_من پُرتوقع نبودم ، فقط یکم دلخوشی برایِ ادامه دادن به زندگی احتیاج داشتم .

_خیلی وقته ك ِ یادگرفتم اشکام تویِ سکوت ِمطلق راهشونو پیدا کنن ، خیلی وقته هق نزدم ، جیغ نکشیدم ، ناله نکردم ؛ خیلی وقته .

_من وقتی یِ نفر یِ کاری برام انجام میده تا آخر عمر استرس اینکه نتونم براش جبران کنم میفته به جونم ، از اون طرف هیچ ایده ای ندارم برایِ جبران و واقعا تو شرایط خیلی سخیف و مستهجنی قرارمیگیرم .

_من بعد قبول کردنِ داوطلبانه هر مسئولیت : کاش زبونمو مار میزد .

_چرا نمیشه هم اجتماعی بود و هم با آدما حرف نزد ؟

_چقد حالم از آدمایی که برایِ جذب قشرِخاکستری ، قشرِسفید رو به شدت میکوبن و مورد انتقاد قرار میدن با وجودی که خودشون هم جزو همون دسته هستند ، بهم میخوره .

[ تحریف ِتاریخ ، شدیداغیرمنصفانه و آزار دهندست ]

_ولی جدا من به خالِ لب ِ فلافلِ‌عراقی گرفتار شدم .

_نشد بشم اون شآزده ، اون مرد ؛ ك ِ یِ روز میاد ، با یِ اسب ِقشنگ .

_به این مقطع از خوددرگیری رسیدم ك ِ ؛ همزمان هم دلم میخواد برم مهمونی ، هم دوست جدید پیدا کنم ، هم اضطراب اجتماعی دارم ، هم درونگرام ، هم برونگرام ، هم همش خجالت میکشم ، هم دلم بیرون و معاشرت میخواد ، هم حوصله بیرون و کوفت و زهرمار ندارم .

_هر زاهدی ك ِ دیده ، یاقوت جان فزآیش ؛ سجاده ترك کرده ، پیمانه در کشیده .