🔰اهلبیت و طب ۱ در این ایام پیرامون طب و اهلبیت علیهم السلام دو بحث مطرح شده؛ اول اینکه آیا اهلبیت علیهم السلام به طبیب مراجعه داشتند یا خیر؟ بحث دوم آیا شیعیان خود را به طبیب ارجاع می دادند؟ در روایات مراجعه به طبیب توسط اهلبیت علیهم السلام متعدد نقل شده که این تعدد صحت موضوعیه را در بر دارد. حتی در بین تراث حدیثی احضار طبیب غیرمسلمان را در سیره عملی و جواز بیانی حضرات شاهد هستیم. اهلبیت علیهم السلام همواره موضع مثبتی درباره پزشکان داشتند و هیچ گاه جایگاه علمی آنان را نه تنها نادیده نمی گرفتند و تخصص آنان را انکار نمی کردند، بلکه در هنگام نیاز از تخصص آنها بهره هم می بردند. گزارش هایی از حضور پزشکان مسیحی نزد ائمه علیهم السلام به دست ما رسیده است. البته به نظر حقیر این مراجعه، به تعبیری برای معالجه نبوده است به این معنا که نسبت به بیماری و یا منشاء درد جاهل بوده اند و با مراجعه از علم طبیب استفاده می شده است. آنچیزی که از بطن روایات برداشت می شود مراجعه و یا احضار طبیب (چه مسلمان و چه غیر مسلمان) برای پیاده سازی نسخه خود معصوم می باشد و یا تایید نظر ایشان در یک جمع بوده است . بطور مثال روایت بسیار زیبایی از امام عسکری علیه السلام در مورد احضار یک پزشک غیر مسلمان برای انجام فصد و یا انجام حجامت. (الخرائج و الجرائح ج 1 صص 422-424. البته با اندکی تفاوت در کافی، ج 1، صص 512_513 آمده است.) و یا پس از ضربت خوردن حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام برخی پیشنهاد دادند که طبیب بیاورند. در میان اطباء معروف آن روز«اثیربن عمرو هانی»، از همه مشهورتر و صاحب کرسی، و البته یهودی بود. او را آوردند، و امام هم مخالفت نفرمودند. (دانشنامه امام علی علیه السلام ج 1 ص 376) در بیانات این بزرگواران اجازه رجوع به طبیب غیرمسلمان نیز آمده است همانگونه که در روایات طلب حکمت و علم رجوع به غیرمسلمان و غیر مومن نیز به کرات آمده است. همانند این بیانات امیرالمومنین علیه السلام (خُذِ الْحِکْمَةَ أَنَّی کَانَتْ، فَإِنَّ الْحِکْمَةَ تَکُونُ فِی صَدْرِ الْمُنَافِقِ فَتَلَجْلَجُ فِی صَدْرِهِ حَتَّی تَخْرُجَ فَتَسْکُنَ إِلَی صَوَاحِبِهَا فِی صَدْرِ الْمُؤْمِنِ.)( خُذِ اَلْحِكْمَةَ وَ لَوْ مِنَ اَلْمُشْرِكِينَ.) پس مراجعه به طبیب غیر مسلمان را طبیعتا جائز می دانستند. مانند روایتی از امام صادق علیه السلام که رجوع به پزشکان یهودی و نصرانی را جایز دانسته اند. (دعائم الاسلام ج 2 ص 144) . همچنین امام کاظم علیه السلام در جواب عبدالرحمان بن حجاج این اجازه را داده اند (کافی ج2 ص 650) هرچند در هر دو روایت جملاتی دال بر اینکه شفا از آن خداست و یا دعای شما در حق او برآورده نمی شود نیز به چشم می خورد. نکته قابل توجه این است که در عصر امام صادق و امام کاظم علیهماالسلام خصوصا از عصر ترجمه به بعد ما شاهد رشد پزشکی در بین مسلمانان هستیم با این حال این مجوز و ترخیص ها را از معصوم شاهد می باشیم لذا عقلانی و شاید ضروری به نظر می رسد در صدر اسلام و عصر نبوی و علوی که چنین رشد پزشکی در آن جامعه نبوده از اطبای غیر مسلمان حال چه ایرانی چه هندی و چه سریانی و یا یونانی استفاده شود. کمااینکه فهرست نگاران تا مدت ها بعد از نهضت ترجمه در دوره ی خلفای عباسی، شغل طبابت را در انحصار پزشکان غیر مسلمان، به ویژه سریانی ها، می دانند؛ تا اینکه از اواخر قرن سوم هجری، مسلمانان در این رشته نیز تبحر یافتند. بیشتر پزشکانی که ابن ندیم در فهرست اطبای بزرگ و صاحب تألیف سرزمین های اسلامی برشمرده، غیر مسلمان هستند. تقریباً از اواخر قرن سوم به بعد، مسلمانان توانستند حرفه ی پزشکی را از انحصار غیر مسلمانان، به ویژه مسیحیان، درآوردند. (الفهرست ص 409) لذا در تاریخ پیامبر صلی الله علیه و آله نیز اجازه طبابت به طبیب یهودی در مدینه داده شده بود، همچنین است در عصر امیرالمومنین علیه السلام. طب طبیبان مورد تأیید پیامبر و ائمه اطهار صلی الله علیهم اجمعین بوده به استثنای مواردی که اشتباهات اطباء را اصلاح می نمودند. همانطور که امام صادق علیه السلام در مناظره خود با پزشک کافر هندی فرمودند(علل الشرایع ص 99). سیره اهل بیت علیهم السلام نشانگر بهره برداری کامل از عقل که موید تجربه و دانش بشر در عصر خودشان است، می‌باشد و پیروان خود را به این امر تشویق می فرمودند. پزشکی در عصر معصومین، پزشکی تجربی و ترکیبی از طب یونانی، ایرانی، خصوصا سریانی بوده که خود معصومین هم از آن روش ها استفاده می‌کرده‌اند. مانند فصد و حجامت که قبل از اسلام نیز بوده است. لذا این ترخیص و جواز رجوع به پزشک حتی پزشک غیرمسلمان بیانگر استفاده از تجربه دیگران و به نوعی ماهیت علم طب می باشد. 🛑📢#کانال_میثاق_کانال_انقلابیون_ #تااجرائی_کردن_معیارهای_انقلاب_اسلامی_مبارزه_با_ضد_ارزشها_ادامه_دارد_ 👈 #پیش_به_سوی_تحقق_آرمانهای_انقلاب_اسلامی ‼️ #مصلحت_اندیشی_قتلگاه_ا