#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_بیست_و_پنجم غربت در غیبت پس از عملی تشدن ره‌نمود حضرت مهدی عجل‌الله‌فرجه در غیبت صغری در نامه‌ای که به شیخ مفید رحمة‌‌الله مرقوم فرمودند،هم و غم و اندوه و حزن و آلام آن حضرت روز به روز بیش‌تر شد.احساس تنهایی و مظلومیت و غربت از سویی و از دیگر سو،غفلت و بی‌اعتنایی و عدم معرفت شیعه به خواسته های آن حجت خداوندی و ... به فرمایش امام هشتم علیه‌السلام، موجب شد که آسمان‌ها و زمین و ساکنان آن بر امام زمان علیه‌السلام بگریند. راستی چندین امام معصوم‌،ده‌ها و شاید صدها سال قبل از ولادت آن بزرگوار،بر غربت و مظلومیت و طولانی شدن غیبت ایشان گریسته‌اند؟ امام صادق علیه السلام را دیدند که بر روی خاک نشسته است و همانند مادرِ فرزند از دست داده،گریه می‌کند و به پهنای صورت اشک می‌ریزد و چنین زمزمه دارد: آقای من!غیبت تو خواب از دیدگان من ربوده و خاطرم را پریشان ساخته و آرامش دل را از من گرفته است...سَرور من!غیبت تو مصیبتی جان‌کاه بر سراسر هستی‌ام فروریخته است که هرگز از آن تسلی نمی‌یابم... آیا می‌دانید در روایات حضرات معصومین علیهم‌السلام ،شیعیان و محبان اهل بیت علیهم‌السلام به دعا برای فرج موعود آل محمد علیهم‌السلام تشویق شده‌اند؟مگر نه این است که در طول این یازده قرن غیبت کبری،هر ظلم و جنایت و بدعت و معصیتی که در عالم صورت گرفته و هر خونی که به ناحق ریخته و هر اشکی که از گوشه‌ی چشم یتیم یا مظلومی سرازیر شده و هر ناله‌ای که از سینه‌ی دردمندی برخاسته است،همه در منظر آن بزرگوار بوده و خاطر شریف حضرتش را آزرده ساخته است؟ آیا به راستی،مصایب و خون‌ دل‌ها و مظلومیت آخرین حجت الهی به تنهایی از مجموع غم‌های اهل بیت علیهم‌السلام بیش‌تر نیست؟ آلام و رنجها و گریه‌های بیت الاحزان مادر بزرگوارشان حضرت زهرا سلام‌الله پس از رحلت پیامبر عظیم‌الشان اسلام صلی‌الله علیه‌وآله_اگر چه جگرخراش و جان‌سوز بود_دو ماهی بیش طول نکشید. دوران غربت و خانه‌نشینی حضرت امیرالمؤمنین علیه‌السلام ربع قرن بود. فاجعه‌ی خون‌بار عاشورا سخت‌ترینِ مصائب عالم هستی بود؛اما در ظرف زمانی کوتاه صورت پذیرفت.دوره‌ی حبس باب‌الحوائج حضرت موسی‌بن‌ جعفر علیه‌السلام را حداکثر ٢١ سال نوشته‌اند...اما هم‌اکنون ١١٧١ سال از ولادت امام عصر علیه‌السلام می‌گذرد و این تواناترین و دلیرترین و شایسه‌ترین انسان روی زمین هنوز هم در زندان غیبت به‌سر می‌برد.چه صبر و استقامت و طاقتی!چه انتظار طولانی و دردناکی! @MarefatEmam🍃🌺

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_بیست_و_ششم طبیعی است که اگر عضوی از یک خانواده یا یک خاندان به هر دلیل با مشکلی روبرو شود، به دنبال آن تمام اقوام و آشنایان دست به دست یکدیگر می‌دهند، به حرکت و تکاپو می افتند، بالا و پایین می روند، هزینه می کنند، اسناد ملکی و آبروی خود را به ودیعه می‌گذارند تا او را از گرفتاری خلاص کنند. این را بارها دیده ایم. مگر مطابق آموزه های اعتقادی و معارف شیعه، امام زمان ما ( ارواحنافداه) عزیزتر از جان و هستی و پدر و مادر و فرزندان و عزیزان ما نیست؟ مگر در زیارت جامعه کبیره نمی خوانیم ((به ابی انت و امی و نفسی و اهلی و مالی)) پدر و مادر و جان و خانواده و دارایی و همه خاندانم به فدای شما اهل بیت علیه السلام باد. پس بیاییم با ترک گناه و با دعا برای ظهور آن حضرت ،قفل زندان غیبت را بشکنیم و مولای عزیزتر از جان خود را از این گرفتاری چند سده آزاد سازیم. بارها دیده ایم که اگر فرزند یک خانواده یا مسافر آنها در بازگشت به منزل اندکی تاخیر کند، دلهای عزیزان و نزدیکان او به اضطراب می‌افتد و از ترس اینکه مبادا اتفاقی افتاده باشد، به دنبال علت تاخیر او می‌روند. اینک تاخیر در ظهور آخرین حجت خدا در زمین ،ما و جامعه ی شیعه را تا چه حد به اضطراب و حرکت و تلاش و تفکر واداشته است ؟ دیده و شنیده ایم اگر عزیزی از یک خانواده،بی هیچ جرم و گناهی، مظلومانه کشته شود، اولیای دم به چیزی کمتر از قصاص قاتل ،آن هم هرچه سریعتر، راضی نمی‌شوند تا شاید بدین وسیله اندکی از داغ بازماندگان تخفیف یابد . حال اگر این خون به ناحق ریخته، ((ثارالله)) یعنی خون خدا و جگرگوشه نبی اکرم( صلی الله علیه و آله و سلم) و پرورده دامان سیدة النساء( علیه السلام) سید جوانان اهل بهشت و فرزندان و عزیزان او باشد و اولیای دم خدای تعالی و اهل بیت عصمت و طهارت( علیهم السلام ) قضیه چه صورتی پیدا می کند؟؟؟ مگر نه در دعای ندبه ،مولای ما حجة بن الحسن (علیه السلام) طلب کننده خون شهید کربلا خوانده می شود و انتقام خون به ناحق ریخته حضرت زهرای اطهر(علیه‌السلام) را نیز حضرت بقیه الله ارواحنا فداه خواهند گرفت؟؟؟ از قول علامه امینی (رحمة الله )نقل شده است که وقتی در خانه به پهلوی حضرت زهرا علیه‌السلام اصابت کرد، آن مظلوم صدا زدند: "فرزندم مهدی..." امام محمد باقر(علیه سلام) فرمودند: ((باقیمانده هیزم هایی که با آنها در خانه مادرم حضرت صدیقه طاهره علیه السلام آتش زده شد، اینک نزد ماست که دست به دست به ما می رسد... تا به دست قائم ما علیه السلام برسد)) @MarefatEmam🍃🌺

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_بیست_و_هفتم امام صادق علیه السلام نیز فرمودند: (( از حقوق ما بر شیعیان ما این است که بعد از هر نماز واجب، دست بر شانه بگذارند و سه مرتبه بگویند: یا ربَّ مُحَمَّدٍ عَجِّل فَرَجَ آلِ مُحَمَّدٍ. یا ربَّ مُحَمَّدٍ احْفَظْ غَیْبَةَ مُحَمَّدٍ یا ربَّ مُحَمَّدٍ انْتَقِم لِابْنَةِ مُحَمَّدٍ. ای پروردگار محمّد، گشایش امور آل محمّد را تعجیل فرما. ای پروردگار محمّد ،در غیبت محمّد (دین را )محافظت کن. ای پروردگار محمّد ،انتقام دختر محمّد را بگیر.)) دعبل خُزایی، شاعر شجاع و نام آور شیعه، قصیده ی تائیّه ی خود را در محضر امام رضا علیه السلام قرائت کرد و به این بیت رسید: و قبرٌ بِبَغدادٍ لِنفسٍ زکیَّةٍ تضمَّنَها الرَّحمانُ بالغُرُفاتِ قبری از آل محمّد (علیه السلام) در بغداد است که از آنِ یک نفس پاکیزه است (و آن حضرت موسی بن جعفر است) که خداوند آن را در غرفه های بهشت جای داده است . حضرت امام رضا علیه السلام فرمودند: ((آیا می خواهی من به این قسمت از قصیده ی تو ،دو بیت ملحق کنم که با آنها ،شعر تو کامل شود؟؟)) دعبل گفت "بلی، یابن رسول الله. آن حضرت چنین سرودند" و قبرٌ بِطوسٍ ، یا لَها مِن مصیبةٍ توقَّدَ فِی الٵحْشاء َبالحَرَقاتِ إلَی الحشرِ حتَّی یبعثَ اللّٰهُ قائماً یفرِّجُ عنّا الهمَّ و الکُرُباتِ قبری نیز در شهر طوس است و چه مصیبت ها خواهد داشت ؛مصیبت هایی که درون آدمی را آتش می‌زنند! تا آنکه خداوند قیام کننده ای (از ما ائمه) را برانگیزد و او غم ها و حزن ها را از ما بزداید. این روایت نشان می دهد که امر فرج و ظهور حضرت صاحب الزّمان علیه السلام تا چه اندازه برای حضرت امام رضا(ع) حائز اهمیت است. در زیارت ناحیه مقدسه امام عصر ارواحنا فداه خطاب به حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام چنین عرضه میدارد: ((جدّ غریب من! اگر روزگارمرا به تاخیر انداخت و دست تقدیر مرا از یاری تو بازداشت و نبودم تا با کسانی که با تو جنگیدند، بستیزم و با آنها که با تو دشمنی داشتند، به نبرد برخیزم، اینک هر صبح و شام برایت می نالم و به جای اشک خون می گریم....)) آری، با گذشت ۱۳۸۲ سال از واقعه جانسوز کربلا ،هنوز مصیبت شهادت فرزندان پیامبر اکرم(صل الله علیه و آله و سلم) و اسارت حرم آن حضرت، به ویژه اسارت جان گداز بانوی صبر و شجاعت حضرت زینب کبری (ع) هر صبح و شام، اشک و خون از دیدگان مولای ما جاری می کند. حال که ولی نعمت ما خود را نوحه خوان همیشگی و گریه کننده بر حضرت سیدالشهدا می‌داند ،تکلیف ما چیست ؟ آیا نباید برای خاتمه یافتن اشک ها و گریه های امام زمانمان حرکتی کنیم؟ آیا نباید تعجیل در ظهور آن حضرت را که با انتقام از قاتلان و دشمنان آل محمد (ع) مساوی است خواستار شویم؟ صاحب مکیال المکارم می نویسد : اگر در دعا برای تعجیل فرج مولایمان حضرت صاحب الزمان ارواحنا فداه جز این ثوابی نبود، همین در فضیلت و شرافت آن کافی بود و حال که فضل و ثواب بی شماری در آن است... به تحقیق خونخواهی آن حضرت وظیفه هر مومن است؛ زیرا که آن جناب پدر حقیقی آنان است. ادامه دارد.... @MarefatEmam🍂✨

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_بیست_و_هشتم « مظلومیت امام عصر(عج) از زبان مبارک خود آن حضرت » مرحوم حاج شیخ محمد جعفر جوادی در عالم کشف و شهود خدمت حضرت بقیه الله ارواحنا فداه مشرف شده آن حضرت را بسیار غمگین می بیند. از حال آن بزرگوار سوال می‌کند. می‌فرمایند: (( دلم خون است.. دلم خون است)) مرحوم حاج محمدعلی فشندی می گوید: در مسجد جمکران قم، اعمال را به جا آورده بودم و با همسرم می آمدم. دیدم آقایی نورانی داخل صحن شده اند و قصد دارند به طرف مسجد بروند. با خود گفتم: این سید نورانی در این هوای گرم تابستان، از راه رسیده و تشنه است. ظرف آبی به دست ایشان دادم. پس از آشامیدن، ظرف آب را پس دادند. گفتم:آقا، شما دعا کنیدو فرج امام زمان ارواحنا فداه را از خدا بخواهید تا امر ظهور نزدیک شود. فرمودند: (( شیعیان ما به اندازه آب خوردنی ما را نمی خواهند! اگر ما را بخواهند، دعا می‌کنند و فرج ما می رسد)). یکی از علمای وارسته و برجسته نجف به کربلای معلی مشرف می‌شود و در حرم مطهر حضرت سیدالشهدا علیه السلام به محضر حضرت مهدی ارواحنا فداه شرفیاب می گردد. امام زمان به او می فرمایند: (( فلانی ببین اینجا که در کنار ضریح جدید غریبم و زیر گنبد طلای آن دعا مستجاب است مردم به فکر من نیستند و برای فرج من دعا نمی کند)) سپس آن حضرت تصرف ولایتی می‌فرمایند و آن عالم ربانی خواسته‌های مردم را می‌شنوند و هر کدام برای حوائج خصوصی خود دعا می کنند. امام علیه‌السلام می‌فرمایند: (( شنیدی؟! حتی یک نفر از این زائرین نگفت: خدایا ،فرج مهدی را برسان!)) « شمیم ظهور » کسی که در اثر تصادف با اتومبیل از ناحیه دو پا فلج شده و برای شفاء، در مسجد مقدس جمکران به امام زمان ارواحنافداه متوسل شده بود میگفت: ناگاه دیدم مسجد جمکران نور عجیب و بوی خوشی دارد. به اطراف نگاه کردم . دیدم مولا امیرالمومنین علیه السلام ،حضرت سیدالشهدا علیه السلام ،قمر بنی هاشم علیه السلام و امام زمان عجل الله فرجه در مسجد حضور دارند. با دیدن آنها ،دست و پای خود را گم کردم .نمی‌دانستم چه کنم که ناگاه آقا امام زمان ارواحنا فداه به طرف من نگاه کردند و لطف ایشان شامل حال من شد. به من فرمودند: ((شما خوب شدید؛ به دیگران بگویید برای ظهورم دعا کنند که ظهور ان شالله نزدیک است)) این واقعه در محرم سال ۱۴۱۴ اتفاق افتاده است . فرزند یکی از بزرگان پدر خویش را در رویا دید و در همان عالم رویا، در معیت پدر خویش به محضر آقا بقیة الله ارواحنافداه مشرف شد. وی در ضمن سوال و جواب با امام از آن حضرت پرسید: یابن رسول الله، آیا وقت ظهور موفور السرور رسیده است تا دیدگان همه به جمال و حضور و ظهور شما روشن شود؟ فرمودند :((از علائم ظهور، فقط علامات حتمی مانده است و شاید آنها نیز در مدتی کوتاه به وقوع بپیوندد و بر شما باد به دعای فرج)) ادامه دارد .... @MarefatEmam🍂✨

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_بیست_و_نهم «وظیفه سنگین شیعیان ایران» در این میان ،شیعیان ایران در قبال آن حضرت وظیفه ای سنگین و بزرگ تر دارند؛ چرا که به اذعان و اقرار همگان، این آب و خاک، سرزمین امام زمان ارواحنا فداه است و در سایه الطاف و عنایات آن بزرگوار است که شرور و فتنه ها و کید و مکر بدخواهان دامن گیر خود آنان شده و ما را از پا در نیاورده است. در داستان توسل و تشرف شیخ اسماعیل نمازی شاهرودی به محضر آقا امام زمان علیه السلام که بسیار مفصل و آموزنده است چندین بار سخن از نعمتهای ایران به میان می‌آید و آن حضرت می فرمایند: (( کلٌّ مِن برکاتِ الْائمِّة )) گاهی هم فرموده اند : ((کُلُّ مِن بر کاتنا)) و تأکید کردند: ((همه جای ایران نعمت وافر و فراوان است و همه از برکات ما اهل بیت است)) در دوران جنگ جهانی اول و اشغال ایران توسط قوای انگلیس و روس که حملات و هجوم به ملت شیعه اوج گرفته بود، مرحوم آیت الله میرزای نائینی رحمت الله، خیلی پریشان بود و نگران از این که: این وضع به کجا خواهد انجامید!؟ نکند که این کشور محب و دوستدار امام زمان ارواحنا فداه از بین رود و سقوط کند! در همان زمان ها، شبی به آستان مقدس امام عصر ارواحنا فداه متوسل شد و در حال توسل و گریه و ناراحتی به خواب رفت . در عالم خواب دید دیواری است به شکل نقشه ایران و این دیوار شکست برداشته و خم شده و در حال افتادن است. در زیر این دیوار، یک عده زن و بچه نشسته اند و دیوار در حال فروریختن روی سر آنهاست. وقتی مرحوم نایینی این صحنه را می بیند، به قدری نگران می شود که فریاد می‌زند و می‌گوید: خدایا این وضع به کجا خواهد انجامید ؟ در این حال می بیند که حضرت ولیعصر علیه السلام تشریف آوردند انگشت مبارکشان را بطرف دیواری که خم شده و در حال افتادن بود گرفتند و فرمودند : ((اینجا، شیعه خانه ماست. می شکند، خم می شود، خطر هست، ولی ما نمی‌گذاریم سقوط کند. ما نگهش می داریم)) ادامه دارد... @MarefatEmam🍂

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_ام «عنایات خاص به جامعه شیعه» در این روزگار، به میمنت وجود مقدس حضرت صاحب الزمان علیه السلام تمام خلایق روزی می‌خورند و آسمان و زمین پابرجا است . حضرت امیر المومنین علیه السلام فرمودند: (اگر زمین یک ساعت از حجتی خدایی خالی باشد، ساکنان خود را فرو می برد) با این همه عنایت خاص آن پیشوای غایب به جامعه‌ی شیعه، که در کلام نورانی حضرتش به مرحوم شیخ مفید متجلی است _ وظیفه شیعیان جهان را سنگین و سنگین تر می کند : ((ما در رعایت حال شما کوتاهی و رهایتان نمی کنیم. اگر چنین نبود، محنت و گرفتاری بر شما نازل می‌شد و دشمنان شما را ریشه کن می کردند.)) همچنین از آن حضرت نقل شده است که فرمودند: (( اگر اینگونه نبود که ما دوستدار اصلاح کار شماییم و به شما نظر لطف و رحمت داریم، از توجه و التفات به شما، به خاطر کارهای ناپسندتان، احتراز می کردیم )) آیا با آگاهی از این همه لطف و احسان و بزرگواری و عنایتی که امام زمان به جامعه شیعه دارند، احساس شرمندگی به آدمی دست نمی دهد؟ آیا نباید به فکر جبران بی وفایی ها، نامهربانی ها و جفاهایمان نسبت به امام مهربان خویش بیفتیم؟؟؟ در خاتمه این بخش ،تذکر این نکته لازم است که اگر بر اهمیت ((دعا برای تعجیل فرج)) تاکید می گردد، تصور نشود که خدای نکرده امام عصر نیازمند دعای مردم اند. می‌دانیم که خدای تبارک و تعالی هیچ احتیاجی به بندگان خویش ندارد و در قرآن کریم می فرمایند : ((اگر شما و همه اهل زمین کافر شوید، خداوند از همه بی نیاز است)) به همین سان، آن خاندان پاک نیز از خلق خدا بی نیازند؛ چنان که حضرت اباعبدالله الحسین علیه السلام فرمودند : ((همگان به او (حضرت مهدی علیه السلام )نیازمندند و او به هیچکس نیازی ندارد.)) اگر به مثل، امیر مومنان مردم را به جهاد با ناکثین و قاسطین و مارقین فراخواندند یا ((هَلْ مِنْ ناصرٍ یَنصُرنی)) حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در صحرای کربلا طنین انداز گردید یا امام عصر علیه السلام شیعیان را به دعا برای فرج خویش دعوت می کنند، نه از باب نیاز آن برگزیدگان و عزیزان خدا به مردم است؛ بلکه این از دلسوزی برای هدایت و رستگاری انسان ها ناشی می‌گردد؛ همانطور که شهدای کربلا با یاری حضرت سیدالشهدا در پیشگاه خداوند، به مقامی دست یافتند که مورد غبطه و حسرت همگان قرار گرفتند . حضرت ولیعصر علیه السلام در یکی از توقیعات می‌فرمایند: (( به من رسیده است که گروهی از شما در دین به تردید افتاده و در دل نسبت به اولیای امرتان شک و حیرت کرده اید و این مایه غم ما شده است؛ البته به خاطر خود شما نه برای خودمان؛ زیرا که خداوند با ماست و با بودن او، نیازی به دیگری نداریم و حق با ماست. بنابراین اگر کسانی از ما دست بردارند، این هرگز ما را به وحشت نمی اندازد. ما ساخته شدگان خداییم و مردمان ساخته شدگان ما.)) ادامه دارد .... @MarefatEmam🍂

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_یکم چه باید کرد؟ «جایگاه امام زمان در زندگی ما» از وقتی که مسجدالنبی ساخته شد، پیامبر اکرم در موقع ایراد خطبه و سخن رانی (مخصوصا روزهای جمعه) برای مسلمانان، بر تنه ی درخت خرمایی که در صحن مسجد باقی مانده بود تکیه می دادند؛ منتها وقتی جمعیت زیاد شد، اصحاب پیشنهاد کردند که منبری برای رسول خدا ساخته شود تا همگان، به آسانی بتوانند پیشوای مهربان خود را ببینند. پیامبر نیز اجازه فرمودند؛ منبری از چوب با دو پله و یک عرشه ساخته شد. اولین جمعه ای که پیش آمد، رسول اکرم جمعیت را شکافتند و با پشت سر گذاشتن آن ستون نخل، به طرف منبر رهسپار شدند. همین که بر عرشه ی منبر قرار گرفتند، یکباره صدای ناله ی ستون خشکیده همانند زنی فرزند مرده بلند شد. با ناله ی ستون، صدای جمعیت نیز به گریه و ناله برخاست. رسول خدا از منبر به زیر آمدند؛ ستون را در بغل گرفتند و دست مبارک را بر آن کشیدند و فرمودند: «آرام باش!». سپس به طرف منبر برگشته خطاب به مردم فرمودند: «ای مردم! این چوب خشک نسبت به رسول خدا اظهار علاقه و اشتیاق می کند و از دوری وی محزون میگردد؛ ولی برخی از مردمان باکشان نیست که به من نزدیک شوند یا از من دور گردند! اگر من او را در بغل نگرفته و بر آن دست نکشیده بودم، تا روز قیامت از ناله خاموش نمی شد.» آری، درختی خشک لحظه ای از پیامبر دور شد و صدا به ناله بلند کرد؛ با این که آن حضرت را میدید. ما را چه شده است که امام زمان خویش را نمی بینیم و از او دوریم؛ اما به زندگی عادی خویش سرگرمیم؟ به یاد همه کس و همه چیز هستیم؛ جز امام زمانمان! سید کریم پینه دوز از بخت یارانی بود که توفیق و سعادت دیدار ولی غایب خدا، امام زمان علیه السلام را در حجره ی محقر خود داشت. نوشته اند که روزی امام أرواحنافداه از آن مرد سعادتمند پرسیدند: سید کریم؛ اگر هفته ای بگذرد و ما را نبینی، چه خواهی کرد؟ سید کریم پاسخ داده بود: "آقا جان، می میرم!" حضرت ولی عصر أرواحنافداه نیز فرموده بودند: "اگر این گونه نبود، به سراغت نمی آمدیم" تعارف را کنار بگذاریم؛ اگر به راستی چنین حالتی به برخی شیعیان (نه همه ی آنها!) دست بدهد و فراق و هجران آن حضرت دست کم گروهی از دوستان را اندوهگین و بیقرار سازد، به سعادت وصال و حضور ایشان نخواهیم رسید؟ داستان ما داستان صغیری است که پدر خویش را از دست می دهد. او به دلیل عدم بلوغ فکری، نمیداند به چه بلا و محرومیتی گرفتار شده است؛ اما بزرگ ترها- که عمق مصیبت را می فهمند- برای وی اظهار دل سوزی می کنند. به بیان امام عسکری علیه السلام : "سخت تر از یتیمی که پدرش را از دست داده، آن یتیمی است که از امامش بریده شده است و نمی تواند به او برسد (و بدو دسترسی ندارد)." در برخی روزنامه ها ستونی به نام «جویندگان عاطفه» وجود دارد. بارها دیده شده است که فردی مثلا سی سال پیش طی حادثه ای، پدر و مادر یا نزدیکان خویش را گم کرده است. او آگهی میدهد؛ سرگذشت خود را می نویسد؛ عکس و پیام خود را به چاپ می رساند؛ مژدگانی هم تعیین و تلفن تماس اعلام میکند و عاجزانه از خوانندگان روزنامه تقاضا میکند که اگر رد و نشانه ای از بستگان او دارند، وی را مطلع سازند. کدامین ما تا به این حد عاشق دیدن امام زمان خویش هستیم؟ به چه میزان برای دیدن او و درک محضر مقدسش تلاش کرده ایم؟ پیامبر خدا فرمودند: "هیچ بنده ای ایمان به خداوند ندارد مگر این که من در نزد او از خودش محبوب تر باشم و عترت مرا بیش از عترت خود و خانواده ام را بیش از خانواده ی خود و جان مرا بیش از جان خود دوست داشته باشد." اگر فرزند ما در بازگشت از مدرسه اندکی تأخیر کند، چه می کنیم؟ خونسرد و آرام در جای خویش می نشینیم یا از ترس اینکه مبادا برای وی اتفاقی افتاده باشد. سراسیمه به کوچه و خیابان می رویم؟ کدام یک از ما تأخیر در ظهور امام را جدی گرفته ایم؟ دوری از امام چه تعداد از شیعیان را دردمند و دل نگران ساخته است؟ اصلا چند درصد جامعه ی شیعه غیبت امام را مصیبت و درد میدانند که بخواهند به دنبال درمان و دوای آن باشند؟ چند نفر را دیده اید که در این مصیبت، آسایش خویش را، اگر چه موقت و محدود، از دست داده باشند؟ سراغ دارید کسی را که هر چند وقت یک بار، خواب و خوراکش مختل شده باشد؟! @MarefatEmam🍂

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_دوم اگر پرسشنامه ای را در اختیار ما بگذارند و از ما بخواهند گرفتاری های خود را به ترتیب اولویت فهرست کنیم، چند درصد، نخستین گرفتاری خود را غیبت امام زمان علیه السلام خواهیم دانست؟ و اگر هم اکنون فرشته ای از آسمان نازل شود و بگوید: من مأموریت دارم فقط یک حاجت و خواسته ی تو را حتما برآورده سازم، کدام یک از ما مهم ترین حاجت و خواسته ی خود را فرج امام عصر ذکر خواهیم کرد؟ در سفرهای زیارتی، در اوقات استجابت دعا، در آن لحظه هایی که دل میشکند و اشک جاری می شود، چه تعدادی از ما، درخواست فرج را در اولویت دعاهایمان قرار میدهیم؟ تأسف آور است که بگویم یکی از همکاران فرهنگی که سالها معلم دینی و عربی بوده و اخیرا بازنشسته شده است. پس از مطالعه ی این سطور، به نویسنده گفت: من تا به حال، نمی دانستم علت غیبت امام عصر ، بی وفایی و بی معرفتی ما شیعیان است!! به راستی، امام عصرعلیه السلام در کجای زندگی ما قرار دارد؟ متن یا حاشیه؟ متأسفم که بگویم حتی در حاشیه ی زندگی برخی از ما نیز حضور آقا لمس نمی شود. اگر یک بار کسی من و شما را به خانه ی خویش دعوت کند و بر سر سفره ی خود بنشاند و به اصطلاح نمک گیرمان کند، سعی میکنیم به هر نحو ممکن، این محبت او را تلافی کنیم. چگونه است که عمری، خود، به همراه خانواده و بستگان و هم وطنان و هم نوعان و ... همه ی مخلوقات خدا، مهمان خوان گرم امام عصرعلیه السلامیم؛ ولی حق نمک را ادا نمی کنیم؟! متأسفانه آگاهی برخی نوجوانان و جوانان شیعه از زندگی ورزشکاران و چهره های به اصطلاح هنری و گاه علمی داخلی و خارجی بیش تر از اطلاعات عمومی آنها راجع به پیشوایان دین است. واقعا جای امام عصر علیه السلام در زندگی فردی و اجتماعی ما خالی است. آشنایی اکثر شیعیان با ابعاد زندگی امام دوازدهم ناچیز و مبهم است و فلسفه ی غیبت امام و ظهور آن حضرت برای آنها به خوبی تبیین شده نیست... مگر از یازده امام پیشین چه قدر میدانند؟؟ اگر چند سال باران نبارد و خشک سالی مزارع و کشتزارها و دام ما را تهدید کند، حاضریم سر و پا برهنه، به بیابان رویم و با دل شکستگی، نماز استسقا بخوانیم؛ هر چند با اندک احتمالی به آمدن باران. آیا شایسته نیست دوازده قرن غیبت که خشکسالی معنوی و قحطی دیانت را به دنبال داشته و سعادت دنیا و آخرت ما را تهدید کرده و دین نگه داشتن (یعنی از جهنم رستن) را همچون گرفتن آتش در کف دست مشکل ساخته است ما را برای نماز جهت طلب ظهور و تعجیل فرج، به دشتها و صحراها بکشاند؟ این کاری بود که بنی اسرائیل کردند و جواب گرفتند. پیر و جوان و زن و بچه به بیابان رفتند و یکپارچه خلاصی خود را از ستم فرعونیان طلب کردند و خداوند متعال نیز صد و هفتاد سال از باقی مانده ی عذاب آنها را بخشید. آری، برای امور شخصی و دنیوی اگرچه احتمال اجابت ضعیف باشد دست به دعا می شویم؛ اما برای رسیدن وقت ظهور و تسریع امر فرج با آن همه سفارش ها که ائمه ی معصومین علیهم السلام راجع به تأثیر دعا در جلو افتادن زمان ظهور به ما کرده اند. کم تر دعا میکنیم! در توسلات و سفرهای زیارتی ما نیز اماممان غریب است. شده است تا به حال مفاتیح الجنان را باز کرده زیارت حضرت صاحب الامر را بخوانیم و در بخش بخش آن تعمق کنیم؟ اگر به سفر عتبات عالیات برویم، چند روز در سامرا توقف خواهیم کرد؟ و مردم باید برای رسیدن به مقام قرب خداوند تعالی، کسب سعادت دنیا و آخرت و نجات از عذاب جاودان الهی، به در خانه ی اهل بیت علیه السلام مراجعه کنند و اگر سر برتافتند، به خویشتن ظلم و با دست خود موجبات هلاکت و خواری دنیا و آخرت خود را فراهم کرده اند. ادامه دارد... @MarefatEmam🍂🏴

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_سوم «تذکری سودمند» یکی از نقاط ضعف عمده که در میان گویندگان، نویسندگان، پژوهشگران و روشن فکران مسلمان وجود دارد، پرداختن به حاشیه و غفلت از متن ظهور است. گاه تمام توان و علم و دانش خود را معطوف به مطالب فرعی و کم اهمیت تر کرده ایم؛ ولی از شخص ولی الله ، انتظارات آن حضرت و درخواست فرج غافل مانده ایم. درست است که گفتن و شنیدن و خواندن و نوشتن راجع به مسائلی چون علائم آخر الزمان جذاب و شیرین است؛ ولی ما به شناخت آن حضرت و متعاقبا دعا برای تعجیل فرج مؤظفیم و شناخت نشانه های ظهور از اهمیت کمتری برخوردار است. حضرت امام حسن مجتبی(ع) در عالم خواب یا مکاشفه به مرحوم آية الله میرزا محمدباقر فقیه ایمانی فرمودند: ((در منبرها به مردم بگویید و به آنان دستور دهید توبه کنند و در باره ی تعجيل ظهور (حضرت) حجت ارواحنافداه دعا کنید. دعا برای آمدن آن حضرت مانند نماز میّت نیست که واجب کفایی باشد و با انجام دادن عده ای، از دیگران ساقط شود؛ بلکه مانند نمازهای پنجگانه است. بر هر مرد و زن بالغ واجب است برای ظهور امام زمان غایب دعا کند.)) اگر تا امروز آنگونه که باید به وظیفه عمل نکرده ایم و از دعا برای فرج منتقم آل محمد(ع) غافل مانده ایم، برای جبران دیر نشده است. بیایید با خداوند مهربان عهدی ببیندیم و خالصانه به درگاه حضرتش عرضه بداریم: ((بار پروردگارا! اگر از اول عمر من تا هم اکنون، در پرونده ی من عملی هست که مورد رضایت توست، (اعم از حج مقبول، زیارت امامان علیه السلام و امام زادگان، قرائت قرآن، نماز جماعت، صدقه، احسان به خلق، صله ی رحم، ذکر، عزاداری، ادعیه و سایر اعمال مستحبی و ...) همین لحظه از پرونده ی عمل من بردار و برای تعجیل در فرج منجی عالم منظور فرما و از امروز هم ثواب هر عمل خیر مرا که رضایت تو در آن است برای تعجیل فرج مقرر دار. خداوندا. حتی برای لحظه ای مرا از یاد مولايم غافل مگردان)) کاری کنیم؛ ورنه خجالت برآورد روزی که رخت جان به جهان دگر کشیم خوب است در این قسمت از شادروان حاج شیخ احمد کافی خراسانی، شیدای امام زمان و فریادگر غربت آن حضرت و بنیانگذار مهدیه های شهرهای ایران یادی کنیم. این سخن اوست: به خدا. آی شیعه ها۔ آقایمان خواهد آمد، به خدا، طرفدار ما بی کسان می آید. آقاجان! به خدا ما غریب شدیم. پسر فاطمه ،به خدا شیعه ها بی کس شدند آقاجان! هر کس رسید توی سر ما می زند. آری، همین است؛ کسی که آقایش بالاي سرش نباشد توی سرش می زنند. قربانت شوم! حجة بن الحسن شیعه ها پژمرده شدند. پسر فاطمه دوستانت افسرده شدند. مهدی قرآن! طرفدارانت دل شکسته شدند. خودت هم از خدا بخواه که فرجت را نزدیک کند. فراق خودمان کم است، دشمن هم ما را سرزنش می کند؛ اگر آقایی داشتید، می آمد! آقاجان! بچه هامان جوان شدند؛ جوان هامان پیر شدند؛ یک مشت از پیرهامان مردند؛ آخر هم تو را ندیدند.... به خدا قسم۔ ای مردم! دعاهایتان اثر دارد؛ ناله هایتان اثر دارد. خود آقا به مرحوم مجلسی فرموده: «مجلسی؛ به شیعه ها بگو برایم دعا کنند.» هی پیغام می دهد. به خدا دلش خون است.. حالا می خواهم دعا کنم: الهي، به پهلوی شکسته ی زهرا ، خدایا، به صورت سیلی خورده ی زهرا ، الهي، به جگر پاره پاره ی امام حسن ، الهي، به سر بریده ی امام حسین قسمت می دهم که دیگر فرجش را نزدیک کن. «تنوع ادعیه و زیارات» نباید پنداشت تنها نمونه ی دعا برای ظهور، خواندن دعای فرج و ختم صلوات است. ادعیه، زیارات، نمازها، اذکار و توسلات زیادی وجود دارد که می تواند در مسیر برقراری ارتباط معنوی با قطب عالم امکان و دعا برای فرج مورد استفاده قرار گیرد. نمونه ای از متون دیگر صلوات ابو الحسن ضراب اصفهانی است که سید ابن طاووس توصیه می کند: اگر هیچ کدام از اعمال روز جمعه را که در خصوص حضرت صاحب الأمر وارد شده است. به جا نیاوردی، هرگز این صلوات را ترک نکن؛ زیرا در این صلوات سری هست و خداوند ما را به آن آگاه فرموده است. @MarefatEmam🍂🏴

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_چهارم «لزوم توجه و توسل و رجوع به ساحت مقدس امام عصر» متأسفانه مشاهده می شود که برخی محبان اهل بیت(ع) در توجهات و توسلات و نذر و نیازهای خویش، کم تر به وجود حضرت صاحب الزمان أرواحنافداه متوجه و کم تر به آن درگاه بلند متوسل می شوند. اگر چه تمامی این بزرگواران نور واحدند، چون این روزگار دوران امامت حضرت مهدی أرواحنافداه است، توصیه ی خود بزرگواران معصومین است که ما به امام حي و حاضر در زمان خویش متوجه شویم و از ساحت او استمداد بطلبیم. آری، او امام زمان ماست و زمانه، زمانه ی امامت آن حضرت است. با غیبت، هیچ یک از شؤون امامت تعطیل نشده است؛ تنها حضور آشکار امام را در صحنه ی گیتی نمی بینیم. هم چون پدران پاک نهادش همه ی کائنات و موجودات تحت فرمان اویند. سرنوشت بشریت از زیر دست با کفایت او می گذرد و دعاها و راز و نیازهای مردم به فرمان وی که حجة الله و خليفة الله است به اجابت می رسد. پس اگر در این دوران که منصب امامت به آن وجود نازنین تعلق دارد، در گرفتاری ها و مشکلات، به ذوات مقدس معصومین علیهم السلام متوسل شویم، آن بزرگواران نهایتا حاجت ما را به فرزند منتظر خود که پیشوای زنده این روزگار است، ارجاع می دهند؛ چنان که مولا امیر مؤمنان مرحوم مقدس اردبیلی را (در وقتی که اشکالات علمی خود را به کنار تربت پاک شاه ولایت آورده بود) به امام زمان ارواحنا فداه توجه داده فرمودند: (به مسجد کوفه برو و سؤال های خود را از امام زمان خویش بپرس) علامه ی فاضل مرحوم مامقانی می گوید: در صحن مسجدالحرام، در عالم خواب خدمت پیامبر (ص) مشرف شدم. پس از نماز، به حضور ایشان شتافته عرض ادب و اظهار حاجت کردم. فرمودند: (مامقانی! دوران من گذشته است. امروز دوران فرزندم مهدي أرواحنافداه است! حاجتت را آن جا ببر .) در گزارش دیگری، یکی از شیعیان حکایت می کند: سید مقدسی که در همسایگی ما بود شبی خواب دیده بود که پیامبر اکرم (ص) و حضرت رضا (ع) و حضرت حجت ارواحنافداء به خانه ی او وارد شده اند. سید احتراما به پا ایستاده بود تا پیامبر خدای نشستند و آن دو امام نیز در خدمت رسول اکرم به پا ایستاده ماندند. بعد حضرت رضا به خاتم انبیا از روس ها شکایت کردند که: ((شیعیان ما از دست این خرس شمال در فشار و سختی اند. تدبیری بفرمایید.)) آن حضرت فرموده بودند: ((چون امروز مدیر دنیا حجة بن الحسن است. شکایت به او برید)) نتیجه آن که توجه و توسل به سایر ائمه اطهار نمی تواند توجیه گر بی اعتنایی به امام زمان ارواحنافداه باشد و وظیفه ی ما را در برابر پیشوای مهربانی که حي و ناظر است ساقط نمی کند. باید نام و یاد امام زمان ارواحنافداه را فریاد کرد. تنها به هنگام سوگند خوردن به یاد او نیفتیم؛ آقا همیشه در دسترس است. قدر این بزرگ ترین نعمت الهی را بدانیم. از ارتباط با او غافل نشویم. گفتیم که آن حضرت منشی ندارد. بی هیچ واسطه، بدون وقت و هم آهنگی قبلی، هر کجا و هر وقت که او را صدا بزنیم، کریمانه نگاه مهربانش را به ما معطوف می دارد. دیدیم که از پدر مهربان تر از مادر دلسوزتر، از برادر نزدیک تر و از هر دوست و آشنایی صمیمی تر است، با تمام ضعف ها و نقایص ما، باز هم دوستمان دارد. وقتی دشمنان او به یمن و برکتش روزی می خورند و ادامه حیات می دهند، هیهات که محبان و شیعیان خویش را واگذارد! ادامه دارد ... @MarefatEmam🍂

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_پنجم اگر شأن أمام شأن «پدری» است که هست و ما خود را از فرزندان او می دانیم، طبیعی است همان گونه که با پدر جسمانی خویش با ادب و احترام به گفت و گو می نشینیم می توانیم با امام نیز که پدر معنوی ماست دائما سخن بگوییم و نجوا کنیم و چه بسا حرفهایی را که با نزدیک ترین کسان خویش قابل طرح ندانیم به راحتی با آن رازدار مهربان در میان نهیم. هر کس می تواند این گفت و گو و نجوا را به زبان و بیان خویش انجام دهد و در هر مشکلی به ولی خدا متوسل شود و با زنده نگه داشتن یاد و احساس حضور دائم او در قلب و جانش، به وظیفه ی ارتباط و تمسک با امام عصر أرواحنافداه جامه ی عمل بپوشاند. بیاییم هر یک از ما که تا کنون غافل بوده ایم، از هم اینک آغاز کنیم. نخستین گام هم طلب عفو از گذشته های آکنده از بی مهری نسبت به امام است. عرض کنیم که: اگر در طول عمر خویش، موجبات آزار و رنجش خاطرتان را فراهم کرده ایم، اگر هر کداممان به نوعی بد کرده ایم، باز هم همچون فرزندان خطا کار، شما پدر مهربان خود را دوست داریم و آرزویمان کسب رضایت و جلب عنایت شماست. ای از پدر مهربان تر! با این همه بدی و کژراهه رفتن، ما را در این دوران محرومیت، از نگاه محبت آمیزتان محروم مدارید و دست ما را در این زمانه ی طوفانی رها نکنید که همین نگاه و توجه شما در برابر نیرنگ و فریب شیاطین، مطمئن ترین سپر حفاظتی ماست. آقای بزرگوار! نگاه مهربان و کریمانه و زیر و رو کننده ی شماست که شرم و حیا را در ما زنده نگاه خواهد داشت و نخواهد گذاشت آنگونه عمل کنیم که هنگام تشرف به محضر شما با حضور در هنگامه ی هول انگیز قیامت، سرافکنده و روسیاه باشیم. ای همه ی محبت و عاطفه! برای ما توفیق انجام اعمالی را از خدا مسألت فرما که نتیجه اش رضایت خدای تعالی و خشنودی شما اهل بیت باشد که خرسندی شما نیز خرسندی خداست. دعایمان کنید تا زینت شما باشیم و نه مایه ی شرمساریتان. از خدا بخواهید توفیق درک عمق غربت و مظلومیت شما را به ما عطا فرماید، لحظه به لحظه بر محبت و مودت و معرفت ما نسبت به شما افزاید و روز به روز بغض و کینه و نفرت و انزجار ما را از دشمنانتان مضاعف سازد. از خدا بخواهید حتی برای لحظه ای ما را از یاد شما و دعا برای تعجیل فرج و رفع هم و غم و اندوه شما غافل نسازد و میان ما و ظهور خجسته ی شما با مرگ ما فاصله نیندازد. مولای من! معرفت شما اعطایی است؛ نوری است که خداوند در قلب هر کس که بخواهد می افکند؛ همه اش به کتاب و دفتر و خواندن و نوشتن نیست. از اقیانوس بی کران معرفت خویش جرعه جرعه در کام ما بریزید و توفیق استقامت و پایداری در صراط مستقیم محبت و معرفتتان را از ما باز مستانید. اگر امام عصر «هم تای قرآن» و «دلالت کننده به راه هدایت» است، باید صراط مستقیم و طریق هدایت را از آن ولی خدا جست و جو کرد تا با تمسک به آستانش، دین و دنیای ما از دست نرود و از آزمایش های الهی سربلند بیرون آییم. امروزه خطرات مهلکی در کمین آیین و عقیده ی ماست. اول زرق و برق و مظاهر فریبنده ی دنیا، نفس اماره و بالاخره ابليس وسوسه گر که به عزت خداوند سوگند یاد کرده است انسانها را به گمراهی و ضلالت بکشاند. از دیگر سو در آخرالزمان به سر می بریم. روایات از فتنه ها و ابتلائات پیچیده ای که دین نگه داری را در این دوران بسیار مشکل می سازد سخن گفته اند. پای بر جای بودن در باورها و ثابت ماندن در اعتقاد به امام غایب، هم چون نگه داشتن آتش در کف دست، ایمان عمیق و صبر و استقامتی عجیب می خواهد. خطر دیگر رواج بی بند و باری فکری، آشفته بازار نظرات شبه دینی و شبه فلسفی و میدان داری کاسبان و دکان داران حرفه ای است که سراب را به جای آب، ضلالت را به جای هدایت و کفر و شرک و نفاق را به جای ایمان خالص عرضه می کنند و تعبیر «راهزنان دین و عقیده» که در روایات به آن اشاره شده است دقیقا زیبنده ی آنهاست و بس واضح است که دنباله روی از این جریانات جز سرگردانی و حیرت و غرق شدن درامواج انحراف، عاقبتی ندارد. برای نجات و خلاصی از این کوره راهها و سربلندی در امتحانات آخر الزمان، اعتقاد و التزام به حقیقت رمز فلاح و رستگاری است. چاره ای نداریم که برای یافتن راه هدایت، از آن یگانه ی دوران اهتدا کنیم و سخن حضرت او و پدران بزرگوار و پاکش را با آرای صاحبان مکاتب فلسفی، صوفی مسلکان مدعی عرفان یا متکلم مآبان قابل مقایسه ندانیم و در تفسیر و فهم قرآن، سخن و کلام معصوم را که همتای قرآن است حجت قرار دهیم؛ زیرا در دوران سراسر حرمان غیبت که دسترسی مستقیم به امام برای همگان ممکن نیست. احادیث رسیده از پیشوایان دین- که هم سان کلام خداست- در دسترس ماست و آن بزرگواران نیز ما را به راویان حدیث ارجاع داده اند. @MarefatEmam🍂

#آشتی_با_امام_عصر_عج_الله #دکتر_علی_هراتیان #قسمت‌_سی_و_ششم به راستی روزی چند روایت از ائمه طاهرین را مورد دقت قرار میدهیم؟ هر روز ساعت ها به مطالعه ی روزنامه ها و مجلات و دیدن فیلم های سینمایی، سریال های پلیسی، برنامه های طنز - که گاه مملو از صحنه های گناه و اختلاط محرم و نامحرم است- می پردازیم و آنان که اهل ادب و فرهنگ اند اشعار فلان شاعر و عارف و شوریده را مرور میکنند و در ابیات آن تدبر و تعمق می کنند؛ اما دریغ از خواندن یک روایت! این در حالی است که کلام معصوم نور است و فرمان معصوم موجب رشد و کمال معنوی میگردد و حدیث امام قلبها و جانها را زنده می کند. بسیاری از بزرگان شیعه برای سهولت مراجعه ی مردم به آثار اهل بیت کتاب های متعددی به زبان فارسی تألیف کرده اند و امروزه ترجمه ی بسیاری از آثار اعتقادی و روایی شیعه در دسترس همگان قرار دارد. حیف نیست عمر و وقت گرانمایه ی خویش را صرف گفتارهای افراد عادی کنیم و از سخنان پیشوایان نور بی بهره باشیم؟ اگر امام عصر تنها کشتی نجات در طوفان های هلاکت بار آخر الزمان است، آیا به هنگام روی آوردن سختی ها، شبیخون فتنه ها و هجمه های بی امان ابلیس و سپاه بی شمارش، چشم امید مان به آن سفینه ی نجات دوخته می شود؟ آیا توجه و نگاهمان به آن وجود مقدس معطوف هست؟ البته هیچ کس هم چون کسی که در حال غرق شدن است و در میان امواج خروشان دریا دست و پای مرگ می زند، قدر و قیمت کشتی نجات را نمی داند. بیاییم این نعمت والا را قدر بشناسیم. متأسفانه اکثر ما حضور سفینه ی نجات را از یاد برده ایم؛ او را فراموش کرده ایم؛ چشمانمان در جست و جوی دیدار او نیست؛ مرغ جانمان برای زیارت جمالش پر نمیکشد؛ به هر تخته پاره ای به امید نجات چنگ می زنیم؛ ولی از تمسک به این کشتی نجات ابا داریم... در حالی که امام عصر اینک تنها (پناهگاه محکم) و یگانه «فریادرس زمان» است و از کسانی که او را بطلبند دستگیری می کند. ما متأسفانه در توجه و توسل به آن جناب کوتاهی می ورزیم. «گر گدا کاهل بود، تقصیر صاحب خانه چیست؟» آری، پیوند دائمی با آن محبوب دلها نجات بخش ما در لحظه لحظه ی زندگانی است و ثمره ی این پیوند توجه دائمی ما به آن حضرت است و تا این پیوند باقی است، زندگی و دین داری ما معنادار و مصون از آفات و خطرات خواهد بود. بیاییم مضطر امام زمان ارواحنافداه شویم. در شبانه روز دقایقی را برای خلوت با او خالی کنیم؛ قطب نمای زندگی مان قطب عالم امکان را نشانه دهد؛ دل را با قلب عالم هستی پیوند بزنیم؛ بگذاریم خون با نوای یا مهدی در رگ هایمان بدود و ضربان قلب ما العجل یا بقية الله بگوید. هر چند یک بار، فقط محض خود آن حضرت،و نه برای حاجت های خویش، ندبه کنیم. یادمان نرود که او صاحب زمان و امان زمین است. خود را صاحب خانه ندانیم که او علاوه بر زمان، صاحب مکان نیز هست. یادمان نرود که زندگانی به دور از او مردگی و مرگ بدون معرفت او مرگ جاهلی است. همه ی اوقات زندگی را با یاد او زنده و جاودانه کنیم. برای سلامتی امام زمان ارواحنافداه صدقه دهیم؛ روزه بگیریم؛ قربانی کنیم... در نثار هر صلواتی، با ذکر «و عجل فرجهم» تعجیل فرجش را بخواهیم و با نفرین «أهلك أعداءهم» از دشمنانش بیزاری بجوییم؛ بی تاب زیارتش باشیم و برای آمدنش لحظه شماری کنیم. اگر همیشه در حوائج و دردهایمان به آن آستان متوسل می شویم، در خوشی هامان نیز به یاد او باشیم. از امام زمان برای خود خرج نکنیم؛ مال و جان و آبروی خود را برای حضرت او هزینه کنیم که در واقع هزینه نیست؛ سرمایه گذاری جاودانه ی آخرتی است. چنان چشم به راهش باشیم که دیگران از ماعطر انتظار را استشمام کنند. خانواده ی خویش را بیمه صاحب الزمان می کنیم. فرزندانمان را مهدی و مهديه نام نهیم. یقین بدانیم (امام زمان شناسی) و برقراری پیوند معنوی و قلبی با آن امام همام از کلاس زبان و کامپیوتر برای آنها ضروری تر است. گاه تنها و تنها برای خود آن حضرت به جمکران برویم. نه... در قلبمان جمکرانی احداث کنیم، خانه هامان را با یاد حضرتش، مهدیه کنیم. فاصله و حجاب میان ما و امام زمان ارواحنا فداه ، فاصله ی مکانی نیست. از داستان سید ابن طاووس و سید بحر العلوم گرفته تا سرگذشت سید کریم پینه دوز، پیر مرد قفل ساز، ابوراجح حمامی، استاد جعفر نعل بند و یولی، دختر چینی حجت را بر همگان تمام می کند. مهم این است که رفتار ما مورد رضای امام عصر باشد. چه می شود اگر گوش به زنگ فرج باشیم؟ زنگ خانه هامان آوای با مهدی سر دهد؟ در مدارس زنگ انتظار را به صدا در آوریم ؟ نه در قنوت که در رکوع و سجود نیز برای فرج دعا کنیم؟ صبح ها با دعای عهد در لشكر صاحب الزمان أرواحنافداه اعلام حضور کنیم؟ صبح جمعه، آماده و مترصد شنیدن خبر ظهور آن ولی دوران باشیم؟ @MarefatEmam🍂