#سید_بی‌نظیر #سید_محمد_ضیاءآبادی همه‌چیز... از دوشنبه‌های کلاسِ اخلاق شروع شد! مسجد علی‌بن‌الحسین را می‌گویم... که پناهی برای مردم بود! بیشتر وقت‌ها... گوشه و کنار مسجد... از جهیزیه و یخچال... برای نیازمندان پُر بود! وقتی کِیفَ‌م کوک نبود... نمازم را به او اقتدا می‌کردم و... وقتی از مسجد بیرون می‌آمدم... حالَم خوبِ خوب می‌شد! گویی از زیارت برگشته‌ام! هنوز زنگِ صدایش در گوشم هست که: جوان! در هر حالی هستی... نمازت را ترک نکن! و او... فقط یک روحانی نبود! مثل پدری مهربان بود... که متانت... آرامش... مهربانی و... مردم‌داری... از رفتار و گفتارش... پیدا بود! تولّی و تبرّی... در کلام‌ش جاری بود... و سیّدخدا، یک‌رنگ و اهلِ دورویی نبود! حالا که رفته است... دارم فکر می‌کنم: دیگر جای خالی‌شان... با هیچ‌چیزی پُر نمی‌شود! برای همیشه... دلم برای روضه‌های جمعه‌ی اول ماهِ منزل‌شان، تنگ می‌شود! او... هویّت‌ش را... در خادمی و روضه‌خوانی یافت... و به تعبیر خودش... چون کِرمَکی در آستان حسینی خواند! کاش من هم... بتوانم جزء دوستداران حضرت حسین(علیه‌السلام) در دنیا و آخرت باشم! گرچه #آن_ذره_که_در_حساب_ناید_ماییم @Mhpooyanfarir