‌‌‌ نمی‌توانم حرف بزنم که اگر حرف بزنم، در اشک هایم غرق خواهم شد! می‌دانم، می‌شنوم، می‌بینم؛ اما نمی‌توانم چیزی بگویم...

•| اللّهُمَّ صَلِّ عَلی فاطِمَة وَ اَبیها وَ بَعْلِها وَ بَنیها وَ سِرِّ الْمُسْتَوْدَعِ فیها بِعَدَدِ ما اَحَاطَ بِهِ عِلْمُکَ |•

‌‌‌ آقای امام حسین...:) آمدم گریه کنم؛ حوصله‌ام را داری؟!

غمت بخیر، شبت هم نیز:)

هنوز بیدارم؛ چون زور غمِ امشب بیشترِ...:)💔

‌‌ هیچ‌ چیز در دنیا، از رنجی که یک انسان در سکوت تحمل می‌کند، دردناک‌تر نیست...!

‌‌‌ شب را سکوت اعتبار می‌بخشد؛ و انسان را صبر...!

‌‌‌‌ کربلایم ببری یا نبری، حرفی نیست تو نگیر از منِ دیوانه حسین گفتن را...(:

‌‌‌‌‌ درد؟! نه درد آدمو قوی نمیکنه! درد بعد از یه مدت آدمو بی‌حس می‌کنه، بی احساس می‌کنه، روح آدمو می‌کشه، درد آدمو دل سنگ می‌کنه، آدمو عوض می‌کنه، درد کاری می‌کنه که وقتی به خودت میای؛ می‌بینی نه تو اون آدم قبلی و نه چیزی از احساست برات مونده، درد که از یه حدی بگذره قوی ترت که نمی‌کنه هیچ؛ باعث میشه از خستگی فقط بشینی و نگاه کنی که تهش چی میشه. درد آدمو پیر میکنه... درد آدمو پیر میکنه... درد آدمو پیر میکنه...

‌‌‌ جز در خانه‌ی تو هیچ کجا خیری نیست؛ هر چه خیر است حسین‌ جان...! به در خانه‌ی توست:)

‌‌‌ بعضی غم‌هارو فقط چشم‌ها میتونن توضیح بدن...

‌‌‌‌ نه خوابِ راحتی دارم، نه مایلم به بیداری:)