دلتنگی بغض‌آلودترین حس جهان است‌. وقتی در دل کسی ریشه دواند، چنان بسرعت رشد می‌کند که ناگهان می‌بینی همه وجودت را گرفته‌؛ حتی گاهی جایی برای نفس کشیدن هم نمی‌گذارد... آدم که دلش تنگ باشد، انگار همه‌ی این دنیای پررنج، دست به دست هم می‌دهند تا مدام تو را یاد آن عزیزی بیندازند که قلبت از شدت اندوه جای خالیش مچاله شده؛ یک بوی عطر، یک ساعت مچی، یک تشابه لباس، یک عکس، یک یک یک... دلتنگی برای کسی که نیست، به آن مرض لاعلاجی می‌ماند که همه دلشان برای بیمار می‌سوزد و می‌گویند الهی خدا ازش راضی بشه و از این همه سختی راحتش کنه... بی‌تابی و حیرانی از نبودنش که به اوج می‌رسد دیگر توانی برایت نمی‌گذارد. فقط باید سریع خودت را به مزارش برسانی. دیگر اشک امانت نمی‌دهد. کمی سبک می‌شوی. اما جای ماندن نیست؛ دوباره این ثانیه‌های بی‌معرفت تندتر از همیشه دویدند و وقت تمام شده. باید بروی. موقع خداحافظی باز آن بغض همیشگی سر جایش هست. به سختی قورتش میدهی و با خود زمزمه می‌کنی: «چون چاره نیست می‌روم و می‌گذارمت.» یکهو دلت پر می‌زند به کربلا. بشدت هوایی روضه شده‌ای. حس می‌کنی او هم نمی‌خواهد تو اینگونه بی‌تاب بروی. می‌نشینی کنار مزارش و یک دل سیر با هم برای جگرسوزترین دلتنگی‌های این عالم اشک می‌ریزید. این‌بار آرام‌تر شده‌ای. سبک مثل یک پَر‌. فقط قسمش می‌دهی دعا و شفاعت یادش نرود؛ دعا برای اینکه مثل او شوی، برای اینکه تو هم شهید شوی...💔 #شهید_القدس_سعید_کریمی #شب_جمعه #صلوات @masjed_emamhassan