eitaa logo
معیار
636 دنبال‌کننده
3.5هزار عکس
4.1هزار ویدیو
127 فایل
حجة الاسلام سلیمانی
مشاهده در ایتا
دانلود
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎧 پادکست مناسبت: روز سوم ماه الحرام موضوع امروز: « و »         روز جمعه، ١۴٠٢/٠۴/٣٠ 📌 بازنشر کلیه مطالب جهت روشنگری عموم مردم ، با ذکر ، بدون ذکر منبع هم مجاز است. ┄┅─✵🌹🕊🌹✵─┅┄ @meayar1 🇮🇷معیار
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِیِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: « و »        روز جمعه، ١۴٠٢/٠۴/٣٠ ✍️ مناسبت روز: امروز سومین روز ماه حزن و اندوه است و مورخین آورده‌اند که در این روز، عمربن سعد ملعون با لشگری چهار، شش یا نه هزار نفری وارد صحرای کربلا شد و در مقابل کاروان حسینی صف‌آرایی کرد؛ لذا سخن امروز را با لعن و نفرین به تمامی کسانی که باعث رعب و وحشت کودکان و زنان حسینی گردیدند، آغاز می‌نمائیم؛ یکی از شبهاتی که در این ایام از جانب برخی از نواصب در فضای مجازی و حقیقی مطرح می‌شود، این است که می‌گویند کوفه پایگاه شیعیان بوده و تمامی لشکریان چند هزار نفری که روبروی امام حسین(ع) ایستادند، همه از شیعیان کوفی بوده‌اند، بنابراین شیعیان خودشان امامشان را دعوت و پس از آن ایشان را کشته‌اند و حالا پس از هزار و چند صد سال هنوز برای او عزاداری می‌کنند و اشک می‌ریزند! لذا این موضوع اصلاً به بنی‌امیه و پیروان خلفاء راشدین مربوط نمی‌شود! ✅ برای پاسخ به این شبهه به سراغ مصاحبه استاد محمدحسین رجبی دوانی مورخ معاصر تاریخ اسلام در تاریخ ۱۳۹۳/۰۹/۰۹ با گروه نسیم می‌رویم و با نگاه تاریخی دقیق به این شبهه پاسخ می‌دهیم: ✍️ بی‌شک نسبت دادن لشکر ابن زیاد ملعون به شیعه، جفای عظیمی است، چرا که طبق تاریخ حداقل نیمی از مردم کوفه مخالف امیرالمؤمنین (ع) بوده‌اند و نیم دیگر هم «شیعه» نبودند بلکه حداکثر هواخواه حضرت علی (ع) بودند، چنانچه «ابن ابی الحدید» شارح اهل سنت نهج‌البلاغه این مطلب را می‌گوید و سپس تصریح می‌کند که البته آنها شیعه نبودند بلکه فقط هواخواه حضرت علی (ع) بودند؛ البته عقل سلیم حکم می‌کرد که امیرالمؤمنین (ع) مرکز خلافتشان را جایی انتخاب کنند که بیشترین پذیرش را دارند منتهی این که گفته می‌شود کوفیان «شیعه» بودند، این یک دروغ و جفای بزرگ تاریخی نسبت به شیعه است، زیرا «شیعه» به کسی اطلاق می‌شود که حضرت علی (ع) را امام اول و جانشین بلافصل پیامبر اکرم (ص) بداند و خلافت خلفای سه‌گانه را قبول نداشته باشد، این در حالی است که در تاریخ آمده، امیرالمؤمنین (ع) در کوفه چندین بار که خواستند از روش خلفای پیشین انتقاد کنند، کوفیان فریاد "وا ابوبکرا و واعمرا" سر دادند تا جایی که حضرت مجبور به سکوت شدند و نتوانستند بسیاری از بدعت‌های خلفاء را در کوفه بردارند! و حتی در تاریخ آمده که کوفیان «حی علی خیرالعمل» که خلیفه دوم برداشته بود را در اذان نمی‌گفتند و اصلاح آن را از امیرالمؤمنین نپذیرفتند! حالا چگونه می‌توان گفت که کوفیان «شیعه» بودند؛ آن‌ها حداکثر هوادار حضرت امیر (ع) در دوره‌ای به عنوان خلیفه چهارم بودند و از خلفای پیشین در همه چیز حتی در بدعت‌هایشان پیروی می‌کردند، لذا در نهج‌البلاغه می‌بینید که چگونه کوفیان، دل حضرت امیر (ع) را به درد آورده و نسبت به آن‌ها گلایه‌ها کرده‌اند؛ بنابراین اگر می‌بینیم برای امام حسین (ع) دوازده هزار نامه از کوفیان رسیده، این موضوع به این معنا نیست که کوفه ١٢ هزار شیعه داشته است، اگر اینطور بود که اصلاً عالم اسلام دگرگون می‌شد؛ درست است که نهضت نامه‌نگاری با امام را برخی شیعیان در کوفه، مانند سلیمان ابن صرد، حبیب ابن مظاهر، و مسلم ابن عوسجه، و عابس آغاز کردند، اما پس از آن، بسیاری از غیر شیعیان به این حرکت پیوستند و این موضوع به دلیل تحقیری بود که کوفیان در زمان حاکمیت بنی‌امیه با آن مواجه شده بودند و آنها می‌خواستند به واسطه دعوت امام از این ذلت بیرون بیایند لذا برای امام حسین (ع) هزاران نامه نوشتند؛ البته مخالفان و دشمنان مکتب اهل‌بیت که می‌خواهند این‌طور القاء کنند که هر کس امام را دعوت کرده و با حضرت مسلم (ع) بیعت نموده شیعه است، خودشان بهتر می‌دانند که کوفیان به سبب همین موضوع که شیعه و پیرو اهل‌بیت (ع) نبودند و به امامت و ولایت الهی امام حسین (ع) اعتقادی نداشتند، اینقدر زود جا زدند و متأسفانه در روبروی امام قرار گرفتند؛ بر این اساس با قاطعیت می‌توان گفت که در کربلا، حتی یک شیعه را نمی‌توان پیدا کرد که با امام جنگیده باشد؛ البته مسلماً برخی از آنها ترسیده و به کمک امام خود نیامدند، اما هرگز شیعیان در بین لشگر جنایتکار کربلا نبوده‌اند. ✍️ روضه: امشب، طبق سنت علماء، متعلق به فرزندان شهید حضرت زینب (س) است؛ در مقاتل آمده که هرکس از بنی‌هاشم رو زمین می‌افتاد، حضرت زینب (ع) برای تسلای قلب امام از خیمه بیرون می‌آمدند، اما بعد از شهادت دو فرزند خود در خیمه ماندند تا مبادا برادر بزرگوارشان شرمنده شوند! بیهوده می‌زنند همه، لاف عاشقی کس نیست عاشق تو به مانند زینبت ای هست و نیستم به فدای تو یاحسین نا قابل است جان دو فرزند زینبت خوشبخت خواهری که‌تو باشی برادرش تا سایه‌ی تو هست دگر غم نمی‌خورم. ┅─✵🌹🕊🌹✵─┅┄ @meayar1 🇮🇷معیار
فعلا قابلیت پخش رسانه در مرورگر فراهم نیست
مشاهده در پیام رسان ایتا
🎧 پادکست مناسبت: «سالروز شهادت نوجوان بسیجی » موضوع: «» روز دوشنبه، ١۴٠٢/٠٨/٠٨
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیمِ السَّلاَمُ عَلَى مَهْدِيِّ الْأُمَمِ وَ جَامِعِ الْكَلِم موضوع امروز: « (س)، (١)» مناسبت روز: امروز به روایتی سالروز (س) است، لذا ضمن عرض تسلیت و تعزیت، سخن امروز را با سلام و صلوات به روح مطهر بانوی دو عالم حضرت صدیقه کبری (س) آغاز می‌نمائیم؛ یکی از مهم ترین شیوه‌های تعلیم و تربیت، در تمامی مجامع، روشِ الگوگیری است که دین مبین اسلام نیز، بر این اصل مهم برای تربیت و تعالی آدمی تأکید نموده؛ زیرا شخصیت الگو، به عنوان یک نقطه‌ی کانونی در محور رشد و هدایت‌های اخلاقی تربیتی قرار گرفته و در شکل‌گیری رفتار فرد الگوگیرنده، آثار زیادی بر جای می‌گذارد؛ از سوی دیگر، آدمی فطرتاً به دنبال الگو می‌گردد تا رفتار و کردار خویش را با توجه به ویژگی‌های رفتاری و اخلاقی الگو، تنظیم کند؛ به همين دلیل خداوند متعال در قرآن کریم به برخی از افرادِ الگو، به صورت مستقیم و به برخی از الگوها به‌صورت غیر مستقیم اشاره و بر پیروی و الگوگیری از آنها سفارش نموده است، چنانچه در آیه ٢١ سوره احزاب، رسول گرامی اسلام(ص) را به‌عنوان والاترین الگوی شایسته و اُسوه حسنه معرفی کرده است: «لَقَد كانَ لَكُم في رَسولِ اللَّهِ أُسوَةٌ حَسَنَةٌ...»؛ در روایات اسلامی نیز بر الگوگیری از پیامبر و اهل‌بیت عصمت و طهارت (ع) تأکید شده و علاوه بر مردانِ نمونه و الگو به برخی از زنان الگو و در رأس آنها به حضرت زهرا (س) اشاره شده تا زنان به دلیل خُلق و خوی، ویژگی‌ها و مسئولیت‌های خاص زنانه، الگویی خاص از جنس خود نیز داشته باشند و از نظر مصادیق اسوه پذیری، به راه و رسم و سیره‌ی اخلاقی و خانوادگی ایشان اقتدا کنند؛ بر همین اساس، حضرت زهرا (س) به عنوان پاره‌ی تن و جلوه‌ی تمام عیار سیره‌ی گفتاری و رفتاری پیامبر اعظم (ص)؛ اسوه و الگویی ملموس برای همه‌ی بشریت، مخصوصاً بانوان عزیز، در همه‌ی زمینه‌ها از جمله عبادت و بندگی خدا، تقوا، حجاب و عفاف، و الگوی چگونه زیستن و معاشرت کردن با والدین، همسر و فرزندان می‌باشند؛ چنانچه حُجّت الهی، حضرت صاحب‌الزمان (عج)، وجود مقدس حضرت زهرا (س) را، اُسوه نیکو و الگوی خویش دانسته‌اند: «إنَّ لِی فی إبنَةِ رَسولِ اللّهِ اُسوَةٌ حَسَنةٌ» (بحارالأنوار، ج ۵٣، ص ١٧۵) ✍️ بنابراین در این مجال کوتاه، به گوشه‌ای از سیره فاطمی برای الگوگیری اشاره می‌نماییم: 1️⃣ بهترین فرزند: حضرت زهرا (س) دختری بی‌نظیر برای مادر و پدر گرامیشان بودند تا آنجا که بعد از رحلت حضرت خدیجه (س)، پیامبر (ص) ایشان را «ام‌ابیها» نامیدند؛ چراکه فاطمه(س) همچون مادر به پیامبر(ص) محبت می‌ورزیدند و از ایشان نگهداری کرده و زخم‌ها و درد و رنج‌های حضرت را درمان می‌نمودند. [فاطمة الزهرا(س) بضعة قلب مصطفی(ص)، ج۱، ص۲۰۴] 2️⃣ بهترین همسر: حضرت فاطمه (س) در آیین همسرداری نیز یگانه روزگار و به معنای واقعی شریک و همراه و همراز همسر گرامیشان بودند؛ چنانچه گاهی به علت وضعیت مهاجرت و دوران و شرایط تنگنای اقتصادی حاکم بر مسلمانان و جنگ‌های پی‌درپی، در خانه‌ی امیرالمؤمنین (ع) حتی غذای اندکی وجود نداشت و حضرت فاطمه (س) و فرزندان کوچکشان گرسنه می‌ماندند؛ اما هرگز چیزی به همسر گرامیشان نمی‌گفتند و از ایشان کوچکترین گلایه و درخواستی نمی‌کردند و حتی به پدر بزرگوارشان نیز در این موارد، سخنی نمی‌فرمودند؛ زیرا بیمِ آن داشتند که همسر عزیزتر از جانشان، نتواند خواسته ایشان را برآورده نموده و شرمنده شود. سیره‌ی حضرت زهرا (س) در همسرداری چنان بود که امیرالمومنین (ع) فرمودند: «سوگند به خدا ،که فاطمه (س) هیچ‌گاه مرا خشمگین نکرد و در هیچ کاری از من سرپیچی ننمود و من هرگاه به فاطمه نگاه می کردم، غم و اندوه از دلم زدوده می‌شد» (بحارالانوار،جلد۴٣، صفحه ١٣۴» ✍️ این مبحث ادامه دارد... 🏴«سوزبرگ شهادت»: روزهای آخر عمر حضرت فاطمه بود و امیرالمؤمنین (ع) كنار بستر همسر عزیزشان از بی‌بی پرستاری می‌کردند؛ شیخ مفید و شیخ طوسی هر دو در اَمالی خودشان نقل كردند: «و كان یمرضها بنفسه» حضرت شخصاً پرستاری می‌كردند؛ و از بین مردم مدینه، فقط اسماء به حضرت كمك می‌كرد: «وتعینه على ذلك أسماء بنت عمیس»؛ لذا شبی هم كه می‌خواستند، فاطمه را درون قبر بگذارند، مَحرمی نبود که به امیرالمؤمنین (ع) کمک کند!ناگهان حضرت دیدند، دو دست شبیه به دست‌های رسول خدا(ص) از میان قبر پیدا شد تا فاطمه را تحویل گرفته و به درون قبر برد‌؛ اما امیرالمؤمنین (ع) چطور امانت را به پدر برگرداند! امانتی که سالم تحویل گرفتند، اما امروز باید با صورت نیلی، پهلوی شکسته و بازوی ورم کرده تحویل پدر دهند... «ألا لعنت الله علی القوم الظالمین من الأولین و الأخرين» 📚 جلاءالعيون علامه مجلسی، ص ١۴۵ و مناقب ابن شهر آشوب، ج ٣، ص ٣۶۵.