لعنِ بتان امت رسول آخرین(ص) ناصر خسرو [با نام کامل ابومُعین ناصر بن خُسرو بن حارث قُبادیانی بَلخی]، از زمرۀ شاعران پارسی‌گو و دانشمندان ایرانی-بلخی در قرن ۴ و ۵ هجری‌قمری بود. او اگرچه از حجج اسماعیلیان در خطّۀ خراسان قدیم بود و به ترویج این مکتب باطن‌گرایانه‌ می‌پرداخت، با این حال مواضع روشنی را در مخالفت با اعداء اهل‌بیت سلام الله علیهم اتخاذ کرده است. ناصرخسرو در مجموعه قصائد خود شعری با محوریّت «بت‌پرسی و جهالت» دارد. ابیات آغازین این‌گونه‌اند: از کین بت‌پرستان در هند و چین و ماچین پر درد گشت جانت رخ زرد و روی پر چین [ چین را جنوب چین کنونی و ماچین را مرز غربی چین و هندوستان می‌گفته‌اند] باید همیت نا گه یک تاختن بر ایشان تا زان سگان به شمشیر از دل برون کنی کین هر شب ز درد و کینه تا روز برنیاید خشک است پشت کامت تر است روی بالین در ابیات میانی این قصیدۀ نسبتاً طولانی، درباره غاصبان فدک و ظالمان به حقّ حضرت زهرا مرضیّه این‌چنین می‌گوید: لعنت کنم بر آن بت کز امت محمد او بود جاهلان را ز اول بت نخستین لعنت کنم بر آن بت کز فاطمه فدک را بستد به قهر تا شد رنجور و خوار و غمگین و سپس از مخاطب می‌پرسد، که بتان و بت‌پرستان چین بیشتر سزاور لعنت‌اند یا بت‌های امت رسول اللّه؟! پیش تواند حاضر اهل جفا و لعنت لعنت چرا فرستی خیره به چین و ماچین؟! https://eitaa.com/joinchat/1458372640C19d19bdd5a

کُشتگانِ خنجرِ تسلیم را هرزمان از غیب، جانی دیگرست

صلّی اللّه علیک یا مولاتی یا امّ العباس (س) طرهٔ اوبسکه در خون دل ما غوطه زد معنی آشفتگی، بیدل ز زلف یار پرس

🔉 بشنوید| فایل صوتی آداب و مراقبات ماه رجب- ۲۰ دی ۱۴۰۲ استاد فیاض بخش #جلسه_شرح_حدیث_معراج #مراقبات_ماه_رجب #رجب ☑️ کانال جلوه نور علوی @jelvehnooralavi

حاج میرزا اسماعیل دولابی از عارفان و سالکان وارسته طریق الهی در کتاب طوبای کربلا، مطلبی را از مرحوم مجتهدی رحمة الله ذکر می‌کند: «مرحوم شیخ جعفرآقا مجتهدی که در عشق به ساحت مقدس امام عدالت‌باوران، حضرت حسین‌بن علی(ع) زبانزد بود، وقتی در میانه‌های عمرش کسی(!) پیدا شد که حاضر بود علم کیمیای خود را به وی ارزانی دارد، آن را گرفت و به آب انداخت. چون کیمیایی برای او کیمیا بود که نشانی از محبت اهل بیت(ع) در آن وجود داشته باشد. او می‌گوید: کیمیا را در آب انداختم و رو به سوی گنبد حضرت سیدالشهدا(ع) عرض کردم کیمیا درد مرا دوا نمی‌کند. جعفر، کیمیای محبت شما اهل بیت(ع) را می‌خواهد».

مرگا به من که با پر طاووس عالمی یک موی گربه‌ی وطنم را عوض کنم #ناصر_فیض

اِلـهي ما اَظُنُّكَ تَرُدُّني في حاجَة قَدْ اَفْنَيْتُ عُمْري في طَلَبِها مِنْكَ،

صلّی اللّه علیک یا أبا صالح المهدی(عج) فلک هرچند در خاک عدم ریزد غبارم را سحر گل چیند از جیبم دمی‌ کان شهسوار آید

طی شد به وهم عمرچه دنیا چه‌آخرت زین یک نفس تپش به‌کجاها زدیم پا مژگان بسته سیر دو عالم خیال داشت از شوخی نگه به تماشا زدیم پا بیدل ز بس سراسراین دشت‌کلفت است جزگرد برنخاست به هرجا زدیم پا #بیدل

#نیچه : آن‌گاه در می‌یابیم که زندگی نیازمند باور به حقیقت است، اما توهّم برای این منظور کافی است. به سبب خصلت سطحیِ تفکّرمان ما به واقع در بطنِ توهّمی بی وقفه زندگی می‌کنیم. #بیدل : طی شد به وهم عمرچه دنیا چه‌آخرت زین یک نفس تپش به‌کجاها زدیم پا

«ایمان گرایی و تقلّب از خدا» برای درس خواندن در دورۀ راهنمایی، پس از قبولی در آزمون، به مدرسۀ پُر طمطراقِ نمونه دولتی امام جعفر صادق(ع) رفتم. آن‌روز‌ها منزلِ ما در شهرک بیت المقدس یا بقول معروف شهرک نوردِ اهواز بود، محلّه پائین اما پُر نور! و مدرسۀ انتخابی در انتهایِ فاز پنجِ پاداد شهر اهواز، دورِ دور! در آنجا برخلاف اسمش یک فازِ مُضحکِ روشن‌فکریِ کجُ و کُوله‌ای حاکم بود، هر معلّمی- بجز قلیلٌ مِن عباد اللّه - سعی بر زیرآب زدنِ باور‌ها دینی و شبْهِ اعتقادی داشت. اگر چه خودْ آن‌ها را خرافات می‌پنداشت. یادم هست؛ معلّم حرفه و فنّ سالِ اوّل راهنمایی - که سال‌ها بعد استاد دانشگاه شد - با یک فازِ عجیب و غریبِ اینتلکچوالیتی، و ترکیب آن با کمدیِ سانتیمانتال، بنا بر حرف زدن بر علیهِ دعا، نیایش، و در آخر تیر خلاصْ را بر عدمِ امکانِ دخالتِ خواستِ الهی در زندگیِ بشری زد. لابلایِ حرف‌هایش از یکی از بچه‌هایِ کلاسِ خود در مدرسۀ محلّۀ فقیر شهر این‌چنین گفت؛ «او را سر جلسۀ امتحان دیده که درون برگه چیزی ننوشته است، اما از جیبش یک تکه نوشته در آورده که از قضاء تقلّب نبوده و درون آن دعا و طلسم نگاشته شده است و آن را روی برگۀ سوالات می‌مالد تا به زعمِ خرافات خودش؛ خدا یا همان موکّلینِ طلسمات لطف کرده و آن برگه را پُر کند و جواب‌ها را پاسخ دهد، بجای خواستِ تقلّب از هم‌کلاسی‌ها، انتظارِ تقلّبی از خدا را می‌کِشد.» به خاطر دارم، در آن کلاس با عقل خودْ نزاعی داشتم؛ به راستی چگونه می‌شود برگه سفیدِ امتحانی صرفاً با دعا کردن از پاسخ پُر شود؟! آیا خدا پاسخ سوالات را درست می‌دهد؟! آیا زورِ خدا به برگه می‌رسد؟! دیوانه کاش از جفتی‌اش تقلّب می‌گرفت و... . اما درونم در مخالفت با عقلم؛ با صلابت و جدّیّت می‌گفت: «خدا بخواهد می‌شود.» اکنون که حدود بیست سال از آن روز می‌گذرد، و من به لطف آشنایی با معارفِ اهل‌بیت علیهم‌السلام ، پس از غور در آراء فلاسفۀ اسلامی و غربی، خواندن عرفانِ اسلامی از ابن‌عربی تا ابوحامد مکّی و غیره و ذلک، اگرچه معنایِ قابلیّت قابل و فاعلیّت فاعل را به خوبی فرا گرفتم، و به ظاهر باید قائل به ردّ وجود قابلیّت در ما نحن فیه باشم، امّا هنوز هم مثلِ همان کلاس حرفه و فن معتقد هستم؛ « ایمانِ آن پسر بچّه کامل‌تر و زلال‌تر از اعتقادات بسیاری‌ست» آن‌روز هرچه با خود کلنجار رفتم، هیچ ایرادی در رفتار آن پسر- جدایِ از مسالۀ طلسمات- نیافتم، و الآن کما کان! این شاید اولیّن رشحات ایمان‌گرایی درونم بود. منِ عقلیْ از سرنوشتِ امتحان آن پسر با آن استادِ سِمِج اطّلاعی ندارم، اما قلبِ من، یقین به پیروزی در  آن امتحان دارد. یقین دارد؛ خدا هیچ‌گاه وفایِ بنده به ایمانش را بدون پاسخ نمی‌گذارد حتّی اگر عقلاً نامش حماقت باشد. ایمان دارد؛ خدا بهترین تقلّب دهندگان است. و هنوز می‌گوید: «خدا بخواهد می‌شود». #ایمان_گرایی #داستان #خاطره https://eitaa.com/joinchat/1458372640C19d19bdd5a

«آغازش توحید، پایانش عدالت» مختصری در امتداد توحید در جامعه و تطابق آن بر دعایِ افتتاح مسعودرحمانی https://eitaa.com/joinchat/1458372640C19d19bdd5a