⭕️ نشاندنِ عبادت به جای عدالت!
➖ بخشهایی از سخنرانی #امام_موسی_صدر در ۱۷ تیر۱۳۵۴
◀️ جدائیِ اصلِ عدالتِ اقتصادی و اجتماعی از ایدئولوژیِ اسلامی، که خود گوشهای از فاجعه جدایی عقیده از شریعت است و گروههای مختلفِ مسلمان آن را پذیرفتهاند، باعث گردیده است که #عدالت ژرفا و کلیت و استمرارِ خود را از دست بدهد؛ بهطوری که امروز عدالتِ اقتصادی و اجتماعی به صورت یک مسئله اجتماعیِ محض و موضوعِ سیاسیِ خالص درآمده است.
🔸 به درستی نمیدانیم که این توطئه از چه هنگام پدید آمده است. آیا توسطِ دوست جاهل و نادان انجام گرفته یا دشمنِ در کمین؟ ولی مسلم است که این شیوه تفکر پیش از ارتباط و تأثیرِ متقابلِ فکری میان اروپا و دنیای اسلام بوده است و پس از این ارتباط به شکلِ روشن و مؤثری بروز نموده؛ بهطوری که بهصورت مکتبی حاکم بر امت مسلمان درآمده است.
🔹 خداوند تنها در معابد و مساجد و در روزهای جمعه و ماه رمضان پرستش میشود. و ایمان تنها در شرایط سخت و دشوار انسان بازتاب دارد؛ در هنگامِ مرض، ناکامی، شکست، فقر و پیری؛ نه در روزهای زندگی، دوران جوانی، تندرستی، پیروزی و کامیابی. درِ بازار، کارگاه، کارخانه، کشتزار، و اداره و سایر عرصههای زندگی بر روی ایمان بسته شده و خارج از دایره نفوذِ آن است.
🔸 کسانی که این بینش را پدید آوردند و داعیهدارِ آن بودند، برای خود محیطی میخواستند که ایمان و خداوند ناظر بر اعمال آنان نباشند تا به آزمندیها و هوای نفس خود میدان دهند و انسانها را بیرحمانه استثمار کنند و ابزارهای کسب درآمد و منافع را بدون قید و شرط و بدون پایبندی به شیوههای شرافتمندانه در اختیار بگیرند.
🔹 آری، کسانی که چنین خواستههایی داشتند و پیامآور فرهنگ و تمدن مادی غرب بودند، همانهایی بودند که احساسات دینی و مسئولیتهای معنوی و روحی را مانعی بر سرِ راهشان میدانستند و پس از پایان دادن به دوران فلسفه اسکولاستیک و قلع و قمع طرفداران آن به ریشهکن ساختن احساسات دینی و خاموش کردن بارقههای آن در سراسر دنیا ادامه دادند.
🔸 سپس عرصه را برای #نظام_سرمایهداری که همان رسالت نامقدس آنان بود باز کردند، تا کارش را با آزادی مطلق و بدون هیچگونه التزام و تقیدی آغاز کند و به صنعت و تولید و افزایش تولید بپردازد، و سپس برای مصرف و فروش کالاهای تولیدی خود به جستجوی بازار رود و #استعمار و #استثمار کند و جنگها به راه اندازد و تمدنها و فرهنگها را پایمال کند و #فقر و نیازمندیهای ساختگی را برای ملتها به ارمغان آورد.
🔹 انسان از عدالت دور و عبادات از مضمون خود تهی شده و بهصورت مراسم خشکِ بیروح درآمده است. قرآن کریم بارها تأکید کرده است که عبادتها و بهویژه نماز، هرگاه همراهِ زکات یا برآورده کردنِ نیازِ نیازمندان و همسایگان و نزدیکان نباشد، پس وای بر چنین نمازگزاری. فَوَیلٌ لِلمُصَلینَ الذینَ هُم عَن صَلاتِهِم ساهونَ الذینَ هُم یُراؤونَ و یَمنَعونَ الماعونَ. پس وای بر آن نمازگزارانی که در نماز خود سهلانگارند؛ آنان که ریا میکنند و از دادن زکات دریغ میورزند.
🔸 شاید برخی از علمای دین، با دعوت و تبلیغ یا با سکوتشان، در نشاندنِ عبادت به جای عدالت، سهیم بوده باشند. این در حالی است که اسلام اعلام داشته است: افضل العبادات کلمه حق عند سلطان جائر! برترین عبادت سخنِ حق گفتن در برابر سلطان ستمکار است. عدل ساعه خیر من عباده سبعین سنه!
🔹 روشن است که نتیجه این روش تربیتی بینهایت خطرناک بوده است، چرا که نبودِ عدالت در جوامع از مرحله خطرهای سیاسی و اجتماعی گذشته و به مرحله انحرافات ایدئولوژیک رسیده و موجب ناامیدی بزرگی از دین و مؤسسههای دینی و علمای دین، مخصوصاً از آن دسته از علمای دین که در برابر بیدادگریها سکوت میکنند و برای احقاق حقوق مردمِ زیرِ ستم مبارزه نمیکنند، شده است.
🔺 هرگاه عدالت، در برخی جوامع، به صورت جزئی و جدا از قاعده و زیربنای اعتقادی- اسلامی تحقق یابد، مشکلات بزرگتری به جای میگذارد. زیرا این نوع عدالت موجباتِ متعارف و فرهنگیِ خود را همراه میآورد و شکل خاصی از مصرف را به جامعه تحمیل میکند؛ در نتیجه، شیوهای تازه از زندگی را در پیشاروی انسان مینهد که او را به گمراهی میکشاند.
روایتِ داد در واتساپ
https://chat.whatsapp.com/FYduf6f06CLDhxjbmYTbK7
روایتِ داد در تلگرام
https://t.me/revayatedaad_ir
روایتِ داد در ایتا
http://Eitaa.com/revayatedaad