کدام "ناطق‌نوری"، واقعی و کدام‌یک جعلی است؟ مواضع متناقض ایشان از دیروز تا امروز درباره یک موضوع مشخص: "تسخیر لانه جاسوسی آمریکا"۰۰۰ ✍محمدعلی رامین @maramin

پیروزی زهران ممدانی؛ زلزله سیاسی در قلب نیویورک! پیروزی «زهران ممدانی» در انتخابات شهرداری نیویورک تنها نتیجه یک رقابت انتخاباتی معمولی نبود؛ این پیروزی یک اعلام موجودیت بود. اعلام این‌که «جریان تازه‌ای» در سیاست آمریکا در حال شکل‌گیری است؛ جریانی برخاسته از طبقه کارگر، از خیابان‌ها، از جوانان خسته از نظم قدیمی سیاست؛ و از جامعه‌ای که می‌خواهد صدایش شنیده شود. ممدانی، فرزند مهاجران آفریقایی-هندی، مسلمان، سوسیالیست و صریح‌اللهجه در حمایت از حقوق فلسطین، دقیقاً نقطه مقابل ساختار قدرت تثبیت‌شدهٔ سیاسی در آمریکا است. پیروزی او در شهری که سال‌ها مرکز قدرت رسانه‌ای و مالی آمریکا بوده، یک شکست آشکار برای جمهوری‌خواهان، میلیاردرها و جریان‌های حامی اسرائیل محسوب می‌شود؛ جریانی که تصور می‌کرد، نیویورک را حتی اگر از دست بدهد، هرگز به دست «چپ رادیکال» نخواهد داد، اما داد. صدای «قربانیان سرمایه‌داری» پیروز شد، نه «سرمایه» ممدانی پیروزی خود را مدیون ستادهای چند میلیون دلاری و بنرهای عظیم تبلیغاتی نبود. او با کمپین‌های میدانی، دیدارهای محلی، رفتن به محلات کم‌درآمد، گفت‌وگو با کارگران، رانندگان تاکسی، پرستاران و جوانانی که از هزینه‌های زندگی در نیویورک به ستوه آمده‌اند، رأی گرفت. او در سخنرانی پس از اعلام نتایج، گفت: «این پیروزی از آن مردم است؛ از آن کسانی که هر روز بدون آنکه دیده شوند، شهر را زنده نگه می‌دارند. ما این پیروزی را علیه پول‌های بزرگ و علیه کسانی که فکر می‌کردند سیاست ارثیه خانوادگی است، به دست آوردیم. این شهر از نو نوشته خواهد شد؛ نه برای نخبگان، برای مردم» پیام او ساده اما تکان‌دهنده بود: «می‌توان بدون حمایت میلیاردرها پیروز شد» این جمله، لرزه بر ستون‌های قدرت مالی در آمریکا انداخت. نبرد با روایت رسمی درباره فلسطین، اگر قرار باشد تنها یک موضوع باشد که باعث شده ممدانی بیش از هر سیاستمدار دیگری زیر ذره‌بین رسانه‌های نزدیک به اسرائیل قرار بگیرد، مواضع روشن او درباره فلسطین است. او یکی از معدود سیاستمدارانی است که نه‌تنها از ضرورت پایان اشغال سخن می‌گوید، بلکه این موضوع را بخشی از هویت سیاسی خود می‌داند. او در نخستین سخنرانی پس از پیروزی، در میان تشویق حاضران گفت: «وقتی می‌گوییم آزادی و عدالت، این کلمات فقط برای این سوی آب‌ها نیست. فلسطین نیز شایسته آزادی است؛ و روزی خواهد رسید که این جمله، نه جسورانه، بلکه بدیهی به نظر برسد». این سخنان، همان لحظه در اسرائیل بازتاب گسترده‌ای داشت. رسانه‌های راست‌گرای اسرائیلی این پیروزی را «پیام خطرناک برای آینده روابط آمریکا و اسرائیل» توصیف کردند و برخی تحلیلگران صریحاً گفتند که «نسل جدید سیاستمداران آمریکا، دیگر مانند نسل قبل، به تل‌آویو وفادار نیست» این عصبانیت، نشانه تغییر است. ترامپ و جمهوری‌خواهان: «خشم، توهین و درماندگی» در جبهه مقابل، خشم آشکار بود. دونالد ترامپ بلافاصله پس از اعلام نتایج، ممدانی را «یک کمونیست افراطی» نامید و پیروزی او را «نشانه سقوط اخلاقی و سیاسی نیویورک» دانست. چهره‌های محافظه‌کار نیز هشدار دادند که این نتیجه «آغاز موج سوسیالیسم در آمریکا»است. اما پشت این شعارهای تند، واقعیتی تلخ برای آنان نهفته است: 
پایگاه اجتماعی جوانان و طبقه کارگر، دیگر به وعده‌های تکراری و سیاست‌های مبتنی بر سرمایه اعتماد ندارد. نیویورک، که زمانی نماد سرمایه‌داری جهانی بود، حالا در حال تبدیل شدن به مرکز بازتعریف قدرت اجتماعی است. پیامی برای جهان: آمریکا در حال تغییر است پیروزی ممدانی، پیامی فراتر از سیاست شهری دارد. این پیروزی نشان می‌دهد که گفتمان عدالت اجتماعی و آزادی برای فلسطین دیگر «تابو» نیست. این پیروزی یعنی: حمایت از فلسطین می‌تواند، مزیت انتخاباتی باشد. جنبش‌های مردمی می‌توانند قدرت سرمایه‌داران را کنار بزنند. ساختار روایت رسمی در آمریکا ترک برداشته است. این، برای اسرائیل و حامیان جهانی‌اش نگران‌کننده است. پیروزی زهران ممدانی یک جملهٔ بلند است؛ جمله‌ای که سیاست آمریکا سال‌ها از گفتن آن فرار می‌کرد: قدرت می‌تواند از پایین به بالا بازنویسی شود. این پیروزی آغاز پایان سیاست‌های ثابت و بی‌تغییر است. پایان تصور اینکه آمریکا همیشه بدون چون‌وچرا کنار اسرائیل می‌ایستد. پایان این گمان که "سرمایه" همیشه بر رأی مردم پیروز است. و شاید آغاز دورانی باشد که «صدای طبقات ضعیف» دوباره معنا پیدا کند. (✍امیرحسین طهماسبی) پ.ن: شاید این‌گونه تحلیل‌ها یک‌سویه و ساده‌سازی مسئله بحران عظیم "سیاسی_اجتماعی_اقتصادی" آمریکا تلقی شود و نویسنده محترم نقش حزب دموکرات برای تقابل با جمهوری‌خواهان را نادیده گرفته باشد؛ اما همین‌که اوباما و بخشی از حزبش، با شعارهای عدالت‌خواهانه و حمایت از مظلومان فلسطین در اقتباس از جبهه جهانی مقاومت پیروز شده‌اند، استمرار طوفان‌الاقصی و شکست ترامپ ست! ✍محمدعلی رامین @maramin

نه رابین‌هود، نه دُن‌کیشوت نه پارتیزان؛ جمهوری اسلامی ساختار است! در تذکر یک دقیقه‌ای امروز گفتم: 🔹در جمهوری اسلامی و در این مجلس دو روش در مبارزه با فساد وجود دارد: یکی راه افشاگری و ناامیدی از نظام؛ و دیگری راه اصلاح درون‌زا و باور به صداقت ساختار. 🔸ما نمی‌گوییم مجلس سکوت کند، می‌گوییم جمهوری اسلامی دیگر یک جنبش نیست که با حرارت‌ها و مبارزات فردی اداره شود؛ جمهوری اسلامی امروز یک «ساختار» زنده است؛ ساختارهای رسمی باید وسط میدان باشند؛ باید با عقل‌جمعی، نه با افشاهای هیجانی از تریبون‌ها، پیش بروند. 🔺آن‌که به نام عدالت، اما علیه ساختار فریاد می‌زند، همان دود «افشاگری‌های صوتی» را بلند می‌کند که به قول حاج‌کاظم آژانس شیشه‌ای «نفس جمهوری اسلامی» را می‌بُرد. 🔺️مجتبی زارعی: https://eitaa.com/Dr_Zareii_Siasatefetrat پ.ن: و اما راه‌سومی هم وجود دارد که غفلت از آن، زیان‌بار و خطرناک است: جمهوری‌اسلامی نظام "امت_امامت" است و فلسفه‌ی وجودی ساختارهای رسمی آن، "زیرنظر ولایت مطلقه‌ی امر و امامت امت" [اصل۵۷] باید توسط شایستگان در خدمت مردم برای تحقق پیشرفت و عدالت همه‌جانبه، در راستای رشد و تکامل استعدادهای انسانی در مسیر تجلی ابعاد خداگونگی آحاد جامعه قرار گیرند؛ آیا اینک این مهم تأمین شده؟ البته درهرحال، نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی، بجز وظایف ذاتی_قانونی خود که باید به درستی انجام دهند، موظفند تا مشارکت فعال تمامی عناصر اجتماع را با "روشنگری‌های سازنده" در جهت پذیرش مسئولیت همگانی برای یاری امامتِ امت و پویایی جامعه توحیدی میسر و ممکن سازند. ✍محمدعلی رامین @maramin

🔰 جمهوری اسلامی گرفتار بزرگترین عملیات فریب استراتژیک تاریخ پس از انقلاب است علی عبدی: یک جریان در داخل بعنوان منبع تغذیه عملیات فریب، خطاهای دشمن را تصحیح و خطاهای ما را تعمیق می‌کند! 🎙علی عبدی در گفتگو با اندیشکده و مدرسه گفتمانی تمدن فردا 🔸اندیشکده و مدرسه گفتمانی تمدن فردا؛ زاویه‌ای متفاوت از پشت پرده ساختار مخفی قدرت در جهان https://eitaa.com/joinchat/1209204789Ce03d4ce525

اهریمن در مقابل ما زانو می‌زند... مجسمه زانو زدن والرین در میدان انقلاب قرار گرفت. 🎤#بیانگر https://eitaa.com/Bayangar

♦️امام خامنه‌ای: اگر مقاومت کردید قله‌ای فتح می‌شود که از بعد از زمان رسول خدا تا الان انجام نگرفته... 🎤#بیانگر https://eitaa.com/Bayangar

🎥 نقشه آمریکا برای تجزیه ایران در سال ۱۳۲۴ چه بود!؟ ✍فکر تجزیه ایران مربوط به امسال و پارسال و حتی بعد از انقلاب اسلامی نیست، اینها قرن‌هاست که با ایران قوی و متحد مشکل دارند. ‌🎤#بیانگر https://eitaa.com/Bayangar

نماز برف، به‌جای نماز باران! حدود شش سال می‌شود که در این منطقه تبلیغ می‌کنم. حالا دیگر همه مرا می‌شناسند؛ نه این‌که همه دوستم داشته باشند، نه! بعضی‌ها نظر خوبی ندارند. اما چه اهمیتی دارد؟ من باید کارم را بکنم. نه تعریف و تمجید کسی مرا فریب می‌دهد و نه بدگویی دیگری دلسردم می‌کند. این روزها اما آسمان با مردم قهر کرده است. یک ماه از پاییز گذشته و هنوز بارانی نباریده. کم‌آبی تابستان، محصولاتشان را خشکانده و حالا پاییز بی‌باران، امیدشان را هم کم‌جان کرده. بعد از نماز، یکی‌یکی جلو می‌آیند و می‌گویند: «حاج‌آقا! نماز بارون بخون، دعا کن خدا بارون بفرسته» بارها رد می‌کنم. می‌دانم قبول چنین خواسته‌ای ساده نیست. اگر باران بیاید، مردم نگاه شان عوض می‌شود؛ اگر باران نیاید، چه؟ شاید همان اندک اعتمادی که دارند، از بین برود. مُبلّغ باید برای هر دو اتفاق آماده باشد. اما اصرارشان آن‌قدر زیاد می‌شود که مرا کلافه می‌کند. بیست روز از مهر می‌گذرد. بالاخره استخاره می‌کنم. خوب می‌آید. به مردم می‌گویم، چهارشنبه آماده شوند. قرار می‌شود برویم صحرا، نماز باران بخوانیم. چه جمعیتی! از پیر و جوان، زن و مرد، حتی تازه‌عروس و داماد با لباس عروسی. یک همدلی عجیب در فضاست. همه یک‌صدا دعا می‌کنند، دل‌ها به هم نزدیک می‌شود. نماز می‌خوانیم، دعا می‌کنیم، قربانی می‌دهیم. همه‌چیز خوب پیش می‌رود. اما در راه بازگشت، دلم غوغاست. اگر بارانی نیاید چه؟ می‌دانم همه توان تحلیل ندارند. برای خیلی‌ها همه چیز ساده است: «نماز خواندیم، پس باران باید بیاید!» اگر نیاید، نگاه‌ها سنگین می‌شود. شب، وقتی به خانه می‌رسم، پشت کامپیوتر می‌نشینم و سایت هواشناسی را باز می‌کنم. خشکم می‌زند! نوشته: «جبهه هوای بسیار سرد و بارش سنگین در راه استان است!» سرما شب را می‌گیرد. می‌ترسم. می‌دانم این بارش هیچ ربطی به نماز ما ندارد؛ از قبل در راه بوده. اما چه کسی این را می‌پذیرد؟ صبح، نماز را می‌خوانم و با شتاب به حیاط می‌آیم. باورم نمی‌شود! همه‌جا سفید است. برف، آن‌هم در بیست‌وپنجم مهر، در آغاز پاییز! همسرم را صدا می زنم: - «بیا ببین!، درست می‌بینم؟» او هم نگاه می‌کند، ذوق می‌کند، می‌گوید: «باورم نمی‌شه! برف اونم این موقع سال؟ این‌قدر زیاد؟!» درختان هنوز سبزند، حتی زردی پاییز به آنها نرسیده، اما زیر سنگینی برف سر خم کرده‌اند. ساعاتی نمی‌گذرد که بحران آغاز می‌شود؛ شاخه‌ها می‌شکنند، برق‌ها قطع می‌شود، آب‌ها هم. همه‌جا فلج می‌شود. ظهر به مسجد می‌روم. همه چشم‌به‌راهند. نگاه‌ها عجیب است؛ نه می‌دانند خوشحال باشند، نه ناراحت، نه تشکر کنند نه سرزنش. پیش‌دستی می‌کنم و می‌گویم: «برادران! این برف ربطی به نماز ما نداره. این جبهه هوای سرد مدتیه که در راه استان بوده. من به اصرار شما نماز خوندم. برید سایت هواشناسی، همه‌چیز روشنه!» اما انگار فایده‌ای ندارد. نگاه‌ها، همان نگاه‌هایی است که از آن می‌ترسیدم؛ سنگین، پر از قضاوت. ده روز تمام، در میانه بحران، زیر این نگاه‌ها دوام می‌آورم. بعضی‌ها در دلشان مرا مسبب می‌دانند، بعضی می‌گویند «لابد در نماز اشتباهی کرده!» و من، تنها به این فکر می‌کنم که کار مُبلّغ همیشه همین است: گاهی در میان ایمان و سوءتفاهم، میان امید و ترس، ایستادن روی مرزی باریک... به‌نقل از کتاب داستان «با من بیا» حجةالاسلام سیدعباس سیدنژاد پ.ن: انگار رمز و راز بندگی را بعضی از ما فراموش کرده‌ایم؛ به رهاشدگی در ظاهر و باطن خویش، دل‌خوشیم و به سرگرمی‌های پوچی که در اختیارمان می‌گذارند، سرگرم شده‌ایم؛ نمازجمعه شهر و نمازجماعات مساجد، تبدیل به تفرج‌گاه کهن‌سالان شده و کسی مشتاق حضور جوانانی که در کنسرت‌های شهر پرسه می‌زنند، نیست! رسانه‌های رسمی و نیمه‌رسمی و غیررسمی، روح امید و توکل به‌خدا را از ما گرفته‌اند و هرکدام از ما را به‌یک "رسانه‌ای برای بازنشر یأس و ترس" تبدیل کرده‌اند... بدبینی، بدگویی، بددلی و بداندیشی همه‌ی ما را خسته کرده و ناسپاسی از همه‌چیز و همه‌کس، یکایک ما را عصبی و زودرنج ساخته، از هم جدا و "تنها" کرده است. اندک‌اندک انرژی منفی درون بعضی از ما، به‌حد انفجار رسیده و راه تنفس نشاط‌آور و نیز راه آسمان‌ها را به‌روی خانه‌ها و شهرما بسته است... در حالی‌که راه نجات ما، فراروی ما و در اندرون خود ماست؛ بازگشت به خویشتن خویش؛ بازگشت به ارزش‌هایی که رها کرده‌ایم: گذشت، مهربانی، انصاف، جوانمردی، فداکاری، شکرگزاری، تواضع، خیرخواهی، ولایت‌مداری، خداترسی و خداپرستی... وعده خداوند این بوده و هست که اگر ما اهل تقوا و بندگی او شدیم، رحمت و برکت و سعادت، رزق ما خواهد شد؛ وگرنه هیچ نعمتی که ما را به نیک‌بختی برساند، نصیب‌ما نخواهد شد۰۰۰ [مبادا ما هم به‌حال خود رها شده و گرفتار سنت خطرناک الهی «اِملاء» یا سنت "مهلت" برای افزایش طغیان‌گری خود بشویم که بسیار هولناک است!] ✍محمدعلی رامین @maramin

افشاگری تکان‌دهنده پروفسور غسان ابوسته، رئیس دانشگاه گلاسکوی اسکاتلند درباره سرقت اعضای بدن اسرای فلسطینی توسط رژیم ضدبشری و نژادپرست صهیونی: «نخست آنکه در همه اجساد فلسطینیان، اعضای برداشت‌شده دقیقا همان‌هایی هستند که امروزه به‌طور روتین پیوند می‌زنند: قلب، ریه‌ها، کبد، کلیه‌ها و قرنیه. نکته بعدی آنکه هیچ آسیب دیگری بر اجساد بررسی‌شده فلسطینیان، دیده نمی‌شود که به علت دیگری برای مرگ آنها اشاره کند؛ همه این‌ها، فرضیه برداشت اعضای بدن فلسطینان با هدف سرقت اعضای بدن آنها را تقویت می‌کند». «سکوت مرگبار»، یعنی این‌که ما به هر مسئله‌ای سرگرم شویم و از بحران هشتادساله در سرزمین اشغال شده فلسطینیان و نسل‌کشی کودکان و زنان و مردان غزه غفلت کنیم! ✍🏻محمدعلی رامین @maramin

آب هست، آب‌آور کجاست؟! چرا در دولت‌مردان‌ما همت و اراده‌ای برای برنامه‌ریزی و پی‌گیری طرح‌های آینده‌ساز نیست۰۰۰؟! بالا و پایین ایران، از خزر تا خلیج فارس، پُر از آب است؛ آب‌آور کجاست؟! هشت سال دولت حسن روحانی، با پیروی از هاشمی‌رفسنجانی، ۸×۸۰.۰۰۰.۰۰۰= ۶۴۰ میلیون سال عمر ایرانیان و فرصت‌های پیشرفت کشور را به‌خاطر جلب رضایت اشرارجهانی و رفاقت با استکبارصهیونی آمريكا، تباه کرد و هنوز هم با پُر مدعایی، از نظام اسلامی‌ما طلب‌کار است و خودش علیه آرامش مملکت تلاطم‌آفرینی می‌کند و عواملش در دولت چهاردهم کارشکنی می‌کنند تا دکترپزشکیان موفق به رسیدگی به امور عامه‌ی مردم نشود! آقای پزشکیان! حاشیه‌سازان و کارشکنان اطراف خود را پاکسازی کنید تا بتوانید دانشمندان و فداکارترین کارشناسان مملکت را دریابید که راه‌های حل‌ِمسائل را نشان‌تان بدهند؛ وگرنه هم خودتان گرفتار احساس "ترس و یأس و بن‌بست" می‌شوید و هم مردم را مبتلا به احساس دروغین پوچی و سراسیمگی می‌کنید۰۰۰! ✍محمدعلی رامین @maramin

اگر همه باهم، با توبه از گناهان خویش، "نماز استغفار" بخوانیم؛ یقیناً باران خواهد آمد🤲 مرحوم آیةالله حاج‌آقا نصرالله شاه‌آبادی: یکی_دو روز همه باهم این "نماز استغفار" را بخوانند، یقیناً باران می‌آید؛ من این را تجربه کرده‌ام؛ من احتمال قوی می‌دهم، هنوز سر از سجده بر نداشته‌اید، باران خواهد آمد؛ چون قول خداست🤲 ما باید سخن‌گفتن با خدا را یاد بگیریم؛ خداوند نماز را برای ذکر [=گفتگوبا] خودش قرار داده، اما در همین نماز روزانه هم، ما گفت‌وگو با خدایمان را تمرین نمی‌کنیم... اینک عارضه خشک‌سالی، فرصتی است تا مؤمنان، رفاقت و رازونیاز با پروردگارشان را نزدیک‌تر از همیشه، تجربه کنند🤲 ✍محمدعلی رامین @maramin

دعا برای بارشِ باران در روزگار خشک‌سالی فرصت بازسازی "رفاقت با خداوند" برای همگان، به‌ویژه برای مؤمنان مهیاست... ✍محمدعلی رامین @maramin