🌾🌿🌾 در روایت آمده است: از بارگاه خداوند به داوود نبی(ع) پیام رسید: «يَا دَاوُدُ فَرِّغْ لي بَيْتًا أَسْكُنُ فِيهِ» (داود، خانه‌ای را خالی گردان تا در آن ساکن شوم). داوود(ع) متعجب شد که خدایا تمام آسمان‌ها و زمین از آنِ تو است؛ آنچه خانه‌ای است که شایستۀ تو باشد؟ از بارگاه حق ندا آمد: «فَرِّغْ لِي قَلْبَكَ» (دلت را خالی گردان). آن خانه، قلب تو است. جانت را پاک و پالوده کن تا در آن خانه کنم: تجلیگه خود كرد خدا ديدۀ ما را درين ديده درآييد و ببينيد خدا را خدا در دل سودازدگان است بجویید مجویید زمین را و مپویید سما را اما از آن‌ سو، قلبی که پیوسته در اندیشۀ دنیاست، در آن جایی برای یاد خدا و سکونت او باقی نمی‌ماند. به تعبیر حکیم سنایی: ده بود آن، نه دل که اند وی گاو و خر بینی و ضیاع و عقار ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۹۴-۹۳. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ # کانال  راه خدا⇩⇩⇩ @masirkhoda

ارتباط و جاذبۀ انسان‌ها در آغاز، امری قلبی است و کشش نخست از دل آغاز می‌شود. پایگاه کشش و محبت قلب انسان است. حضرت سبحان، قلب آدمی را مظهر عواطف، احساسات، کشش‌ها، جذبه‌ها و محبت‌ها قرار داده است. وقتی محبتی در دل ریشه می‌زند، تبعیت‌سازی و ایجاد همانندی می‌کند و انسانِ مُحبّ همانند و مطیع محبوب خود می‌شود: از همین رو در روایات، باب گسترده‌ای از احادیث در موضوع دوستی و هم‌نشینی وجود دارد. برای مثال از رسول مکرم اسلام (ص) نقل است:  «الْمَرْءُ عَلَى دِینِ خَلِیلِهِ فَلْینْظُرْ أَحَدُكُمْ‏ مَنْ یخَالِلُ» آدمی بر دین دوست خویش است. پس هریک از شما باید بنگرد که با چه کسی دوستی می‌کند. می‌توان از محبت به «رسانا» تعبیر کرد؛ چرا که حُب تأثیری بس عمیق دارد و ویژگی‌ها، باور، دین و شخصیت محبوب را به محب منتقل می‌کند: می‌رود از سینه‌ها در سینه‌ها از ره پنهان صلاح و کینه‌ها ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۵، صص ۱۲۹-۱۲۸. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۵ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌# کانال  راه خدا⇩⇩⇩ @masirkhoda ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌

آنچه بیش از امر به معروف و نهی از منکر اهمیت دارد و گام اول در این‌باره است، آنکه آمر به معروف و ناهی از منکر باید خود پیش از دیگران عامل به آن و ناهی از آن باشد.  گام دوم در ارتباط با امر به معروف و نهی از منکر، شناختن معروف و منکر است. بدون شناخت، انسان به عوض اصلاح ابرو چشم را کور می‌کند. گام سوم در این راه آن است که امر به معروف و نهی از منکر هنگامی ابراز شود که احتمال اثرگذاری داده شود. درواقع با تمام شایستگی امر به معروف و نهی از منکر، انسان باید زمانی لب به فراخواندن به معروف یا بازداشتن از منکر بگشاید که احتمال اثرگذاریِ آن را بدهد. البته این نکته در ارتباط با امر به معروف و نهی از منکرِ فردی است؛ اما در نظام حاکمیت اسلام، حکومت وظیفه دارد به معروف امر و از منکر نهی کند، حتی اگر پذیرشی در میان نباشد. وظیفۀ حکومتی در این‌باره غیر از وظیفۀ فردی است و حاکمیت اسلامی باید جلوی گسترش فساد و تباهی را بگیرد. ▫️کتاب شکوه نیایش، شرح صحیفه سجادیه، ج۴، ص ۱۸۰-۱۷۹. #لحظۀ‌خوش #شکوه_نیایش_جلد۴ ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌# کانال  راه خدا⇩⇩⇩ @masirkhoda ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌