🕊🌷 شهـــدا دلمـــاݩ رابه شمـــا گِره زده ایم💔 دستگیرمان باشید... دراین دنیاے وانفسا تکیه گاهمان باشید.. غریب و تنها دراوج بی کسی های زمانه دلمـــان را به ســـوی شما حواله میکنیم.. پذیـــرای دل شکـــسته مـــان باشــــید😭 ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‎‌‌‌‎‌‎‌‌‎‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌‌‌‌‎‌‌‌

🌹پندار ما این است که ما مانده‌ایم و شهدا رفته‌اند اما حقیقت آن است که زمان، ما را با خود برده است و شهدا مانده‌اند.🕊 #ٱنس_با_شهداء 🌷

‹💔 › - در دفتر خاطرات خود بنویسید ما هرچه داریم از شهیدان داریم🌱❤️‍🩹 #شهید_علی_دهقان_منشادی #شهید_علی_پیرونظر #گردان_زهیر

💐🌺🕊🌴🕊🌺💐 #شهدا #حجاب دیروز #تیپ و #لشکر می زدیم امروز مانده‌ایم چه #تیپی بزنیم دیروز روز #فدا شدن بود امروز روز #فدایت شوم چقدر #چفیه_ها خونی شد تا #چادری خاکی نشود 💐 🌺🍀

شهیده مریم رحیمی  شهیده مریم رحیمی متولد بیست شهریور ماه 1372 در شیراز است. او دوران ابتدایی را در مدرسه غنچه های ولایت و دوران راهنمایی را در مدرسه افروز نیرومند سپری کرد. دوره دبیرستان را نیز در سروش شیراز گذراند و در سال 1390 در کنکور سراسری، در رشته‌های کارشناسی زمین‌شناسی دانشگاه شهید باهنر کرمان، کارشناسی شیمی و پرستاری دانشگاه آزاد قبول شد که علاقه‌اش به ادامه تحصیل در رشته‌های پیراپزشکی او را به سراغ رشته پرستاری کشاند. شهید رحیمی بعد از فارغ التحصیلی از دانشگاه به عنوان پرستار طرحی در بیمارستان امتیاز و مرکز فوریت‌های شهید رجایی مشغول به کار شد. او طی این مدت به عنوان پرستار نمونه معرفی و مورد تشویق قرار گرفت. در سال 1396 بعد از اتمام دوره طرح به عنوان نیروی قراردادی در همین بیمارستان به ادامه شغل پرستاری مشغول شد. شهیده رحیمی در سال 1397 با وجود مشغله کاری، به دلیل علاقه به ادامه تحصیل، در کنکور کارشناسی ارشد رشته آموزش پزشکی، در دانشگاه علوم پزشکی شیراز پذیرفته شد و در واپسین روزهای حیاتش با وجود بارداری، در حال تکمیل پایان‌نامه‌اش بود. همزمان با شیوع ویروس منحوس کرونا و همه‌گیری آن، شهیده رحیمی همراه با کادر درمان و در بخش ICU4 بیمارستان شهید رجایی مشغول به خدمت بود تا اینکه در دام این ویروس منحوس گرفتار شد و در مسیر خدمت به هم‌نوع، در روز 21 آبان 1399 جان عزیز خود و نوزاد دلبندش را تقدیم پیشگاه رب العالمین کرد و به فیض شهادت نائل آمد.

تصویری از شهید مریم رحیمی در کودکی

شهید مریم رحیمی در جمع همکاران در مرکز آموزشی درمانی حاج محمد اسماعیل امتیاز و فوریت‌های جراحی شهید رجایی

در ادامه فیلم مراسم بدرقه و وداع با شهید مریم رحیمی را مشاهده می‌کنید. نمایشگر ویدیو 00:00 02:46   عنوان: آیین بدرقه و وداع با شهید مریم رحیمی مکان: استان فارس، شیراز، مرکز آموزشی درمانی بیمارستان حاج محمد اسماعیل امتیاز و فوریت‌های جراحی شهید رجایی تاریخ فیلمبرداری: 1399/8/25 موضوع: مراسم تشییع شرح کوتاه درباره فیلم: آیین تشییع و وداع با شهید مدافع سلامت مریم رحیمی که همزمان با شیوع ویروس منحوس کرونا و همه‌گیری آن، همراه با کادر درمان و در بخش ICU4 بیمارستان شهید رجایی مشغول خدمت بود تا اینکه در آبان 1399 در دام این ویروس منحوس گرفتار شد و جان عزیز خود و نوزاد دلبندش را تقدیم پیشگاه رب العالمین کرد و به فیض شهادت نائل آمد.

پرستاری که از حاج قاسم شهادت خواست  پدر پرستار نمونه بخش آی سی یوی بیمارستان شهید رجایی می ‌گوید دخترش همیشه به روپوش سپیدش اشاره می‌ داد و می ‌گفت اگر از این لباس سفید به رو سپیدی رسیدیم، هنر کرده‌ ایم. دخترم مشتاق خدمت به مردم به ویژه بیماران و خانواده های آنها بود؛ حتی در شب های ماه رمضان و شب های قدر امسال بیمارستان را ترک نکرد و بر بالین همین بیماران ماند و قرآن تلاوت کرد.

می گویند داغ جوان به این زودی ها سرد شدنی نیست. آن هم فراق همیشگی مادر ۲۷ ساله بارداری که در راه خدمتی بی دریغ، ناگهان به صف شهدای مدافع سلامت پیوسته باشد. چند روز از شهادت پرستار نمونه بخش آی سی یو بیمارستان شهید رجایی شیراز می گذرد. برای گفتگو با پدر شهیده مریم رحیمی، معذّب هستیم. این پا و آن پا می کنیم و بی هدف وقت می گذرانیم تا غم امان مان بدهد و کار گفتگو به انجام برسد. منتظر صدای لرزان و بغض زده هستیم. آماده ایم که اگر حال و اوضاع مساعدی نبود عذر بخواهیم و بگوییم بعد مزاحم می شویم. اما پدر شهیده رحیمی می گوید منتظر تماس ما بوده است. بلافاصله به شایعات فضای مجازی اشاره می دهد و می گوید مظلومیت و گمنامی با سرشت شهدا عجین شده است اما من حالا وظیفه دارم با آنچه که از دخترم می دانم به حرف و حدیث هایی که در شبکه های اجتماعی و پست های شتابزده شان دست به دست می شود پایان بدهم. امانت گرانقدری به صاحبش بازگشت صدای حاج آقا رحیمی ضرباهنگ آرام به قاعده ای دارد. با لحنی که رنگ و بوی اندوه و صبر را توامان دارد از گفتگو درباره فرزند اولش استقبال می کند. غم فراق از دختر بزرگش کار خود را کرده است و می گوید دلتنگی او برایش تمامی نخواهد داشت: «۲۷ سال پیش خداوند به من و همسرم مریم خانم را به امانت دادند. نگاه ما این طور است که همه فرزندان از برکات و مال خداوند هستند و همین رسیدن به مفهوم مشیت الهی را برای ما سهل می کند و برای این داغ به ما صبر می دهد. مریم خانم از سنین نوجوانی بینش و بصیرت ویژه ای داشتند. در شیراز کانونی بود به نام رهپویان وصال که ایشان زمان اوقات فراغت شان در آنجا مشغول مطالعه و بحث های سیاسی و اجتماعی و عقیدتی با هم سن و سالان شان می شدند. برای نخستین بار از طرف همین کانون به اردوی راهیان نور رفتند و دلدادگی به سلوک شهدا از همین سفر معنوی در دل او شکل گرفت.»

برکت دنباله دار زندگی کوتاه مریم پدر پرستار نمونه بیمارستان شهید رجایی شیراز می گوید سفرهای راهیان نور که تعداد آن به سه مرتبه رسید برکتی دنباله دار به زندگی کوتاه دخترش بخشید: «خود ایشان بارها به من گفتند که این سفرها برای شان معنویتی دامن گیر داشته است. با شوق و برای خدمت به این اردوها می پیوست. کتاب زندگینامه شهدا را تهیه می کرد و دیگران را هم تشویق به خواندن آن ها می کرد. در طول این سفرها رویاهای صادقه ای هم دیده بود که شرح آن جایز نیست اما بعدها این خواب ها برای ما تعبیر شد. شرط خدمت به محرومان در انتخاب رشته دانشگاه از همه چیز برای او پر رنگ تر بود. وقتی پرستار شد و توفیق خدمت به بیماران را پیدا کرد با شوق شروع به پیشرفت در رشته تحصیلی اش کرد. به طوری که توانست در بخش آی سی یو کمک حال پزشکان متخصص و بیماران نیازمند مراقبت های ویژه شود.» راضی به مرخصی گرفتن نمی شد حاج آقا رحیمی می گوید دخترش ۷ سال پیش به خانه بخت مرد مورد علاقه اش رفت. همسری که مانند خود مریم خدمت به بیماران را توفیق می دانست: «۶ ماه پیش بود که خبر باردار شدن دخترم را شنیدم. همیشه همراه این خبر شیرین نگرانی برای وضعیت مادر و بچه هم در دل اطرافیان بوجود می آید. برخلاف آنچه در فضای مجازی شایعه شده است مریم خانم هیچ نوع بیماری زمینه ای نداشتند. ایشان به دیابت بارداری هم مبتلا نبودند. با این حال وقتی نمی توانست برای بیماران دچار شده به کرونا کاری انجام دهد بی اندازه دلگیر می شد. یک ماه قبل از ابتلای خودشان از بیماری می گفت که به همراه همکارانش ۳ بار او را احیا کرده بودند و در نهایت و بار چهارم بیمار فوت کرده بود. ایشان توکل بسیار بالا و روحیه ای مثال زدنی در کارشان داشتند اما تعدد از دست رفتن بیماران مبتلا به کرونا ناراحت شان کرده بود. گاهی برای غم همشهریان داغدارمان اشک می ریختند و می گفتند ما شرمنده خانواده این بیمارها شده ایم و علی رغم تلاشی که کردیم نتوانستیم برای آن ها کاری انجام دهیم.» با همه این حرف ها اما پرستار آی سی یوی شماره ۴ بیمارستان شهید رجایی راضی به مرخصی گرفتن نمی شد: «باور کنید صحبت هایی که عده ای بی اطلاع در فضای مجازی درباره دخترم مطرح کردند بیش از اتفاق های ناگوار هفته های گذشته ما را ناراحت کرده است. در این پست ها تصویر ضعیفی از دخترم ارائه کرده اند در حالی که ایشان با ایمان و عقیده ای راسخ به خدمت شان در بیمارستان ادامه دادند. چند باری پیش آمد که ما با توجه به وضعیت بارداری از ایشان خواهش کردیم که اگر نیاز به استراحت دارد از مرخصی استفاده کند. دخترم مشتاق خدمت به مردم به ویژه بیماران و خانواده های آن ها بود. حتی در شب های ماه رمضان و شب های قدر امسال بیمارستان را ترک نکرد و بر بالین همین بیماران ماند و قرآن تلاوت کرد. هر زمان که از مرخصی صحبت می شد ایشان خیلی صریح می گفتند الان اصلا وقت این صحبت ها و درخواست ها نیست. بیماران به ما احتیاج دارند. چشم امید خانواده های شان به ماست. یا مدام می گفتند همین طوری در بیمارستان نیرو کم است و کادر درمان در چند شیفت کار می کنند و خسته می شوند. من در این شرایط چطور می توانم مرخصی بگیرم در حالی که سالم هستم و مشکلی ندارم.»

پزشکان برای دخترم سنگ تمام گذاشتند تمام طول بیماری شهیده مریم رحیمی به توسل و تسلیم در برابر خواست الهی گره خورد. هر گره کوری که به کارش می افتاد از شهدا استمداد می خواست و سرآخر قسمت خودش و فرزند ۶ ماهه در زهدانش هم پیوستن به قافله رو سپید شهدا شد. پدر پرستار نمونه بخش آی سی یوی بیمارستان شهید رجایی می گوید دخترش همیشه به روپوش سپیدش اشاره می داد و می گفت اگر از این لباس سفید به رو سپیدی رسیدیم هنر کرده ایم و همه این هنر را هم در خدمت به محرومان و بیماران خلاصه می کرد: «مریم خانم در نیمه آبان ماه به کرونا مبتلا شد. متاسفانه با توجه به وضعیت شان بیماری پیشرفت زیادی داشت. ایشان دو روز در خانه بستری شدند. اما بعد با همراهی بی دریغ همکاران فداکارشان در بیمارستان زنان و زایمان زینبیه بستری شدند. رسیدگی شبانه روزی به ایشان آغاز شد. پزشکان و متخصصان و پرستاران این بیمارستان برای دخترم سنگ تمام گذاشتند و لحظه ای بالین دخترم را ترک نکردند اما مقدرات الهی این گونه رقم خورد که زندگی کوتاه اما پر برکت ایشان با مقام شهید راه خدمت و مدافع سلامت به پایان برسد.» با نگاه به چهره حاج قاسم اراده ای مضاعف پیدا می کرد پدر شهیده مریم رحیمی از دلبستگی دخترش به حاج قاسم سلیمانی می گوید و راوی خاطره ای از او می شود: «می گویند به دخترم مرخصی نداده اند و او به این دلیل بیمار شده است. ما که خانواده او هستیم شهادت می دهیم که ایشان در طول همه گیری بیماری کرونا به دنبال آسایش و راحتی و مرخصی حتی در شرایط بارداری نبود. ایشان مرخصی هایش را به بهترین شکل ممکن خرج می کرد. خوب به یاد دارم که شهادت حاج قاسم بی اندازه ایشان را منقلب کرده بود. در خانه راه می رفت و ذکر می گفت و مثل دختری برای پدر از دست رفته ای آرام زمزمه می کرد و اشک می ریخت. به من گفت که قصد دارد هر طور شده چند ساعتی برای مراسم خاکسپاری سردار حاج قاسم سلیمانی به کرمان برود و به سرعت به سر پستش در بیمارستان برگردد. قسمت ما شد و در این مراسم همراه دخترمان شدیم. جمعیت زیادی به بدرقه این شهید والامقام آمده بودند. دخترم زیارت عاشورا را از بر بود و در تمام طول مراسم تشییع این زیارت را می خواند و از حاج قاسم شفاعت و شهادت می خواست. بعد از اتمام مراسم هنگام بازگشت بسیار خسته شده بودیم. ساعت ها ایستاده بود و رمق نداشت. با این حال خوب به خاطر دارم که چطور خدا را شکر می کرد که به این مراسم رسیده و آن را از دست نداده بود.»

آخرین سفرمان زیارت اربعین بود «نمی دانید با چه اشتیاقی قدم بر می داشت. در طول مسیر با همراهان حرف نمی زد. می خندید و با شوقی وصف نشدنی می گفت حیف است. بعد هم می توانیم با هم حرف بزنیم. با خودش و اربابش سیدالشهدا (ع) خلوتی داشت. لحظه ای از ذکر گفتن باز نمی ماند.» حاج آقا رحیمی این ها را می گوید و عبارت خوش به سعادتش را به ذکر این خاطره سنجاق می کند: «این دنیا فانی است. هیچ کسی در این زندگی باقی نمی ماند. همه ما به عنوان شیعه در محضر اهل بیت(ع) حاضر می شویم. دلتنگ همه خوبی های دخترم هستم اما مدام به ایشان و خدمتی که کرد و عاقبتی که داشت غبطه می خورم. خوشا به سعادت دخترم که با عنوان شهید در پیشگاه امامانش حاضر می شود. از همه مردم التماس دعا دارم و تقاضا می کنم با رعایت توصیه های کادر درمان اندکی از زحمات و فداکاری های این مدافعان سلامت را جبران کنند.»