_هیئت دولت قبلی که اومدند از زندان بهشون تسبیح دادیم اژه ای: پولش رو بهتون دادن یا نه؟ _دادن با مکافات اژه ای: فایده نداره. این چیزا رو باید نقد بگیرید» 📌در حاشیه بازدید رئیس قوه قضائیه از تولیدات زندانیان بجنورد

🔺اعضای کنست اسرائیل اعلام کردن ساعت 9 صبح فردا به مسجد الاقصی یورش می برند.

#استوری 🔴 اگه ما این روحیه شهادت طلبانه رو نداشتیم!! بساط شیعه توی دنیا برچیده شده بود... #شهدا #شهید_حسین_مشتاقی 🎞ایلیا مدیا

🔷انتشار برای اولین بار؛ فایل صوتی مشاجره بین #مجید_کاظمی و #سعید_یعقوبی (متهمان حادثه تروریستی #خانه_اصفهان ) حین رودرو شدن

دکتر چلیبانلو همسر آناشیدحسینی یکروزه به ترکیه رفته تا رای بده وگرنه از حقوق شهروندی محروم و جریمه میشده! اما در ایام اغتشاشات هر چه توانست علیه نظامی که از آن درآمد میلیاردی دارد استوری میذاشت و لگد پرانی میکرد! اما هیچ مجازاتی نشد 🔹حالا تصور کنید در کودتای ترکیه برعلیه دولت اردوغان استوری میگذاشتند، به چندسال حبس یا مجازات بالاتر محکوم میشدند؟! 🔹زنده باد ازادی اره!

🎥 وقتی حتی صدای آمریکا هم مجبور میشه از عظمت و بزرگی رهبر ایران حرف بزنه. فیلمی که از روز گذشته به شدت مورد توجه قرار گرفته است. صحبت های عجیب هم بندی رهبر انقلاب در زندان های ساواک که بر روی انتن صدای آمریکا پخش شده است. این فیلم رو تا جایی که امکان داره منتشر کنید تا برعندازایی مثل #مسیح_علینژاد و ربع پهلوی و #علی_کریمی و فرخ نژاد و ..... ببینند و ازشدت عصبانیت جان به جان آفرین تسلیم کنند.

🔻درس‌گفتار: روایت انتقادی از نهادهای فرهنگی: هجده نکته‌ی تحلیلی. (قسمت اول). اردیبهشت ۱۴۰۲

🔻درس‌گفتار: روایت انتقادی از نهادهای فرهنگی: هجده نکته‌ی تحلیلی. (قسمت دوم). اردیبهشت ۱۴۰۲

🔻مغالطۀ ارجاع به تاریخ پیشاچرخش: «نصیریِ کیهان»، بهترین نصیری بود 🖊 مهدی جمشیدی مهدی نصیری در یادداشتی ادعا کرده است که چون در دورۀ روزنامۀ کیهان و هفته‌نامۀ صبح، رهبر انقلاب از من دفاع می‌کرد، بنابراین آنان که می‌گویند من در گذشته دچار افراطی‌گری بودم، رهبر انقلاب را نیز - که حامی من بوده است - ملامت می‌کنند. در این سخن وی، مغالطه‌های فراوانی نهفته است. ۱. نصیری در زمان مدیریتش در روزنامۀ کیهان، دچار برخی جزئیات ناصواب و لغزش‌های موردی بود، اما جهت‌گیری و عمدۀ مضامین، درست و به‌حق بودند. روشن است که رهبر انقلاب نیز بر اساس جزئیات، اظهارنظر نمی‌کنند و حداکثر این است که تذکرهای موردی می‌دهند؛ چنان‌که خودِ نصیری هم تصریح می‌کند که رهبر انقلاب در همان مدت حاکمیت وی در کیهان، تذکر می‌داد. بنابراین، هرگز این‌گونه نبوده که تأیید رهبر انقلاب، مطلق و کامل بوده باشد و هیچ نقص و خللی در کار نصیری در میان نبوده باشد. ۲. از قضا، بهترین دورۀ فعالیت نصیری، همین دورۀ کیهان بود و پس از آن به‌تدریج، او رو به دگردیسی و افول نهاد. در میان تمام «نصیری‌های جابجاشده» در دهه‌های گذشته، بهترین نصیری، همان «نصیریِ کیهان» است. «نصیریِ کیهان»، بیش از همۀ نصیری‌ها به آرمان‌های انقلاب، نزدیک بوده و پس از این است که چرخش‌های او لایه به لایه واقع می‌شوند و او فاصله می‌گیرد. نصیری به «تاریخِ دور» ارجاع می‌دهد تا بطلان داوری ما را اثبات کند، درحالی‌که «گذشتۀ مورد انتقاد ما»، این تاریخ نیست. او تاریخ را بسیار به عقب کشیده است و از جایی آغاز کرده که در آن مشترک هستیم. بنابراین، ما مدعی نیستیم که «نصیریِ کیهان»، افراطی بوده است، بلکه سخن در «نصیریِ پساکیهان» است. ۳. نخستین تغییر ناصوابی که در نصیری رخ داد این بود که او در اثر بی‌تابی و کم‌تحملی نسبت به مواجهه‌های عینی، به خلوت «اخباری‌گری» پناهنده شد و به جان فلسفه و عرفان افتاد و با ریشه‌های معرفتی و اصیل در افتاد. او در این دوره از حیات خویش، کار نامعقولیت را به آنجا رساند که «فن‌آوری» را برنتابید و حتی «علوم طبیعی» را واجد دو گونۀ دینی و سکولار تعبیر کرد. در این دوره، او هر مسألۀ معرفتی را با پاسخی حل می‌کرد که در «انتهای پیوستار» قرار داشت و جز بر «نفی» و «طرد» و «سلب» دلالت نداشت. او در اثر تجربۀ شخصی خود، به «انسداد» و «امتناع» رسیده بوده و می‌خواست با تعبیر سنت‌اندیشانه و اخباری‌مسلکانه نسبت به اسلام، خود را تسکین بدهد. اگر دین‌فهمی امثال سروش، به درۀ نسبیت فلسفۀ تحلیلی غلتید، دین‌فهمی او به مرداب جزمیت‌های ظاهربینانۀ شبه‌دینی افتاد. نقطۀ آغاز چرخش او، انحطاط تفکر عقلی‌اش بود که البته جامۀ دینی به تن داشت و با اخباری‌گری توجیه می‌شد. به‌راحتی می‌توان حدس زد کسی که این اندازه دربارۀ امور خنثی و غیرارزشی، موضع نفیی می‌گیرد، همۀ واقعیت‌های‌ برآمده از غرب را سوغات شیطان و ره‌آورد تفرعن می‌شمارد. شاید زمانی که وی در کیهان بوده، ریشه‌های این تفکر در او شکل گرفته باشند، اما نمودی نداشته یا چنین شدتی نداشته است. از این نقطه به بعد است که باید «گذشتۀ نصیری» را ملامت کرد و پیش روی امروزش نهاد. ۴. در دورۀ بعد، نصیری بسیار پیشتر آمد و دامنۀ بازاندیشی‌هایش به عالم «تفکر سیاسی» نیز راه یافت و اندک‌اندک، در برابر خط اصیل «اسلام انقلابی» ایستاد. باید از متن آن مبانی‌ متحجرانه و انگاره‌های خبربسنده، تجویزهایی برای عالم سیاست و تفکر سیاسی برمی‌آمد که «لیبرالیسم» و «عمل‌گرایی سیاسی» را نفی کنند، اما او از آن «مبادیِ متحجرانه» در وادی معرفت به «نتایج متجدّدانه» در وادی سیاست رسید. در اینجا بود که او دچار «تعارض درونی» شد و نتوانست یکپارچگی هویتش را حفظ کند. او در حوزۀ بنیان‌ها به سویی فرامی‌خواند و در حوزۀ دلالت‌ها به سویی دیگر. وی دوگانه و دوپاره شده بود؛ چنان‌که از هر دو سو، افراطی بود و نه بر مدار حق و عدل. نه آن غلظت اخباری‌گری و تحجر نسبت به فهم دین، اقتضای عقلانیّت و دیانت بود و نه این سازش‌جویی و ایدئولوژی‌زدایی نسبت به حکمرانی. اکنون، پاره‌ای از او ساکن عالم دین‌فهمیِ متحجرانه است و پاره‌ای دیگر، ساکن عالم سیاست‌ورزیِ متجدّدانه. او هم این است و هم آن. ازاین‌رو، کار او از «افراط» گذشته و به «تناقض‌های بنیادین» رسیده است. بنابراین، انتقاد جبهۀ انقلاب از وی، منطقی و موجه است و ارتباطی به حضورش در کیهان و صبح ندارد