⭕️ابعاد چندوجهی حادثه تروریستی کرمان ▫️حادثه تروریستی روز چهارشنبه در کرمان ضمن آنکه شناسایی سریع آمرین و عاملین این اقدام تروریستی را تبدیل به مطالبه عمومی کرد، این سوال مهم را نیز در ذهن افکار عمومی ایجاد نمود که چگونه با وجود دستگاه‌های متعدد اطلاعاتی-امنیتی وقوع چنین اقدام تروریستی امکان یافته است؟ ✔️در این خصوص توجه به چند نکته حائز اهمیت است: 🔹نخست؛ گرچه دشمنان در صدد القاء ناتوانی اطلاعاتی-امنیتی جمهوری اسلامی نزد افکار عمومی هستند اما دستگاه‌های امنیتی و انتظامی ایران به گواه آمار کشف و برخورد با عملیات متعدد تروریستی دارای توان‌مندی بالایی هستند. 🔸دوم؛ با توجه به شرایطی که در اثر جنگ ترکیبی و همه‌جانبه دشمن علیه کشور ما شکل گرفته، ضرورت حفظ و ارتقاء مستمر «امنیت» به معنای عام آن، مقوله‌ای است که کسی در وجود و گستردگی چتر آن بر فراز کشور تردیدی ندارد. 🔹سوم؛ رخدادهای تروریستی حرم شاه‌چراغ(ع) که هر دو از سوی داعش و با یک روش انجام شد و یا حادثه کرمان که احتمال وقوع آن قابل پیش‌بینی بود، نشان می‌دهد که حوزه شناسایی و مقابله با تهدیدات تروریستی باید بیش از گذشته مورد توجه قرار گیرد. 🔸چهارم؛ یکی دیگر از عرصه‌های ایجاد امنیت، تقویت «آرامش روانی» در جامعه است که سیاست‌های رسانه‌ای و «شیوه اطلاع‌رسانی» در آن نقش جدی دارد. 🔹پنجم؛ بعد از پذیرش مسئولیت این جنایت توسط داعش، تحلیل‌هایی منتشر شد که هدف آن مرتبط کردن این جنایت به رژیم صهیونیستی با عاملیت داعش است. این اما مسئله‌ای فرعی است. ▫️با این تفاسیر؛ باید بر چند نکته تصریح کرد: 🔹اولا؛ آمر و عامل و حامی این دست اقدامات در یک جبهه متحد به رهبری آمریکا معنا پیدا می‌کند و برای ملت ایران تفاوتی میان داعش، منافقین، سلطنت‌طلب‌ها، تجزیه‌طلب‌ها، بهایی‌ها و... با آمریکا و اسرائیل وجود ندارد. 🔸ثانیا؛ ملت متوجه این موضوع هست که برخلاف القائات بیگانه، این جمهوری اسلامی است که با وجود دشمنی‌های بسیار و فشارهای بی‌شمار، عرصه را در تمامی ابعاد بر دشمنان خود تنگ کرده. 🔹ثالثا؛ تردیدی نیست که نهادهای اطلاعاتی-امنیتی و مسئولین مربوطه در شورای امنیت کشور باید با اتخاذ تمهیدات جدید، سطح توان‌مندی و اشراف خود بر تهدیدات امنیتی و همچنین تقویت سازوکارهای اطلاع‌رسانی موثر برای مدیریت هوشمندانه افکار عمومی را افزایش دهند.

. دربارۀ بیماریِ‌فرهنگی به نام، «زیباکلام!» «زیباکلام» امروز فقط یک نام نیست، بلکه اسم مستعار یک مشکل عمیق فرهنگی است. تراوش ترش آبۀ زخمی اجتماعی. زیباکلام، ورژنی از بیماری «ژلوتوفوبیا» است. ژلوتوفوبی یعنی کسی که فاقد اعتماد بنفس بوده و در ناخودآگاهش، خود را انسانی مضحک می‌انگارد و ترس‌آلود است که دیگران نیز دربارۀ او چنین بیاندیشند! اشتباه بزرگی که امثال زیباکلام –علی‌رغم حیف‌ و‌ میل بودجۀ دانشگاه– دارند «شناخت غلط‌شان از دیگری یا همان غرب» و «شناخت غلط‌تر از خودشان در فاهمۀ غرب–آمریکا» است. زیباکلام خیال می‌کند در فاهمۀ غرب–آمریکا «ایرانی اصولگرا» و «ایرانی اصلاح‌طلب» متباین معنا شده و آمریکائی در این دوگانه ترجیح‌اش ایرانی اصلاح‌طلب است! برخلاف چنین تخیلی، هژمونی غرب، خصوص آمریکائی ساختاری پول سالار و سلطه‌طلب دارد و در تحلیل نهائی برای این «هژمونی متفرعن»، ایرانی «آلامد و مدرن» با ایرانی «سنتی و ژنده» محلی از اعراب نداشته و هر دو را مشتی رعیت و عقب افتاده می‌انگارد که تنها رسالت‌شان فعلگی در باغ اروپا یا نزد کدخدا است! این نگاه متفرعنانه تنها ناظر بر ایرانیان نیست و بر مبنای مبانی معرفت‌شناسانۀ لیبرالیسم فلسفی، ایشان خود را در قامت اعلی‌حضرتی می‌انگارند که جز خودشان الباقی دنیا، جنگلی یا رعایائی محسوب می‌شوند که میزان التفات و آدم حساب شدن‌شان، وابسته به میزان نقدینگی و درصد خوارپیشگی‌شان است! بر این منوال زیباکلام و زیباکلامیست‌ها مرتکب اشتباه نشوند و تصور نکنند، اگر آنها اسرائیل را دولتی اخلاقی تلقی کرده، بگویند: «صهیونیست‌ها بی‌گناه نمی‌کشند»!! غرب–آمریکا امثال ایشان را نورچشمی خود می‌انگارند. خیر! در اندیشه متفرعن غربی– آمریکائی، بجز خودشان همه رعیت‌اند. تنها آنها که خوش رقص‌ترند، رعیت‌تراند! اگر زیباکلام را عقلی در سر است به این توصیه سعدی بیشتر بیندیشد: دو چیز طیره عقل است، دم فرو بستن به وقت گفتن و گفتن به وقت خاموشی!