من خیلی عادی وایسادم یا راه میرم* مغزم: دستامو باید چیکار کنم؟ من: دستام رو هوا:

ولی خیلی دروغه که زمان زود میگذره و هیچی حس نمیشه این دو سه سال.. زود گذشت ولی سختیاش اندازه ی 50 سال حال داد بهمون.

یه سوال بچه ها کسی میدونه چجوری باید پیام های ذخیره شدمو که حذف کردم برگردونم؟

واقعا نمیدونم با چه انرژی ای زنده ام از 24 ساعتِ روز، 5 ساعتم نمیخوابم

اگه قرار باشه برای یه کار خطرناک و هیجانی برم بروکلین رو با خودم میبرم.

همینهههه

نیازمند یه نفرم که زنگ بزنم بهش و هیچی نگم فقط سکوت کنم اونم همه چیو بفهمه و سکوت کنه میتونه خیلی مکالمه ی لذت بخشی باشه.

روزی که کارای خونه ی ما تموم شه و در صلح و آرامش بریم پی کار خودمون و کسی کاری به بقیه نداشته باشه روز عید منه

مامانبزرگم بهم پیام میده* قلب من: ترشح اکلیل*

بقیه: یه کلیپ طنز میبینن و میخندن و رد میشن* من وقتی رو مود خنده ام: با اون کلیپ جرواجر میشم* گوشی از دستم میوفته* میام برش دارم دستم میخوره میره بعدی* در همین حین هنوز دارم میخندم* بعد میرم و دوباره پلیش میکنم و بازم از خنده شرحه شرحه میشم* و انقد نگاش میکنم و میخندم بش تا دیگه بی مزه بشه*

مامانتون نیومده پیشون بشینه سرشو بکنه تو گوشیتون بگه «میخوام ببینم چی میگی با دوستات» که بفهمید عذاب ینی چی..