مگه میشه به تو نه بگم آخه؟

به مرحله ای از خودسانسوری رسیدم که حتی جرئت نوشتنم ندارم، دلم یه ذره شده برای اینکه بشینم ریزه‌ریزه بنویسم و تندتند اینجا سند کنم. این روزا تنها راهی که برای خودم بودن برام مونده یک‌سری عکس بی‌معنی هست و یک دنیا غم و هیجانات نیابتی. کاشکی بتونم دوباره بدون هیچ ابایی بنویسم تا از چشمام نزده بیرون.

برای روزی که با چشم خیس و لب‌های کش اومده فریاد میزنیم بلاخره تموم شد و هم رو درآغوش میگیریم.

تو مبادا به فکر من باشی، فکر کردن به من غم‌انگیز است.

میدونید من خیلی آدم سبک و چلفته‌ای میشم درهیجان، لطفا وقتی هیجانی میشم دستامو ببندید و بزنید تو دهنم تا توی ملع عام گندنزنم به آبروم.

امروز نمی‌خوام خوددار باشم. نمیخوام قوی باشم. نمیخوام خوشگل باشم. نمیخوام دوست داشتنی باشم و هیچ غلط مفیدی بکنم. میخوام فقط یه انسان چلوسه و احمق باشم، دور از چشم بقیه گریه کنم و روز رو دووم بیارم تا شب برم خونه و اینقدر به گندکاری هام فکر و گریه کنم تا بمیرم.

شد شد نشدم روسری ال‌وی گره میزنم زیرگلوم تنهایی میرم کافه سلسله استوری دوره چگونه مستقل شویم میزارم.

عانق من تحب بکلماتك، فبعض الكلمات لها يد حنونة تداعب الروح.

_

و من بارها و بارها نداشتنت رو به ترس از دست دادنت ترجیح میدم.

[ وقیل عن الشاي هو عِناق في کأس ] و گفتند از چای که آغوشی در فنجان است.