🎥 نوشیدن آب برای کودکان غزه به رویا تبدیل شده است

🎥 حمله سگ به دو افسر‌پلیس در بلفاست ایرلند

🎥 نزاع دسته‌جمعی و قمه‌کشی در خیابان‌های آلمان

🎥 اعتراض تک‌نفره مرد یهودی در خیابان‌های نیویورک ♦️او با در دست داشتن پرچم فلسطین، هر روز به طور خستگی ناپذیر در خیابان حاضر می‌شود و به جنایات رژیم صهیونیستی اعتراض می‌کند

🎥 به‌کدامین گناه؛ فریاد "حقوق بشر" در رسانه‌های دنیا فقط علیه ایران است!

🎥 ایران هراسی در دستور کار نهادهای جاسوسی اسرائیل؛ دیر بجنبیم ایران تبدیل به یک امپراتوری شیعی شده! 🔶 دکتر «عنان وهبی» تحلیلگر سیاسی و افسر ذخیره ارتش اسرائیل: دنیای غرب که تحت سلطه آمریکا و کشورهای اروپاییست دو انتخاب دارد، ظهور یک قدرت با عنوان امپراتوری شیعه و گروه‌های سنی تندرو.

🎥 عمليات بازدارندگی حزب‌الله؛ هدهد ثابت کرد آسمان دیگر فقط در اختیار اسرائیل نیست! 🔶 «حسن الدر» نویسنده و تحلیلگر سیاسی: حزب‌الله می‌جنگد تا از جنگ جلوگیری کند یعنی هر آنچه با این حملات انجام می‌دهد تا به اسرائیلی‌ها بگوید پیش از اینکه گام‌های جنون‌آمیزی علیه لبنان بردارید محاسبات خود را هزار بار تکرار کنید.

🎥 رسانه فارسی‌زبان وزارت خارجه آمریکا از نفوذ ایران در آمریکا می‌گوید! 🔶 مشاور ارشد بنیاد دموکراسی: جای تعجب ندارد که ایران در بحث نفوذ در آمریکا و عملیات جنگ روانی سرمایه‌گذاری کند البته نفوذ ایران در بخش‌های چپ‌گرا بیشتر بوده‌است.

🎥 یکی از زیباترین و مهمترین کلیسای فرانسه در آتش سوخت

🎥 حمله یک مسافر عصبی به مهماندار هواپیمایی یونایتد و گاز گرفتن یونیفورم او

🎥 آزاده‌خواهان جهان راه و مسیر فلسطین را هرگز فراموش نخواهند کرد

🔻منطق سرخ حسین و منطق بی‌رنگ ما: ارادت دینی، اراده‌ی انقلابی 🖊مهدی جمشیدی ۱. روزگار عجیبی‌ست که در آن، کسانی کربلا را در سال شصت‌ویک هجری متوقف کرده‌اند و برای امام شهید، حسین -علیه‌السلام- ناله سر می‌دهند، اما حاضر نیستند که در کربلای امروز، سر بدهند. همراهی‌شان با حسین، از سوگواری و گریه فراتر نمی‌رود؛ چنان‌که اشک‌های کوفیان نیز پس از کربلا جوشید، اما قیامی از آن نخروشید. نشسته‌اند و به گذشته می‌نگرند و اکنون‌شان، شبیه میلیون‌ها نظاره‌گر سال شصت‌ویک هجری است. نه این سو هستند و نه آن سو. در هنگامه‌ی کربلا، خاموش و بی‌طرف هستند و پس از کربلا نیز، جز عزا و مویه و فغان نمی‌دانند. دلداده‌ی عزای حسین هستند و نه خط حسین. می‌گریند، اما فریاد برنمی‌آورند. تشنه‌ی چای روضه هستند، اما از شمشیرهایی که تشنه‌ی خون‌شان هستند، هراس دارند. با خون، عهد نبسته‌اند و جان خویش را عزیزتر از راه حسین می‌شمارند. از کربلا، یک داستان غم‌انگیز ساخته‌اند که فقط باید در سوگ آن گریست و محزون بود، اما اکنون‌شان و انتخاب‌های اکنون‌شان را به آن عرضه نمی‌کنند. در این روایت، کربلا نمی‌تواند خودآگاهی تاریخی ایجاد کند و مسئولیت اجتماعی بیافریند، بلکه در احوال و نقلیات شخصی، محدود می‌ماند و از درس و عبرت تاریخی، تهی‌ست. براین‌اساس، خط مقاومت و مخالفت و تضاد و عصیان از درون آن برنمی‌خیزد که هزینه‌دادن برای آن، معنا پیدا کند. ۲. و کاش فقط نظاره‌گر بودند و بیرون از معرکه، در مرداب زندگی شخصی خویش فرومی‌رفتند، اما بسیاری، با کربلای دیروز، هم‌دردی می‌کنند و با کربلای امروز، نامردمی. زخم زهرآگین بر قلب خط مقاومت و مبارزه و انقلابی‌گری می‌نشانند و جبهه‌ی سازش و تسلیم و انقیاد را برمی‌گزینند. از راه‌ رفته، بازمی‌گردند و تجربه‌ی گره‌گشای مقاومت را کنار می‌نهند. مقاومت را باطل و بی‌فرجام می‌شمارند و بی‌اعتنا به خط حسین، به سوی قبله‌ی مذاکره و التماس و ذلت، سجده‌ می‌کنند. وعده‌ی همراهی می‌دهند اما اندکی بیش، دوام نمی‌آورند و به جبهه‌ی مقابل می‌گریزند. برای غربت حسین، بر سینه می‌کوبند، اما برای تداوم راه حسین، قدم برنمی‌دارند. منطق حسین را دفن کرده و قیام خونینش را به یک خاطره‌‌ی محزون فروکاهیده‌اند که بازخوانی سالیانه‌اش، حاصل عملی و عینی ندارد. در طلب ثواب شخصی هستند نه صواب جمعی. حق را می‌بینند و می‌یابند، اما جانب لذت و منفعت و تعصب را می‌گیرند. هم‌اشک و هم‌درد حسین هستند، نه هم‌راه و هم‌منطق او. حقیقت را تنها نهاده‌اند و سر در لاک زندگی شخصی فروبرده‌اند. جز به خود نمی‌اندیشند و نصیبی از بی‌تعلقی نبرده‌اند. حسین را برای محرم و هیأت می‌خواهند و نه برای همیشه و جامعه. حزن را بر حماسه ترجیح می‌دهند و مذاکره را بر مقامت. به میدان رفتن حسین را می‌ستایند، اما خودشان، دیپلماسی را برمی‌گزینند و حتی از احتمال جنگ می‌هراسند. آداب تقیه می‌دانند و با مبارزه بیگانه‌اند. برای حسین، قیام را می‌پسندند و برای خویش، تقیه را. از حسین، توقع خون دارند و از خویش، توقع اشک. در پوسته‌ها و ظواهر، متوقف مانده‌اند و خط و مرام و منطق حسین را دور افکنده‌اند. هم‌عهد با عافیت هستند و تن به بلا نمی‌سپارند. رفیق منفعت هستند و نارفیق مصیبت. ۳. چه کنیم با این تعارض‌ها و تهافت‌ها؟! چه کنیم با این تذبذب‌ها و تلاطم‌ها؟! چه کنیم با این فهم تاریخی‌شده از حسین؟! چه کنیم با ناهمسازی ادعا و عمل؟! چه کنیم با این ارادت‌های منهای اراده‌ی انقلابی؟! تشنگی حسین کجا و خوف اینان از تحریم کجا؟! معامله‌گری اینان کجا و مقاومت حسین کجا؟! او برای دین، هم نان می‌دهد و هم جان، و اینان برای دنیا و لذت، دین‌فروشی می‌کنند. از دین خویش می‌فرسایند برای طلب دنیا. دنیای‌شان تا آنجا دینی‌ست که هزینه ندارد. دین‌داری‌شان، بی‌هزینه و عافیت‌طلبانه و کاسبکارانه است. دکان گشوده‌اند و کیسه دوخته‌اند، اما حسین نیزه‌نشین را می‌ستایند. هرکه به مکتب و مرام حسین، نزدیک‌تر باشد را افراطی و‌ تندرو می‌خوانند؛ چنان‌که در زمانه‌‌ی حسین نیز، او را خارجی شمردند. اهل دنیا، در طلب زندگی هستند و نه مبارزه. و حسین، چه زیبا و‌ موجز، این حقیقت تلخ را در قالب کلمات ریخت و فرمود: «إنَّ الناسَ عَبيدُ الدُّنيا و الدِّينُ لَعقٌ على ألسِنَتِهِم يَحوطُونَهُ ما دَرَّت مَعائشُهُم، فإذا مُحِّصُوا بالبلاءِ قَلَّ الدَّيّانُونَ؛ همانا مردمان، بنده‌ی دنيايند و دين، لقلقه‌ی زبان آنهاست، و هر جا منافع‌شان به‌وسيله‌ی دين، بيشتر فراهم آید، زبان مى‌چرخانند و چون به بلا آزموده شوند، آنگاه دين‌داران، اندكند.» این سخن حسین، اعتراض صریح و گزنده‌ی او به جامعه‌ای است که دین را در سایه‌ی دنیا می‌طلبد و هر آن‌گاه که زمینه‌ی امتحان و ابتلاء فراهم گردد و میان این دو، تزاحم رخ بدهد، دین را به کناری می‌افکند و دنیا را بر صدر می‌نشاند.

مردم شریف ایران! تاکنون تصور می‌کردم که اگر وارد ساختارهای کلان حاکمیت بشوم چه‌ها خواهم کرد؛ اما حالا که نماینده مجلس شده‌ام به خوبی متوجه شده‌ام که اگر شما نخواهید و اگر شما حمایت نکنید منان رئیسی‌ها در برابر مافیای عریض و طویل مسکن و خودرو و ... هیچ غلطی نمی‌توانند بکنند و مثل آب خوردن امثال بنده را قورت خواهند داد! مردم شریف ایران! کاش همگی با عمق وجودمان باور کنیم که خدای اقتصاد، همان خدای جبهه‌هاست و اگر دوباره به سبک و سیاق جبهه، میدان را به خود مردم بسپاریم، در جنگ اقتصادی و ابعاد مختلف آن نظیر مسئله مسکن پیروز خواهیم شد. حالا لطفا این ویدئوی کوتاه را مشاهده بفرمایید و بیاندیشید که منافع چه کسانی به خطر می‌افتد که در مسائل اقتصادی از جمله مسئله مسکن، اجازه میدان‌داری به خود مردم را نمی‌دهند؟! کمک کنید تا انشاالله امثال بنده بتوانیم موازنه میدان را به نفع شما تغییر دهیم... ✍🏻دکتر منان رئیسی نماینده‌ی مردم شریف قم

‌ 🔴‌ دانـسـتـن، تـکـلـیـف مـردم اسـت ➖ به مناسبت ۵ مرداد و برگزاری اولین نماز جمعه در انقلاب اسلامی #خیانت_علی‌اکبری‌ها

? مستند‌جنجالی #مجمع_عقلا 👇 🌐 b2n.ir/majma-o ✅ در #عماریار، با خانواده فیلم ببینید ✍🏻پانوشت: وقتی اکثریت مسئولان وقت، توانستند با سوءاستفاده از اعتماد امت حزب‌الله به خود، خلاف خواسته‌ی امام‌خمینی عمل کنند و جام‌زهر صلح را به او بنوشانند پس امروز هم خیانت مسئولان رده‌ی بالای کشور به امام‌خامنه‌ای محال نیست. کما اینکه در موضوعاتی نظیر: تبریک مذاکرات برجامی، جلوگیری از استیضاح و محاکمه‌ی حسن روحانی و ظریف و زنگنه و امثالهم، جلوگیری از بی‌حجابی و ولنگاری، ... متأسفانه شاهد تردیدافکنی و خیانت بسیاری از مسئولان بوده‌ایم. لذا امت حزب‌الله باید بیش از گذشته، مواضع و عملکرد مسئولان را رصد کند تا مبادا مشابه حوادث تلخ تاریخ انقلاب، تکرار شود. این انقلاب به آسانی به دست نیامده که بخاطر رودربایستی با فلان و بهمان، به راحتی تضعیف شود. نکته‌ی آخر اینکه اگر امت حزب‌الله به مسئولان وقت ازجمله به هاشمی و محسن رضایی و میرحسین خاتمی و روحانی، اعتماد بیجا نکرده بود چه بسا می‌توانست جلوی خیانت آنها به امام خمینی را بگیرد و این مطلب، اکنون نیز صادق است یعنی اعتماد بیجا به مسئولان و دادن چک سفیدامضا به آنان، زمینه‌ساز خیانت به ولایت‌فقیه و خون شهداست. #رصد_مسئولان #قالیباف #اژه‌ای #پزشکیان #مسئولان_معمم #مدیران_سپاه

🇮🇷امام خامنه‌ای ارواحنافداه: «اجازه ندهید عدّه‌ای با تکیه به نام آزادی - که واقعاً باید بر عنوان مظلوم آزادی گریست که چه سوء استفاده‌هایی از این نام میشود - منکرات و فحشا و بی‌بندوباری را در جامعه رایج کنند. عکس‌العملِ آن این است که عدّه‌ای به نظام بدبین شوند؛ مثل اوّل مشروطه. یکی از عواملی که موجب شکست مشروطیت در ایران شد، این بود که متدیّنین بعد از مدتی احساس کردند کأنّه کار به سمت بی‌دینی پیش میرود. جنجال زیاد مطبوعاتی که آن وقت همه انگیزه خودشان را این قرار داده بودند که به مقدّسات دینی حمله کنند - البته کسانی که در مشروطیت با اساس دین و مظاهر دینی و اعتقادات دینی و روحانیت و با این‌طور چیزها در مجامع به صورت قلمی و شعاری مقابله و اهانت میکردند، عدّه زیادی نبودند، اما جنجالشان زیاد بود - موجب شد که متدیّنین و علما که در صفوف اول مبارزه مشروطیت بودند، بتدریج دلسرد شدند و کنار نشستند. وقتی چنین شد، نهضت شکست میخورد؛ و مشروطیت شکست خورد. بعد از پانزده، شانزده سال از عمر مشروطیت، دیکتاتورىِ رضاخانی به وجود آمد. این بسیار عبرت‌انگیز است. رضاخانِ قلدر و چکمه‌پوش کجا، شعار مشروطیت کجا؛ چقدر اینها با هم فاصله دارند! چرا این‌طور شد؟ چون اطمینان و اعتماد مردم مؤمن سلب شد؛ کنار نشستند و از صحنه بیرون رفتند. مسؤولان نباید بگذارند چنین حالتی در مؤمنین به وجود آید.» ۱۳۸۰/۰۵/۱۱ #خطر_دلسرد_کردن_مومنین