پس چرا نمیرسم به این عقربه ها هرچی راه میرم؟

دلم میخواد مغزم و هرچی فکر و خیال توشه رو بالا بیارم.

من ترجیح میدم آدما ازم بدشون بیاد چون دیگه مجبور نیستم برای برآورده کردن انتظاراتشون خودم رو به در و دیوار بزنم.

هربار که میخواستم دوست داشته باشم یجوری گند زدی توش.

تو این روزا که داره ته مونده های وجودم هم چزونده میشه تنها تر از هر وقت دیگه ایم، انگار افتادم تو یه حباب شیشه ای نه کسی صدام رو میشنوه و نه من صدای کسی رو میشنوم.

"تو چقدر عمقته که غرق میکنی؟"

اگه افعال معتل وجود نداشتن آدم خوشحال تری بودم.

درنهایت هم صدای آهنگ مورد علاقه‌ات رو خفه میکنی و عربی و هرچی صرف و نحو دنبالشه پرت میکنی تو دیوار، پتو رو میکشی روی سرت و چون وقت نداری گریه کنی میخوابی تا شیش صبح کمتر دلت بخواد از پنجره خودتو پرت کنی پایین.

ولی بیچاره عربی، امشب تمام مشکلات زندگیمو انداختم گردنش و هرچی کاسه کوزه هست سرش شکوندم.

آقای پستچی من رو دربدترین شرایط دید و بازهم بسته هامو برام آورد.

"بیا راجبش زیر بارون اسفند ماه برقصیم"

چیزی که ماه ها براش خودت رو به در دیوار میزنی و آرزوش رو توی سرت پر و بال میدی چه فایده داره که به محض رسیدن بهش از یادت میره و غم عالم میریزه رو سرت؟