_ هـورٰاد _

هوراد است. صاف است و ساده. ساده است و غمگین. غمگین است و اما وقتی میخندد، با خنده اش فوج فوج پروانه بیرون میزند از چشمان اش. هوراد سبز است، گاه آبی، و گاه سبزآبی. همان فیروزه ای خودمان. دوست من بود. یعنی هنوز هم هست. یعنی _ نمیتوانم بفهمم در خیالم چمباتمه زده یا همین‌جا کنار من نشسته و به گیره‌ی سرم خیره است. هوراد شاید مقدمه ای باشد. چیزی شبیه آغاز.

خیلی راحت و عادی نشستی رو تختت و ماسماسکتو بالاپائین می‌کنی، یهو یادت میاد سفرِ اربعینت رو هواست و معلوم نیست میری یا نه و بعدش نورِ کم‌سوی دلت تاریک می‌شه.

اگر مقدارِ اسیدیسم بودنِ خواب هام رو به انرژیِ‌الکتریکی تبدیل کنیم، به راحتی میشه دغدغه‌ی تابستونِ بی‌برقِ ایران رو از بین برد و به کلِ مناطق محروم و غیرمحروم برق رسانی کرد.

من دقیقا با همین قیافه و همین دیالوگ خطاب به استاد:

امام‌رضا(ع)، جونِ جوادت(ع) دیگه .. به خودت می‌سپارم.

چقدرررر زززشت

05:01 pm

یه کارزار راه بندازیم، اونایی که جلو دوربین وقتی داری پلان می‌گیری رد می‌شن رو اعدام کنیم.

دوست، رفیق و همراهِ خوب، تفسیرِ دقیقِ « نور » است.

04:40 pm

« دِویست » یعنی دویست نگاه، دویست درنگ، دویست نشانه، که ماندن ارزش داشت.