#داستان_واقعی.... #رمان_دختر_شینا 🌹 به یاد شهید #حاج_ستار_ابراهیم_هژبر #قسمت_سی_وپنجم 💞این شد تمام حرفی که بین من و او زده شد. چشمم به سِرُم و کیسه خونی بود که به او وصل شده بود. همان پرستار سر رسید و اشاره کرد بروم بیرون. توی راهرو که رسیدم، دیگر اختیار دست خودم نبود. نشستم کنار دیوار. پرستار دستم را گرفت، بلندم کرد و گفت: «بیا با دکترش حرف بزن.» مرا برد پیش دکتری که توی راهرو کنار ایستگاه پرستاری ایستاده بود. گفت: «آقای دکتر، ایشان خانم آقای ابراهیمی هستند.» دکتر پرونده ای را مطالعه می کرد، پرونده را بست، به من نگاه کرد و با لبخند و آرامشی خاص سلام و احوال پرسی کرد و گفت: «خانم ابراهیمی ! خدا هم به شما رحم کرد و هم به آقای ابراهیمی. هر دو کلیه همسرتان به شدت آسیب دیده. اما وضع یکی از کلیه هایش وخیم تر است. احتمالاً از کار افتاده.» بعد مکثی کرد و گفت: «دیشب داشتند اعزامشان می کردند تهران که بنده رسیدم و فوری عملشان کردم. اگر کمی دیرتر رسیده بودم و اعزام شده بودند، حتماً توی راه برایشان مشکل جدی پیش می آمد. عملی که رویشان انجام دادم، رضایت بخش است. فعلاً خطر رفع شده. البته متاسفانه همان طور که عرض کردم برای یکی از کلیه های ایشان کاری از دست ما ساخته نبود.» 💞چند روز اول تحمل همه چیز برایم سخت بود؛ اما آرام آرام به این وضعیت هم عادت کردم. صمد ده روز در آن بیمارستان ماند. هر روز صبح زود خدیجه و معصومه را به همسایه دیوار به دیوارمان می سپردم و می رفتم بیمارستان، تا نزدیک ظهر پیشش می ماندم. ظهر می آمدم خانه، کمی به بچه ها می رسیدم و ناهاری می خوردم و دوباره بعدازظهر بچه ها را می سپردم به یکی دیگر از همسایه ها و می رفتم تا غروب پیشش می ماندم. یک روز بچه ها خیلی نحسی کردند. هر کاری می کردم، ساکت نمی شدند. ساعت یازده ظهر بود و هنوز به بیمارستان نرفته بودم که دیدم در می زنند. در را که باز کردم، یکی از دوستان صمد پشت در بود. با خنده سلام داد و گفت: «خانم ابراهیمی ! رختخواب آقا صمد را بینداز، برایش قیماق درست کن که آوردیمش.» با خوشحالی توی کوچه سرک کشیدم. صمد خوابیده بود توی ماشین. دو تا از دوست هایش هم این طرف و آن طرفش بودند. سرش روی پای آن یکی بود و پاهایش روی پای این یکی. مرا که دید، لبخندی زد و دستش را برایم تکان داد. با خنده و حرکتِ سر سلام و احوال پرسی کردم و دویدم و رختخوابش را انداختم. تا ظهر دوست هایش پیشش ماندند و سربه سرش گذاشتند. آن قدر گفتند و خندیدند و لطیفه تعریف کردند تا اذان ظهر شد. آن وقت بود که به فکر رفتن افتادند. 💞دو تا کیسه نایلونی دادند دستم و دستور و ساعت مصرف داروها را گفتند و رفتند. آن ها که رفتند، صمد گفت: «بچه ها را بیاور که دلم برایشان لک زده.» بچه ها را آوردم و نشاندم کنارش. خدیجه و معصومه اولش غریبی کردند؛ اما آن قدر صمد ناز و نوازششان کرد و پی دلشان بالا رفت و برایشان شکلک درآورد که دوباره یادشان افتاد این مرد لاغر و ضعیف و زرد پدرشان است. از فردای آن روز، دوست و آشنا و فامیل برای عیادت صمد راهی خانه ما شدند. صمد از این وضع ناراحت بود. می گفت راضی نیستم این بندگان خدا از دهات بلند شوند و برای احوال پرسی من بیایند اینجا. به همین خاطر چند روز بعد گفت: «جمع کن برویم قایش. می ترسم توی راه برای کسی اتفاقی بیفتد. آن وقت خودم را نمی بخشم.» ساک بچه ها را بستم و آماده رفتن شدم. صمد نه می توانست بچه ها را بغل بگیرد، نه می توانست ساکشان را دست بگیرد. حتی نمی توانست رانندگی کند. معصومه را بغل کردم و به خدیجه گفتم خودش تاتی تاتی راه بیاید. ساک ها را هم انداختم روی دوشم و به چه سختی خودمان را رساندیم به ترمینال و سوار مینی بوس شدیم. به رزن که رسیدیم، مجبور شدیم پیاده شویم و دوباره سوار ماشین دیگری بشویم. تا به مینی بوس های قایش برسیم، صد بار ساک ها را روی دوشم جا به جا کردم. ✍ادامه دارد.... رسانه الهی 🕌 @mediumelahi

#رمان_مسیحا #قسمت_سی_وپنجم ﷽ حورا: اخمی کردم و به صندلی تکیه زدم. به سرعت خوابم برد. نمیدانستم چقدر بعد بود که با صدای هم آوایی جمع بیدار شدم: «همه جا دنبال تو میگردم، که تویی درمان همه دردم، یا اباصالح مددی مولا» چشمانم را برهم فشردم و آخرین رمق های خورشید را از پنجره تماشا کردم. خانم قدیریان جلو آمد و گفت: «بچه ها وارد کرمانشاه شدیم. یه ناهماهنگی پیش اومده اول میریم اردوگاهی تو کردستان امشبو می مونیم تا فردا  بریم کرمانشاه  ان شاالله » کمی بعد در دل جاده خاکی  به ساختمانی دو طبقه رسیدند. همگی پیاده شدند و به دنبال خانم قدیریان حرکت کردند. وارد ساختمان که شدند یک فضای بزرگ پر از تخت دیدند، خانم قدیریان گفت: «اینجا مستقر بشید.  دستشوییا بیرونه ولی یه روشویی برا وضو انتهای  راهرویی که پشت سرمه هست. من میرم پتو بگیرم و قبله رو بپرسم چندتا خواهر  داوطلب بیان کمک » چادر و کیفم را گذاشتم روی یک تخت  که در گوشه بود، و رفتم سمت روشویی ریملم را از جیبم بیرون آوردم که یکدفعه دوتا از دخترها آمدند کنارم یکی شان به آن یکی گفت: «صابونتو بده منم ضدآفتابمو بشورم الان میخواییم وضو بگیریم. »  نگاهی به آیینه انداختم و با خودم گفتم: «خب یک ساعت دیگه هم صبرمیکنم. » هنوز چند دقیقه نگذشته بود که یک اتوبوس دیگر هم به جمع اضافه شد. حسابی شلوغ شده بود. صدایی بلند شد: «بچه های اصفهان سالن کناری نماز جماعته زود باشین. » خیل جمعیت مثل پروانه ها از جاهایشان پراکنده شدند و به سمت بیرون راهی شدند. وضو گرفتم و رفتم دنبالشان، اذان و اقامه را که میخواندند، تماشایشان کردم که چطور یکدست و هماهنگ منتظر ایستاده اند. ناگاه صدایی در گوشم شنیدم، جوری که انگار هیچکس جز من نمی شنود: ”السلام علیک حین ترکع و تسجد” اول ترسیدم. بعد فکر کردم کسی از میان جمع این را گفته، چه صدای غریب و دلنشینی بود! بعد از نماز رفتم کنار بقیه اما پیش از آنکه سوال بپرسم. دو طرف صف کنار رفتند و جایی برایم باز کردند. آرام رو به خانمی که هم سن و سال مادرم به نظر میرسید، گفتم: میخوام نماز  بخونم با جماعت باید چیکار کنم؟ خانم لبخندی زد و آهسته در گوشم گفت: «نیت نماز مغرب به جماعت کن. حمد و سوره رو نخون بقیه ذکرا رو بخون. بلافاصله بعد از امام جماعت ارکان نمازو به جا بیار، نه از امام جلو بزن نه عقب بمون که با جماعت بمونی. » لحظاتی بعد نماز جماعت شروع شد. این یک کار متفاوت بود احساس متفاوتی هم داشت. موج انرژی و گیرایی فضا باعث میشد قلبم تندتر بتپد. بعد از نماز داشتم به طرف بیرون سالن می رفتم که خانم قدیریان را دیدم. لبخندش را با لبخند جواب دادم اما پیش از آنکه از کنارم عبور کند، گفتم: «میشه یه چیزی بپرسم؟» خانم قدیریان سجاده اش را در جیب لباسش گذاشت و به نشانه تایید سرش را تکان داد.  مکثیکردگ و پرسیدم: «السلام... علیک... حین... تر... ترکع و تسجد... این جمله معنیش چیه؟» خانم قدیریان مقنعه اش را جلوتر کشید و پرسید: « کجا شنیدیش؟» دستانم را درهم فشردم و گفتم: « قبلِ نماز...حالا معنیشو بهم میگید؟» خانم قدیریان با حسرت و عجله گفت: «کی زیارت آل یاسین خوندن که من نفهمیدم؟...چه حیف...» حس قشنگی قلبم  را قلقلک داد. با چشمانی منتظر به خانم قدیریان خیره شدم. خانم قدیریان نگاهش را به آسمان چرخاند و گفت: «السلامُ علیک حینَ  تُصَلّی و تَقنُت، السلامُ علیک حینَ تَرکَعُ و تَسجُد، السلامُ علیک حین تُهَلِّلُ و  تُکَبِّر، السلامُ علیک حینَ تَحمَدُ و تَستغفر... سلام بر تو آن هنگام که نماز میخوانی و قنوت میکنی، سلام بر تو آن  هنگام که رکوع و سجده میکنی، سلام بر تو آن هنگام که لاله الا الله و تکبیر می گویی، سلام بر تو آن هنگام که حمد میگویی و استغفار میکنی»حورا دیگر تاب نیاوردم با شوق و حیرت پرسیدم: «به کی این سلاما رو میگیم؟ مخاطب این سلاما کیه؟» به قلم سین کاف غفاری رسانه الهی 🕌 @mediumelahi