسافرت دیگر ابدی است.
در آن دنیا دیگر شب و روز معنی ندارد.
نشستن سر قبر میت تا صبح،
خواندن نماز شب اول قبر ،
و
خواندن قرآن برای میت بسیار مفید است.
گناه بسیار شوم است ، زیرا باطن انسان را آلوده می کند .
و از باطن آلوده گناهان جدیدتری تراوش می کند .
انسانها عادت به توجیه دارند .امام علی(ع) فرمود ، انسان اگر می خواهد خودسازی کند، اینکار آسان نیست و انسان باید کارهای درست را بر خود تحمیل کند.
اگر مدتی انسان بر گوش و چشم و ...دقت کند ، اولش سخت است ، اما بعدا آسانتر می شود.
امیرالمؤمنین می فرماید خود را به صبوری و به تزهّد بزنید ، تا صبور و زاهد شوید .