گاهی جهان مدرن ما را ناخواسته مادی گرا می‌کند. جهان غیب و ماورا کم‌کم از باب از دل برود هر آنچه از دیده برفت فراموش می شود تا جایی که به انکار غیب هم منجر خواهد شد! چه یادمان برود یا تاثیرش را دست کم‌بگیریم و چه انکار کنیم، در اصل داستان تفاوتی نخواهد کرد. جهان غیب و ماورا هست و گستره اش از این جهان ماده خیلی خیلی بیشتر است و میزان اثرش هم فوق تصور ماست! از همین باب کم رنگ شدن توجه به عالم غیب است که در فرهنگ عمومی ما نقش دعا کم رنگ شده و آنچنان که دعا از لبان پدربزرگ‌ها و مادربزرگ های ما نمی‌افتاد الان خیلی در ذهن ها دعایی نمی‌چرخد که بخواهد به زبان‌بیاید. قدیم‌ترها هر کاری پاسخی در شکل دعا داشت: پیر بشی الهی! خیر باشه! عاقبت بخیر بشی و ... نمونه هایی از دعاهای ساده ولی بسیار مهم و کارگشا بود و نقل دهان بزرگترها. حالا اما کمتر است دعا. چه در روابط عرفی و عمومی و چه گره گشایی های بین‌المللی! مثلا همین داستان غزه و لبنان و جنگ تمدنی حق و باطل. من شاید رزمنده ای نباشم در جبهه مستقیم اما مگر دعا را از ما گرفته اند؟ مگر دعا دریچه ای نیست که خواست بندگان را به کارگردان عالم برساند؟ مگر دعا نیست که فرج را محقق میکند؟ مگر دعا نبود که تمام جریان نبوت را شکل میداد و مگر امامان ما در هر شرایطی با دعا حرکتشان را ادامه نمیدادند؟ مگر در جریان عاشورا کم دعا از سیدالشهدا داریم؟ و مگر دعا سلاح مومن نیست؟ چه خوش است آنان که عادت به دعاگویی در روابط میان فردی دارند و با دعا در سیر تحولات دنیا خویش را شریک میکنند. #دعا #تمدن_نوین_اسلامی تأملات را در ایتا دنبال کنید @mdadseresht