#امام_علی_علیه‌السلام #ولادت #سید_حمیدرضا_برقعی ذرّه ذرّه همه دنیا به جنون آمده بود روح از پیکرهٔ کعبه برون آمده بود روشنا ریخت به افلاک حلولش آن روز کعبه برخاست به اجلال نزولش آن روز عشق او بر دل سنگی‌‌ِ حرم غالب شد قبله مایل به علی بن ابی‌طالب شد از دل خانه علی رفت و حرم با او رفت کعبه در بدرقه‌اش چند قدم با او رفت قفس کعبه شکسته‌ست دم پرواز است برو از کعبه که آغوش محمد باز است آینه هستی و با آینه باید باشی خانه‌زادِ پسر آمنه باید باشی همهٔ غائله‌ها گشت فراموشِ نبی کودکی‌های علی پر شد از آغوش نبی مستی اهل سماوات دوچندان شده است عطر گیسوی علی خورده به تن‌پوش نبی تا بچیند رطب تازه‌ای از باغ بهشت رفته دردانهٔ کعبه به سر دوش نبی که نبی بوده فقط این همه سرمست علی که علی بوده فقط آن همه مدهوش نبی چشم در چشم علی، آینه در آیینه حرف‌ها می‌زند اینک لب خاموش نبی دور از من مشو، ای محو تماشای تو من نگران می‌شوم از دور شدن‌های تو من من به شوق تو سکوتم، تو فقط حرف بزن وحی می‌ریزد از آهنگ لبت، حرف بزن می‌نشینم به تماشای تو تنها، آری هر زمان خسته‌ام از مردم دنیا، آری بر مکافات زمین با تو دلم غالب شد همهٔ دهر اگر شعب ابی‌طالب شد خوب شد آمدی ای معنی بی‌همتایی بی‌تو هر آینه می‌مردم از این تنهایی دین اسلام در آن روز که بازار نداشت یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت اول آن کس که خریدار شدش حیدر بود باعث گرمی بازار شدش حیدر بود وحی می‌بارد و من دوخته‌ام دیده به تو تو به اسلام؟ نه! اسلام گراییده به تو در زمین دلخوش از اینم که تویی همسفرم از رسولان دگر با تو اولوالعزم‌ترم می‌رود قصهٔ ما سوی سرانجام آرام دفتر قصه ورق می‌خورد آرام آرام...

#حضرت_زینب_سلام_الله_علیها #غزل #سید_حمیدرضا_برقعی نه تنها در وداع تو جدا شد جان من از من که می‌آمد صدای ناله‌های پنج‌تن از من از آن‌جایی که وابسته‌ست جان من به جان تو جدا کردند سر از تو؛ جدا کردند تن از من میان معرکه هم زخم، هم جان‌باختن از تو میان خیمه‌ها هم سوختن، هم ساختن از من تو زیر خنجرش بودی و محکوم تماشا من گلوی زیر خنجر از تو؛ دست و پا زدن از من دلم خوش بود با پیراهنت آن‌هم به غارت رفت پس از تو رَخت بَر بسته‌ست شوقِ زیستن از من غریبم آن‌چنان در سرزمین مادری بی تو که می‌پرسد نشانی‌های زینب را وطن از من "ملامتگو چه دریابد میان عاشق و معشوق" کسی نشنید جز "توصیف زیبایی" سخن از من از آن بُت‌خانه‌ها چیزی نماند آن‌جا که بر می‌خاست طنین تیشه‌ی پیغمبرانِ بُت‌شکن از من منم حُسنِ خِتام باشکوهِ داستان تو پس از این اسوه می‌سازند اساطیر کهن از من

#امام_سجاد_علیه‌السلام_مدح #غزل_مثنوی #سید_حمیدرضا_برقعی بسته‌ست همه پنجره‌ها رو به نگاهم چندی‌ست که گم‌گشتۀ در نیمۀ راهم حس می‌کنم آیینۀ‌ من تیره و تار است بر روی مفاتیح دلم گرد و غبار است از بس که مناجات سحر را نسرودم سجادۀ‌ بارانی خود را نگشودم پای سخن عشق دلم را ننشاندم یعنی چه سحرها که ابوحمزه نخواندم ای کاش کمی کم کنم این فاصله‌ها را با خمسه‌عشر طی کنم این مرحله‌ها را بر آن شده‌ام تا که صدایت کنم امشب تا با غزلی عرض ارادت کنم امشب ای زینت تسبیح و دعا زمزمه‌هایت در حیرتم آخر بنویسم چه برایت؟ اعجاز کلام تو مزامیر صحیفه‌ست جوشیده زبور از دل قرآن به دعایت در پردۀ‌ عشاق تو یک گوشه نشسته‌ست صد حنجره داوود در آغوش صدایت از بس که ملک دور و برت پر زده گشته‌ست «پیراهن افلاک پر از عطر عبایت» تنها نه فقط آینه در وصف تو حیران باشد حجرالاسود، الکن به ثنایت من کمتر از آنم که به پای تو بیفتم عالم شده سجاده و افتاده به پایت

#امام_علی_علیه‌_السلام_شهادت #شب_نوزدهم #غزل #سید_حمیدرضا_برقعی وقت پرواز آسمان شده بود گوئیا آخر جهان شده بود کعبه می رفت در دل محراب لحظه ی گریه ی اذان شده بود کوفه لبریز از مصیبت بود باد در کوچه نوحه خوان شده بود شور افتاد در دل زینب پی بابا دلش روان شده بود در و دیوار التماسش کرد در و دیوار مهربان شده بود شوق دیدار حضرت زهرا در نگاه علی عیان شده بود خار در چشم و تیغ بین گلو زخم، مهمان استخوان شده بود سایه ای شوم پشت هر دیوار در کمین علی نهان شده بود ناگهان آسمان ترک برداشت فرق خورشید خون فشان شده بود در نجف سینه بیقرار از عشق گفت "لا یمکن الفرار" از عشق

#امام_صادق_علیه‌_السلام #سید_حمیدرضا_برقعی #چارپاره 🔹جانِ افلاک🔹 کاش من هم به لطف مذهب نور تا مقام حضور می‌رفتم کاش مانند یار صادقتان بی‌امان در تنور می‌رفتم علم عالم در اختیار شماست جبر در این مسیر حیران است چشم‌هایت طبیب و... بیمارش یک جهان جابربن‌حیان است روز و شب را رقم بزن آخر ماه و خورشید در مُرکّب توست ملک لاهوت را مراد تویی آسمان‌ها مرید مذهب توست قصه تکرار می‌شود یعنی باز هم در مدینه عاشق نیست کوچه در کوچه شهر را گشتم هیچ‌کس با امام، صادق نیست :: خواب دیدم که پشت پنجره‌ها روبروی بقیع گریانم پا به‌ پای کبوتران حرم در پی آن مزار پنهانم گریه در گریه با خودم گفتم جان افلاک پشت پنجره‌هاست آی مردم! تمام هستی ما در همین خاک پشت پنجره‌هاست

#شب_تاسوعا #حضرت_عباس ع #امام_حسین علیه‌السلام #حضرت_ابوالفضل علیه‌السلام #میثم_مؤمنی‌نژاد یک سوی ابوفاضل و یک سوی حسین خورشید کنار ماه، دیدیم به عین یک دل نبود جای دو دلبر، آری الّا دل ما که هست بین الحرمین «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» #حضرت_ابوالفضل علیه‌السلام #مرتضی_امیری_اسفندقه #شب_تاسوعا #حضرت_عباس ع اگرچه مادر تو، دختر پیمبر نیست کسی حسینِ علی را چنین برادر نیست حسین، پیش تو انگار در کنار علی‌ست کسی چنان که تو، هرگز شبیه حیدر نیست زلال علقمه، در حسرت تو می‌سوزد کنار آبی و لب‌های تفته‌ات، تر نیست به زیر سایهٔ دست تو می‌نشست،حسین چه‌سایه‌ای و چه‌دستی! شگفت‌آور نیست؟ حدیث غیرتت آری شگفت‌آور بود که گفته ‌است که دست تو آب‌آور نیست؟ شکست، بعد تو پشت حسینِ فاطمه، آه حسین مانده و مقتل، علیِّ اکبر نیست حسین مانده و قنداقهٔ علی‌اصغر حسین‌مانده و شش‌ماهه‌ای که‌دیگر نیست نمانده است به دست حسین از گُل‌ها گلی پس از تو، دریغا! گلی که پرپر نیست هزار سال از آن ظهر داغ می‌گذرد هنوز روضهٔ جانبازی‌ات، مکرّر نیست قسم به مادرت ام‌البنین! امامی تو اگرچه مادر تو، دختر پیمبر نیست «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» #حضرت_ابوالفضل علیه‌السلام #سید_حمیدرضا_برقعی #شب_تاسوعا #حضرت_عباس ع نه در توصیف شاعرها نه در آواز عشاقی تو افزون‌تر از اندیشه، فراوان‌تر از اغراقی وفاداری و شیدایی، علمداری و سقایی ندارنداین‌صفت‌ها جزتودیگرهیچ‌مصداقی به خوبیِّ تو حتی معترف بودند بدخواهان یزید آنجا که می‌گوید الایاایّها السّاقی تمام کودکان معراج را توصیف می‌کردند مگر پیداست از بالای دوش تو چه آفاقی چنان‌رفتی‌که‌حتّی‌سایه‌ات‌ازرفتنت‌جاماند رکاب‌از هم‌گسست ازبس‌برای‌مرگ‌مشتاقی فرار از تو فراری می‌شود در عرصۀ میدان چنان‌رفتی که‌بعدازآن بخوانندت هوالباقی بدون دست می‌آیی و از دستت گریزانند پر از زخمی هنوز اما برای جنگ قبراقی به‌سوی‌خیمه‌ها یا«عُدَّتی‌في‌شِدَّتی»برگرد که توبی‌مشک سقّایی،که‌توبی‌دست رزاقی شنیدمبغض‌بی‌گریه به‌آتش‌می‌کشد جان را بماند باقی روضه درون سینه‌ام باقی «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» #حضرت_ابوالفضل علیه‌السلام #غلامرضا_سازگار #شب_تاسوعا #حضرت_عباس ع سلام ای‌برده‌برخاکِ‌قدومت‌سجده زیبایی! سلام ای ماهِ‌رویت در بنی‌هاشم، تماشایی عبادت‌درمسیرت،سر به‌خاکِ‌بند‌ه‌گی سوده محبت راست در گلزار ایمانت شکوفایی وفا بگرفته از رفتارِ تو درسِ وفاداری بصیرت یافته،در نورِ پیشانی‌ات بینایی خِرَد درس‌از توبگرفته،ادب‌پیشَت‌کم آورده شجاعت‌کرده زیرِ‌سایۀ تیغت جبین سایی فقط در شخصِ تو تاریخ دیده آفرین گفته وفا و پاسداری و علمداری و سقایی تو فرزندِ علی‌هستی،نیاری پشت بر دشمن اگرچه عالمِ خلقت کُند پیشت صف آرایی تو قلبِ آب را آتش زدی با داغِ لب هایت اگرچه بود چشمانت ز اشکِ دیده دریایی اگرچه دامنِ ام البنینت پرورش داده تو در آغوشِ حیدر، بودی از آغاز زهرایی بگردد بی وجودِ تو حسین بن علی تنها تو او را یک بیابان لشکری در عینِ تنهایی تو بین کشتهگان کربلا، یکتاترین استی که خَلقت کرده ذاتِ خالقِ یکتا، به یکتایی تعجب نیست روزِ حشر، از زُوّارِ قبرِ تو کُند حیدر نگهبانی، کُند زهرا پذیرایی تو در محشر،علمدارِ حسین‌بن‌علی هستی شهیدانند دنبالِ سَرَت در راه پیمایی خجالت می‌کشد تا حشر، از داغ لبت دریا شهادت‌می‌دهد بر صبر و ایثارت شکیبایی به‌دریاتشنه‌رفتی تشنه‌بیرون‌گشتی از دریا سلام الله! بر این بردباری و توانایی سرِبشکسته،جسمِ‌قطعه‌قطعه،دست افتاده همه بودند در چشمِ خدابینِ تو زیبایی به‌عجزِ خود کند اقرار، «میثم» در ثنای تو زبان را نیست‌گویایی،قلم را نیست یارایی «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل» #شب_تاسوعا #حضرت_عباس ع #حضرت_ابوالفضل علیه‌السلام #علی_انسانی گرفت هیبت‌تو خوابِ چشم‌ِخصم و همه هراسناکِ نگاه تو بود، می‌دانند به مصر،‌ یوسف اگر با تو روبرو می‌شد هنوز اسیر به چاه تو بود، می‌دانند ستاره‌ها همه گفتند، دیدۀ خورشید به سوی روی چو ماه تو بود، می‌دانند از آن شبی که به دنیا گشوده شد چشمت دو چشم عشق به راه تو بود، می‌دانند ز دادگاه شهادت، صدور شد این حکم خلوص و عشق، گناه بود، می‌دانند نه کودکان به پناه تو، روز عاشورا حسین هم به پناه تو بود، می‌دانند «اللّهُمَّ عَجِّل لِوَلیِّک‌َالفَرَج» «اللهم العَن الجِبت والطّاغوت والنّعثل»

#امام_سجاد_علیه_السلام_شهادت #غرل #وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن #سید_حمیدرضا_برقعی همان وقتی که خنجر از تن خورشید سر می‌خواست امامت از دل آتش چنان ققنوس برمی‌خاست علی باشی و در میدان نجنگی، داغ از این بدتر؟ خدا او را به بزم عشق‌بازی شعله‌ور می‌خواست علی در خونِ خود پرپر، علی با تیرِ در حنجر علی از شعله سوزان‌تر، علی بودن هنر می‌خواست نباید شعلۀ این ماجرا یک لحظه بنشیند عبایش سوخت در آتش که آتش بال و پر می‌خواست به پای این کبوتر نامه‌ای از جنس زنجیر است که فریاد بلند تشنگان، پیغامبر می‌خواست مصیبت تازه بعداز کربلا آغاز شد یعنی به غیر از خونِ تن، دشمن از او خون جگر می‌خواست خرابه، خیزران، خنیاگری‌ها، خارجی خواندن نمک از زخم‌هایش زخم‌های تازه‌تر می‌خواست امامت را زنی با خود به هر جان‌کندنی می‌برد که زینب بود، اگر او زیر دست و پا سپر می‌خواست پدر لب‌تشنه جان داد و گذشت اما تمام عمر صدای گریۀ باران چه از جان پسر می‌خواست غریب است آنچنان کعبه میان آشنایانش که استعلام حقانیتش را از حجر می‌خواست 👇👇👇👇

#امام_حسن_مجتبی_علیه‌السلام #قصیده‌_واره #سید_حمیدرضا_برقعی 🔹تنهاترین🔹 نشستم گوشه‌ای از سفرۀ همواره رنگینت چه شوری در دلم افتاده از توصیف شیرینت به عابرها تعارف می‌کنی دار و ندارت را تو آن باغی که می‌ریزد بهشت از روی پرچینت کرم یک ذره از سرشار، سرشارِ صفت‌هایت حسن یک دانه از بسیار، بسیارِ عناوینت دهان وا می‌کند عالم به تشویق حسین اما دهانِ رحمة للعالمین وا شد به تحسینت تو دینِ تازه‌ای آورده‌ای از دیدِ این مردم که با یک گل کنیزی می‌شود آزاد در دینت مُعزّ المؤمنین خواندن مُذلّ المؤمنین گفتن، اگر کردند تحسینت اگر کردند نفرینت، برای تو چه فرقی دارد، ای والتین و الزیتون که می‌چینند مضمون آسمان‌ها از مضامینت بگو با آن سفیرانی که هرگز برنمی‌گشتند خدا واداشت جبرائیل‌هایش را به تمکینت بگو تا تیغ برداریم اگر جنگ است آهنگت بگو تا تیغ بگذاریم اگر صلح است آیینت خدا حیران شمشیر علی در بدر و خندق بود علی حیران تیغ نهروانت تیغ صفینت بگو از زیر پایت جانماز این قوم بردارند محبت کن! قدم بگذار بر چشم محبینت تو را پایین کشیدند از سر منبر که می‌گفتند: چرا پیغمبر از دوشش نمی‌آورد پایینت درون خانه هم محرم نمی‌بینی، تحمل کن که می‌خواهند، ای تنهاترین! تنهاتر از اینت تو غم‌های بزرگی در میان کوچه‌ها دیدی که دیگر این غمِ کوچک نخواهد کرد غمگینت از آن پایی که بر در کوفت بر دل داشتی داغی از آن دستان سنگین بیشتر شد داغ سنگینت سر راهت می‌آمد آن‌که نامش را نخواهم برد برای آن‌که عمری تازه باشد زخم دیرینت برای جاریِ اشکت سراغ چاره می‌گردی که زینب آمده با چادر مادر به تسکینت به تابوت تو زخمِ خویش را این قوم خواهد زد چه می‌شد مثل مادر نیمۀ شب بود تدفینت :: صدایت می‌زند اینک یتیمت از دل خیمه که او را راهی میدان کنی با دست آمینت هزاران بار جان دادی ولی در کربلا آخر در آغوش برادر دست و پا زد جان شیرینت کدامین دست دستِ کودکت را بر زمین انداخت؟ نمک‌نشناس آن دستی که روزی بوده مسکینت دعا کن زخم غم‌هایت بسوزاند مرا یک عمر نصیبم کن نمک از سفرۀ همواره رنگینت