🎥 دنیا وسیله است برای رسیدن به کمال 🔹امام خمینی(ره): اگر کسی گمان کند که انبیا یا اولیای بزرگ قدمی برای مَسند برداشتند، این نمی‌شناسد آنها را؛ این انبیا را نشناخته. مَسندها همه در نظر انبیا پوچ است و قدرتها همه پوچ.

◾️رحلت فقيه عارف "جهانگير خان قشقايي" (1328ق) ✍ ميرزا جهانگير خان قشقايى (۱۲۴۳-۱۳۲۸ق)، حکیم‌، فیلسوف، فقیه و عارف شیعه در اواسط قرن سيزدهم هجري، در یکی از ایلات دهاقان اصفهان دیده به جهان گشود. پدرش‌، محمدخان‌ قشقایی‌، مردی‌ عالم‌ و صاحب‌ کمال و از خان های‌ دره‌ شور، از ایل‌ قشقایی‌ و ‌مادرش‌ نیز از خان‌زادگان‌ سمیرم‌ اصفهان‌ و از ساکنان‌ دهاقان‌ بود. ✅ او در سن چهل سالگی بر اثر تغییر احوال باطنی، به فراگيري علوم اسلامي همت گماشت و به عالمي وارسته و توانا تبديل شد. ✅ از آن پس، عمر خود را به تدريس علوم ديني صرف كرد و بسياري از بزرگان، همچون حاج آقا رحیم ارباب، علامه سید حسین طباطبایی، سید حسن مدرس، شیخ حسنعلی اصفهانی نخودکی و میرزا حسین نائینی در حلقه ي درس او بهره ها بردند. ✅ ميرزا جهانگيرخان قشقايي با اين كه دروس حوزوي را تدريس مي كرد ولي به لباس محلي و سنتي خود مقيد بود و همواره از آن استفاده مي كرد. سرانجام آن فقیه عارف در 85 سالگي دار فاني را وداع گفت و در تخت فولاد اصفهان رخ در نقاب خاک کشید. روحش شاد

حجت الاسلام توحیدخواه

امام خمینی : 🍃ممكن است يك نظر به نامحرم يا يك لغزش كوچك لساني، مدتها انسان را از سراير و حقايق توحيد بازدارد و از حصول جَلَوات محبوب و خَلَوات مطلوب-كه قرّةُ العين اهل معرفت است- بازدارد.

☑️أمیرالمؤمنین علیّ علیه السّلام: ✔️«فَصَبَرْتُ وَ فی الْعَیْنِ قَذیً، وَ فی الْحَلْقِ شَجاً أَرَی تُراثی نهباً» ⚫️صبر کردم در حالی که به کسی می ماندم که خاشاک چشمش را پر کرده و استخوان راه گلویش را گرفته و با چشم خود می دیدم که میراثم را به غارت می برند. 📓نهج البلاغه، خطبه شقشقیه.

🔺شرط پیشرفت 🔹به این رهنمودهای گهربار باید عمل کرد.

هیچ عیبی بالاتر از آن نیست که انسان عیب خود را نفهمد و از آن غافل باشد چقدر زشت است انسانی که خود دارای هزاران عیب است از عیوب خود غفلت کند و به عیوب دیگران بپردازد تا عیوب دیگران را مانع و سرپوشی از کشف عیوب خود قرار بدهد. اگر انسان قدری در حالات و اخلاق و اعمال خود سیر کند و به اصلاح آن بپردازد در نهایت کارهایش اصلاح می‌شود و اگر خود را خالی از هر گونه عیبی بداند نهایت جهل و نادانی او است و هیچ عیبی بالاتر از آن نیست که انسان  عیب خود را نفهمد و از آن غافل باشد و با آن که مجموعه‌ی عیوب است ، به عیوب دیگران بپردازد. ( امام خمینی- ره ، چهل حدیث ، ص 269 )